Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„W ciemnej dolinie” Roberta Kolkera, to niezwykle interesująca lektura.Łączy w sobie dwa aspekty: opis losów rodziny Galvinów, a także opisy przeprowadzanych badań nad zagadnieniem schizofrenii.Sześciu synów Mimi i Dana zapadło na tę chorobę psychiczną.Zmagania z chorobą, tragedie, nieszczęścia, chęć normalnego życia, a czasem udawanie, że problem nie istnieje, sprawił, że obserwowaliśmy jak rodzina ta rozpada się na naszych oczach, bez szansy na szczęśliwe zakończenie.Książka naprawdę mnie pochłonęła na wielu płaszczyznach, zarówno płaszczyźnie społecznej, jak i medycznej (geneza badań nad schizofrenią).Niewątpliwie pozycja godna polecenia!

„W ciemnej dolinie” Roberta Kolkera, to niezwykle interesująca lektura.Łączy w sobie dwa aspekty: opis losów rodziny Galvinów, a także opisy przeprowadzanych badań nad zagadnieniem schizofrenii.Sześciu synów Mimi i Dana zapadło na tę chorobę psychiczną.Zmagania z chorobą, tragedie, nieszczęścia, chęć normalnego życia, a czasem udawanie, że problem nie istnieje, sprawił, że...

Czy Stany Zjednoczone zasługiwały i wciąż zasługują na miano „ziemi obiecanej”?

Na to pytanie szukałam odpowiedzi w lekturze „Greenpoint.Kronika małej Polski”. Zachęcona różnymi vlogami podróżniczymi, których pełno na youtube, postanowiłam sięgnąć po ten reportaż, aby poznać genezę całego zjawiska emigracji do USA.Książka spełniła swoje zadanie. To porcja dobrze skondensowanej wiedzy merytorycznej przeplatana historiami tak zwanych „zwykłych ludzi” Zdecydowanie mogę polecić każdemu, kto chce zrozumieć jak to wszystko wyglądało, a także poznać wszystkie strony emigracji.Warto zapoznać się z lekturą, gdyż w sposób obiektywny pokazuje blaski i cienie bycia Polakiem w mieście tak wielkim jak Nowy York.Jeśli chodzi o sam proces czytania, przyznaję, że trochę mnie przytłoczyła, i musiałam robić sobie dłuższe przerwy w czytaniu.Jednak jest to moje subiektywne wrażenie.

Polecam lekturę!

Czy Stany Zjednoczone zasługiwały i wciąż zasługują na miano „ziemi obiecanej”?

Na to pytanie szukałam odpowiedzi w lekturze „Greenpoint.Kronika małej Polski”. Zachęcona różnymi vlogami podróżniczymi, których pełno na youtube, postanowiłam sięgnąć po ten reportaż, aby poznać genezę całego zjawiska emigracji do USA.Książka spełniła swoje zadanie. To porcja dobrze...

Olivia i Mia poznały braci, gdy Ci znani byli w swoim środowisku z handlu narkotykami.Pomimo wszystkich plotek, i sprawdzonych informacji, które docierały do nich postanowiły dać im szansę.Gdy Pedro i Junior zostali zmuszeni do ucieczki do Meksyku, dziewczyny zmieniły swoje życie o 180 stopni, by móc wspierać swoich partnerów.

To wszystko brzmi jak scenariusz dobrego filmu sensacyjnego, z tym, że to historia oparta na faktach.Obie panie Flores opowiadają z detalami jak wyglądało ich życie od momentu poznania mężów, procesu ucieczki za nimi z USA, zadomawianie się w ojczystym kraju, „rozkręcanie” działalności i współpracę z jednym z najbardziej znanych i poszukiwanych bossów narkotykowych – El Chapo, kończąc na współpracy z amerykańskimi służbami, w celu dobrowolnego poddania się karze. Jeśli interesuje Cię świat karteli narkotykowych, jest to książka dla Ciebie!

„ Żony kartelu” została napisana przez Olivię Flores żonę Margarito Floresa (Juniora), oraz Mię Flores, małżonkę Pedro Floresa.Dlaczego po nią sięgnęłam? Ponieważ wszystko co związane jest z Meksykiem (zwłaszcza współczesność) bardzo mnie interesuje.Oglądałam wiele filmów dokumentalnych na temat przestępczości w Meksyku, kartelach narkotykowych, ale nie przypominam sobie, abym poznała historię z tzw. „pierwszej ręki”, od osób, które były w samym środku wydarzeń, i były kobietami.Nie będę oceniała ich wyborów, czy zrobiły dobrze wiążąc się z braćmi, i narażając swoje życia na niebezpieczeństwo, ale chcę skupić się na tym, ile cennych informacji otrzymujemy dzięki tej książce.Mamy ich tutaj naprawdę dużo.Olivia i Mia przez lata znajdowały się w centrum wydarzeń.Życie w luksusie, cudowne domy, pokojówki, nowe samochody, kontakt z osobami znanymi, ale też porwania, lęk o życie bliskich, życie w pułapce, a także rozstanie z ukochanymi mężami.Naprawdę nudy nie uświadczysz czytając historię życia rodziny Flores.Jest tu wszystko to, co osoba zainteresowana tematyką chciałaby odnaleźć.Historie i perspektywy przeplatają się, gdyż książka napisana jest oczyma obu pań.Poznajemy ich reakcję na to samo wydarzenie z dwóch perspektyw.Książka mnie wciągnęła całkowicie.Kupując ją myślałam, że wiem czego się spodziewać, ale było zdecydowanie lepiej.Tak bardzo zainteresowała mnie historia i losy bohaterów, że nie mogłam powstrzymać się przed zrobieniem researchu i sprawdzeniem co słychać u Pedra i Juniora.Jak ich życie toczy się dalej.Nie można nie zauważyć, że sposób przedstawiania wydarzeń i sylwetek mężów jest subiektywny, mając na celu przedstawienie Pedra i Juniora w lepszym świetle.Przyznaję, że czasem sama łapałam się na myślach, że poza „jednym poważnym mankamentem”, to są fajni chłopcy.Oczywiście nie rozgrzeszam ich uczynków, nie umniejszam - zło zostało wyrządzone i to nie byle jakie zło.Jednak fakt, że poszli na ugodę sprawia, że można mieć nadzieję, że chęć zadośćuczynienia była szczera.

