Początek może i mi się podobał ,ale im dalej słuchałam ,tym coraz częściej sobie myślałam... jaka poraniona dziewczyna z nieprzepracowaną traumą. Autorka powinna przejść długa terapię , bo bez wybaczenia i zrozumienia nie wyleczy swoich ran.
Bycie rodzicem to chyba najtrudniejsza misja do wykonania, to co dziedziczymy ,wzorce jakie otrzymujemy odciskają się na naszym funkcjonowaniu. Współczuję rodzicom ,że spotkała ich taka kara za nieumiejętność poradzenia sobie z własnymi traumami , nie dostali za wczasu wsparcia,ale też Pani Dorota musi posiadać w sobie podobne zachowania ( materac koleżanki ciut nam zdradza).
No nic , jest to książka w obecnych trendach ,ale proponuje się mocniej pochylić nad tematem traum,dziedziczenia itd. Polecam zagłębić się w temat biologii totalnej,dużo można dzięki temu zrozumieć.

Początek może i mi się podobał ,ale im dalej słuchałam ,tym coraz częściej sobie myślałam... jaka poraniona dziewczyna z nieprzepracowaną traumą. Autorka powinna przejść długa terapię , bo bez wybaczenia i zrozumienia nie wyleczy swoich ran.
Bycie rodzicem to chyba najtrudniejsza misja do wykonania, to co dziedziczymy ,wzorce jakie otrzymujemy odciskają się na naszym...

Przewijała mi się ta książka przez Instagram kilkukrotnie, aż w końcu po nią sięgnąłem.

W „Cukrach” jest Dorota Kotas. Autorka i bohaterka to osoba nieneurotypowa i nieheteronormatywna, dwa NIE to dużo. Dla otoczenia autorki to za dużo i o to tym właśnie jest ta książka.

Literatura służy miedzy innymi temu, abyśmy widzieli świat, który widzą inne osoby. Tu wchodzimy niejako w umysł kobiety autystycznej. Umysł z jednej strony skomplikowany, z drugiej rozumiejący prosto. Słyszymy kobietę, która nie mogła i nie może liczyć na wsparcie najbliższych jej osób (z wyłączeniem jej dziewczyny),ba jak sama mówi, nie może liczyć nawet na zrozumienie, niczego więcej nie byłoby potrzeba.

„Cukry” nie przeczytałem, a przesłuchałem. Lektorem w audiobooku jest sama autorka, swoją drogą to świetny zabieg, który sprawia, że czytelnik czy słuchacz czuje się jakby słuchał opowieści Doroty Kotas będąc obok niej. Świat, w którym żyjemy nie jest łatwy dla kogoś kto odstaje od norm. Widzimy tutaj przez jakie labirynty dziwności otoczenia zmaga się osoba z autyzmem.

Nie jest to rzecz jasna książka idealna, miejscami nudna, choć dziwnie jest opiniować czyjeś życie. Nie jest to żadne literackie odkrycie, ot jest to głos Doroty Kotas, pokazujący nam, że bycie innym jest okej.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Przewijała mi się ta książka przez Instagram kilkukrotnie, aż w końcu po nią sięgnąłem.

W „Cukrach” jest Dorota Kotas. Autorka i bohaterka to osoba nieneurotypowa i nieheteronormatywna, dwa NIE to dużo. Dla otoczenia autorki to za dużo i o to tym właśnie jest ta książka.

Literatura służy miedzy innymi temu, abyśmy widzieli świat, który widzą inne osoby. Tu wchodzimy...

Czytając tę książkę miałam wrażenie, że to jest jakby prequel Pustostanów, bo w dużej mierze dotyczy dzieciństwa autorki, czyli czasu sprzed wyprowadzki z domu. Mocna powieść. Kotas pisze tutaj o trudnych relacjach ze swoją matką, o niezrealizowanych marzeniach posiadania zwierzaka i o wielu innych przykrych sytuacjach, których doświadczała jako dziecko. Jednak podobnie jak w Pustostanach urzeka tutaj jej sposób postrzegania świata i umiejętność przelania tego na papier. Polecam audiobooka czytanego przez autorkę bo mam wrażenie, że z jej głosem ta proza wybrzmiewa dosadniej.

Czytając tę książkę miałam wrażenie, że to jest jakby prequel Pustostanów, bo w dużej mierze dotyczy dzieciństwa autorki, czyli czasu sprzed wyprowadzki z domu. Mocna powieść. Kotas pisze tutaj o trudnych relacjach ze swoją matką, o niezrealizowanych marzeniach posiadania zwierzaka i o wielu innych przykrych sytuacjach, których doświadczała jako dziecko. Jednak podobnie...

Po Pustostanach kolejna wspaniała książka. Dla mnie bardzo wartościowa, to temat Zespołu Aspergera jest mi bliski. Czuje, jakbym weszła do głowy Pani Doroty i było mi niezwykle przyjemnie….

Po Pustostanach kolejna wspaniała książka. Dla mnie bardzo wartościowa, to temat Zespołu Aspergera jest mi bliski. Czuje, jakbym weszła do głowy Pani Doroty i było mi niezwykle przyjemnie….

