Cieszę się, że Simmons, potrafi stworzyć również tak zgrabny thriller. Czyta się go szybko, zapewnia rozrywkę, a po to się takie dzieła tworzy. Akcja dzieje się też w ciekawym klimacie, a mianowicie środowisku wyjaśniania nietypowych wypadków samochodowych z czym spotkałem się po raz pierwszy. Są tu również strzelaniny, ucieczki, pościgi intrygi, płatni mordercy czyli wszystko to co ma podkręcać tempo akcji oraz prosty schemat: ekspert od wypadków i były weteran wojny wietnamskiej jest na celowniku rosyjskiej mafii, musi stawić temu czoło. Lubię takie proste klimaty w przerwach między bardziej zawiłymi pozycjami książkowymi.

Cieszę się, że Simmons, potrafi stworzyć również tak zgrabny thriller. Czyta się go szybko, zapewnia rozrywkę, a po to się takie dzieła tworzy. Akcja dzieje się też w ciekawym klimacie, a mianowicie środowisku wyjaśniania nietypowych wypadków samochodowych z czym spotkałem się po raz pierwszy. Są tu również strzelaniny, ucieczki, pościgi intrygi, płatni mordercy czyli...

Oprócz kilku ciekawych faktów na temat znanych tragedii, np. wybuchu Challengera oraz śledztw dotyczących wypadków jest niezbyt ciekawie. To chyba najmniej simmonsowa ze wszystkich jego książek, bliżej jej do tego co pisze Lee Child, tylko pozbawionego większości akcji.

Oprócz kilku ciekawych faktów na temat znanych tragedii, np. wybuchu Challengera oraz śledztw dotyczących wypadków jest niezbyt ciekawie. To chyba najmniej simmonsowa ze wszystkich jego książek, bliżej jej do tego co pisze Lee Child, tylko pozbawionego większości akcji.

Niezbyt ciekawe, w dodatku niechlujne, pokraczne tłumaczenie odbiera ochotę do lektury. Takie sobie.

Niezbyt ciekawe, w dodatku niechlujne, pokraczne tłumaczenie odbiera ochotę do lektury. Takie sobie.

Powieść sensacyjna, prawnicza, kryminalna, ale przede wszystkim nietuzinkowa. Bardzo cenię autorów, którzy miewają nowatorskie, oryginalne pomysły, wymyślają coś, czego jeszcze nie było w tysiącach innych książek.
Dan Simmons głównym bohaterem „Ostrza Darwina” uczynił doktora fizyki, byłego snajpera, byłego śledczego Narodowej Rady Bezpieczeństwa Transportu, Darwina Minora, którego przyjaciele nazywają po prostu Dar. Obecnie Darwin pracuje jako specjalista od rekonstrukcji wypadków dla Lawrence’a i Trudy Stewart, zajmujących się oszustwami ubezpieczeniowymi. Dar Minor jest człowiekiem zamożnym, nie potrzebuje pracować zawodowo, a dla Lawrence’a, na którego wszyscy wołają Larry, co go bardzo złości, i Trudy, pracuje, bo ich lubi.

Zawodowe doświadczenie Minora, nazwane przez niego i przyjaciół Ostrzem Darwina, nauczyło go, że wśród równorzędnych przyczyn najczęstszą jest zwykle głupota. To miała być parafraza prawa innego Darwina.

„Ostrze Darwina” przypomina mi opowiadania Conan Doyle’a o Sherlocku Holmesie i jego metodzie dedukcyjnej, dzięki której od niechcenia rozwiązywał większość zagadek kryminalnych. Dar pracuje podobnie. Tu się przejdzie, tam poskrobie, kawałek dalej poogląda asfalt i sąsiadujący z szosą trawnik, powącha jakiś śmieć, by ostatecznie orzec, że do wypadku doszło z powodu cukrzycy kierowcy w połączeniu z niesprawnym schowkiem na rękawiczki jego samochodu, a tak w ogóle, chodziło o próbę wyłudzenia odszkodowania przez żonę tragicznie zmarłego kierowcy.