Szczerzę polecam przeczytanie tej książki.

Olivia i Mia poznały braci, gdy Ci znani byli w swoim środowisku z handlu narkotykami.Pomimo wszystkich plotek, i sprawdzonych informacji, które docierały do nich postanowiły dać im szansę.Gdy Pedro i Junior zostali zmuszeni do ucieczki do Meksyku, dziewczyny zmieniły swoje życie o 180 stopni, by móc wspierać swoich partnerów.

To wszystko brzmi jak scenariusz dobrego...

Urodziła się w rodzinie ortodoksyjnych Żydów, z racji, że matka dosyć szybko porzuciła ją i męża, a ojciec dziewczynki nie był wstanie zajmować się córką, wychowywali ją dziadkowie „na spółkę” z ciotką.Naznaczona błędami matki i niedołęstwem ojca, dojrzewała w poczuciu odrzucenia i bycia gorszą.Jednak to co dla innych jest powodem do załamania, dla niej stało się motywacją do lepszego życia.Kochała się uczyć, czytać książki i marzyła o lepszym życiu dla siebie.Jak potoczyły się jej losy?Zobacz sam!

W jaki magiczny sposób lektura ta trafiła na mój czytnik- nie pamiętam, ale, gdy zobaczyłam okładkę filmową ,od razu skojarzyłam z serialem, który już jakiś czas temu miałam obejrzeć.Książka ta niesamowicie mnie wciągnęła.Dodatkowym plusem jest fakt, że oparta jest na faktach autentycznych, a główną bohaterką jest autorka.Jestem osobą bardzo otwartą i ciekawą poznawania nowych kultur, spojrzenia na świat czy też religii, dlatego historia życia Debory (na początku nosiła inne imię), bardzo szybko zawładnęła moimi myślami.”Unorthodox” jest powieścią niezwykle interesującą i szokującą.Zwyczaje, wierzenia, sposoby patrzenia na gojów (nie –Żydów), jej przeżycia bardzo intymne to wszystko porusza dogłębnie (przynajmniej stało się tak w moim przypadku).Czytając tę książką miałam wrażenie, jakby autorka złapała mnie za rękę i pokazywała całe swoje życie: niezwykle trudne, pełne wyrzeczeń, też drobnych radości, nadziei, i bardzo ważnych i nieodwracalnych decyzji.To zdecydowanie lektura godna polecenia.Niezwykle inspirująca, ciekawa, ale też słodko-gorzka.Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tą książką.Dziękuję autorce i gratuluję, gdyż wykazała się naprawdę nietuzinkową odwagą, samozaparciem i chęcią zmiany nie tylko swojego życia.Absolutnie, godna polecenia!

Urodziła się w rodzinie ortodoksyjnych Żydów, z racji, że matka dosyć szybko porzuciła ją i męża, a ojciec dziewczynki nie był wstanie zajmować się córką, wychowywali ją dziadkowie „na spółkę” z ciotką.Naznaczona błędami matki i niedołęstwem ojca, dojrzewała w poczuciu odrzucenia i bycia gorszą.Jednak to co dla innych jest powodem do załamania, dla niej stało się motywacją...

Pieńkowski, Nosenko, Popow i tajemniczy Michaił.Czterej mężczyźni, którzy zdecydowali się przejść na stronę Stanów Zjednoczonych zdradzając swój kraj (ZSRR).Dlaczego to zrobili?

Każdy z nas słyszał o „zimnej wojnie”toczącej się pomiędzy tymi dwoma mocarstwami.Nie chcąc skupiać się na warstwie historycznej, chciałam zaakcentować to co na mnie zrobiło największe wrażenie.W książce tej poznajemy życiorysy czterech sowieckich obywateli, każdy z nich jest osobną historią, posiadającą inną motywację do zdrady swojego kraju i chęci współpracy z USA.Poznajemy ich życie, rodzinę, charaktery, motywacje, żądze i lęki.Przyznaję, że zawsze interesowały mnie takie tematy, więc lektura „Walki wywiadów”, spełniła moje oczekiwania, i wręcz zachęciła do poszerzenia wiedzy z tego zakresu.Nie jest to bardzo aktualna pozycja (pożyczyłam od taty), ale akurat nie miało to znaczenia.Dowiedziałam się z niej wielu ciekawych szczegółów z życia agentów.Autor w sposób przystępny pokazuje pewne mechanizmy. Po prostu : konkretnie i na temat.

Zdecydowanie polecam!

Pieńkowski, Nosenko, Popow i tajemniczy Michaił.Czterej mężczyźni, którzy zdecydowali się przejść na stronę Stanów Zjednoczonych zdradzając swój kraj (ZSRR).Dlaczego to zrobili?

Każdy z nas słyszał o „zimnej wojnie”toczącej się pomiędzy tymi dwoma mocarstwami.Nie chcąc skupiać się na warstwie historycznej, chciałam zaakcentować to co na mnie zrobiło największe wrażenie.W...

Miała możliwość uratowania się.Gdy otrzymała informację, o tym, że mąż i dzieci zostaną przewiezieni do obozu (z powodu pochodzenia romskiego), ona jako Niemka miała prawo wyboru.Wolność i życie bez ukochanego męża i dzieci, czy tułaczka bez pewności tego co ich czeka, ale u ich boku…Co Ty wybrałbyś/wybrała?

