Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zło za­wsze ma to do sie­bie, że łatwo się do niego przy­zwy­cza­ić, a każdy z nim kon­takt, nawet naj­mniej­szy, bru­dzi czło­wie­ka i czyni go złym. Dla­te­go jest ono cho­ro­bą za­kaź­ną i na­le­ży się trzy­mać od niego z da­le­ka. Nie wcho­dzi się ze złem w dys­ku­sje ani w szem­ra­ne so­ju­sze. Ale w ła­grze od zła można uciec je­dy­nie w śmierć. A Sofja bar­dzo chcia­ła żyć. Trzy­ma­ła się życia zę­ba­mi i pa­zu­ra­mi. I ro­bi­ła w ła­grze rze­czy, o któ­rych nie chcia­ła roz­my­ślać, bo po­żar­ło­by ją su­mie­nie. Za­my­ka­ła oczy i uszy, za­my­ka­ła serce. Tego każdy może się bar­dzo szyb­ko na­uczyć.

To była klatka zupełnie innej natury, taka, która siedzi głęboko w głowie i którą nosi się ze sobą wszędzie, dokąd tylko się pójdzie. Większość ludzi żyje w takich klatkach, ale moment uświadomienia sobie własnego uwięzienia zawsze przynosi cierpienie.

Istnieje tylko jeden rodzaj wolności i jest nim przyjęcie swej niewoli.

- Może tak po prostu należy się zachowywać, gdy wokół wszystko się zmienia (…) Wtedy, kiedy na nic nie ma się wpływu.
- Nic nie robić?
- I tańczyć.

Kto szuka, ten znajduje. Ale to, co się znalazło, prawie zawsze wygląda inaczej, niż się spodziewamy. Najczęściej znajduje się rozczarowanie.

Drobne ludzkie zwyczaje i grzeczność bardzo pomagają w kontaktach z nadprzyrodzonością.

Poznanie nie służy temu, byś czuła się dobrze. Służą temu bezpieczne kłamstwa.

Dla nas nie ma wolności. Jest konieczność.

No właśnie. Bo to jest niewyobrażalne. Chaos i anarchia, i ciągła walka o władzę. Zarówno oparta na systemie republikańskim demokracja, jak i państwo, którego obywateli łączy jedynie przynależność etniczna, to relikty, dobre może dla czasów plemiennych, ale nie dla nowoczesnego społeczeństwa. Jedyną przyszłością dla człowieka jest rój. Wszyscy równi, pod zwierzchność jednej władzy, jak u pszczół.

Zu­peł­nie jak leśna ćma, praw­da? Na przy­kład taka bar­czat­ka so­snów­ka. Przy­sia­da na korze i prze­sta­jesz ją wi­dzieć. Można prze­stać zwra­cać na sie­bie uwagę. Być nie­po­zor­nym. Nie­zau­wa­ża­nym. Nie­waż­nym. To nie jest nie­wi­dzial­ność. Nie ma w tym magii. Po pro­stu wszy­scy cię igno­ru­ją.