Miejscami zabawnie, miejscami strasznie, a w całości dobrze napisane! Czekam na trzecią część!
Tylko miejscami mi się dłużyło, ale taka już chyba dola drugich części, że raczej przedstawiają szczegóły niż pchają akcję do przodu.

Miejscami zabawnie, miejscami strasznie, a w całości dobrze napisane! Czekam na trzecią część!
Tylko miejscami mi się dłużyło, ale taka już chyba dola drugich części, że raczej przedstawiają szczegóły niż pchają akcję do przodu.

Pięknie napisana, ciekawa światotwórczo, wyjątkowo miałka fabularnie i wprawiająca w konsternację znaczeniowo.

Taka jest Aurora, kontynuacja Alef, cyklu Agla. Trudna do opisania, trudna nawet do określenia czy czytanie sprawiło więcej przyjemności, czy znużenia.

Na pewno niecodzienna, ale czy polecam? Nie umiem zdecydować, chyba dopiero po zakończeniu cyklu się określę.

Pięknie napisana, ciekawa światotwórczo, wyjątkowo miałka fabularnie i wprawiająca w konsternację znaczeniowo.

Taka jest Aurora, kontynuacja Alef, cyklu Agla. Trudna do opisania, trudna nawet do określenia czy czytanie sprawiło więcej przyjemności, czy znużenia.

Na pewno niecodzienna, ale czy polecam? Nie umiem zdecydować, chyba dopiero po zakończeniu cyklu się określę.

Powrót do świata tak mi bliskiego, że nie potrzebuję tam mapy :-)

Specjalna gwiazdka za cytat o gołębiach i dzielnego Nuriela, który próbuje zbudować sobie ciało...

Powrót do świata tak mi bliskiego, że nie potrzebuję tam mapy :-)

Specjalna gwiazdka za cytat o gołębiach i dzielnego Nuriela, który próbuje zbudować sobie ciało...

Na pewno książka jest sprawniej napisana niż pierwszy tom - więcej akcji, ciekawy podział linii fabularnej, ten sam żywy język. Niestety do wad pierwszego tomu dochodzą nowe - niezbyt spójna historia, z dziurami fabularnymi, pourywane wątki, "baśniowość", która wcale nie jest zaletą. Świat wykreowany przez autora jest intrygujący, ale tylko do czasu, kiedy okazuje się że jest bardzo hermetyczny, niespójny a poszczególne lokacje ożywają tylko na chwilę, kiedy trafia do nich bohater i ma to znaczenie dla fabuły. O samych postaciach też zresztą wiele dobrego powiedzieć nie można, jedyne dwie, które mają jakikolwiek rys psychologiczny (co nie znaczy, że dobry czy ciekawy),to Sofia i porzucony Tymian, poza tym jest marnie a często wątki innych bohaterów urywają się w dość bezsensowny sposób. Agla, to bardziej baśń niż fantastyka, mnóstwo w tej książce niedopowiedzeń, niespójności, niejasności a zdarza się też zwykły cringe, banał i absurdy. Przemyślenia bohaterów raczej śmieszą niż intrygują czy zmuszają do refleksji, podobnie jak i wizja autora, która jest na poziomie mniej więcej licealnych rozkmin nastolatka. Najgorsze jednak, że w gruncie rzeczy, to jest książka o niczym, tak kompletnie o niczym.
Na marginesie samej powieści, nie da się nie zauważyć, że jest to modne obecnie pisarstwo progresywne, tzn. feminatywy, strong female character i cały świat zbudowany wokół kobiet. Oczywiście nie mogło braknąć wątków LGBT, które są jedynymi związanymi z elementami "romantyczności" luźno rozumianej, które pojawiają się w tym kontekście w książce. Zresztą, mam dziwne wrażenie, że to jakiś fetysz autora. Podsumowując Agla mnie ani nie przekonała, ani nie ujęła a na sam koniec nawet lekko rozczarowała. To książka, która może się podobać, jeśli do was przemówi stylem autora i historią i przymkniecie oczy na nonsensy, ale osobiście uważam ją za bardzo przeciętną.