„Kołysanka z Aushwitz” jest powieścią opartą na faktach.Opowiada historię Helene – matki pięciorga dzieci, żony niemieckiego Roma – Johanna.Kobieta nie chcąc zostać rozdzielona z najbliższymi postanawia jechać z nimi w nieznane.Autor odnosi się do wielu sytuacji, które „fanom” powieści obozowej nie są obce.Cel podróży nie jest niestety niczym lepszym.Już na samym początku jej mąż zostaje oddzielony od rodziny i to na niej spoczywa obowiązek walki o przetrwanie dla całej rodziny.Helene przechodzi przemianę.W obozie poznajemy ją jako zagubioną młodą kobietę, aby na końcu zobaczyć w niej „twardzielkę”, która gotowa jest na wszystko, aby tylko nieść pomoc innym.Wydarzenia opisywane w książce, były tak realistyczne, że jako osoba, która miała już jaki taki obraz tego jak mogło to wyglądać (przeczytałam już wiele pozycji z tego zakresu, byłam też na „wycieczce” w Oświęcimiu),reagowałam bardzo emocjonalnie.Lektura ta nie była przesycona, ani niedosycona, ilość stron wystarczająca.W moim odczuciu jest to jedna z tych powieści, która pobudza do przemyśleń na temat ludzkości, świata i siły danej jednostki.Nie wyobrażam sobie, żeby każda normalnie czująca kobieta dokonała innych decyzji niż Helene.Do mnie jej zachowania i wybory trafiły idealnie.Wciąż nie mogę przeboleć zakończenia, ale przecież nie jestem naiwna, znam historię dobrze i wiem, jak to wszystko wyglądało.Dobrze, że istniały takie osoby jak główna bohaterka, dobrze, że wciąż się o tym pisze.Ten świat potrzebuje ciągłego przypominania i świadectw tego co się działo, gdyż patrząc na obecne społeczeństwa odnosi się wrażenia, że nie wyniosły żadnej nauki z historii.

Serdecznie polecam.Niełatwa lektura, ale zdecydowanie potrzebna.

Miała możliwość uratowania się.Gdy otrzymała informację, o tym, że mąż i dzieci zostaną przewiezieni do obozu (z powodu pochodzenia romskiego), ona jako Niemka miała prawo wyboru.Wolność i życie bez ukochanego męża i dzieci, czy tułaczka bez pewności tego co ich czeka, ale u ich boku…Co Ty wybrałbyś/wybrała?

„Kołysanka z Aushwitz” jest powieścią opartą na faktach.Opowiada...

Nie uwierzono jej słowom, ponieważ zeznając „pomyliła” kolejność czynności, których dokonała po wyjściu oprawcy.Młoda dziewczyna zmagająca się z faktem, że została wielokrotnie zgwałcona w jej własnym domu, została potraktowana w najgorszy sposób
w jaki można potraktować ofiarę –w oczach innych stała się kłamczuchą, z zaburzeniami osobowości…

Przyznaję, że początek książki zbił mnie z pantałyku.Wybierając kolejny ebook z mojego czytnika nie wiedziałam z czym mam do czynienia.Założyłam, że jest to powieść oparta na faktach (zasugerowałam się znaczkiem „Netlixa” na okładce).Gdy zorientowałam się, że nie może to być „zwykła” powieść, tak naprawdę zrozumiałam o czym mowa,można powiedzieć, że wręcz pochłaniałam tę książkę.Według mnie jest to nie tylko kawał „dobrej roboty”, ale wręcz wybitnej pracy dwóch wspaniałych pisarzy – reporterów, którzy zdecydowali połączyć siły i stworzyć książkę wspólnie.Mamy tutaj do czynienia z opisem dosyć szczegółowych a jednak możliwych do przebrnięcia (piszę tak ze względu na charakter wydarzeń) historii kobiet, które stały się ofiarami zwyrodnialca, policji (i to zarówno tych, która kompletnie zaprzepaściła swoje zadanie, jak i tych, którzy stanęli na wysokości zadania), jak i samego niechlubnego bohatera tej historii.Niewątpliwie kolejnym z plusów, dla mnie był fakt, że autorzy odnieśli się do genezy postaw, którymi kierowali się panowie odbierający zeznania m.in. Marie, a także postaw, którymi wciąż kierują się ludzie na całym świecie.Nie można zapomnieć również o wyznaniach najbliższych Marie, o tym w jaki sposób zareagowali na wieść o tym co się stało.To naprawdę warta uwagi pozycja, dlatego też, że pokazuje wyraźnie, że sposób reagowania na nieszczęścia każdego z nas jest zupełnie inny, i nie należy oceniać postaw człowieka „przykładając do niego kalkę”, oczekując, że powinien zachowywać się tak, a nie inaczej.Marie pomyliła kolejność zdarzeń przy zeznaniach, zechciała się dzielić z bliskimi tym co ją spotkało, a co gorsza niedługo po gwałcie nie opanowywała się przed głośnym i szczerym wybuchem śmiechu.Czy jednak każdy może w stu procentach powiedzieć, że wie co działo się w jej sercu i rozumie?Dlaczego jej reakcja była taka „niestosowna” (tak ocenili ją policjanci przyjmujący zgłoszenie przestępstwa)? Z drugiej strony mamy przedstawiony obraz i motywy człowieka, który okazał się bestialsko niebezpieczny.Analizując jego życie również możemy postawić wiele pytań, a także zburzyć wiele funkcjonujących założeń (np. że wszyscy gwałciciele pochodzą z patologicznych rodzin).Zdecydowanie jest to lektura,która pobudza do rozmyśleń, analiz i głębszego zrozumienia tego, że każdy z nas jest inny.Nie ma dwóch takich samych ludzi.Panowie Armstrong i Miller ukazując nieszczęście Marie, oraz innych kobiet, a także przedstawiając sprawcę, i otoczenie wskazują na to, co w społeczeństwach musi się zmienić, by historie tutaj przedstawione zdarzały się jak najrzadziej jak to możliwe.

Całą sobą polecam tę lekturę. Lektura obowiązkowa dla każdego.

