Kobiety dyktatorów 2

Drugi tom serii opisującej życie żon i kochanek dyktatorów. Autorka przedstawia losy kobiet, które aktywnie wspierały swoich mężów w realizacji ich politycznych zamiarów (np. Miry Marković, małżonki prezydenta Jugosławii Slobodana Milosevica), kobiet, które nie wtrącały się w działalność swoich " ukochanych" (np. Khadijeh Saqafi, żony irańskiego ajatollaha Ruhollaha Chomejniego) oraz kobiet, u których miłość z czasem wygasła i ustąpiła miejsca chłodnym relacjom (np. Mirta Diaz Balart, pierwsza żona Fidela Castro). Podobnie jak w pierwszych tomie jest bardzo dużo zaskakujących i interesujących ciekawostek, a także odwołań do źródeł historycznych (listy, artykuły z gazet, relacje świadków). Książka ta napisana jest w sposób przystępny i podobnie jak pierwszy tom wciąga od początku do końca.

Drugi tom serii opisującej życie żon i kochanek dyktatorów. Autorka przedstawia losy kobiet, które aktywnie wspierały swoich mężów w realizacji ich politycznych zamiarów (np. Miry Marković, małżonki prezydenta Jugosławii Slobodana Milosevica), kobiet, które nie wtrącały się w działalność swoich " ukochanych" (np. Khadijeh Saqafi, żony irańskiego ajatollaha Ruhollaha...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Kobiety dyktatorów 2" to druga część niezwykłych biografii
kolejnych wielu wpływowych kobiet świata. Stały one w cieniu wielkich i potężnych i często bezwzględnych dyktatorów, ale wiele miało na nich ogromny wpływ. Żony, kochanki i przyjaciółki, które murem stały za swoimi "guru" i w ciemno szły w stronę szalonych reżimów często wtykając w szalone plany dyktatorów swoje trzy grosze.

"Kobiety dyktatorów 2" to druga część niezwykłych biografii
kolejnych wielu wpływowych kobiet świata. Stały one w cieniu wielkich i potężnych i często bezwzględnych dyktatorów, ale wiele miało na nich ogromny wpływ. Żony, kochanki i przyjaciółki, które murem stały za swoimi "guru" i w ciemno szły w stronę szalonych reżimów często wtykając w szalone plany dyktatorów swoje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak dla mnie wyjątkowa lektura, czytałam z zaciekawieniem wszystkie rozdziały. Jeden rozdział to życie uczuciowe w pigułce najbardziej kontrowersyjnych twórców reżimu dwudziestego wieku.

Jak dla mnie wyjątkowa lektura, czytałam z zaciekawieniem wszystkie rozdziały. Jeden rozdział to życie uczuciowe w pigułce najbardziej kontrowersyjnych twórców reżimu dwudziestego wieku.

Pokaż mimo to

Jak wygląda prywatnie życie człowieka, który ma wpływ na losy świata? Co wpłynęło na to, że podążył tą drogą a nie inną? Czy na wielkich tego świata wpływ mają wybranki ich serc? To tylko niektóre z pytań na jakie możemy sobie odpowiedzieć po przeczytaniu „Kobiet dyktatorów”.
W obu częściach przedstawione są sylwetki znanych ludzi, którzy swoimi decyzjami zmieniali oblicze świata. Hitler, Mussolini, Castro, Bin Laden czy Chomeini to tyko niektórzy z nich. Najczęściej u ich boku stały kobiety, które pomagały im dojść do władzy lub takie które pomogły ją utrzymać. Były oparciem, ale też potrafiły obok swoich mężczyzn rządzić, ale bywały też takie które były tylko zabawkami w ich rękach.
Niezwykle ciekawa, interesująca i pouczająca lektura. Gorąco polecam wszystkim, którzy interesują się historią świata.

