Opowieść o obrzydzeniu do samej siebie, desperackim poszukiwaniu akceptacji i niechcianym uwikłaniu w relacje międzyludzkie.
Nie każda historia opowiadana jest po to, żeby sympatyzować z jej bohaterami. I to jest jedna z tych historii.

W komentarzam pojawiły się zarzuty, że autorka traktuje emocje przedstawionych postaci po macoszemu przez co nie są wiarygodne. Ale ta opowieść pisana jest w pierwszej osobie po latach od traumatycznych zdarzeń. Myślę, że sposób narracji i swojego rodzaju oszczędność w opisywaniu emocji jest jak najbardziej spójny z osobowością głównej bohaterki i przemianą, którą przeszła. Eileen nie da się lubić, trudno ją zrozumieć, ale udało jej się wzbudził moje współczucie.

Opowieść o obrzydzeniu do samej siebie, desperackim poszukiwaniu akceptacji i niechcianym uwikłaniu w relacje międzyludzkie.
Nie każda historia opowiadana jest po to, żeby sympatyzować z jej bohaterami. I to jest jedna z tych historii.

W komentarzam pojawiły się zarzuty, że autorka traktuje emocje przedstawionych postaci po macoszemu przez co nie są wiarygodne. Ale ta...

Tematyka interesująca, warsztat dobry, ale cała historia sprawia wrażenie potraktowanej po łebkach.

Tematyka interesująca, warsztat dobry, ale cała historia sprawia wrażenie potraktowanej po łebkach.

Intrygująca, z niebanalnym zakończeniem. Na pewno warto, zwłaszcza dla osób którym podobały się wcześniejsze książki autorki.

Intrygująca, z niebanalnym zakończeniem. Na pewno warto, zwłaszcza dla osób którym podobały się wcześniejsze książki autorki.

Eileen to druga książka Otessy Moshfegh, którą przeczytałam. Pierwszą był Rok relaksu i odpoczynku, który bardzo mnie zaskoczył i sprawił, że od razu chciałam sięgnąć po kolejne powieści tej autorki. Okazało się, że i tym razem Otessa Moshfegh mnie nie zawiodła. Eileen to książka zaskakująca, w bezkompromisowy sposób opisująca przygnębiająco smutne życie młodej dziewczyny, która mieszka z ojcem alkoholikiem, który jak może utrudnia jej życie. Eileen jest nieszczęśliwa, samotna i trawi ją smutek i wstręt do samej siebie. Jedyne co pozwala jej przetrwać to marzenia o ucieczce do dużego miasta. Ucieczka ta ma być remedium na wszystkie jej problemy. Czy tak się stanie? Czy Eileen wystarczy sił i samozaparcia aby zostawić ojca, dom i zacząć nowe życie w wielkim mieście? Polecam przeczytać aby uzyskać odpowiedź.
Jednak od razu muszę zaznaczyć, że nie jest to łatwa lektura i rozumiem, że nie każdemu może przypaść do gustu. Główna bohaterka jest trudna, antypatyczna a czasem wręcz obrzydliwa. Trudno się z nią utożsamić czy chociażby obdarzyć ją sympatią. Mimo to, Eileen to interesująca bohaterka i z ciekawością śledziłam jej losy.
Dla mnie proza Otessy Moshfegh to coś nowego, coś innego, coś co zostaje w głowie i daje do myślenia. Dlatego na pewno sięgnę po kolejne książki tej autorki.

Eileen to druga książka Otessy Moshfegh, którą przeczytałam. Pierwszą był Rok relaksu i odpoczynku, który bardzo mnie zaskoczył i sprawił, że od razu chciałam sięgnąć po kolejne powieści tej autorki. Okazało się, że i tym razem Otessa Moshfegh mnie nie zawiodła. Eileen to książka zaskakująca, w bezkompromisowy sposób opisująca przygnębiająco smutne życie młodej dziewczyny,...

"Eileen" to historia młodej dziewczyny, która wiedzie bardzo przygnębiające życie u boku ojca alkoholika, a jedyne o czym marzy, to ucieczka. Autorka szczodrze obdarza czytelnika opisami życia i zwyczajów dziewczyny, jej przemyśleniami. Niecodzienne połączenie turpizmu z inteligentnym poczuciem humoru, sprawia, że z pewnością nie jest to lektura dla każdego, jednak mi się podobało i po tym pierwszym spotkaniu z Ottessą Moshfegh, wiem że będą kolejne. ​

"Eileen" to historia młodej dziewczyny, która wiedzie bardzo przygnębiające życie u boku ojca alkoholika, a jedyne o czym marzy, to ucieczka. Autorka szczodrze obdarza czytelnika opisami życia i zwyczajów dziewczyny, jej przemyśleniami. Niecodzienne połączenie turpizmu z inteligentnym poczuciem humoru, sprawia, że z pewnością nie jest to lektura dla każdego, jednak mi się...

