W SAMO POŁUDNIE

"Im bardziej pospolita i banalna jest zbrodnia, tym trudniej ją wykryć." - podobną zgrabnie brzmiącą sentencję znajdziecie oczywiście w "Przygodach Sherlocka Holmesa". Czy młody detektyw Tomáš Volf, zmagający się ze swoją pierwszą poważną sprawą, dojdzie do podobnych wniosków? Kim okaże się Południca, mordująca młode kobiety niczym słowiański demon w środku upalnego dnia?

Zanim przejdę do książki Jiříego Březiny, pozwolę sobie na parę słów wstępu. Nie jestem miłośniczką kryminałów, cenię jednak bardzo prozę naszych południowych sąsiadów. Liczyłam więc, że spotkanie z "Południcą" okaże się ciekawą przygodą. I nie zawiodłam się! Cóż,chyba każdego czytelnika czeka moment, gdy trzeba poszerzyć swoje czytelnicze horyzonty i sięgnąć po pomijany gatunek. Tym bardziej, że czas podobnym wyzwaniom służy, zaś moje planszówkowe serce mocniej zabiło dla gry "Detektyw".

Przenieśmy się jednak do czeskiego blokowiska, tonącego w nieznośnym skwarze letniego dnia. Nieliczni przechodnie przemykają pomiędzy betonowymi klockami niczym cienie, nieświadomi czającego się w pobliżu niebezpieczeństwa. Ów klimat uśpionego upałem miasta to największy atut powieści. Wszystko tu szare, nijakie, lekko przytłaczające. Działania policji również daleko odbiegają od standardów, do jakich przyzwyczaili nas policjanci w amerykańskich serialach kryminalnych.

Dwójka młodych śledczych o całkowicie odmiennych charakterach to jednak wyjątkowo sympatyczna para. Ich pozorne niedopasowanie sprawia, że akcja staje się bardziej dynamiczna i nieprzewidywalna. Wprawdzie brak doświadczenia obu funkcjonariuszy niejednokrotnie zaważy na śledztwie, lecz dzięki zaangażowaniu w sprawę z pewnością zaskarbią sobie oni sympatię czytelników.

Mroczniejszą, przejmującą nutę wnosi do powieści historia Marty - niepełnosprawnej intelektualnie kobiety, wychowanej w domu dziecka i przez całe swoje życie poszukującej zrozumienia i bliskości. Wprowadza nas ona świat w ludzkiej znieczulicy, obojętności i okrucieństwa, prowokując do zastanowienia się nad źródłem wszechobecnego zła. Czy niektórzy rodzą się potworami, a być może to społeczeństwo ich w takowych zbrodniarzy przeobraża?

Wątek śledztwa i opowieść Marty nierozerwalnie splatają się ze sobą, zaś czytelnik otrzymuje sprawnie napisaną, klimatyczną historię, która przybrać może dość nieprzewidywalny obrót. Nie cierpię sztampowych, przesłodzonych happy endów, a tego całe szczęście mi oszczędzono. I dlatego po czeski kryminał pewnie nie jeden jeszcze raz sięgnę.

W SAMO POŁUDNIE

"Im bardziej pospolita i banalna jest zbrodnia, tym trudniej ją wykryć." - podobną zgrabnie brzmiącą sentencję znajdziecie oczywiście w "Przygodach Sherlocka Holmesa". Czy młody detektyw Tomáš Volf, zmagający się ze swoją pierwszą poważną sprawą, dojdzie do podobnych wniosków? Kim okaże się Południca, mordująca młode kobiety niczym słowiański demon w środku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

CO DWÓCH OBCYCH, TO NIE JEDEN

Kiedyś patrzyłam na serię "Obcy" z przymrużeniem oka i stwierdzić muszę, że jej fanką stałam się dość niedawno, już po tym jak światło dzienne ujrzała czwarta, niezbyt ceniona przez krytyków część, do której żywię, wyznam wszem i wobec, duży sentyment. Trzeba jednak przyznać, że nakręcony pod koniec lat siedemdziesiątych film to zasłużony klasyk horroru science-fiction, uznany przez Bibliotekę Kongresu USA za dzieło "znaczące kulturowo", zaś znany ze swej charakterystycznej urody i szerokiego uśmiechu kosmita okazał się stworem, który na stałe wszedł już do kanonu popkultury, pomimo swych nawracających problemów z nadmiernym ślinieniem się.

