Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść o obrzydzeniu do samej siebie, desperackim poszukiwaniu akceptacji i niechcianym uwikłaniu w relacje międzyludzkie. Nie każda historia opowiadana jest po to, żeby sympatyzować z jej bohaterami. I to jest jedna z tych historii. W komentarzam pojawiły się zarzuty, że autorka traktuje emocje przedstawionych postaci po macoszemu przez co nie są wiarygodne. Ale ta opowieść pisana jest w pierwszej osobie po latach od traumatycznych zdarzeń. Myślę, że sposób narracji i swojego rodzaju oszczędność w opisywaniu emocji jest jak najbardziej spójny z osobowością głównej bohaterki i przemianą, którą przeszła. Eileen nie da się lubić, trudno ją zrozumieć, ale udało jej się wzbudził moje współczucie.