Nie uwierzono jej słowom, ponieważ zeznając „pomyliła” kolejność czynności, których dokonała po wyjściu oprawcy.Młoda dziewczyna zmagająca się z faktem, że została wielokrotnie zgwałcona w jej własnym domu, została potraktowana w najgorszy sposób
w jaki można potraktować ofiarę –w oczach innych stała się kłamczuchą, z zaburzeniami osobowości…

Przyznaję, że początek...

Kim byliby David, Jennifer, Lisa,Courtney, Matt, Matthew , gdyby nie serial „Przyjaciele”? Czy któreś z nich osiągnęłoby porównywalny sukces bez wsparcia „Przyjaciół”? Myślę, że jest to pytanie dość powszechnie zadawane w stosunku do wszystkich gwiazd seriali/filmów, których role uważamy za fenomenalne.Autorka zdradza nam szczegóły dotyczące aktorów, serialu a także rzuca „światło” na świat rozrywki, wskazując na to co w tamtym czasach decydowało o sukcesie lub porażce produkcji telewizyjnej.

Nigdy nie sądziłam, że można być, aż takim fanem serialu, by napisać o nim książkę.Pomimo faktu, że zaliczam się do grona fanów : Chandlera, Rosa, Moniki, Rachel. Phoebe i Joeya, o wielu sprawach nie wiedziałam, bądź nie pamiętałam.Bardzo podobało mi się, że autorka spojrzała na serial całościowo, nie zapominając o szczegółach, które miały wpływ na odbiór tego sitcomu.Przyznaję szczerze, że nigdy nie zwróciłam uwagę na brak różnorodności kulturowej bohaterów i ich znajomych (nikt z bohaterów nie był ciemnoskóry, bądź nie był Latynosem).Sama złapałam się na myśli, że jak mogłam tego nie wyłapać.Jednak zdaję sobie sprawę, że każde czasy rządzą się swoimi prawami (co nie oznacza, że nie powinno dążyć się do większego otwarcia kulturowego).Nie zapomniano również o kwestiach, o których do tej pory pamiętamy (negocjacje aktorów dotyczące znaczącej podwyżki). Dla mnie osobiście cała książka, była świetnie podanym daniem, w którym otrzymałam to co interesowało mnie najbardziej.Niewątpliwie lektura ta jest prawdziwą gratką dla fanów tego bardzo popularnego na całym świecie sitcomu.Samej lekturze nie mam nic do zarzucenia, jestem naprawdę zadowolona z czasu spędzonego z Kilsey Miller i „Przyjaciółmi”.

Polecam!

Kim byliby David, Jennifer, Lisa,Courtney, Matt, Matthew , gdyby nie serial „Przyjaciele”? Czy któreś z nich osiągnęłoby porównywalny sukces bez wsparcia „Przyjaciół”? Myślę, że jest to pytanie dość powszechnie zadawane w stosunku do wszystkich gwiazd seriali/filmów, których role uważamy za fenomenalne.Autorka zdradza nam szczegóły dotyczące aktorów, serialu a także rzuca...

Wkrótce miną 3 lata od akcji ratunkowej Elisabeth Revol i Tomasza Mackiewicza, uwięzionych na górze Nanga Parbat.Odkąd dowiedziałam się o tej książce, zapragnęłam ją przeczytać.Pamiętam jak z wielkimi emocjami śledziłam akcję ratunkową relacjonowaną przez najważniejsze stacje telewizyjne na świecie.Jeśli choć trochę chce się zrozumieć sytuację, w której znalazła się Eli, należy koniecznie przeczytać tę książkę.

Trudno jest ocenić lekturę, która nie jest wymyśloną fabułą, a opisem, tego co wydarzyło się w rzeczywistości.Przyznaję, że sama nie jestem wielką miłośniczką gór, alpinizm i wyczyny takich osób jak Revol, Mackiewicz czy Bielecki są dla mnie kompletnie obce.Jednocześnie wszystkie książki, o tej tematyce niespodziewanie dla mnie samej ogromnie mnie wciągnęły.Niezwykle fascynujące, a zarazem przerażające jest to jak wiele są w stanie poświęcić tacy ludzie dla realizacji swojego marzenia.Książka autorstwa Revol pomogła mi zrozumieć jej punkt widzenia i być może punkt widzenia Tomasza Mackiewicza (mam zamiar przeczytać również książkę o nim).Dla bardzo wielu ludzi forma pisemna wypowiedzi jest prostsza niż wypowiadanie się do kamery.Czytając o wydarzeniach sprzed trzech lat jej oczyma odniosłam wrażenie, że czytam pamiętnik.Towarzyszyło mi bardzo dziwne przeżycie, co spowodowało, że książkę tą praktycznie „połknęłam” w kilka godzin.Jeśli chodzi o ocenę wydarzeń, należy wziąć pod uwagę, że to jej subiektywna opinia.Słuszna czy nie?Myślę, że trudno to rozważyć, bo tak naprawdę nikt z nas nie był tam z nimi.Ludzie zawsze mieli predyspozycje, do mówienia: „ja zrobiłbym inaczej, ona popełniła błąd, oni popełnili błąd”.Myślę, że to nie jest miejsce na rozstrzyganie takich kwestii.Elisabeth to kobieta niezwykła, która do końca życia będzie pamiętać wydarzenia z początku 2018 roku.Kobieta, która zostawiła przyjaciela- kompana, by zdobyć dla niego pomoc, która podświadomie wierzyła, że może mu pomóc.Książka ta niezwykle pomogła mi w spojrzeniu na wszystko z innej perspektywy, jestem wdzięczna Elisabeth, że postanowiła ją napisać.

Polecam gorąco!