Jak wygląda prywatnie życie człowieka, który ma wpływ na losy świata? Co wpłynęło na to, że podążył tą drogą a nie inną? Czy na wielkich tego świata wpływ mają wybranki ich serc? To tylko niektóre z pytań na jakie możemy sobie odpowiedzieć po przeczytaniu „Kobiet dyktatorów”.
W obu częściach przedstawione są sylwetki znanych ludzi, którzy swoimi decyzjami zmieniali...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom jest zdecydowanie lepszy od pierwszego, który był interesujący dopiero w drugiej połowie. Po rozdziale o Husajnie widać jednak, do jak wielkiego stopnia autorka pozostaje ofiarą amerykańskiej propagandy. Saddam jest przedstawiany jako jeden z największych potworów XX wieku, ani słowem nie wspomina się o tym, że Bush Junior najechał Irak na podstawię oszukańczego pretekstu. Niemal między wierszami przemycane są informacje o postępowości Husajna: wspierał emancypację Irakijek(!), zwalczał analfabetyzm. Nawet to, że spełnił trudne żądanie swojej drugiej żony, zostaje mu poczytane za wadę. Owszem, szerzył terror wśród przeciwników, a jego _pierwsza żona_ robiła, co chciała. Jednak to zadziwiające, że po sprawie Iranu (obalenie prozachodniego szacha i zastąpienie go muzułmańskimi fanatykami), Afganistanu (obalenie proradzieckiego rządu i zastąpienie go muzułmańskimi fanatykami), Iraku (obalenie reżimu Husajna i zastąpienie go muzułmańskimi fanatykami) świat jeszcze dał się nabrać na muzułmańską wiosnę... Pierwsza żona, nieudolna intrygantka zaślepiona miłością do najstarszego syna (klasycznego rozpieszczonego chama), została przedstawiona jako posągowa postać na miarę króla Leara. Z takich powodów wartość dokumentalna tej książki pozostaje na poziomie kuchennych plot.

Drugi tom jest zdecydowanie lepszy od pierwszego, który był interesujący dopiero w drugiej połowie. Po rozdziale o Husajnie widać jednak, do jak wielkiego stopnia autorka pozostaje ofiarą amerykańskiej propagandy. Saddam jest przedstawiany jako jeden z największych potworów XX wieku, ani słowem nie wspomina się o tym, że Bush Junior najechał Irak na podstawię oszukańczego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie czytałam 1 części,pewnie była lepsza, jednak nie żałuję.Można było na chwilę się zastanowić nad "życiem kobiet dyktatorów" (nie wiem na ile w tym prawdy a na ile nie )mimo to książkę czytało się ciekawie:)

Nie czytałam 1 części,pewnie była lepsza, jednak nie żałuję.Można było na chwilę się zastanowić nad "życiem kobiet dyktatorów" (nie wiem na ile w tym prawdy a na ile nie )mimo to książkę czytało się ciekawie:)

Pokaż mimo to

Na podstawie słabo udokumentowanych biografii kobiet zbrodniarzy – chodzi głównie o żony arabskich dyktatorów – trudno było jednoznacznie określić ich rolę w polityce i wpływu na mężów. Wiele opinii to domysły, na bazie których autorka tworzy prawdopodobne biografie. Niemniej, ciekawie było poczytać o roli kobiety w świecie arabskim – wiele zależy od jej mężów. Jedni decydują się na cztery żony, inni pozostają do końca wierni tej jedynej. Ich traktowanie jest również zależne od charakteru mężów – jedni obsypują je złotem, podarkami i otaczają miłością, inni – traktują jak inwentarz domowy i narzędzie w drodze do celu.

Szczególnie zainteresował mnie rozdział o serbskim małżeństwie Miloševiców – ducie polityków, nacjonalistów i ludobójców.

Styl autorki jest identyczny, jak w przypadku pierwszego tomu. Autorka opisuje każdą historię na podobną modłę, ale z uwagi na specyfikę każdego tematu buduje inną narrację, dlatego też książka wydaje się być strasznie nierówna, a w podrównaniu z poprzednim tomem jawi się jak odgrzewany kotlet.

Na podstawie słabo udokumentowanych biografii kobiet zbrodniarzy – chodzi głównie o żony arabskich dyktatorów – trudno było jednoznacznie określić ich rolę w polityce i wpływu na mężów. Wiele opinii to domysły, na bazie których autorka tworzy prawdopodobne biografie. Niemniej, ciekawie było poczytać o roli kobiety w świecie arabskim – wiele zależy od jej mężów. Jedni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie do wiary po prostu nie do wiary !!!! Polecam.

Nie do wiary po prostu nie do wiary !!!! Polecam.

