To jedna z najpiękniejszych książek mojego dzieciństwa. Polecam i nie ukrywam, że dziwi mnie tak niska nota - podejrzewam, że małą ilość gwiazdek dawali ci, którzy nie znają twórczości Kornela Makuszyńskiego.

To jedna z najpiękniejszych książek mojego dzieciństwa. Polecam i nie ukrywam, że dziwi mnie tak niska nota - podejrzewam, że małą ilość gwiazdek dawali ci, którzy nie znają twórczości Kornela Makuszyńskiego.

To jedna z tych książek, o której wszyscy słyszeli i niby ja znają i dlatego panuje przeświadczenie, że nie trzeba tego czytać.
A jest to piękna klasyczna przypowieść, którą docenia się nawet bardziej w dorosłości.
Zupełnie nie rozumiem uwag niektórych osób, że występuje tu za duża łopatologia. To jest przypowieść, legenda, a te z natury posługują się prostymi narzędziami.
Cenie wyobraźnię autora w kreowaniu postaci.

To jedna z tych książek, o której wszyscy słyszeli i niby ja znają i dlatego panuje przeświadczenie, że nie trzeba tego czytać.
A jest to piękna klasyczna przypowieść, którą docenia się nawet bardziej w dorosłości.
Zupełnie nie rozumiem uwag niektórych osób, że występuje tu za duża łopatologia. To jest przypowieść, legenda, a te z natury posługują się prostymi...

Przeczytane po raz pierwszy w podstawówce, wkrótce po „Przyjacielu Wesołego Diabła”, bardzo mnie rozczarowało, po przeczytaniu nie chciałam wracać. Treść znałam wcześniej ze słuchowiska, znacznie lepszego od książki (podobnie jak z „Pinokiem”),stąd zdziwiło mnie czemu książka nie jest wierszem, skoro słuchowisko było, a Makuszyński potrafił tak pisać (vide „Koziołek Matołek”). Ze słuchowiska (napisanego przez Krystynę Wodnicką, jak później sprawdziłam) w pamięci utkwiła mi zwłaszcza pieśń Dwunastu Zbójców:
Kiepska oj kiepska dola zbójecka
Noc w noc się bracie ze strachu trzęś
I choć masz stracha maczugą machaj
A nich ją kopnie gęś!
Noc w noc się skaradaj czatuj napadaj
Choć wolisz w cieple przycupnąć gdzieś
Kiepska oj kiepska dola zbójecka
A nich ją kopnie gęś!

werwro „Uwielbiam "Szatana z 7 klasy" i kochaną Basię Bzowską, ale "O dwóch takich..." to stanowczo nie dla mnie. Straszna książka.”
Arek
„Nie polecam tej książki.”
Agata
„Chyba jedyna książka Makuszyńskiego za którą nie przepadałam.”
Sonik
„Nie jest to najlepsza książka jaką przeczytałam 5/10”

Myśl przewodnia, w przeciwieństwie do „Przyjaciela”, w miarę jasna, dwóch łobuzów uciekłszy z domu wplątuje siebie w kolejne kłopoty, co przekazane zostało zbyt łopatologicznie. Pomysłowość Makuszyńskiego widać tu w raczej złym znaczeniu: hrabia Mortadella (chyba miał być zabawny, ale jak dla mnie nie bardzo),Złoty Gród (jakby zapowiedź Miasta Robotów z „Przyjaciela”, tylko przykrzejsza),podobny do cyklopa Zły Czarodziej (zupełnie zbędny mym zdaniem),kradzież Księżyca (więcej zapowiada, jak przynosi),wreszcie Zbójcy zapożyczeni z „Powrotu Taty” (daleko im do Kapitana z „Przyjaciela”, lecz z nim ciężko współzawodniczyć),dla których dodaję jedną gwiazdkę, tak jak oceniam „Pinokia”, w którym widzę do „Dwóch takich” podobieństwo, odległe co prawda, ale jednak.

Księżyc z okładki Zielonej Sowy wygląda totalnie beznadziejnie.

Film rysunkowy, sądząc ze zdjęć, darowałam sobie, kostiumowy (ten z Kaczyńskimi) obił mi się kiedyś o oczy, słuchowisko mym zdaniem lepsze.

Przeczytane po raz pierwszy w podstawówce, wkrótce po „Przyjacielu Wesołego Diabła”, bardzo mnie rozczarowało, po przeczytaniu nie chciałam wracać. Treść znałam wcześniej ze słuchowiska, znacznie lepszego od książki (podobnie jak z „Pinokiem”),stąd zdziwiło mnie czemu książka nie jest wierszem, skoro słuchowisko było, a Makuszyński potrafił tak pisać (vide „Koziołek...

