Książkę bardzo przyjemnie się czyta. Słaba jest część dotycząca średniowiecza. Pozostałe epoki omówiono znakomicie. Zwłaszcza zaś okres wczesnonowożytny.

Książkę bardzo przyjemnie się czyta. Słaba jest część dotycząca średniowiecza. Pozostałe epoki omówiono znakomicie. Zwłaszcza zaś okres wczesnonowożytny.

Jeśli szukacie błyskotliwych rozważań w stylu Pawła Jasienicy, Andrzeja Nowaka, Jerzego Besali czy Normana Daviesa to tego w tej książce nie ma. Jest rozprawka, która uwzględnia tylko najważniejsze wydarzenia, dobra na przykład dla cudzoziemca, który chce się czegoś o historii Polski dowiedzieć. Mnie ta pozycja zawiodła.

Jeśli szukacie błyskotliwych rozważań w stylu Pawła Jasienicy, Andrzeja Nowaka, Jerzego Besali czy Normana Daviesa to tego w tej książce nie ma. Jest rozprawka, która uwzględnia tylko najważniejsze wydarzenia, dobra na przykład dla cudzoziemca, który chce się czegoś o historii Polski dowiedzieć. Mnie ta pozycja zawiodła.

Polecam. Doskonale napisana, bez martyrologii, z ciekawą perspektywą porównawczą wobec wydarzeń na zachodzie Europy i w Wielkiej Brytanii. Przeczytałam prawie jednym tchem.

Polecam. Doskonale napisana, bez martyrologii, z ciekawą perspektywą porównawczą wobec wydarzeń na zachodzie Europy i w Wielkiej Brytanii. Przeczytałam prawie jednym tchem.

W końcu książka o Polsce, która opowiada o sukcesach państwa które istnieje już prawie 1100lat (z krótką przerwą)

W końcu książka o Polsce, która opowiada o sukcesach państwa które istnieje już prawie 1100lat (z krótką przerwą)

Nie wiem czy da się w tak krótkim tomie opisać historię Polski, gdzie wszystko naturalnie wynika z poprzednich wydarzeń (czy też sytuacji zewnętrznej),Polacy nie są gloryfikowani na siłę, ale nie traktowani ahistorycznie. Szacunek.

Rozdział o Potopie i powstaniu Chmielnickiego aż sobie wynotowałem w zeszycie.

Nie wiem czy da się w tak krótkim tomie opisać historię Polski, gdzie wszystko naturalnie wynika z poprzednich wydarzeń (czy też sytuacji zewnętrznej),Polacy nie są gloryfikowani na siłę, ale nie traktowani ahistorycznie. Szacunek.

Rozdział o Potopie i powstaniu Chmielnickiego aż sobie wynotowałem w zeszycie.

Z BIBLIOTEKI MOJEGO BRATA

Zamoyski opowiada historię Polski z dwojakiej perspektywy - Polaka, rodzinną tradycją przywiązanego do polskiej kultury i Anglika, który obserwuje nas z zewnątrz.

Autor chwali to co jego zdaniem tego warte i gani to co w naszej historii nie zapisało się złotymi zgłoskami. W żadnym bądź razie nie epatuje bohaterstwem naszych rodaków, nie gloryfikuje ponad miarę ich czynów, co zbyt często dopada wielu polskich historyków, szczególnie tych prawicowych. Ot racjonalne, naukowe podejście historyka funkcjonującego w kulturze polskiej i anglosaskiej. Zachęcam do lektury. Czyta się bardzo dobrze. Polska historia w pigułce, która może (powinna) skłonić czytelnika do sięgnięcia po inne pozycje, rozszerzenia wiedzy.

Z BIBLIOTEKI MOJEGO BRATA

Zamoyski opowiada historię Polski z dwojakiej perspektywy - Polaka, rodzinną tradycją przywiązanego do polskiej kultury i Anglika, który obserwuje nas z zewnątrz.

Autor chwali to co jego zdaniem tego warte i gani to co w naszej historii nie zapisało się złotymi zgłoskami. W żadnym bądź razie nie epatuje bohaterstwem naszych rodaków, nie...

łatwo i przystępnie o historii Polski

łatwo i przystępnie o historii Polski

Miało być tak dobrze, a wyszło jak zawsze. Liczyłam bardzo na to spojrzenie z zewnątrz (w domyśle obiektywne). Niestety my Polacy mamy jakieś genetyczne obciążenie, że musimy być w jakimś obozie. W wywodach Autora też to widać. Wcześniejsze okresy naszych dziejów rzeczywiście opisane są z pazurem i niekonwencjonalnie. Niestety im dalej w las tym gorzej. Pierwsza lampka zapaliła mi się przy dwudziestoleciu międzywojennym. Potem to już była "masakra", a zwłaszcza superlatywy w stosunku do Wajdy, Wałęsy i Sikorskigo. Fajnie , że ktoś chce popularyzować naszą historię w całej Europie, ale jeśli to ma być taka historia, to niekoniecznie.

