Wybitnie słaby zbiór recenzji. Niestety silnie nacechowane emocjonalnie i bez krytycyzmu wobec krytyki. Stracony czas. Nie polecam

Wybitnie słaby zbiór recenzji. Niestety silnie nacechowane emocjonalnie i bez krytycyzmu wobec krytyki. Stracony czas. Nie polecam

Obłęd 1944 przeczytałem dawno i zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Szok poznawczy trwał długo, jego pokłosie jest we mnie aż do dzisiaj. Wiem jednak że na przeszłość nie można patrzeć jednostronnie dlatego chciałem zapoznać się z odmiennym spojrzeniem na historię powstania warszawskiego. W końcu trafiłem na zbiór felietonów dziennikarzy prawicowo-konserwatywnych zebranych przez Tygodnik do Rzeczy. Dominuje w nich raczej krytyczne nastawienie do publikacji Zychowicza choć część autorów stara się zrozumieć stawiane przez niego tezy. Poszczególne teksty są różnej jakości ale łącznie z Obłędem 44 dają szersze spojrzenie na relacje polsko-sowieckie u kresu II wojny światowej.

Obłęd 1944 przeczytałem dawno i zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Szok poznawczy trwał długo, jego pokłosie jest we mnie aż do dzisiaj. Wiem jednak że na przeszłość nie można patrzeć jednostronnie dlatego chciałem zapoznać się z odmiennym spojrzeniem na historię powstania warszawskiego. W końcu trafiłem na zbiór felietonów dziennikarzy prawicowo-konserwatywnych...

Książkę Zychowicza przeczytałem, toteż postanowiłem poczytać opinie na jej temat głoszone przez osoby takie jak choćby Cenckiewicz, Gontarczyk, Semka, czy też Wildstein. Mam swoje zdanie na temat pracy Zychowicza, ma ona swoje wady, ale cenię ją za odwagę w głoszeniu poglądów co do których od razu wysunięte zostały zarzuty, bo to trochę deptanie narodowej symboliki. Ja uważam, że historyk ma prawo i obowiązek oceniania wydarzeń historycznych w sposób chłodny, nie w oparciu o emocje, jak czyni to większość społeczeństwa. Oczywiście musi to mieć podbudowanie w porządnej bibliografii (podstawy naukowe). Problem z powstaniem warszawskim i jego oceną jest taki, że obok piewców tego wydarzenia, są też krytycy i podejrzewam, że spór tych dwóch grup nigdy nie zostanie rozstrzygnięty, gdyż jest to wydarzenie trudne w ocenie. Z punktu widzenia ducha narodowego, jego podtrzymania, budowy postaw patriotycznych, odwagi biorących w nim udział uczestników ma to wydarzenie swoje plusy, ale z punktu widzenia zniszczenia stolicy i hekatomby jej mieszkańców, jak choćby rzeź Woli, w połączeniu ze słabym uzbrojeniem, dziwnymi decyzjami dowódców ma ono wiele minusów. W zależność od tego, która z tych charakterystyk ma główne znaczenie dla oceniającego, takie wydaje opinie na jego temat. Autor krytycznie podszedł też w swojej pracy "Obłęd" do całej akcji "Burza" i ujawnienia się Armii Czerwonej przez AK, z czym w pełni Autora popieram. Wracając do przedmiotowej pracy którą tutaj oceniam, to książeczka jest jednak uboga w treść, niektóre teksty lepsze, niektóre gorsze, ale nic nie wnoszą do dyskusji i nic ciekawego znawcom tematów nie przedstawiają. Średniak, do tego cienki i marnie wydany jeżeli chodzi o jakość. Nie warto.

Książkę Zychowicza przeczytałem, toteż postanowiłem poczytać opinie na jej temat głoszone przez osoby takie jak choćby Cenckiewicz, Gontarczyk, Semka, czy też Wildstein. Mam swoje zdanie na temat pracy Zychowicza, ma ona swoje wady, ale cenię ją za odwagę w głoszeniu poglądów co do których od razu wysunięte zostały zarzuty, bo to trochę deptanie narodowej symboliki. Ja...