Praca Darwina często wygląda w taki sposób:
„Ponieważ furgonetka hamowała, wartość a musi być ujemna. Furgonetka Gennie hamowała przez czterdzieści metrów. A zatem wstawmy po prostu wartości w równanie prędkości początkowej:

vi = √02-2(-0/79)(32,2)(132)
vi = 82 stopy/sekundę = 55,7 mil/godzinę = 82,6 km/h

W ten sam sposób można ustalić prędkość furgonetki hamującej, skoro wiemy, że droga hamowania wyniosła dziewięć metrów. Jedyną wartością, która się zmienia, jest wartość odległości, czyli d. Zatem nasze równanie będzie teraz wyglądać tak:

vi = √vez – 2ad
vi = √02-2(-0/79)(32,2)(66)
Vi = 38,4 stopy/sekundę = 26 mil/godzinę = 41,8 km/h

Tak zatem wyglądała prędkość furgonetki podczas uderzenia. Tę samą wartość przybrała wtedy prędkość ciała pana Kodiaka, gdy w wyniku trafienia zostało ono wyrzucone w powietrze. Tak a propos równanie to działa dla furgonetek o wysokich przodach, a nie będzie pasować do większości mniejszych samochodów”.

Jednak właściwa akcja powieści zaczyna się w chwili zamachu na życie Darwina Minora. Na autostradzie zaczynają do niego strzelać, jak się później okazuje, członkowie rosyjskiej mafii. Po długim i bardzo niebezpiecznym pościgu Minorowi udaje się ujść z życiem, ale nasłani na niego zabójcy giną w kraksie samochodowej. Zajście, przez jakiś czas, rejestrował obecny w pobliżu helikopter jednej z lokalnych stacji telewizyjnych.
Wprawdzie Acura NSX, sportowo-wyścigowe auto Minora, zostało podziurawione kulami, a we wraku samochodu zabójców znaleziono broń, ale to Minorowi grozi, przynajmniej teoretycznie, oskarżenie o spowodowanie zajścia, niebezpieczną jazdę, stworzenie zagrożenia itd. (dziwna ta Ameryka),Jednak najważniejsze wydaje się pytanie, kto i dlaczego próbował go zabić?

Śledztwo w sprawie zajścia prowadzi prokurator Sydney Olson do spółki z Darem Minorem; między tą parą wkrótce zaczyna „iskrzyć”. Sydney i Dar korzystają z pomocy i współdziałają z Departamentem Policji San Diego, LAPD, kalifornijską policją drogową, FBI i innymi stosownymi urzędami i instytucjami, bo sprawa komplikuje się i rozrasta coraz bardziej, tym bardziej, że wkrótce następuje kolejny zamach na jego życie. Tym razem chodziło o snajpera, który z powodu kiepskiej pogody nie zorientował się, że celuje nie do Minora, ale do jego odbicia w lustrze. I nie ulega już wątpliwości, że chodzi o spisek daleko poważniejszy i lepiej zorganizowany niż mafia węgierska, wietnamska, włoska i grecka razem wzięte.

To podobieństwo do sposobu pracy Sherlocka Holmesa, to w sumie jedyny plus tej powieści. Naprawdę świetnie się czyta o metodach dedukcji pewnego siebie Darwina Minora, ale w powieści za dużo jest kwestii czysto technicznych, za dużo instytucji, organizacji i agencji, pełniących przeróżne funkcje i reprezentowanych przez dziesiątki osób, których nazwisk nie byłem w stanie spamiętać. Wreszcie dygresje i dygresje do dygresji. Aktualna sprawa, związana z wyłudzaniem odszkodowań, to jakieś czterdzieści procent książki, a reszta, to wspomnienia z przeszłości Minora oraz wielu spraw, w których uczestniczył, często wraz z Larrym (Lawrencem). Katastrofa wahadłowca Challenger, na przykład. W badaniu wraku Minor uczestniczył osobiście i kiedy odkrył niewygodną prawdę, agencje rządowe szybko się go pozbyły. Zagadkę śmierci lady Di Darwin Minor rozwiązał z przyjacielem, siedząc przed telewizorem i obserwując na bieżąco relację z tragicznego wypadku. Takie wstawki byłyby nawet ciekawe, ale w pewnym momencie zrobiło się ich po prostu za dużo. Ostatecznie: powieść niezła, ale od połowy staje się już męcząca.

Powieść sensacyjna, prawnicza, kryminalna, ale przede wszystkim nietuzinkowa. Bardzo cenię autorów, którzy miewają nowatorskie, oryginalne pomysły, wymyślają coś, czego jeszcze nie było w tysiącach innych książek.
Dan Simmons głównym bohaterem „Ostrza Darwina” uczynił doktora fizyki, byłego snajpera, byłego śledczego Narodowej Rady Bezpieczeństwa Transportu, Darwina...