W kosmosie nikt nie usłyszy twojego krzyku? Wie o tym doskonale Ellen Ripley, która zdaje sobie sprawę, że zaproszenie na herbatkę obcej istoty jest możliwe tylko wtedy, kiedy samemu pragnie się zostać skonsumowanym na przystawkę. Tym bardziej, że druga część nie bez przyczyny nosi tytuł "Aliens", czyli naszych zębatych przyjaciół pojawi się znacznie więcej.

Lecz jakiż widzę sens w czytaniu książki, która powstała na podstawie dobrze mi znanego filmu? Dla mnie najważniejsza okazuje się postać głównej bohaterki, z którą okrutni scenarzyści dość bezwzględnie się obchodzą. Zbudzona z koszmarnie długiego snu trafia do swoich ziemskich ziomków, niezbyt uprzejmie traktujących osobę po przejściach. Książka Alana Deana Fostera pozwala nam wniknąć w myśli Ripley, zmuszonej ponownie stanąć oko w oko ze starymi upiorami. Doświadczona przez los bohaterka okazuje się jeszcze ciekawszą postacią, szczególnie gdy skonfrontuje się ją z wesołymi marines, przypuszczającymi, iż ich kolejna misja będzie kaszką z mleczkiem.

Większość osób chyba doskonale zdaje sobie sprawę, że druga część "Obcego" to historia diametralnie różna od pierwszej. Mniej tu niedopowiedzeń, suspensu. Akcja zmienia się jak w kalejdoskopie, a na brak scen walki z pewnością widz i czytelnik nie będą mogli narzekać. Z czystym sumieniem stwierdzę więc, że powieść w stu procentach spełniła moje oczekiwania. Gwarantuje dobrą, trzymającą w napięciu rozrywkę na przyzwoitym poziomie. Nie polecę jej osobom, które oczekują arcydzieła horroru, jednak z pewnością świat stworzony w "Obcym" należy do ciekawszych, bardziej klimatycznych i najbardziej przytłaczających ze wszystkich znanych nam w historii kina.

Tytułowi Obcy okazują się plagą, jakiej nie sposób powstrzymać. Zwycięstwo z ich okrutną siłą wydaje się jedynie chwilowe, gdyż ich parszywe, śliniące się pyski i tak powrócą, siejąc terror i zniszczenie. Zagrożenie wydaje się o tyle straszniejsze, że niektórzy ludzie, nie zdając sobie sprawy z niszczycielskiej siły wrogiej rasy, pragnęliby ją wykorzystać do swoich celów. Jak to się za każdym razem kończy, chyba nie muszę przypominać.

Chciałabym tylko zwrócić uwagę, że książkę czytało mi się przyjemnie także ze względu na elegancką i spójną oprawę graficzną. Ilustracje Macieja Kamudy niewątpliwie wzbogacają owo wydanie, sprawiając że nabiera ono niewątpliwej wartości kolekcjonerskiej. Warto o tym wspomnieć, ponieważ do podobnego standardu wydawnictwo Vesper już nas przyzwyczaiło.

CO DWÓCH OBCYCH, TO NIE JEDEN

Kiedyś patrzyłam na serię "Obcy" z przymrużeniem oka i stwierdzić muszę, że jej fanką stałam się dość niedawno, już po tym jak światło dzienne ujrzała czwarta, niezbyt ceniona przez krytyków część, do której żywię, wyznam wszem i wobec, duży sentyment. Trzeba jednak przyznać, że nakręcony pod koniec lat siedemdziesiątych film to zasłużony...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

KOT ZAWSZE SPADNIE NA CZTERY ŁAPY

Całkiem możliwe, że gdyby ziścił się scenariusz z książki Genki Kawamury, swoich rozmyślań na temat jego dzieła nie byłabym w stanie z różnych powodów spisać. Może inaczej, nie potrafiłabym podzielić się nimi w sposób, do którego przywykliśmy my - użytkownicy Facebooka i Instargrama, zatapiający codziennie swe nosy w smartfonach. Nie będę jednak zdradzać, dlaczego doszłam do podobnego wniosku. Może sami domyślicie się, jakiego elementu zabrakło w wielkiej układance naszej współczesności.

