Nie wiedziałam, że mitologia Hawajów jest tak fascynująca.
Nie lubię horrorów, ale po książki Dana Simmonsa zawsze chętnie sięgam, chociaż często zaliczane są do horrorów. Autor jednak pisze w dedykacji do tej książki, że dreszcz zgrozy jest tylko interesującym składnikiem całości, służącej wysławianiu misterium istnienia, miłości i radości życia. Tak więc nie on stanowi sens jego powieści, ale jest dodatkiem, który ma służyć lepszemu ukazaniu naszej rzeczywistości. Często swoje powieści osadza w realiach historycznych, odwołując się do wydarzeń autentycznych, rozbudowując je o wątki fantastyczne. Za każdym razem podziwiam erudycję autora.

Tym razem autor zabiera nas do krainy wulkanów, na Hawaje, a właściwie na główną wyspę Hawajów, gdzie królują dwa czynne wulkany Kilauea i Mauna Loa. Właśnie z tymi wulkanami związane są wierzenia, tradycja i mitologia Hawajów, która była mnie nieznana. Toczy się walka między boginią wulkanów Pele a półbogiem odpowiedzialnym za pogodę Kamapua ( ośmiooką świnią gwałcącą swoje ofiary przed pożarciem ich dusz). Możemy też poznać inne ciekawe postacie, jak półtekina-półczłowieka, czy psa ludojada z ludzkim uśmiechem. Oczywiście w te rozgrywki bogów wciągani są ludzie i czasami tylko oni magą rozstrzygnąć tę walkę i uspokoić boginię Pelę, gdyż gdy Pele jest zła, wulkany szaleją. My wraz z bohaterami powieści uczestniczymy w dwóch tych zmaganiach.

Ekscentryczny miliarder Byron Trumbo wybudował na Hawajach luksusowy ośrodek Mauna Pele, licząc na olbrzymie zyski. Niestety, pomimo że okoliczne ośrodki pełne są gości, ten świeci pustkami. Już na początku poznajemy powód pustego ośrodka, gdy trójka gości ośrodka ginie w dziwnych okolicznościach na polach golfowych. Niestety już wcześniej znikali odpoczywający tam turyści. Dlatego też Trumbo stara się najszybciej sprzedać ten ośrodek Japończykom. W tym celu przybywa do ośrodka i ściąga tam grupę Japończyków, pomimo że właśnie rozpoczynają się potężne erukcje wulkanów. Do ośrodka też przyjeżdża z Ohio Eleonora Perry, może właśnie dlatego, że obudziły się wulkany. Dlaczego wybiera właśnie ten ośrodek? Przywozi z sobą interesujący pamiętnik napisany przez jej krewną Kidder Lorente Stewast, niegdyś popularną pisarkę. Ona w 1866 roku przebywała na wyspie razem z bardzo młodym i mało wtedy znanym Markiem Twainem. Oni zostali wciągnięci w walkę bóstw Hawai, które Kinder opisała w tym pamiętniku. Czy teraz Eleonora też zostanie wciągnięta w rozgrywki bóstw? Jak zakończą się obie przygody?

”Eden w ogniu” jest fajną powieścią przygodową z elementami horroru i thrillera, częściowo osadzona w realiach historycznych z elementami mitologii Hawajów. Prowadzona akcja dwutorowa zwiększa dynamizm powieści. Wspaniale opisuje piękno i potęgę niszczycielską wulkanów. Jednak największą zaletą książki są występujące tam barwne postacie i ich przygody. Mnie oczarowała Cordine Stumpf, która pobyt w ośrodku wygrała na loterii. Bogowie nie tylko z wyglądu są śmieszni i szaleni, ale ich wojna jest też szalona. Ja jak zwykle czytając Dana Simmonsa, świetnie się bawiłam, pomimo że to jedna z wcześniejszych książek tego autora.

Nie wiedziałam, że mitologia Hawajów jest tak fascynująca.
Nie lubię horrorów, ale po książki Dana Simmonsa zawsze chętnie sięgam, chociaż często zaliczane są do horrorów. Autor jednak pisze w dedykacji do tej książki, że dreszcz zgrozy jest tylko interesującym składnikiem całości, służącej wysławianiu misterium istnienia, miłości i radości życia. Tak więc nie on stanowi...

Myślałem, że będzie to podobna pozycja do Pieśni bogini Kali, jednak nie. Bardziej na wesoło, jak dla mnie. Pozycja poprawna, lecz nie wybitna w dorobku Pisarza.

Myślałem, że będzie to podobna pozycja do Pieśni bogini Kali, jednak nie. Bardziej na wesoło, jak dla mnie. Pozycja poprawna, lecz nie wybitna w dorobku Pisarza.

Horror z przymrużeniem oka, początkowo filuterny, a w finałowych scenach jeszcze trochę i byłby niemal rubaszny. Sięgnąłem po tę powieść, bo nie spodziewałem się po Simmonsie powieści tego gatunku i niestety przekonałem się raz jeszcze, że mieszanie grozy i wygłupów zdecydowanie nie jest w moim guście. Ponieważ mój negatywny stosunek do tego dziełka wynika głównie z owego gatunkowego rozczarowania, a więc ma skrajnie subiektywne źródło, nie oceniam. Krótko tylko o tym, co chyba mogę napisać z innych (mam nadzieję, że obiektywnych) "pozycji". Po pierwsze na minus: nadmiar filozofowania w eko - feministycznym stylu dobra "Matka - Gaja", zły pierwiastek męski. Po drugie na plus: niemal doskonały warsztat na jego technicznmym poziomie. Niemal, bo razi niespójność nastroju większości tekstu (tak do dwóch trzecich) i całej reszty. Ale o tym cisza, bo trzeba byłoby iść w spojlerowanie.