Ciekawy thriller Simmonsa. Zapewne próba odcięcia się trochę od SF

Ciekawy thriller Simmonsa. Zapewne próba odcięcia się trochę od SF

Darwin Minor – człowiek orkiestra: fizyk z wykształcenia, były snajper i detektyw - ekspert od rekonstrukcji, wszelkiej maści, wypadków. Jego skuteczność i dociekliwość w odkrywaniu prawdy drażni rosyjską mafię, która kontroluje sferę wyłudzeń odszkodowań dla ofiar wypadków. Sfingowanych oczywiście. Rozdrażnienie jest na tyle duże, że postanawiają go zabić. Szczęśliwie w walce o swoje życie i sprawiedliwość nie jest sam, śledztwo – oprócz Amerykańskiej Agencji Kosmicznej – prowadzą chyba wszystkie inne agencje jakie w USA wymyślono...
Najprościej ujmując jest to zwykle czytadło, poprawnie napisane, z logiczną w miarę akcją, ale... Nic u Simmonsa proste nie jest. Ponad pięćset stron daje mu możliwość zapoznania czytelnika z budową silników, broni, do tego szybki kurs pilotażu szybowca i helikoptera, podnośnika nożycowego i trochę retrospektywnej, wietnamskiej historii okraszonej cytatami z Marka Aureliusza.
Jestem jego oddanym czytelnikiem zdając sobie sprawę, że napisana przez niego instrukcja korzystania z pisuaru miałaby 400 stron. I jak w „Terrorze”, „Abominacji” czy „Hyperionie” szczegółowość miała sens i była niezbędna nawet, a przede wszystkim genialna, tak tutaj ociera się o manieryzm żeby nie napisać grafomaństwo.

Darwin Minor – człowiek orkiestra: fizyk z wykształcenia, były snajper i detektyw - ekspert od rekonstrukcji, wszelkiej maści, wypadków. Jego skuteczność i dociekliwość w odkrywaniu prawdy drażni rosyjską mafię, która kontroluje sferę wyłudzeń odszkodowań dla ofiar wypadków. Sfingowanych oczywiście. Rozdrażnienie jest na tyle duże, że postanawiają go zabić. Szczęśliwie w...

Dan Simmons wielkim pisarzem jest,ale i jemu przytrafiło się kilka wpadek. Jedną z nich jest wg mnie Ostrze Darwina. Mam wrażenie,że autor napisał ten cienki sensacyjny utwór na zlecenie wydawnictwa. Pewnie nie miał weny a kontrakt podpisany,więc trzeba coś sklecić. Brakowało mi tu napięcia,zagadki,tajemnicy jakiejś. Agent od ubezpieczeń w połowie książki przemienia się w komandosa jednostki Grom,okazuje się,że w domku w lesie ma arsenał a wiedzę o broni strzeleckiej ma w małym palcu. Pod koniec ma miejsce jakieś śmieszne lokowanie produktu, bohaterowie nie wymawiają praktycznie słowa "broń" a sypią non stop pełnymi nazwami pistoletów i karabinów,wspominając co chwilę jaki ma kaliber i jakiego rodzaju karabin ma lunetę,jaki zasięg,itp 🤦🏻 No ludzie. Podsumowując-książka pisana na siłę,widać tu brak weny pisarza,fabuła to połączenie McGywera,Strażnika Texasu i wszystkich filmów z Dudikoffem 😬 Jak czytać Simmonsa to tylko jego wybitne powieści,tej na pewno nie polecam.

Dan Simmons wielkim pisarzem jest,ale i jemu przytrafiło się kilka wpadek. Jedną z nich jest wg mnie Ostrze Darwina. Mam wrażenie,że autor napisał ten cienki sensacyjny utwór na zlecenie wydawnictwa. Pewnie nie miał weny a kontrakt podpisany,więc trzeba coś sklecić. Brakowało mi tu napięcia,zagadki,tajemnicy jakiejś. Agent od ubezpieczeń w połowie książki przemienia się w...

Sprawnie napisana i trzymająca w napięciu książka. Tyle, że po przeczytaniu "Terroru" Simmonsa chciałoby się dużo, dużo więcej.

Sprawnie napisana i trzymająca w napięciu książka. Tyle, że po przeczytaniu "Terroru" Simmonsa chciałoby się dużo, dużo więcej.