Na pewno książka jest sprawniej napisana niż pierwszy tom - więcej akcji, ciekawy podział linii fabularnej, ten sam żywy język. Niestety do wad pierwszego tomu dochodzą nowe - niezbyt spójna historia, z dziurami fabularnymi, pourywane wątki, "baśniowość", która wcale nie jest zaletą. Świat wykreowany przez autora jest intrygujący, ale tylko do czasu, kiedy okazuje się że...

Pozycja bardzo nietuzinkowa. Trudno znaleźć pisarza, który tworzy tak niesamowite światy jak Radek Rak.

Agla jest czymś z pogranicza high-fantasy i sci-fi. Drugi tom wprowadza elementy przygodowe, a opisy zesłania, semi-sybirowy anturaż, aż się prosi o nawiązanie do "Lodu" Dukaja.
Historia Sofii, Tymiana, poszukiwanie/ucieczka przed ojcem, walka o przetrwanie, motyw zemsty i nie do końca przemyślanej rewolucji. Bogata i bardzo oryginalba fabuła, nieoczywiste zwroty akcji, rozbudowany świat, zmiany perspektyw... Jak do tego dodać niepowtarzalny styl pisania Radka Raka, wyjdzie z tego dzieło, które może nie grzeszy dynamizmem, ale można się nim delektować chłonąc kolejne smaczki powieści.

Pozycja bardzo nietuzinkowa. Trudno znaleźć pisarza, który tworzy tak niesamowite światy jak Radek Rak.

Agla jest czymś z pogranicza high-fantasy i sci-fi. Drugi tom wprowadza elementy przygodowe, a opisy zesłania, semi-sybirowy anturaż, aż się prosi o nawiązanie do "Lodu" Dukaja.
Historia Sofii, Tymiana, poszukiwanie/ucieczka przed ojcem, walka o przetrwanie, motyw zemsty...

Ocena bardzo wysoka, bo jako audiobook książka sprawdza się znakomicie. W papierze pewnie trochę by mi się dłużyła i naprawdę nie wiem, czy dałabym jej radę.

Starzy bohaterowie, nowi bohaterowie. Stare dylematy, nowe dylematy. Dużo przemieszczania się z miejsca na miejsce, głównie ucieczkowego.

Pewnie będę czekać na trzeci tom, bo zastanawiam się, w którą stronę fabuła podąży, tudzież uciecze.

Ocena bardzo wysoka, bo jako audiobook książka sprawdza się znakomicie. W papierze pewnie trochę by mi się dłużyła i naprawdę nie wiem, czy dałabym jej radę.

Starzy bohaterowie, nowi bohaterowie. Stare dylematy, nowe dylematy. Dużo przemieszczania się z miejsca na miejsce, głównie ucieczkowego.

Pewnie będę czekać na trzeci tom, bo zastanawiam się, w którą stronę fabuła...

Przez całą powieść z bohaterami albo przed czymś uciekamy albo kogoś gonimy :) Zmieniamy światy, lokacje, bohaterów - coś jak literacki kalejdoskop, różne konfiguracje wrogów, przyjaciół, sojuszników. Strasznie dużo wszystkiego. I w sumie mimo tego pędu znowu przez większość książki było nudnawo (a to ponad 700 stron),dopiero końcówka się zrobiła interesująca. Przed nami część trzecia - zwieńczenie, mam nadzieję, wynagrodzi nam sowicie to, że pokornie biegamy po tych bezkresnych krainach za Sofią, Tymianem, Profesorem Klukiem i całą resztą :)

Przez całą powieść z bohaterami albo przed czymś uciekamy albo kogoś gonimy :) Zmieniamy światy, lokacje, bohaterów - coś jak literacki kalejdoskop, różne konfiguracje wrogów, przyjaciół, sojuszników. Strasznie dużo wszystkiego. I w sumie mimo tego pędu znowu przez większość książki było nudnawo (a to ponad 700 stron),dopiero końcówka się zrobiła interesująca. Przed nami...