Cudowna i ważna książka.
Cudowna - dla mnie, bo z większością się utożsamiam, co chwilę krzyczałam w myślach: "TAK! Dokładnie to samo czuję!".
Ważna - bo pokazuje jak inny od reszty ludzi można mieć sposób odbierania świata i tworzenia relacji z nim. Mam nadzieję, że "Cukry" chociaż trochę przyczynią się do budowania w społeczeństwie szacunku dla wszelkich mniejszości.

Cudowna i ważna książka.
Cudowna - dla mnie, bo z większością się utożsamiam, co chwilę krzyczałam w myślach: "TAK! Dokładnie to samo czuję!".
Ważna - bo pokazuje jak inny od reszty ludzi można mieć sposób odbierania świata i tworzenia relacji z nim. Mam nadzieję, że "Cukry" chociaż trochę przyczynią się do budowania w społeczeństwie szacunku dla wszelkich mniejszości.

Na tę książkę patrzę nieco inaczej niż na inne. I nie chodzi tu o pobłażliwość, a prędzej na empatię, którą odgórnie darzę autorkę, a ona robi to samo względem całego świata i chyba tego właśnie oczekuje w odpowiedzi czytelnika.

Na tę książkę patrzę nieco inaczej niż na inne. I nie chodzi tu o pobłażliwość, a prędzej na empatię, którą odgórnie darzę autorkę, a ona robi to samo względem całego świata i chyba tego właśnie oczekuje w odpowiedzi czytelnika.

Czytało się ją lekko. Niektóre fragmenty rozbawiły mnie, a kilka dało mi do myślenia w temacie neuroróżnorodnosci. Droga autorko, jeżeli to czytasz- zadałaś w książce pracę domową. Nie mogę jednak jej zrobić, bo to moja pierwsza Twoja książka :)

Czytało się ją lekko. Niektóre fragmenty rozbawiły mnie, a kilka dało mi do myślenia w temacie neuroróżnorodnosci. Droga autorko, jeżeli to czytasz- zadałaś w książce pracę domową. Nie mogę jednak jej zrobić, bo to moja pierwsza Twoja książka :)

Bardzo dobra książka, zapis wspomnień z życia autorki. Nie nachalna, trafiająca do czytelnika. Polecam.

Bardzo dobra książka, zapis wspomnień z życia autorki. Nie nachalna, trafiająca do czytelnika. Polecam.

Cukry mają to coś do czego mam wrażenie dąży polska literatura w ostatnim czasie, do którkich i intymnych myśli. Tylko, że w innych książkach czasem czuć ich przesyt albo robienie z czegoś prostego bardzo waznego, co nie zawsze ma sens. Ta książka powinna być wzorem dla tego typu pisarstwa, jak powinno się te mysli przelewać na papier, w jakiej gęstości i znaczeniem. Myśli osoby z zespołem Aspergera, nieheteronormatywnej i to z przemocowej, katolickiej rodziny z małego miasta, mogą całkowicie być zrozumiane przez osobę nie majacą żadnych tych doświadczeń.
Ten ogrom codziennego odczuwania świata przez taką osobę, otworzenie się w tak zrozumiały sposób, sprawia, że naprawde można pokochac tą książke. Nie czytałem lepszej ksiazki o autyźmie do tej pory.
Nie czytałam "Pustostanów", trudno więc mi odnieść się do książki pierwszej (niby lepszej bo ta to przecież "druga książka") ale zachęciła mnie by zapoznać się z innymi ksiązkami tej autorki.

*I porównanie kościoła do choroby psychicznej - perełka.

Cukry mają to coś do czego mam wrażenie dąży polska literatura w ostatnim czasie, do którkich i intymnych myśli. Tylko, że w innych książkach czasem czuć ich przesyt albo robienie z czegoś prostego bardzo waznego, co nie zawsze ma sens. Ta książka powinna być wzorem dla tego typu pisarstwa, jak powinno się te mysli przelewać na papier, w jakiej gęstości i znaczeniem. Myśli...

Dorota Kotas gardzi opiniami na lubimyczytac.pl, zatem się wypowiem ;) Ostatni rozdział sprawił że płakałam. Czytałam go chyba trzy razy, i za każdym czytaniem bardzo wzruszał, poruszał uśpione tęsknoty...
Dla mnie nad Cukrami wygrywają Pustostany, w moim subiektywnym odbiorze momentami Cukry przegadane. Ale też dużo mocnych ważnych treści, dla mnie inspirujących i jakoś otwierających nowe drzwi w głowie... Dziękuję za tą podróż :)

Dorota Kotas gardzi opiniami na lubimyczytac.pl, zatem się wypowiem ;) Ostatni rozdział sprawił że płakałam. Czytałam go chyba trzy razy, i za każdym czytaniem bardzo wzruszał, poruszał uśpione tęsknoty...
Dla mnie nad Cukrami wygrywają Pustostany, w moim subiektywnym odbiorze momentami Cukry przegadane. Ale też dużo mocnych ważnych treści, dla mnie inspirujących i jakoś...