Bardzo chciałam, żeby ta książka mi się podobała. Tematyka powieści jest bardzo w moim guście, sprawy poruszane w powieści również. I niby z opisu książki wynikałoby, że to coś skrojone jak najbardziej na moje potrzeby, ale jednak jestem na nie. Już tłumaczę - nawet nie chodzi o antypatycznych bohaterów, bo lubię książki i z takimi, ale nie przemówił do mnie sposób w jaki cała fabuła została przedstawiona. Jak dla mnie to autorka ślizgała się po powierzchni i nawet pisząc o bólu czułam, że to za mało, że zostaję oszukana, że to wszystko zmyślone, że brakuje mi w tej historii szczerości. Nic mnie w niej nie zszokowało, nic mnie w niej nie wzruszyło. Irytował mnie sposób przedstawiania postaci i uczucie tego, że mimo wszystko są jakieś takie płaskie i bez wyrazu. Ogarniam bardzo bród w książkach, ale tu miałam wrażenie, że jest udawany. Dla mnie to taka trochę książka wydmuszka, stworzona po to, by zaszokować, ale ja czuję się nią oszukana. Miałabym o niej lepsze zdanie, gdyby nie ten wątek kryminalny, który według mnie był dość kiepski (sorry not sorry - ale była jedna scena w piwnicy, w której pomyślałam - o! jak w filmie "Głupi i głupszy"). I jak dla mnie to ten właśnie wątek przekreślił moją całą małą sympatię do tej książki. Myślałam, że ocenię ją wyżej, ale im dalej w fabułę tym było już tylko gorzej.
Naprawdę chciałam polubić tę powieść i wiele się po niej spodziewałam. Mimo, że "Eileen" przeleciała przeze mnie to nie skreślam też autorki i dam jej jeszcze szanę.

Bardzo chciałam, żeby ta książka mi się podobała. Tematyka powieści jest bardzo w moim guście, sprawy poruszane w powieści również. I niby z opisu książki wynikałoby, że to coś skrojone jak najbardziej na moje potrzeby, ale jednak jestem na nie. Już tłumaczę - nawet nie chodzi o antypatycznych bohaterów, bo lubię książki i z takimi, ale nie przemówił do mnie sposób w jaki...

🛻 "Kiedy miałam dwadzieścia cztery lata, moje marzenia sprowadzały się do tego, by spędzić popołudnie w zgiełku miasta, wśród obcych ludzi, po poprostu włóczyć się po ulicach i nie myśleć o tym, że ojciec na mnie czeka, zostawić za sobą dotychczasowe życie, poczuć się wreszcie gdzieś jak u siebie". Pamięć tytułowej bohaterki skupia się wokół przeszłości sprzed pięćdziesięciu lat. Czytelnik poznaje dziewczynę, której już nie ma. Zahukaną, noszącą ubrania po zmarłej matce, z zaburzeniami odżywiania, żyjącą pod jednym dachem z ojcem alkoholikiem, pracującą w ośrodku dla młodocianych przestępców. Konfesyjny charakter tej prozy zaskoczy Czytelnika szczerością intymnych zwierzeń, w których gęsto od naturalizmu, groteski, turpizmu, łagodzonych specyficznym poczuciem humoru. Bohaterka, choć dla otoczenia przywdziewa maskę pośmiertną, chcąc pozostawić w ukryciu swoje emocje, to przed Czytelnikiem zrzuca wszystkie warstwy za dużego ubrania, odsłaniając nie tylko kościste ciało, ale też szokujące życie wewnętrzne. To obnażenie się jednak nie wzbudzi sympatii Czytelnika, nie wywoła współczucia, ale raczej irytację sprowokowaną jej biernoscią i niezdecydowaniem. Dość oszczędna w wydarzenia akcja w pewnym momencie się ożywi - spotkanie Rebekki wywoła nieprzewidziane konsekwencje. Przyjaciółka jest dla Eileen odbiciem w lustrze, które zawsze chciała zobaczyć, lecz okaże się, że za szkłem zjawiskowej urody kryje się dość zaskakujący obraz. 🛻 Dużo w tej prozie smutnych emocji, krzyku samotności podkręcanej fantazjowaniem, marazmu, brzydoty, krytyki amerykańskiego społeczeństwa. Percepcja tych obrazów jest wzmocniona scenografią opisywanych wydarzeń, niechlujną, brudną, śmierdzącą, duszną. Jednocześnie, jak to u Otessy bywa, historia przyciąga Czytelnika.

