Wyjątkowi

Typowa powieść obyczajowa. Nic nadzwyczajnego, ale lekko się czyta.

Typowa powieść obyczajowa. Nic nadzwyczajnego, ale lekko się czyta.

Niewątpliwie jest to duże przedsięwzięcie napisanie książki, której akcja rozgrywa się na przestrzeni kilkudziesięciu lat oraz obejmuje losy tak wielu bohaterów. Doceniam całokształt, jednak to co zapamiętam to postać Jules. Jest ona dla mnie niejako przestrogą. Gdybyśmy choć trochę energii, którą poświęcamy na porównywanie się do innych, zazdroszczenie, ocenianie i domysły spożytkowali na docenienie własnego życia, akceptację oraz samorozwój z pewnością poczulibyśmy większy spokój ducha i zadowolenie z tego kim jesteśmy i co jest nam dane.

Niewątpliwie jest to duże przedsięwzięcie napisanie książki, której akcja rozgrywa się na przestrzeni kilkudziesięciu lat oraz obejmuje losy tak wielu bohaterów. Doceniam całokształt, jednak to co zapamiętam to postać Jules. Jest ona dla mnie niejako przestrogą. Gdybyśmy choć trochę energii, którą poświęcamy na porównywanie się do innych, zazdroszczenie, ocenianie i domysły...

Ku mojemu zaskoczeniu książka okazała się być bardzo dobra. Podchodziłam do niej raczej sceptycznie i nie liczyłam na byt wiele ale bardzo mnie zaskoczyła. Podoba mi się sama fabuła i relacja między bohaterami. Pomysł z podzieleniem książki na trzy części o różnych ramach czasowych okazał się być świetny. Bardzo dobra i godna zwrócenia na nią uwagi.

Ku mojemu zaskoczeniu książka okazała się być bardzo dobra. Podchodziłam do niej raczej sceptycznie i nie liczyłam na byt wiele ale bardzo mnie zaskoczyła. Podoba mi się sama fabuła i relacja między bohaterami. Pomysł z podzieleniem książki na trzy części o różnych ramach czasowych okazał się być świetny. Bardzo dobra i godna zwrócenia na nią uwagi.

Łatwo jest tę książkę porównywać do "Małego życia" i rzeczywiście można dużo podobieństw w nich odnaleźć. Jako, że "Małe życie" nazywam moją książką życia, Meg Wolitzer miała wysoko postawioną poprzeczkę i tylko niewiele brakowało, by dała radę ją przeskoczyć.

To będzie jedna z tych książek, które polecam innym.

Łatwo jest tę książkę porównywać do "Małego życia" i rzeczywiście można dużo podobieństw w nich odnaleźć. Jako, że "Małe życie" nazywam moją książką życia, Meg Wolitzer miała wysoko postawioną poprzeczkę i tylko niewiele brakowało, by dała radę ją przeskoczyć.

To będzie jedna z tych książek, które polecam innym.

Spodoba się tym, którzy pokochali 'Małe życie'.

Wciągająca, miejska, smutna.

Spodoba się tym, którzy pokochali 'Małe życie'.

Wciągająca, miejska, smutna.

Nie podołałam. Rzadko odkładam książki w trakcie czytania, udało mi się przejść przez 100 stron i zrezygnowałam. Nie wciągnęła mnie narracja.

Nie podołałam. Rzadko odkładam książki w trakcie czytania, udało mi się przejść przez 100 stron i zrezygnowałam. Nie wciągnęła mnie narracja.

Kompletny niewypał.

Kompletny niewypał.