Wkrótce miną 3 lata od akcji ratunkowej Elisabeth Revol i Tomasza Mackiewicza, uwięzionych na górze Nanga Parbat.Odkąd dowiedziałam się o tej książce, zapragnęłam ją przeczytać.Pamiętam jak z wielkimi emocjami śledziłam akcję ratunkową relacjonowaną przez najważniejsze stacje telewizyjne na świecie.Jeśli choć trochę chce się zrozumieć sytuację, w której znalazła się Eli,...

Ręka sprawiedliwości nie dosięgła ich wówczas, gdy powinna.Nie było pełnego zadośćuczynienia ofiarom II Wojny Światowej.Zimna wojna pomiędzy Rosją a Stanami Zjednoczonymi stała się ważniejsza, niż ukaranie tych, którzy przez lata służyli III Rzeczy i Adolfowi Hitlerowi. Stany Zjednoczone (a dokładnie służby bezpieczeństwa narodowego) wymazywały z dokumentów zbrodniarzy wojennych te fragmenty ich życiorysu, które mogły przeszkodzić im w uzyskaniu obywatelstwa amerykańskiego w ramach tzw. programu „Paper clip”. Na czym on polegał, i kto między innymi stał się jego beneficjentem dowiesz się sięgając po reportaż Erica Lichtlblau – laureta Nagrody Pulitzera.

Krótko i na temat: bardzo interesujący reportaż.Czytałam go dłużej niż powinnam, a to tylko z powodu tego, że potrzebowałam czasu, by „przegryźć” każdy rozdział.Nie mam pojęcia skąd lektura ta znalazła się na moim czytniku, ale żałuję, że nie zainteresowałam się nią wcześniej.Przyznaję szczerze, że nie zdawałam sobie sprawy z tego, że skala tego zjawiska była tak ogromna. Szczerze podziwiam i cieszę się, że byli ludzie, którzy chcieli z tym walczyć, zbić ten „szklany sufit”. „Sąsiedzi naziści” to przykład solidnego researchu, podanego w przystępny sposób. Polecam! Lektura obowiązkowa!

Ręka sprawiedliwości nie dosięgła ich wówczas, gdy powinna.Nie było pełnego zadośćuczynienia ofiarom II Wojny Światowej.Zimna wojna pomiędzy Rosją a Stanami Zjednoczonymi stała się ważniejsza, niż ukaranie tych, którzy przez lata służyli III Rzeczy i Adolfowi Hitlerowi. Stany Zjednoczone (a dokładnie służby bezpieczeństwa narodowego) wymazywały z dokumentów zbrodniarzy...

Hanna, najstarsza z rodzeństwa.Od maleństwa była karmiona ideałami, które prezentował jej ukochany ojciec, będący również nauczycielem i dyrektorem regionalnej szkoły.Dziewczyna, w chwili, gdy jej kraj zmierza się z podziałem, a rodzina ze zmianami zachodzącymi w kraju nie potrafi odnaleźć się w rzeczywistości, która ją zastała.Co zmusiło ją do ucieczki od rodziny, czy była to słuszna decyzja?Jak bardzo decyzje „rządzących głów”, mogą wpłynąć na losy zwykłych obywateli?Nie zwlekaj,zapoznaj się z historią Hanny i jej rodziny.

Wiemy, co Niemcy uczynili światu.Wiemy jaką zgotowali rzeź, nie szczędząc ludzi.O tym nie trudno usłyszeć w szkole czy mediach.Czy jednak wiemy co działo się u naszych sąsiadów, w chwili przegranej Hitlera, wyzwolenia przez aliantów krajów objętych wojną i przejęcia Niemiec?Pamiętam jak przez mgłę, że podobny wątek był poruszany w jednej z książek, które czytałam dla przyjemności.Jednak nie była to taka wnikliwa historia jak ta, którą przedstawiła nam córka głównej bohaterki.Powiecie:”jak to?”Powieść została oparta na faktach.Moje zaskoczenie było równie spore.”Lata rozłąki” wybrałam na chybił trafił z mojego czytnika.Kiedy na niego trafiłam i w jakich okolicznościach nie mogłam sobie przypomnieć.Początkowo spodziewałam się kolejnej wojennej powieści jak choćby: „Jeździec miedziany”, jednak styl autorki był taki, że zastanawiałam się: „Czym to się je?”.Gdy w końcu zdałam sobie sprawę, że jest to przeniesienie na karty książki historii jednej z rodzin,która musiała przeżyć taką rozłąkę moje oczekiwania wobec lektury wzrosły.Nie,nie zawiodłam się.Skupiając się na warstwie emocjonalnej mogę napisać,że jest to bardzo interesująca powieść.Niczym historia Niemiec po IIWŚ w pigułce.Nina (córka Hanny) będąca i rodziną głównej bohaterki, jak również autorką miała przed sobą dosyć trudne zadanie.W historii tej rodziny urzekł mnie najbardziej realizm.Niezwykle intrygującym doświadczeniem było dowiadywanie się coraz więcej i więcej zarówno jak o losach rodziny Hanny i Niny, jak sytuacji w kraju.Przyznam, że znaczenie:”za żelazną kurtyną” nabrało w moich myślach nowego kształtu.Polska była krajem znajdującym się za „za żelazną kurtyną”, ale jakoś wcześniej nigdy nie rozumiałam tego w 100%.Bardzo spodobało mi się, odniesienie losów rodziny do konkretnych etapów w historii Niemiec.Szczerze mówiąc odnoszę wrażenie, że książka zrobiła więcej jako uzupełnienie mojej wiedzy niż nauczyciele historii w szkole.Co nadaje szczególnej wymowy „Latom rozłąki” jest niewątpliwie to, że Nina jako dowódca wywiadu armii amerykańskiej miała okazję sama zobaczyć to wszystko, o czym opowiadała jej matka.Przydzielono jej bardzo niebezpieczną misję.Niewątpliwie to wszystko co usłyszała od rodziców ukszałtowało ją w taki konkretny sposób.To co przeżyła w NRD sprawiło, że zapragnęła podzielić się tym z ludźmi.W mojej ocenie jest to dodatkowy atut tej lektury.

