Paragraf 22

Atmosfera panująca przez całość lektury jest taka: wszyscy są wariatami i wszyscy myślą o wszystkich że są wariatami, co prawda niektórzy nie są wariatami, ale to dlatego że nimi są.
Ludzie piszą że to satyra na biurokrację, bezsensowność wojny, dowódców karierowiczów którym bardziej zależy żeby ich opisano w gazecie niż na życiu swoich żołnierzy, oraz na sprzeczności ludzkiej natury. To wszystko jest widoczne w tej książce, ale jest przysłonięte przez bezsensowność formy. Kilka przykładów:
* Yosarrian postanowić zmienić temat, więc powiedział: "nie zmieniaj tematu"
* ich dowódca był najbardziej zadowolony, kiedy było mu smutno
* "Coś ty zrobił? Wyrzuciłeś ją przez okno, leży teraz martwa na ulicy", "Nie ma prawa tam leżeć, jest teraz godzina policyjna".
* "Była to ta sama scena, jaką widział przy poprzedniej przecznicy, chociaż różniła się od niej pod każdym względem"
...i tak bez przerwy przez 475 stron. To jest taka dłuższa wersja tego wierszyka, który niektórzy z nas powtarzali za dzieciaka: "W słonecznym cieniu, na miękkim kamieniu siedziała młoda staruszka i nic nie mówiąc rzekła: jestem bezdzietną matką trójki dzieci..."

Atmosfera panująca przez całość lektury jest taka: wszyscy są wariatami i wszyscy myślą o wszystkich że są wariatami, co prawda niektórzy nie są wariatami, ale to dlatego że nimi są.
Ludzie piszą że to satyra na biurokrację, bezsensowność wojny, dowódców karierowiczów którym bardziej zależy żeby ich opisano w gazecie niż na życiu swoich żołnierzy, oraz na sprzeczności...

Ciągle aktualne. I ta aktualność jest przerażając i smutna.

Ciągle aktualne. I ta aktualność jest przerażając i smutna.

Mistrzowskie ukazanie absurdu wojny. Odejmuję gwiazdki za irytujące przedstawienie kobiet, które są tu przede wszystkim głupiutkie, podporządkowane mężczyznom, ale także rozwiązłe i skoncentrowane na celach materialnych. Są głownie przekazywanymi z rąk do rąk maskotkami bez własnego zdania, a jeśli czasem pojawia się jakaś herod-baba pielęgniarka, wystarczy złapać ją za pierś albo włożyć rękę pod spódnicę i jest już "spacyfikowana". Obrzydliwe.

Mistrzowskie ukazanie absurdu wojny. Odejmuję gwiazdki za irytujące przedstawienie kobiet, które są tu przede wszystkim głupiutkie, podporządkowane mężczyznom, ale także rozwiązłe i skoncentrowane na celach materialnych. Są głownie przekazywanymi z rąk do rąk maskotkami bez własnego zdania, a jeśli czasem pojawia się jakaś herod-baba pielęgniarka, wystarczy złapać ją za...

W punkt trafiło w moje poczucie humoru i jeszcze nieraz do tego wrócę! Przeżyć wojnę i tak o niej pisać, szacun.

W punkt trafiło w moje poczucie humoru i jeszcze nieraz do tego wrócę! Przeżyć wojnę i tak o niej pisać, szacun.

Trochę się męczyłem, ale na koniec jednak stw, że warto.

Trochę się męczyłem, ale na koniec jednak stw, że warto.

Paragraf 22 Josepha Hellera, to zapis smutku potraktowanego śmiechem.
Dla czytelnika, widza ma wymiar czarnej tragikomedii.
Dla ludzi biorących w wojennym spektaklu udział, to raczej czysty dramat.
Agatha Christie ustami swojego bohatera Herkulesa Poirot powiedziała w jednej z powieści: "To miejsce, to świat w miniaturze. Mikrokosmos".
Paragraf 22, jest taką trochę miniaturą świata, ale wystarczająco wiarygodną, żeby wyjść z kart powieści i zdarzyć się naprawdę.

Paragraf 22 Josepha Hellera, to zapis smutku potraktowanego śmiechem.
Dla czytelnika, widza ma wymiar czarnej tragikomedii.
Dla ludzi biorących w wojennym spektaklu udział, to raczej czysty dramat.
Agatha Christie ustami swojego bohatera Herkulesa Poirot powiedziała w jednej z powieści: "To miejsce, to świat w miniaturze. Mikrokosmos".
Paragraf 22, jest taką trochę...

E-book, 25%

E-book, 25%

Paragraf 22 to jedna z trzech moich ulubionych xiążek o wojnie. Właśnie ją sobie odświeżyłem i nadal bawi i przeraża jednocześnie.
Wiadomo, że Heller oparł ją na swoich osobistych doświadczeniach. Nie jestem psychologiem, ale wydaje mi się, że reakcją obronną człowieka wystawionego na silny stres bywa ucieczka w śmiech i absurd. To chyba ten przypadek.

Paragraf 22 to jedna z trzech moich ulubionych xiążek o wojnie. Właśnie ją sobie odświeżyłem i nadal bawi i przeraża jednocześnie.
Wiadomo, że Heller oparł ją na swoich osobistych doświadczeniach. Nie jestem psychologiem, ale wydaje mi się, że reakcją obronną człowieka wystawionego na silny stres bywa ucieczka w śmiech i absurd. To chyba ten przypadek.

Dziwna książka. Momentami śmiałem się na głos, momentami byłem wstrząśnięty przedstawionymi wydarzeniami. Poziom absurdu czasem wciągał na całego, żeby rozdział potem nudzić straszliwie i zastanawiać się o co właściwie chodzi. Daję 6, czyli dobra, uważam, że każdy musi sam sobie wyrobić zdanie bo nie jest to na pewno łatwa lektura.

Dziwna książka. Momentami śmiałem się na głos, momentami byłem wstrząśnięty przedstawionymi wydarzeniami. Poziom absurdu czasem wciągał na całego, żeby rozdział potem nudzić straszliwie i zastanawiać się o co właściwie chodzi. Daję 6, czyli dobra, uważam, że każdy musi sam sobie wyrobić zdanie bo nie jest to na pewno łatwa lektura.

Momentami śmieszna, momentami smutna, napisana świetnym stylem, ukazująca bezsens armii amerykańskiej.

Momentami śmieszna, momentami smutna, napisana świetnym stylem, ukazująca bezsens armii amerykańskiej.