🛻 "Kiedy miałam dwadzieścia cztery lata, moje marzenia sprowadzały się do tego, by spędzić popołudnie w zgiełku miasta, wśród obcych ludzi, po poprostu włóczyć się po ulicach i nie myśleć o tym, że ojciec na mnie czeka, zostawić za sobą dotychczasowe życie, poczuć się wreszcie gdzieś jak u siebie". Pamięć tytułowej bohaterki skupia się wokół przeszłości sprzed...

Ciężko mi polubić tę historię, bo ciężko było mi polubić bohaterkę. Tytułowa Eileen to bohaterka bardzo antypatyczna i nie skłamię, gdy napiszę, że jej losy były mi obojętne. Do połowy strasznie nużąca, przepełniona monologiem głównej bohaterki. Dopiero końcówka trochę nadrabia, ale nie na tyle bym mogła tę powieść, polecić z czystym sumieniem.

Ciężko mi polubić tę historię, bo ciężko było mi polubić bohaterkę. Tytułowa Eileen to bohaterka bardzo antypatyczna i nie skłamię, gdy napiszę, że jej losy były mi obojętne. Do połowy strasznie nużąca, przepełniona monologiem głównej bohaterki. Dopiero końcówka trochę nadrabia, ale nie na tyle bym mogła tę powieść, polecić z czystym sumieniem.

Wydawnictwo Pauza nie boi się wydawać książek, które wybierają antypatyczne postacie na główne bohaterki. To nie lada sztuka napisać powieść będącą strumieniem świadomości młodej kobiety, z którą trudno się utożsamiać, trudno ją polubić, a niekiedy ciężko zrozumieć, a jednocześnie nie móc się od niej oderwać. Ottessa Moshfegh pisze książki nieodkładalne, a „Eileen” była dla mnie kolejną z nich. Bardzo chciałam ją przeczytać zanim uda mi się obejrzeć jej adaptację filmową.

Eileen dzieli życie pomiędzy pracę w więzieniu dla młodocianych przestępców a życie z ojcem - pijakiem, byłym policjantem, targanym paranojami i absolutną pogardą wobec młodszej córki. Akcja rozgrywa się w okresie przed Bożym Narodzeniem, a jedną z fantazji Eileen, które otwierają powieść jest sopel zwisający przy wejściu jej domu i jej chęć, by przebił jej pierś lub rozerwał m na strzępy. Eileen mówi do nas z perspektywy starszej kobiety, która wraca wspomnieniami do tych kilku dni, które zmieniły całe jej życie. Z początku wydaje się ona typową „szarą myszką”- nie wyróżnia się wyglądem, ubiorem czy porywającym charakterem, dlatego tak wciąga jej życie wewnętrzne, które tak odbiega od jej niepozornej aparycji. A w środku Eileen wypełniają frywolne fantazje, mroczne przemyślenia, niespodziewane wizje. To, co w środku zacznie powoli wypełzać, gdy w zakładzie pojawi się zjawiskowa Rebecca, która stanie się kolejnym obiektem fantazji Eileen i od tej pory rozpocznie się trzymająca w napięciu czytelnicza jazda bez trzymanki.

„Eileen” trzyma w napięciu, jest mroczna, nieoczywista, a fakt, że postać głównej bohaterki nie jest łatwa w ocenie sprawia, że ciekawi nas do jakiego końca zaprowadzi nas jej niekiedy obrazoburcza osobowość. Język powieści jest plastyczny, wnika w życie bohaterki i nie ocieka pretensjonalnością. Nie wątpię, że wielu czytelników nie polubi Eileen, może będzie się wręcz brzydziło jej nieokiełznanych fantazji, ale Ottessa stworzyła świetny portret psychologiczny, obok którego nikt nie przejdzie obojętnie i wytrzyma do końca.

Wydawnictwo Pauza nie boi się wydawać książek, które wybierają antypatyczne postacie na główne bohaterki. To nie lada sztuka napisać powieść będącą strumieniem świadomości młodej kobiety, z którą trudno się utożsamiać, trudno ją polubić, a niekiedy ciężko zrozumieć, a jednocześnie nie móc się od niej oderwać. Ottessa Moshfegh pisze książki nieodkładalne, a „Eileen” była dla...

Lektura tej książki to nie jest czas relaksu i odpoczynku... Opowieść o dziwnej dziewczynie egzystującej pomiędzy życiem z ojcem pijakiem a pracą w więzieniu, książka szokująca... jednak czegoś w niej brak by była rewelacyjna...

Lektura tej książki to nie jest czas relaksu i odpoczynku... Opowieść o dziwnej dziewczynie egzystującej pomiędzy życiem z ojcem pijakiem a pracą w więzieniu, książka szokująca... jednak czegoś w niej brak by była rewelacyjna...