Czas spędzony z nią uważam, za bardzo owocny.
Mogę polecić wszystkim z ręką na sercu.Intrygująca,wzruszająca,pouczająca. Wspaniała!

Hanna, najstarsza z rodzeństwa.Od maleństwa była karmiona ideałami, które prezentował jej ukochany ojciec, będący również nauczycielem i dyrektorem regionalnej szkoły.Dziewczyna, w chwili, gdy jej kraj zmierza się z podziałem, a rodzina ze zmianami zachodzącymi w kraju nie potrafi odnaleźć się w rzeczywistości, która ją zastała.Co zmusiło ją do ucieczki od rodziny, czy była...

Cóż takiego miała (ma) w sobie góra Nanga Parbat, że tak wiele osób pragnęło ją zdobyć?Czym tak przyciągała naszych rodaków, i pozostałych himalaistów?Czy „przeciętny zjadacz chleba”, dla którego wspinanie się na tak wysokie góry jest szaleństwem, jest w stanie zrozumieć, że są ludzie, którzy byli gotowi postawić wszystko na jedną kartę, by móc stanąć na jej szczycie?Jeśli chcesz dowiedzieć się o wszystkich blaskach i cieniach tzw. procesu zdobywania góry koniecznie sięgnij po „Nanga Parbat.Śnieg, kłamstwa i góra do wyzwolenia”.

Książka D. Szczepańskiego, oraz Adama Bieleckiego pt.„Spod zamarzniętych powiek” bardzo mnie zaintrygowała i uszczęśliwiona byłam niezmiernie faktem,że miałam w swoim zbiorze jeszcze jedną książkę o himalaizmie.Czym prędzej postanowiłam się nią „zająć”.Tak jak napisałam we wstępie tej recenzji dotyczyła ona konkretnie jednej góry znajdującej się w północno-wschodnim Pakistanie o nazwie Nanga Parbat (nazwa tłumaczona z języka urdu).Ten ośmiotysięcznik wzniecał emocje wielu himalaistów na świecie, w tym naszych rodaków, m.in. Adama Bieleckiego, Jacka Czecha, a także Tomasza Mackiewicza wraz z Elisabeth Revol.W wyprawie mającej miejsce na przełomie lat 2015/2016 pod górą spotkało się wiele ekip.Każda z nich próbowała na swój sposób zdobyć i pokonać Nangę.Towarzyszyli im właśnie Piotr i Dominik.Lektura została podzielona na dwie części.Każda z nich jest opowiedziana zostałaprzez jednego z panów.Piotr Tomza relacjonował wyprawę od strony Rupal, natomiast Dominik Szczepański -od ściany Diamir.Przechodząc do moich wrażeń po przeczytaniu, mogę stwierdzić krótko: kolejna rewelacyjna książka,która znów wzbudziła we mnie jeszcze większe zainteresowanie himalaizmem.Dlaczego?O ile „Spod zamarzniętych powiek” była lekturą skupioną tylko i wyłącznie na Adamie Bieleckim, jego historii życia i zamiłowaniu górami (z dużą nutką subiektywnej rzecz jasna oceny różnych sytuacji),tutaj oprócz doświadczeń i wrażeń wielu himalaistów, otrzymałam cudowne spojrzenie w ten cały świat przez naszych panów pisarzy.Gdy czytałam stronicę po stronicy odnosiłam wrażenie, że jestem tam z nimi.Tomza i Szczepański nie wspinali się, zostawali w bazie i tam obserwowali sytuacje, a także przeprowadzali wywiady z naszymi bohaterami.Ile ludzi tyle osobowości,problemów, i radości.Niewątpliwie czytając akurat „Nanga…” rozwinęła się we mnie również ciekawość spojrzenia na tych ludzi, którzy byli w stanie porzucić pracę,rodzinę, i tzw.”normalny świat”, pod względem psychologicznym.Ogromnie interesującym fragmentem była dla mnie rozmowa Dominika z Tomaszem Mackiewiczem,który jak wiadomo dwa lata później został na ukochanej górze.Niezwykle intrygująca pozycja, która obudziła we mnie ciekawość tematem, o którą nigdy bym się nie podejrzewała.Oceniając samą stylistykę przyznać muszę, że część pisaną przez Dominika Szczepańskiego zdecydowanie lepiej mi się czytało.Opisy były bardzo płynne.Widać było, że to nie pierwszyzna dla niego.Piotr Tomza też poradził sobie dobrze,choć momentami czegoś brakowało mi czytając relację ze strony Rupal.Całość jednak była bardzo dobra,i zdecydowanie godna polecenia.Niesamowita dawka emocji, wiedzy o górach, ale przede wszystkich o ludzkiej psychice.Himalaizm to nie tylko techniczna walka z bólem fizycznym całego ciała, nieustanna walka z pogodą, ale przede wszystkim to ekstremalne przeżycie dla każdego z tych nietuzinkowych ludzi.Bardzo interesująco i mądrze napisane.Niewątpliwie wkrótce sięgnę po kolejne pozycje.Polecam.

Cóż takiego miała (ma) w sobie góra Nanga Parbat, że tak wiele osób pragnęło ją zdobyć?Czym tak przyciągała naszych rodaków, i pozostałych himalaistów?Czy „przeciętny zjadacz chleba”, dla którego wspinanie się na tak wysokie góry jest szaleństwem, jest w stanie zrozumieć, że są ludzie, którzy byli gotowi postawić wszystko na jedną kartę, by móc stanąć na jej szczycie?Jeśli...

Ciekawa książka. Może służyć jako poradnik dla osób, które nie radzą sobie w dzisiejszym świecie. Na początku nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego bohaterka samowolnie kilkakrotnie zgadzała się na zamykanie w zakładzie psychiatrycznym. Na początku nawet łapałam się na braku współczucia dla niej, nie trwało to jednak długo. Jej przemiana i doświadczenia pokazały, jak na wiele człowieka stać, gdy zbliży się do granicy wytrzymałości.