Czytając Aglę ( i dotyczy to również pierwszej części cyklu pt. Alef ) poczułam się, jak wtedy, gdy po raz pierwszy czytałam wraz z moim małym wtedy synem Harrego Pottera…
Dla mnie dobra fantastyka to taka, pod wpływem której młodnieję. I proza Radka Raka jest właśnie takim zabiegiem odmładzającym.
Jednak zestawienie Radka Raka z J.K Rowling nie oddaje w pełni wrażeń czytelniczych, bo uniwersum Agli jest absolutnie oryginalne, a ponadto oddane przepięknym językiem. Uwielbiam imiona bohaterów Raka z Tymianem, Nurielem Cyncowiczem, Zorzynkiem, Mają Ułudą, Plotynem Wernyhorą, Kirem Bojanem…no trudno powiedzieć, z którym na czele, bo to prawdziwa onomastyczna skarbnica! Coś pięknego!
Poza tym samo patrzenie na egzemplarz tej książki w ręku to uczta dla oka, bo od wspaniałych ilustracji nie sposób się oderwać.👀 Jaka szkoda, że niedługo muszę zwrócić tę powieść do biblioteki...
A teraz niech przemówi ona, Agla:
,,Człowiek jednak lęka się cudzego bólu, jakby był on zakaźną chorobą i mógł przenieść się przez dotyk, spojrzenie albo nawet uśmiech. Być może ten rodzaj strachu jest przyczyną, dla której istnieją Car, bezpieka i kaci.”
s.152

,, Ale mimo poczucia winy wiedział dobrze, że jeśli wróci do domu, zostanie znowu zamknięty w klatce skleconej z nadmiernej troski i skuty łańcuchem dziwnie rozumianej miłości.” s.155

,, - Nie uciekamy od braku miłości, tylko od nadmiaru. Nadmiaru złej miłości.
-Tak, jak ja cię rozumiem. Nic nie potrafi zniszczyć człowieka jak jego rodzina”
s.217

,,Zło zawsze ma to do siebie, że łatwo się do niego przyzwyczaić, a każdy z nim kontakt,, nawet najmniejszy, brudzi człowieka i czyni go złym.Dlatego jest ono chorobą zakaźną i należy się trzymać od niego z daleka. Nie wchodzi się ze złem w dyskusje ani w szemrane sojusze.”
s.423

,,W każdym człowieku żyje zwierzę, które boi się śmierci.”
s.450

,,Tym bowiem jest świat: domem niewoli.”
s.483

,,W końcu to też dobra rzecz, jeść niezdrowe potrawy w niedzielne popołudnie i popijać je niezdrowym napojem.Człowiek może bowiem być szczęśliwy gdziekolwiek, bo szczęście jest czymś wewnętrznym i dotyczy iskry, która jest ukryta w tym miejscu, gdzie nie może zajrzeć ani bezpieka, ani Car, ani tak naprawdę żaden inny człowiek, nawet jeśli się go tam zaprosi.”
s.550

Czytając Aglę ( i dotyczy to również pierwszej części cyklu pt. Alef ) poczułam się, jak wtedy, gdy po raz pierwszy czytałam wraz z moim małym wtedy synem Harrego Pottera…
Dla mnie dobra fantastyka to taka, pod wpływem której młodnieję. I proza Radka Raka jest właśnie takim zabiegiem odmładzającym.
Jednak zestawienie Radka Raka z J.K Rowling nie oddaje w pełni wrażeń...

