Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na przełomie wieków czytałem Ha!Art, a Shuty był gwiazdą tamtego środowiska. Potem to wszystko jakoś wyhamowało, periodyk padł, ludzie jakby się rozeszli, rozpłynęli. Od czasu do czasu coś pojawiało się na horyzoncie, ale bicia serca nie przyspieszało. I teraz, dosyć przypadkowo, wpadły mi w ręce "Dziewięćdziesiąte". Książka, która w moim założeniu miała być frywolnym przerywnikiem pomiędzy cięższym kalibrem "prawdziwej" literatury a nie zgrywą, spodziewana jako literackie pozłotko, okazała się szaleńczo wciągająca i przejmująca. Skończona w dwa wieczory, z niecierpliwą przerwą na pracę, okazała się prawdziwym tryumfem Shutego. Początek zapowiadał ubaw językiem, ale szybko i treść chwyciła za gardło. Niby śmieszne, smutne trochę, sentymentalne to wiadomo, ale wszystko w dobrych proporcjach. Cóż, kto nie doznał osobiście dziewięćdziesiątych, to na polubienie książki ma szanse fifty - fifty. Ale dla samej zabawy językiem warto spróbować.