Bohater "A gdyby tak ze świata zniknęły koty?" to młody człowiek, postawiony w sytuacji granicznej. Całkiem niespodziewanie dowiaduje się, że oto zostało mu niewiele życia... parę dni, tygodni, miesięcy? Sytuacja dobrze znana z innych dzieł literackich, lecz właśnie literatura rozpościera przed nami możliwości niedostępne dla naszej szarej rzeczywistości. Młodego listonosza odwiedza zatem diabeł i proponuje swoisty pakt: sprzeda mu dodatkowy dzień życia, ale ze świata należy usunąć jedną, lecz nie byle jaką rzecz.

Cieszę się, że książka Kawamury pozostaje opowieścią wyjątkowo intymną, skupioną na głównym bohaterze. Dzięki temu nie zastanawiamy się nad prawdopodobieństwem niektórych zdarzeń i ich konsekwencjami społecznymi (chociaż naprawdę ciekawa bym była, co by się stało, gdyby ze świata wyeliminowano pieniądze). Świat znika dla bohatera, gdyż on sam musi zniknąć dla świata. W takiej sytuacji nieuchronne staje się przewartościowanie swego życia i refleksja nad rzeczami, które naprawdę się liczą.

Być może wyda się wam teraz, iż powyższa powieść to dzieło przytłaczające i ponure. Nic bardziej mylnego! Trudno chyba o przygnębiającą książkę, w której pojawia się kot i diabeł. Tym bardziej, że sam czort nie jest tryskającym siarką i ogniem piekielnym demonem, lecz zakręconym, nieco zabawnym i złośliwym jegomościem, którego mógłby doskonale zagrać Johny Depp, przynajmniej za czasów, kiedy występował w "Piratach z Karaibów".

Kocur Kapustek też nie ustępuje zabawnemu biesowi kroku, ale o tym, jeśli chcecie, przekonajcie się sami. Nie jest może tak charakternym stworzeniem jak Behemot z "Mistrza i Małgorzaty", lecz doskonale udowadnia, iż koty to często zdecydowanie ciekawsi bohaterowie niż ludzie. Oglądaliście może serial "Miłość, śmierć i roboty"? Tam zagładę na świat sprowadziły kicie, które nauczyły się otwierać puszki z jedzeniem. Oj, w tej sytuacji sam czort by sobie nie poradził!

Przyznać muszę, że rzadko sięgam po podobne książki. Obawiam się bowiem, iż przypadnie mi w udziale dzieło ckliwe, uciekające się do emocjonalnego szantażu. Kawamura czasem niebezpiecznie blisko zbliża się do owej granicy, lecz zawsze udaje mu się wyjść obroną ręką. Dzięki udanemu połączeniu smutku i ironii, opowieść o życiu młodego listonosza skłania do refleksji nad własnym życiem. Tym bardziej, że funkcjonujemy w świecie, gdzie elektroniczne media przejmują kontrolę nad naszym istnieniem.

Skłamałabym, gdybym stwierdziła, że "A gdyby tak ze świata zniknęły koty?" jest moją ulubioną pozycją z Serii z Żurawiem. Trafiła jednak w idealny moment, dlatego przeczytałam ją z dużą przyjemnością. W chwili, gdy człowiek ze wszech stron bombardowany jest niepokojącymi wiadomościami, opowieść Kawamury pomaga oderwać się od szarej, ponurej rzeczywistości. I stwierdzić, że czasem lepszym sposobem spędzenia czasu okazuje się rozmowa z bliską osobą bądź wyjście na spacer. A może niektórzy dojdą do wniosku, że najlepiej jest rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady?

KOT ZAWSZE SPADNIE NA CZTERY ŁAPY

Całkiem możliwe, że gdyby ziścił się scenariusz z książki Genki Kawamury, swoich rozmyślań na temat jego dzieła nie byłabym w stanie z różnych powodów spisać. Może inaczej, nie potrafiłabym podzielić się nimi w sposób, do którego przywykliśmy my - użytkownicy Facebooka i Instargrama, zatapiający codziennie swe nosy w smartfonach. Nie będę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to