Agla Aurora (tak jak się spodziewałem) nie zawiodła mnie. Oczarowany pierwszym tomem, Aurorę czytało mi się z równie wielkim zaangażowaniem a nawet lepiej.
Pan Radek Rak bez wątpienia dowiózł .. śmiem stwierdzić że obecnie na kontunuację kolejnej części Agli wyczekuję bardziej niż na kontynuację "Pieśni Lodu i Ognia" George R.R. Martina.
Wprowadzone nowe postacie są genialnie napisane, chylę czoła przed Nurielem Cyncowiczem. Xaosem piątej generacji. Jest to najbardziej ''porąbana'' w pozytywnym tego słowa znaczeniu postac, z jaką zetknąłem się w literaturze.
Życzyłbym sobie, aby na trzecim tomie nie stanęło. Ten świat jak i bohaterowie zasługuja na coś więcej niż trylogia.

Agla Aurora (tak jak się spodziewałem) nie zawiodła mnie. Oczarowany pierwszym tomem, Aurorę czytało mi się z równie wielkim zaangażowaniem a nawet lepiej.
Pan Radek Rak bez wątpienia dowiózł .. śmiem stwierdzić że obecnie na kontunuację kolejnej części Agli wyczekuję bardziej niż na kontynuację "Pieśni Lodu i Ognia" George R.R. Martina.
Wprowadzone nowe postacie są...

Udana kontynuacja.

Najbardziej cieszącym mnie postępem w stosunku do części pierwszej jest bogatszy opis świata. Jak dobrze, że pan Rak odszedł od zamysłu, który prezentował w jednym z wywiadów z okazji wydania tomu pierwszego, gdzie twierdził, że lepszy jest świat niedopowiedziany (problem z tym podejściem jest taki, że autor ma jego pełen obraz i nie jest sobie w stanie wyobrazić, jak wybrakowany opis przedstawi się w głowie czytelnika). W końcu wiemy, czym jest smrt czy drah i możemy to docenić!

Pozytywnie zaskoczyła mnie również świeża ścieżka narracji, poprowadzona przez dużą część powieści – nie jest ona linearna, jak w tomie pierwszym, ale biegnie dwutorowo, w przeszłości i przyszłości (w stosunku do siebie nawzajem),by w końcu zbiec się w całość w teraźniejszości, skąd poprowadzona jest już do końca. Podczas tego “zbiegania” przeplatane losy przenikają się, odkrywając przed czytelnikiem kolejne fakty rozwiązania tajemnic. Zamysł zrealizowano naprawdę zgrabnie. Kunszt pióra na najwyższym poziomie, co widać i po gładkim stylu. Pochłaniałam po dwieście stron dziennie tej czytelniczej uczty.

Cieszą, zresztą jak w tomie pierwszym, odniesienia do innych dzieł. Jak autor puszcza oko do innych fanów Pratchetta, mówiąc o kimś, że “gardło-sobie-podrzyna" za jakość swoich kiełbas, to aż się ciepło na sercu robi.

Żeby nie było za słodko, to poubolewam nad postaciami. Niestety dalej odbieram je jako papierowe. To chyba przez to, że większość ma taki sam charakter i ton wypowiedzi (sarkastyczno-inteligentny). Mówią bardzo podobnymi stylami, oprócz oczywiście postaci, które mają swoje, bardzo wyraźne “dialekty”, jak na przykład stara babcia-kat.

Powieść świetnie urwała się w kulminacyjnym momencie, po bardzo żywiołowej akcji, jak klasyczny finałowy odcinek sezonu w dobrym serialu. Nie mogę doczekać się zakończenia trylogii!

Udana kontynuacja.

Najbardziej cieszącym mnie postępem w stosunku do części pierwszej jest bogatszy opis świata. Jak dobrze, że pan Rak odszedł od zamysłu, który prezentował w jednym z wywiadów z okazji wydania tomu pierwszego, gdzie twierdził, że lepszy jest świat niedopowiedziany (problem z tym podejściem jest taki, że autor ma jego pełen obraz i nie jest sobie w...