Warto spojrzeć na ten sam problem z różnych perspektyw. Historia nie była tak czarno-biała jak opisał to Zychowicz, ale jego diagnoza i ocena jest mi mimo wszystko najbliższa.
Podczas lektury tego zbioru felietonów drażniła mnie tylko jedna rzecz. Przeciwnicy Zychowicza zarzucają mu, że krytykuje polskich przywódców odpowiedzialnych za wybuch powstania wykorzystując wiedzę, której oni nie posiadali. Twierdzą, że Zychowicz zna skutki wszystkich decyzji, podczas gdy np. Bór-Komorowski nie wiedział jakie następstwa przyniesie jego rozkaz wzywający do rozpoczęcia walki.
Załóżmy, że to prawda (chociaż nie do końca).
Ci sami krytycy Zychowicza podają jednak jako argument świadczący o słuszności powstania to, że pozytywne skutki powstania widzimy dopiero teraz. Że jest to wydarzenie, które buduje naszą tożsamość narodową, dumę itd.
Mam rozumieć, że Bór-Komorowski i inni podjęli decyzję o wybuchu powstania myśląc właśnie w ten sposób? "Nie wygramy, doprowadzimy miasto do zagłady, ale ten czyn zbuduje tożsamość narodową przyszłych Polaków"? Jeśli tak - było to strasznie perfidne i bezduszne.
Myślę jednak, że cele powstania były wojskowo-polityczne. Powstanie miało wymierny cel, którego nie udało się osiągnąć.
Usprawiedliwianie ówczesnych przywódców posługując się wiedzą, którą oni nie dysponowali (mit, wartość moralna dla przyszłych Polaków) to nie jest przypadkiem hipokryzja?

Warto spojrzeć na ten sam problem z różnych perspektyw. Historia nie była tak czarno-biała jak opisał to Zychowicz, ale jego diagnoza i ocena jest mi mimo wszystko najbliższa.
Podczas lektury tego zbioru felietonów drażniła mnie tylko jedna rzecz. Przeciwnicy Zychowicza zarzucają mu, że krytykuje polskich przywódców odpowiedzialnych za wybuch powstania wykorzystując wiedzę,...

Tematyka powstania warszawskiego od lat wywołuje ostre dyskusje, a ich przebieg i gorące emocje im towarzyszące sugerują, że sytuacja ta szybko nie ulegnie zmianie. Publikacja krakowskiego „Wydawnictwa m” zawiera zbiór felietonów publicystów i komentatorów politycznych ze środowiska konserwatywno-prawicowego, którzy w swoich tekstach ustosunkowują się do książki Piotra Zychowicza „Obłęd 44”. O ile tytuł dzieła Zychowicza już sam w sobie sugeruje jego opinię na temat powstania, to zdania komentatorów są podzielone. Nie da się ukryć, że przeważają negatywne wnioski po lekturze „Obłędu”, lecz zdarzają się również opinie nie tyle rozgrzeszające pisarza, co raczej próbujące przedstawić odmienną od ogólnie przyjętej perspektywę.

Generalnie dominują dwie szkoły. Pierwsza dowodzi, że Polacy pokazali odwagę, męstwo i oddanie sprawie wolności, jednocześnie zadali pewne straty okupantowi, a o rzeczywistych zamysłach Armii Czerwonej oczekującej na drugim brzegu Wisły wiedzieć nie mogli. Druga z kolei poprzez ogrom zniszczeń i hekatombę ludności wysuwa tezę, że cały zryw był jedną wielką, krwawą pomyłką i ci, którzy byli bezpośrednio za niego odpowiedzialni (chodzi głównie o dowództwo) powinni ponieść konsekwencje. W tekście przewodnim Pawła Lisickiego określone jest to jako dyskusja świadcząca o dojrzałości narodowej.
Zaletą polemiki z „Obłędem” jest całkiem spora ilość przytaczanych przez poszczególnych publicystów argumentów, dzięki czemu każdy jest w stanie poznać nie tyle szczegółowy przebieg powstania warszawskiego (w końcu nie o tym jest książka),lecz bardziej sposób argumentacji z różnych punktów widzenia. Na uwagę zasługuje zwłaszcza tekst Cenckiewicza i Warzechy, którzy wydają się najbardziej trzeźwo argumentującymi. Dla osób z wyrobionym zdaniem – nic nowego, dla tych niepewnych – pigułka wiedzy.

Tematyka powstania warszawskiego od lat wywołuje ostre dyskusje, a ich przebieg i gorące emocje im towarzyszące sugerują, że sytuacja ta szybko nie ulegnie zmianie. Publikacja krakowskiego „Wydawnictwa m” zawiera zbiór felietonów publicystów i komentatorów politycznych ze środowiska konserwatywno-prawicowego, którzy w swoich tekstach ustosunkowują się do książki Piotra...

Pozycja ta jest cenna ze względu na konfrontację różnych zdań na tematy poruszone przez Zychowicza w "Obłęd'44". Gratuluję tygodnikowi "Do Rzeczy" pomysłu udostępnienia łam dyskutantom. Gratuluję Wydawnictwu M Kraków udostępnienia tej dyskusji w formie kiążkowej

Pozycja ta jest cenna ze względu na konfrontację różnych zdań na tematy poruszone przez Zychowicza w "Obłęd'44". Gratuluję tygodnikowi "Do Rzeczy" pomysłu udostępnienia łam dyskutantom. Gratuluję Wydawnictwu M Kraków udostępnienia tej dyskusji w formie kiążkowej