Właściwie można dość szybko stracić motywację, żeby dotrzeć do końca, o ile centralna postać jest okropna. A taka jest moja imienniczka, Jules, najmniej wyjątkowa i najbardziej skoncentrowana na tym, żeby taką się stać. Jules ma organicznie wdrukowany kompleks i wydumane aspiracje. Letni obóz artystyczny tylko je rozbudza. Tuż po nim widzi małość swojej wyjściowej rodziny, a później już dorosłego życia i małżeństwa. Niczego nie potrafi docenić. Swoich przyjaciół darzy zawiścią, a jednocześnie ich kocha. Niestrawialna mieszanka, ale przedstawiona wiarygodnie. Choć wciąż jest to niezwykle płytka postać, rozczarowująca na każdym kroku swoją małostkowością i naiwnością (dorosły powrót do Ducha Lasów, paradne!). Jednak tę powieść się czyta, a relacje i pewne wątki osadzone "na tle wielkich pytań epoki" (od Woodstocku do World Trade Center, a nawet o parę kroków dalej) bywają interesujące i dobrze poprowadzone. Szkoda, że jest w tej powieści trochę uproszczonej psychologii i dysproporcja między postaciami z pozoru równorzędnymi. Nazbyt idealna Ash, pusty Goodman [SPOILERY>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>SPOILERY), który jest gwałcicielem, ale uprzywilejowanym. To też jest nieźle pokazane i ostatecznie ta hipokryzja świadków i sekundantów Goodmana zostanie obnażona. Jest też Jonah, gej nieświadomie futrowany w dzieciństwie psychodelikami przez przyjaciela matki. Ten wątek jest upiorny i mocny, szkoda, że postać zostaje ledwie naszkicowana i przemazuje się gdzieś w tle i on, i jego seropozytywny partner Robert Takashi, Amerykanin japońskiego pochodzenia, stale orientalizowany przez autorkę poprzez ciągłe przywoływanie jego nazwiska. I jest Cathy, porzucona przez wszystkich ofiara gwałtu. A jednak nie przez wszystkich, bo jest i Ethan Figman, troskliwy, wspaniały, twórczy i mądry człowiek sukcesu, którego Jules nie chciała, bo nie był konwencjonalnie urodziwy. Plus jeszcze rodzice i dzieci postaci, jakieś tam epizodyczne postaci tła, a oprócz nich jeszcze Dennis, depresyjny mąż Jules, kolejny, chyba drugi i ostatni zarazem bohater, z którym można empatyzować, też przez to, że jest w miarę nieźle napisany. Poza tym jeszcze:
1. "Dlaczego miałbym ci kazać? Nie jestem katolikiem, jestem wielkim Żydem".
2. "Może wyszukiwanie ludzi w Google ich zabija? Zastanawiałaś się kiedyś nad tym? Wyszukujesz ich, żeby sprawdzić, gdzie są, aż pewnego dnia patrzysz, a oni nie żyją".
3. "Nikt nie powiedział, że w momentach kryzysu rodzinie wolno być ponad przyjaźń".
Nie wiem, czy długo będę pamiętać tę powieść, ale pewne jej ustępy, to jak sądzę na pewno.Dlatego mimo zastrzeżeń, sądzę, że warto.

Właściwie można dość szybko stracić motywację, żeby dotrzeć do końca, o ile centralna postać jest okropna. A taka jest moja imienniczka, Jules, najmniej wyjątkowa i najbardziej skoncentrowana na tym, żeby taką się stać. Jules ma organicznie wdrukowany kompleks i wydumane aspiracje. Letni obóz artystyczny tylko je rozbudza. Tuż po nim widzi małość swojej wyjściowej rodziny,...

Ufff... Zmęczyłam to "dzieło". I cóż mogę powiedzieć? NUDAAA! Ciągnie się i ciągnie przez kilkaset stron. A ja sierotka czytałam do samego końca z nadzieją że coś się stanie, że coś się zadzieje i co? I wielkie nic.

Ufff... Zmęczyłam to "dzieło". I cóż mogę powiedzieć? NUDAAA! Ciągnie się i ciągnie przez kilkaset stron. A ja sierotka czytałam do samego końca z nadzieją że coś się stanie, że coś się zadzieje i co? I wielkie nic.

Powieść rozczarowująca- spodziewałam się rozbudowanej (książka do diabła jest obszerna!) sagi studiującej dorastanie i związane z nim niepewności i dylematy. Niestety tutaj nie było o tym mowy bo niechlujnie nakreślone postacie dosłownie scalały się w jedno. Płycizna psychologiczna plus metafory ,,od czapy" - szkoda czasu

Powieść rozczarowująca- spodziewałam się rozbudowanej (książka do diabła jest obszerna!) sagi studiującej dorastanie i związane z nim niepewności i dylematy. Niestety tutaj nie było o tym mowy bo niechlujnie nakreślone postacie dosłownie scalały się w jedno. Płycizna psychologiczna plus metafory ,,od czapy" - szkoda czasu