Książka nie jest zła, bo Simmons to dobry i doświadczony pisarz, ale też nie powala. Intryga jest spójna i przemyślna, postaci ciekawe, język dobry, więc powieść czyta się przyjemnie.
Niestety, książka miejscami sprawia wrażenie zbioru anegdotek i dowcipów zasłyszanych przez autora w ciągu wielu lat. I tu zaczynają się problemy, bo nie ma nic bardziej irytującego niż stary dowcip słyszany setki razy, a taki dowcip z mrożonymi kurczakami jest stary jak świat. Wzięli go na warsztat nawet Pogromcy Mitów - udowodnili przy okazji, że to bzdura. Taka konstrukcja rozbija główną akcję, przez co momentami traciłem zainteresowanie opisywaną historią.
Moja ocena: książkę można przeczytać, ale jeśli ktoś tego nie zrobi, nie będzie to wielka strata. Gdyby autorem był kto inny, pewnie nikt by na tę książkę nie zwrócił uwagi.

Książka nie jest zła, bo Simmons to dobry i doświadczony pisarz, ale też nie powala. Intryga jest spójna i przemyślna, postaci ciekawe, język dobry, więc powieść czyta się przyjemnie.
Niestety, książka miejscami sprawia wrażenie zbioru anegdotek i dowcipów zasłyszanych przez autora w ciągu wielu lat. I tu zaczynają się problemy, bo nie ma nic bardziej irytującego niż stary...

🚗 "Wierzę w nieograniczone połacie ludzkiej głupoty".
🚗 Tak, moi drodzy, wzrok Was nie myli. Simmons dostał szósteczkę i nie jest to bynajmniej celujący z kartkówki z matematyki. Świat się właśnie skończył, dalej nie ma już nic 😎
🚗 Tym razem Dan 'My Love' S. poszedł w stronę thrillera/kryminału/powieści detektywistycznej osnutej wokół oszustw ubezpieczeniowych. Mamy tu więc przestępczą organizację, rosyjską mafię i skorumpowanych prawników: potężny niczym kolumbijskie kartele narkotykowe biznes, ogromne dochody i niezwykły poziom przemocy. Na papierze może brzmi to nieźle, zwłaszcza, że akcja jest wartka i w zasadzie w każdym z kilkudziesięciu rozdziałów coś się dzieje, nie ma przestojów, nie ma nudy. Wyszło jednak dość sztucznie i według schematu problem - rozwiązanie. Już wyjaśniam, gdzie leży pies pogrzebany. Otóż nasz tytułowy bohater jest światowej sławy ekspertem zajmującym się rekonstrukcjami wypadków. Jedzie na miejsce zdarzenia, jak rasowy Zorro ratuje wieśniaków (ekhm, wyjaśnia, jak doszło do danego incydentu) i odjeżdża. W następnym rozdziale układ jest ten sam. Coś na kształt seriali z lat 90. w typie "Gromu w raju" (kto pamięta Hulka Hogana?),"Żaru tropików" czy "Vipera", gdzie w każdym odcinku bohaterowie zajmowali się czym innym. W pewnym momencie zaczyna to już po prostu nużyć, a książka staje katalogiem wypadków wszelakich, wokół których autor zbudował jakąś szczątkową historię główną.
🚗 Jakieś plusy? Główny bohater jest całkiem sympatycznym, piekielnie inteligentnym facetem, są nawiązania do "Letniej nocy" w postaci dorosłego już Lawrence'a Stewarta, no i zakończenie jest godne niejednego filmowego hitu sensacyjnego, gdzie nastaje jedna wielka rozpierducha. Mnie akurat ta estetyka kupuje, choć mogę zrozumieć, że dla niejednego będzie okropnym kiczem.
🚗 Jako, że planuję przeczytać wszystko, co Dan wydał, to "Ostrze Darwina" również musiało się u mnie znaleźć. Całej reszcie nie polecam, bo to najsłabsza jak do tej pory jego książka.

🚗 "Wierzę w nieograniczone połacie ludzkiej głupoty".
🚗 Tak, moi drodzy, wzrok Was nie myli. Simmons dostał szósteczkę i nie jest to bynajmniej celujący z kartkówki z matematyki. Świat się właśnie skończył, dalej nie ma już nic 😎
🚗 Tym razem Dan 'My Love' S. poszedł w stronę thrillera/kryminału/powieści detektywistycznej osnutej wokół oszustw ubezpieczeniowych. Mamy tu więc...