Ciekawa książka. Może służyć jako poradnik dla osób, które nie radzą sobie w dzisiejszym świecie. Na początku nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego bohaterka samowolnie kilkakrotnie zgadzała się na zamykanie w zakładzie psychiatrycznym. Na początku nawet łapałam się na braku współczucia dla niej, nie trwało to jednak długo. Jej przemiana i doświadczenia pokazały, jak na wiele...

Bardzo interesująca książka. Sięgnęłam po nią, po obejrzeniu filmu "W ciemności" opartym właśnie na tejże książce. O tyle bardziej mnie zainteresowała od samego filmu, że przedstawiała wydarzenia oczyma dziecka. Tak wiele autorka tej książki musiała przejść, "tylko" z powodu tego, że była/jest żydówką. Brutalnie przerwane dzieciństwo, pokazało jednak jaką siłę te dziecko miało w sobie. Wspaniała książka, i bardzo smutna jednocześnie.

Bardzo interesująca książka. Sięgnęłam po nią, po obejrzeniu filmu "W ciemności" opartym właśnie na tejże książce. O tyle bardziej mnie zainteresowała od samego filmu, że przedstawiała wydarzenia oczyma dziecka. Tak wiele autorka tej książki musiała przejść, "tylko" z powodu tego, że była/jest żydówką. Brutalnie przerwane dzieciństwo, pokazało jednak jaką siłę te dziecko...

Trudno przyznawać "gwiazdki". Ta książka jest zbyt poważna, bolesna, aby traktować ją w kategorii "fajności", czy też nie.
Przyznaję, że choć ta tematyka nie jest mi obca, bo interesuję się nią, ta książka otworzyła mi oczy na nowe rzeczy. W połowie książki miałam ochotę ją zarzucić, bo obrazy, które przedstawiała autorka były zbyt rzeczywiste i oczywiste, w chwilami czułam się jakbym była tam w tym obozie... Nawet łapałam się na sprawdzaniu, czy nie chodzą po mnie, żadne insekty itp..Wspaniała książka, lecz zarazem trudna. Warto przeczytać, aby nie zapomnieć.

Trudno przyznawać "gwiazdki". Ta książka jest zbyt poważna, bolesna, aby traktować ją w kategorii "fajności", czy też nie.
Przyznaję, że choć ta tematyka nie jest mi obca, bo interesuję się nią, ta książka otworzyła mi oczy na nowe rzeczy. W połowie książki miałam ochotę ją zarzucić, bo obrazy, które przedstawiała autorka były zbyt rzeczywiste i oczywiste, w chwilami...

Kulisy życia dyktatorów i ich kobiet, które istotne role w ich życiorysach.

Druga część "Kobiet..." była równie interesująca jak część pierwsza. Ciekawie było dowiedzieć się o rzeczach, o których w telewizji nie słyszałam (gdyż nie mówiono o tym, bądź wówczas te informacje nie dotarły do mnie). Z drugiej części najbardziej zainteresowały mnie: małżeńskie relacje Slobodana i Miry Milosiewiczów, Kim Dzong Ila i jego partnerek, a także Osamy bin Ladena i jego żon. Choć tak naprawdę wszystkie historie wniosły zupełnie nowy powiew świeżości. Dużym plusem przedstawienia losów dyktatorów i wpływu jaki miały na nich ich żony, oraz partnerki był sposób prowadzenia narracji. Momentami jednak wydawało się to uciążliwe i gubiłam się w natłoku faktów oraz braku chronologii, musząc wracać do wcześniej przeczytanych stron. Jednak ta mała niedogodność nie przeszkodziła mi w delektowaniu się lekturą. Dzięki tej pozycji mam ochotę poszerzyć moją wiedzę historyczną z zakresu przedstawianych w niej aspektów historycznych.

Polecam!

Kulisy życia dyktatorów i ich kobiet, które istotne role w ich życiorysach.

Druga część "Kobiet..." była równie interesująca jak część pierwsza. Ciekawie było dowiedzieć się o rzeczach, o których w telewizji nie słyszałam (gdyż nie mówiono o tym, bądź wówczas te informacje nie dotarły do mnie). Z drugiej części najbardziej zainteresowały mnie: małżeńskie relacje...

Benito, Lenin, Stalin, Salazar, Bokassa, Mao, Ceausescu, Hitler... myślę, że większość z nas, zna tych panów, bądź przynajmniej ich kojarzy, potrafiąc przyporządkować okres w którym żyli, kraj w którym mieszkali i rządzili, z językiem,
którym się posługiwali. I w jaki sposób wpłynęli na losy świata. Czy jednak zdajemy sobie sprawę, że oprócz życia politycznego mieli swoje życie uczuciowe? Po części tak. Jednak przez tyle lat mówiono tylko o niechlubnych osiągnięciach tych
panów, iż na pewno, trudno sobie wyobrazić, że gdzieś w kulisach wielkiej polityki, być może w domu, albo też w hotelu czekała na nich kobieta? To jest dopiero zagwozdka. Mnie od razu zapaliło się czerwone światełko, z myślą: Jak można było
kogokolwiek z nich pokochać? Nie, nie mam zamiaru oceniać ich wyglądu, lecz znając historię i życiorysy tych panów trudno mi sobie wyobrazić,aby którykolwiek z nich mógł być czułym mężem, kochankiem czy też ojcem. Lecz nie mam zamiaru narzucać swojej opinii....

"Kobiety dyktatorów" Diane Ducret, to książka, opisująca losy kobiet wielkich dyktatorów. Autorka rozpoczęła wstępem, w którym zawarła listy wiernych obywatelek, które w sposób wręcz fanatyczny wyznawały kult tych panów. Trudno uwierzyć, ale prawdą było, że mężatki, kobiety posiadające dom na głowie, męża, dzieci były w stanie wysyłać listy miłosne, pełne uwielbienia do Adolfa Hitlera czy też Benito Mussoliniego. Wstęp bardzo mi się spodobał, był idealnym początkiem dla tej książki, która mnie zafascynowała. Wcześniej nie interesowałam się tematyką kobiet wielkich przywódców, ale ta pozycja nie wątpliwie mnie zachęciła do dalszej przygody z tego typu literaturą.