Pozycja trochę dla czytelniczego odpoczynku. Z początku dziwna. Nie tego się spodziewałem. Słuchałem dla głosu Wiktora Zborowskiego. Ogólnie podobała mi się. Może trzeba będzie obejrzeć film.

Pozycja trochę dla czytelniczego odpoczynku. Z początku dziwna. Nie tego się spodziewałem. Słuchałem dla głosu Wiktora Zborowskiego. Ogólnie podobała mi się. Może trzeba będzie obejrzeć film.

Chyba najbardziej dydaktyczna książka Makuszyńskiego. Jednocześnie nie brak tu przygód i humoru.

Chyba najbardziej dydaktyczna książka Makuszyńskiego. Jednocześnie nie brak tu przygód i humoru.

Czytałem moim dzieciom. Jak dotąd najlepsza książka dla dzieci, z jaką się zetknąłem.
Jeśli ktoś ma dość współczesnej literatury dziecięcej pozbawionej przekazu i tęskni za czymś z morałem, za czymś hołdującym autentycznym wartościom, którymi człowiek powinien kierować się w życiu, to jest to książka dla niego.

Czytałem moim dzieciom. Jak dotąd najlepsza książka dla dzieci, z jaką się zetknąłem.
Jeśli ktoś ma dość współczesnej literatury dziecięcej pozbawionej przekazu i tęskni za czymś z morałem, za czymś hołdującym autentycznym wartościom, którymi człowiek powinien kierować się w życiu, to jest to książka dla niego.

Dla 8+ do słuchania (samodzielne czytanie pewnie 11+). Pewne zdania można pominąć przy dziecku, ale poza tym genialna.

Dla 8+ do słuchania (samodzielne czytanie pewnie 11+). Pewne zdania można pominąć przy dziecku, ale poza tym genialna.

Po raz pierwszy rozczarowałem się powieścią Kornela Makuszyńskiego.
"O dwóch takich co ukradli księżyc" z trudem można zakwalifikować do literatury dziecięcej.
Akcja toczy się wolno, dużo tu poetycznych ale męczących swoją mnogością przenośni.

Opisana jest tu w sposób przesadny bieda polskiej wsi, to jak brakowało nam właściwie wszystkiego. Nawet wójt miał jeden but i bał się go zakładać.
W Zapiecku którym rozpoczyna się akcja powieści nie brakowało jedynie miłości, ale i to do czasu.
Urodziło się tam dwóch strasznych urwisów. Jacek i Placek urwipołcie to byli konkretni, w szkole nie uczyli się, kłamali, gonili i bili psa łapserdaka. Nie pracowali a nawet po śmierci ojca, ukradli matce ostatni bochen chleba, po czym poszli w świat szukać miejsca gdzie nie będą musieć pracować.
Potem przeżyli trochę przygód, jednak są one kiepsko opisane. Bardzo słabo bawią.
Poza tym źle się czyta o przygodach takich małych potworów.

Powieść po raz pierwszy została wydana w 1928 roku, w czasie ogromnej biedy.

Nie polecam tej książki. Stawiam naciągane 6/10.

Po raz pierwszy rozczarowałem się powieścią Kornela Makuszyńskiego.
"O dwóch takich co ukradli księżyc" z trudem można zakwalifikować do literatury dziecięcej.
Akcja toczy się wolno, dużo tu poetycznych ale męczących swoją mnogością przenośni.

Opisana jest tu w sposób przesadny bieda polskiej wsi, to jak brakowało nam właściwie wszystkiego. Nawet wójt miał jeden but i bał...

Piękna i pouczająca opowieść.

Piękna i pouczająca opowieść.

Wróciłem do tej książki po wielu, wielu latach i jestem zachwycony. Napisana świetnie, dobitnie i wzruszająco, w konwencji baśni. Przywodzi mi na myśl styl klasyków czeskiej literatury XX-wieku: Haska, Pavla czy Hrabala. Czysta przyjemność. Polecam!

Wróciłem do tej książki po wielu, wielu latach i jestem zachwycony. Napisana świetnie, dobitnie i wzruszająco, w konwencji baśni. Przywodzi mi na myśl styl klasyków czeskiej literatury XX-wieku: Haska, Pavla czy Hrabala. Czysta przyjemność. Polecam!