Warto spojrzeć na ten sam problem z różnych perspektyw. Historia nie była tak czarno-biała jak opisał to Zychowicz, ale jego diagnoza i ocena jest mi mimo wszystko najbliższa.
Podczas lektury tego zbioru felietonów drażniła mnie tylko jedna rzecz. Przeciwnicy Zychowicza zarzucają mu, że krytykuje polskich przywódców odpowiedzialnych za wybuch powstania wykorzystując wiedzę, której oni nie posiadali. Twierdzą, że Zychowicz zna skutki wszystkich decyzji, podczas gdy np. Bór-Komorowski nie wiedział jakie następstwa przyniesie jego rozkaz wzywający do rozpoczęcia walki.
Załóżmy, że to prawda (chociaż nie do końca).
Ci sami krytycy Zychowicza podają jednak jako argument świadczący o słuszności powstania to, że pozytywne skutki powstania widzimy dopiero teraz. Że jest to wydarzenie, które buduje naszą tożsamość narodową, dumę itd.
Mam rozumieć, że Bór-Komorowski i inni podjęli decyzję o wybuchu powstania myśląc właśnie w ten sposób? "Nie wygramy, doprowadzimy miasto do zagłady, ale ten czyn zbuduje tożsamość narodową przyszłych Polaków"? Jeśli tak - było to strasznie perfidne i bezduszne.
Myślę jednak, że cele powstania były wojskowo-polityczne. Powstanie miało wymierny cel, którego nie udało się osiągnąć.
Usprawiedliwianie ówczesnych przywódców posługując się wiedzą, którą oni nie dysponowali (mit, wartość moralna dla przyszłych Polaków) to nie jest przypadkiem hipokryzja?

Warto spojrzeć na ten sam problem z różnych perspektyw. Historia nie była tak czarno-biała jak opisał to Zychowicz, ale jego diagnoza i ocena jest mi mimo wszystko najbliższa.
Podczas lektury tego zbioru felietonów drażniła mnie tylko jedna rzecz. Przeciwnicy Zychowicza zarzucają mu, że krytykuje polskich przywódców odpowiedzialnych za wybuch powstania wykorzystując wiedzę,...