Miało być tak dobrze, a wyszło jak zawsze. Liczyłam bardzo na to spojrzenie z zewnątrz (w domyśle obiektywne). Niestety my Polacy mamy jakieś genetyczne obciążenie, że musimy być w jakimś obozie. W wywodach Autora też to widać. Wcześniejsze okresy naszych dziejów rzeczywiście opisane są z pazurem i niekonwencjonalnie. Niestety im dalej w las tym gorzej. Pierwsza lampka...

Ten libertyński i głęboko antyreligijny autor (typowy zachodni intelektualista pokolenia rewolucji '68),bez namysłu przeciwstawiający wierze i rozum, i wolność, z lubością opisujący akty najwstrętniejszych profanacji, a Kościół jako wiecznie spiskującego agenta papiestwa, zaś każdy szczery objaw pobożności jako bigoterię i nerwicę wynikającą z jezuickiego wychowania, ten obywatel świata, łaskawy dla Polski jako areny sławy swoich przesławnych przodków, napisał bardzo wartką, wciągającą opowieść, od której trudno się oderwać. Prawo autora rozkładać akcenty, jak mu się podoba. Z lekkością i pewnością swojej racji człowieka od pokoleń sytego i poważanego, całą duchowość, świętość i szlachetność ludzką zbywa wzruszeniem ramion. Ignoruje bardzo znane przykłady działania z pobudek religijnych (obrona Jasnej Góry, Sobieski, Traugutt, Haller),za to wyszukuje egzotyczne, odosobnione przypadki zachowań, mające dowieść, że Polakom religia jest zupełnie obojętna, a ich pobożność to tylko teatr (w tym punkcie przypomina PRL-owskich autorów podręczników). To dobra książka. Przypomina o tym, że coś takiego jak obiektywizm naprawdę nie istnieje, a już najmniej jest go w historii. Jeszcze jedno: to nie jest książka naukowa, ale gawęda. Ciekawa jako narracja historyczna. Nie należy oczekiwać wielkiej głębi i szczegółowości od książki pisanej dla obcokrajowców w celu popularyzatorskim.

Ten libertyński i głęboko antyreligijny autor (typowy zachodni intelektualista pokolenia rewolucji '68),bez namysłu przeciwstawiający wierze i rozum, i wolność, z lubością opisujący akty najwstrętniejszych profanacji, a Kościół jako wiecznie spiskującego agenta papiestwa, zaś każdy szczery objaw pobożności jako bigoterię i nerwicę wynikającą z jezuickiego wychowania, ten...

Książkę czytało mi się bardzo ciężko. Mówiąc kolokwialnie z bólem serca. Autor chciał opisać historię Polski, niby mu się to udało, ale zrobił to tak powierzchownie, że o wielu ważnych wydarzeniach i postaciach nawet nie wspomniał. Opowieść ta nie wnosi nic nowego do mojej wiedzy i tylko zmarnowała mój czas. Adam Zamoyski często cytuje różne wypowiedzi, ale nie ma do nich żadnych odnośników w przypisach, ani w bibliografii. Powiem więcej, książka w ogóle nie ma bibliografii (przynajmniej moje wydanie, wydawnictwo literackie, druk z 2019 roku). Nie wiem, czy jest to celowe zamierzenie, czy też brak rzetelności ze strony autora. W związku z tym nie traktuję tej książki jako rzetelne źródło wiedzy.

W moim odczuciu, pozycja pomija zbyt wiele, by można ją było nazwać wartościową. Sądzę, jednak, że może ona kogoś zafascynować i pociągnąć do poznania historii Polski.
Dlatego, też nie uznaję jej za słabą (choć taka jest w moim odczuciu).

Książkę czytało mi się bardzo ciężko. Mówiąc kolokwialnie z bólem serca. Autor chciał opisać historię Polski, niby mu się to udało, ale zrobił to tak powierzchownie, że o wielu ważnych wydarzeniach i postaciach nawet nie wspomniał. Opowieść ta nie wnosi nic nowego do mojej wiedzy i tylko zmarnowała mój czas. Adam Zamoyski często cytuje różne wypowiedzi, ale nie ma do nich...