Kobiety opisane w tej książce, można podzielić na kilka grup. Do pierwszej na pewno zaliczyć można te nieszczęśliwe, dla których miłość do dyktatora nie przyniosła nic dobrego. Losy tych kobiet najczęściej kończyły się samobójstwem, bądź śmiercią w wyniku braku miłości, która okazywała się w różny sposób. Można zaliczyć tu chociażby pierwszą żonę Mao, czy też drugą żonę Stalina. Drugą grupę reprezentowały kobiety, które z miłości do tych mężczyzn, pomagały im, dając z siebie naprawdę wiele, niestety nie dostając wiele w zamian, na koniec będąc wykorzystaną na wszelkie możliwe sposoby i w dodatku odsuniętą na bok. Do trzeciej grupy kobiet zaliczyć można te, które
niewątpliwie zafascynowały mnie najbardziej. Są to :Jiang Quing, Magda Goebels, czy Elena Ceausescu. Silne, inteligentne, ambitne, i niewątpliwie niebezpieczne. To one były "szyjami" swoich mężów oraz kochanków, gdy Ci dochodzili do władzy, i
decydowali o tym jak ma wyglądać świat.Kobiety, które nie były tylko dodatkiem do swoich panów. Kobiety, które wykazując się wieloma zdolnościami, potrafiły nie tylko ze swoich mężczyzn uczynić mężczyzn szanowanych, władczych, ale które same pięły się na same szczyty. Mnie osobiście, te życiorysy zafascynowały najbardziej. Powiedzenie, "że za każdym sukcesem mężczyzny staje kobieta" musi być prawdą. Ale w tej książce bohaterkami nie były tylko kochanice dyktatorów, ale też matki, siostry, które okazywały wielkie uwielbienie dla swoich pociech utwierdzając w nich przekonanie, że są ludźmi wyjątkowymi, co też czyni każda kochająca matka, nie trzeba się temu dziwić. Jednak wiedząc to, co wiemy teraz, to wszystko dodatkowo mrozi krew w żyłach.

Kobiety, które pojawiały się w życiu tych panów, były silnym impulsem do tego, co wydarzyło się później. Autorka w sposób chronologiczny ujmuje losy: Stalina,Lenina, Salazara, Bokassy, Mao, Mussoliniego, czy też Ceausescu,chcąc zawrzeć najważniejsze aspekty z życia tych mężczyzn i ich nieodłącznych towarzyszek doli. Polecam książkę wszystkim. To doskonała pozycja dla chcących zgłębić swoją wiedzę historyczną, tym razem, bardziej "od kuchni" ;)

Benito, Lenin, Stalin, Salazar, Bokassa, Mao, Ceausescu, Hitler... myślę, że większość z nas, zna tych panów, bądź przynajmniej ich kojarzy, potrafiąc przyporządkować okres w którym żyli, kraj w którym mieszkali i rządzili, z językiem,
którym się posługiwali. I w jaki sposób wpłynęli na losy świata. Czy jednak zdajemy sobie sprawę, że oprócz życia politycznego mieli swoje...

Jeden okres w życiu, tak haniebny dla ludzkości, połączył losy tylu ludzi, w tym młodych kobiet, które w obliczu walki o kraj zostały zmuszone porzucić całą swoją kobiecość i stać się poważnymi patriotkami, na które będą mogli liczyć inni.

"Dziewczyny wojenne" autorstwa Łukasza Modelskiego, to księga wspaniałych życiorysów kobiet, które w momencie wybuchu II Wojny Światowej były zwykłymi dziewczynami wkraczającymi w świat dorosłych. Niektóre z nich miały przystąpić do matury, niektóre w październiku miały rozpocząć pierwszy rok studiów. Radosna młodość została przerwana, należało "wziąć się w garść" i nie tylko nie liczyć na innych, ale samemu udzielić pomocy. Życie w konspiracji nie było dla żadnej z nich nowością. Głód, wieczny strach o własne życie i innych, niebezpieczeństwo czyhające się za każdym rogiem. Wywózki, prześladowania, morze cierpień, a jednak, każda z kobiet, których życiorys został opisany w tej książce, można wziąć za przykład waleczności, ogromnej odwagi, zaradności. Fascynujące losy fascynujących kobiet, dziewczyn, dziewcząt.

Bardzo dobrze czytało mi się tę książkę. Nie mam pojęcia nawet, kiedy ją skończyłam. Ogrom spraw, z którymi musiały się zmagać te kobiety był wielki. Czytając poszczególne życiorysy (które były opisywane przez same bohaterki), miało się wrażenie, że jest się tam z nimi w tej chwili. Z każdą stroną łapałam się za głowę, będąc pełna podziwu dla ich charakterów, waleczności, patriotyzmu. Myślę, że ich odwaga jest najlepszym dowodem miłości do kraju, w którym zostały wychowane. Chęć, aby był on wolny od okupantów, była tak wielka, że nie liczyło się nic więcej. A mimo to trzeba było przecież jeść, pić, pracować i jeszcze pomagać innym.

Wspaniała książka, o wspaniałych kobietach. Polecam.

Jeden okres w życiu, tak haniebny dla ludzkości, połączył losy tylu ludzi, w tym młodych kobiet, które w obliczu walki o kraj zostały zmuszone porzucić całą swoją kobiecość i stać się poważnymi patriotkami, na które będą mogli liczyć inni.

"Dziewczyny wojenne" autorstwa Łukasza Modelskiego, to księga wspaniałych życiorysów kobiet, które w momencie wybuchu II Wojny...