Horror z przymrużeniem oka, początkowo filuterny, a w finałowych scenach jeszcze trochę i byłby niemal rubaszny. Sięgnąłem po tę powieść, bo nie spodziewałem się po Simmonsie powieści tego gatunku i niestety przekonałem się raz jeszcze, że mieszanie grozy i wygłupów zdecydowanie nie jest w moim guście. Ponieważ mój negatywny stosunek do tego dziełka wynika głównie z owego...

Jestem wielkim fanem Simmonsa,ale tego nie dokończyłem. Gadająca świnia z ludzkimi zębami to raczej nie dla mnie.😬

Jestem wielkim fanem Simmonsa,ale tego nie dokończyłem. Gadająca świnia z ludzkimi zębami to raczej nie dla mnie.😬

Znakomita lektura.

Wspaniały wręcz obraz Hawajów wraz z ich tradycjami i wierzeniami oraz magią krajobrazu - niszczycielskimi wulkanami, falami tsunami i innymi potężnymi siłami natury. Wszystko to inspirowane korespondencją Marka Twaina, który sam jest jednym z bohaterów tej powieści i który - świetnie się przy tym bawiąc - rzuca wyzwanie hawajskim bogom, aby chronić swoich przyjaciół przed ich zgubnym wpływem. Postacie są barwne, a większość z nich całkiem zabawna, więc nie ma miejsca na nudę. Bogowie są szaleni, użerają się ze sobą od wieków, a jeden jest śmieszniejszy od drugiego. Jakże różni są od tych, których znamy np. z greckiej mitologii. Półrekin-półczłowiek? Proszę bardzo! Ośmiooka świnia gwałcąca swoje ofiary przed pożarciem ich duszy? Czemu nie! Pies ludojad z ludzkim uśmiechem? No przecież! Nigdy nie interesowałem się tą kulturą i nie miałem pojęcia jak bardzo jest ona bogata i ciekawa. Nawet teraz, kiedy Hawaje są opanowane przez Stany Zjednoczone, tradycje te wciąż żyją w rdzennych mieszkańcach tych wysp, a wulkany są cały czas aktywne i systematycznie wybuchają - za każdym razem, gdy Pele się wkurzy.

Eden w Ogniu to przygodowy komediohorror z elementami thrillera, częściowo osadzony w realiach historycznych, oparty zarówno na wierzeniach jak i wydarzeniach autentycznych. Ukazuje piękno i siłę natury, pozwala poznać ciekawą kulturę i przeżyć przygodę nie wychodząc z domu. To, co zrobiło na mnie największe wrażenie to chyba szczegółowe opisy tych wulkanów oraz podróż do wnętrza jednego z nich. Mimo, że jest to książka fabularna mamy tu wplecione w historię różnego rodzaju dane geograficzne, a także odwzorowanie wspomnień Marka Twaina oraz autentycznych erupcji, które pozwalają jeszcze mocniej poczuć ich potęgę.

Dziwi mnie tak niska średnia w serwisie, bo świetnie się przy tej książce bawiłem i uważam, że warto przeczytać. :)

Znakomita lektura.

Wspaniały wręcz obraz Hawajów wraz z ich tradycjami i wierzeniami oraz magią krajobrazu - niszczycielskimi wulkanami, falami tsunami i innymi potężnymi siłami natury. Wszystko to inspirowane korespondencją Marka Twaina, który sam jest jednym z bohaterów tej powieści i który - świetnie się przy tym bawiąc - rzuca wyzwanie hawajskim bogom, aby chronić...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Trochę śmiechu, trochę grozy... generalnie po "Terrorze" niedosyt.
Ciekawy wątek związany z Markiem Twainem...

Trochę śmiechu, trochę grozy... generalnie po "Terrorze" niedosyt.
Ciekawy wątek związany z Markiem Twainem...

Udało mi się przeczytać książki Simmonsa w odpowiedniej kolejności tzn. nie zaczynałem od Hyperiona czy Terroru, które zbyt wysoko postawiły poprzeczkę. Starając się ocenić "Eden w ogniu" bez porównań do wielkich dzieł DS mogę powiedzieć, że jest to bardzo dobra powieść przygodowa z dreszczykiem, okraszona sporą dawką erudycji. Dla wielu pisarzy mógłby to być szczyt ich możliwości.

Udało mi się przeczytać książki Simmonsa w odpowiedniej kolejności tzn. nie zaczynałem od Hyperiona czy Terroru, które zbyt wysoko postawiły poprzeczkę. Starając się ocenić "Eden w ogniu" bez porównań do wielkich dzieł DS mogę powiedzieć, że jest to bardzo dobra powieść przygodowa z dreszczykiem, okraszona sporą dawką erudycji. Dla wielu pisarzy mógłby to być szczyt ich...