Pokaż mimo to

Kolejne spotkanie z historią, które uczy, ale jednocześnie nie zamula.
Bądźmy szczerzy, większość książek sprowadza się do nudnego wyliczenia faktów, zawarcia najważniejszych zdarzeń w kilku zdaniach i podsumowania, tudzież pointy. Przynajmniej ja, w dużej mierze, w ten sposób widzę książki stricte historyczne.
Tym razem autorka przechodzi o krok dalej i przybliża nam życie takich postaci jak Fidel Castro, Saddam Husajn czy Kim Dzongil. Życiorysy w większość pokrywają się czasowo, co daje osobliwy klimat wielowymiarowości. Z jednej strony czytamy o rewolucji, nastawieniu Fidela Castro czy też Dzongila, a potem przeskakujemy do Chomejniego i Husajna. Są od siebie diametralnie różni, choć przyświeca im podobny cel.

Jeśli jest takim samym przywódcą jak ojcem, współczuje Kubie!

Druga część nie odbiega stylistycznie od pierwszej, choć pojawiło się kilka "wzniosłych" zdań, które nijak miały się do czysto informacyjnej roli książki, a także do prawdziwego stylu autorki. Po prostu pełniły rolę wstawek i było ich o kilka za dużo, jak na moje oko.
Również zabrakło zdjęć, które dość skąpo przedstawiły sylwetki tytułowych kobiet dyktatorów i samych panów.
Od całości odstawała również końcówka, która traktowała o Osamie bin Ladenie. Przede wszystkim tytuł rozdziału w ogóle nie określił o kim mowa, a może ja nie załapałam przesłania.
Miałam wrażenie, że pani Ducret po prostu na prośbę wydawców doczepiła tego ostatniego mężczyznę, w myśl słów "im nas więcej, tym weselej". Cóż, niekoniecznie jak się okazuje. Rozdział ciekawy, ale delikatnie zaburza harmonię książki i nie został na tyle rozwinięty, by porządnie się w niego zagłębić.
W temacie minusów ode mnie tyle, choć nie ukrywam, że druga część serii wypadła ździebko słabiej niż poprzednia.
Mimo minusów wciąż jestem usatysfakcjonowana, a moje szare komórki świętują.
Drugie tomy mają to do siebie, że mam wrażenie jakbym wsiadała na rower. To uczucie, czegoś znajomego, rozpoznanie, a potem pęd wiatru i jazda przed siebie. Tak było i tym razem.
Póki nie dobiłam do ostatniego rozdziału o nieszczęsnym bin Ladenie naprawdę pochłonęłam książkę w dwa dni. Trudno było mi się oderwać. Kto wie, czy historie w tym tomie nie są nawet bardziej ciekawe niż w pierwszej części.
W każdym razie, książka godna uwagi, szczególnie jeśli ktoś lubi spojrzeć na sprawę od strony kobiet. Naprawdę nabiera się dystansu. Potem wizerunek, który uformował się w naszych głowach podczas czytania musimy zderzyć z suchymi faktami historycznymi. Wtedy dopiero mamy wybuch. Poza tym, dla tych którzy wciąż chodzą do szkoły, mam informację, że na sprawdzianach "Kobiety dyktatorów" pomagają i gwarantują dobrą ocenę. Naprawdę.

Kolejne spotkanie z historią, które uczy, ale jednocześnie nie zamula.
Bądźmy szczerzy, większość książek sprowadza się do nudnego wyliczenia faktów, zawarcia najważniejszych zdarzeń w kilku zdaniach i podsumowania, tudzież pointy. Przynajmniej ja, w dużej mierze, w ten sposób widzę książki stricte historyczne.
Tym razem autorka przechodzi o krok dalej i przybliża nam życie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę zabrakło mi w tej książce kobiecości i kobiet, choć zdaję sobie sprawę z tego, że materiał do książki musiał być bardzo trudny do zdobycia. To jest książka bardziej o dyktatorach i ich kobietach. Ale nie zmienia to faktu, że warto ją przeczytać, przynajmniej po to, żeby się dowiedzieć, jak życie się toczy za żelaznymi kurtynami pańsw rządzonych przez dyktatorów, jak wyglądają ich rodziny. Napisana jest trochę nierówno, ale w sumie to nie specjalnie przeszkadza w czytaniu.

Trochę zabrakło mi w tej książce kobiecości i kobiet, choć zdaję sobie sprawę z tego, że materiał do książki musiał być bardzo trudny do zdobycia. To jest książka bardziej o dyktatorach i ich kobietach. Ale nie zmienia to faktu, że warto ją przeczytać, przynajmniej po to, żeby się dowiedzieć, jak życie się toczy za żelaznymi kurtynami pańsw rządzonych przez dyktatorów, jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to