Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy z nas ma rodzinne strupki. W zależności od stadium gojenia - wystarczy je mocniej dotknąć lub delikatnie podważyć by niemal natychmiast pojawił się ból. Przemilczane żale. Kiedy ostatnia osoba pamiętająca topi się w demencji, czy rodzina traci wtedy część własnej tożsamości? Wolę o tym myśleć jako o strupkach odpadających ze starości uchylając jaśniejsze, jeszcze delikatne zgrubienie łączące nas w całość.

Każdy z nas ma rodzinne strupki. W zależności od stadium gojenia - wystarczy je mocniej dotknąć lub delikatnie podważyć by niemal natychmiast pojawił się ból. Przemilczane żale. Kiedy ostatnia osoba pamiętająca topi się w demencji, czy rodzina traci wtedy część własnej tożsamości? Wolę o t...

Rozwiń

Zwiń

"Cukry" to połączenie dwóch szalenie ciekawych perspektyw: osoby wrażliwej na wszelkie bodźce, mającej trudności z odczytywaniem emocji oraz osoby wychowanej w latach 90-tych w małym miasteczku (swoją drogą położonego blisko mojej rodzinnej miejscowości).

Mamy tutaj wszystkie niuanse wychowywania się w końcówce ubiegłego stulecia, z którymi bardzo łatwo jest się utożsamić oraz aspekt dla większości odbiorców dość trudny do utożsamienia - perspektywa osoby z Zespołem Aspergera.

Nie znajdziemy tutaj wielkich, egzystencjalnych tematów, ale "koszulę bliższą ciału". Niepewności na przełomie dorosłości.

"Cukry" to połączenie dwóch szalenie ciekawych perspektyw: osoby wrażliwej na wszelkie bodźce, mającej trudności z odczytywaniem emocji oraz osoby wychowanej w latach 90-tych w małym miasteczku (swoją drogą położonego blisko mojej rodzinnej miejscowości).

Mamy tutaj wszystkie niuanse wych...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszą książką Kazuo Ishiguro jaką przeczytałam była "Klara i słońce". Po przeczytaniu "Nie opuszczaj mnie" zauważam, że sposób "oprowadzania" czytelnika po zupełnie odmiennym od naszego świecie to coś więcej niż tylko jednorazowy zabieg stylistyczny. Moim zdaniem prowadzenie narracji wynika z unikatowego kąta, z jakiego autor patrzy na świat. Nie znajdujemy tu żadnych wytłumaczeń czy wprowadzeń by z komfortem poukładać sobie istniejące okoliczności. Jesteśmy traktowani jak przybysz przechodzący obok bohatera zaciekawiony tym co słyszy - zdecydował się przystanąć na dłuższą chwilę. Świat i okoliczności, w których zarysowane są postaci jest absolutnie druzgocący i wielce daleki od tego, co znamy z codzienności. Mimo tego autor decyduje się nie opisywać go nadmiernie i wprowadzić czytelnika w ten zbiór zadziwiających reguł. Wręcz przeciwnie- poznajemy świat ze strzępków informacji i kontekstu rozmów, ponieważ w centrum narracji jest człowiek i jego relacje wobec otaczających go ludzi.

W ostatniej ćwierci książki narracja zmienia ogniskową z wzajemnych relacji wyostrzając się na bardzo istotne zagadnienia społeczne poruszane również w "Nowym wspaniałym świecie" Huxleya czy "Wybornym trupie" Bazterrica. Czym właściwie jest człowieczeństwo? Czy umieszczanie ludzi na drabinie ewolucyjnej wyżej od zwierząt jest zasadne? Czy wyższa konieczność społeczna wspólnego dobra przewyższa elementarne potrzeby jednostki?

Ze względu na sposób prowadzenia narracji (zdecydowanie odmienny niż w książkach wymienionych powyżej), "Nie opuszczaj mnie" ze sporą dozą prawdopodobieństwa nie trafi w szeroką gamę gustów (co z resztą widać po średniej ocen). Niemniej jednak chociażby ze względu na poruszaną tematykę jest to pozycja niemal obowiązkowa. Tak, by chociaż raz zadać sobie tych kilka pytań, na których odpowiedź stanowi o tym, jak widzimy swoje prawa i obowiązki w społeczeństwie, w którym funkcjonujemy i co sprawia, że jesteśmy ludźmi.

Pierwszą książką Kazuo Ishiguro jaką przeczytałam była "Klara i słońce". Po przeczytaniu "Nie opuszczaj mnie" zauważam, że sposób "oprowadzania" czytelnika po zupełnie odmiennym od naszego świecie to coś więcej niż tylko jednorazowy zabieg stylistyczny. Moim zdaniem prowadzenie narracji wy...

Rozwiń

Zwiń

Mam wrażenie, że w procesie pisania tej książki brały udział co najmniej dwie osoby. Tak jak w "Yellowface" ktoś zrobił szkic a ktoś inny go oszlifował, tak w przypadku "Pomocy domowej" nasuwa mi się refleksja, że pierwsza połowa ma innego autora niż druga.

Początek był niezwykle schematyczny, rozmowa o pracę dla gosposi, wysokie progi- aż dziw, że ją przyjęli. Przemiła pani domu- podejrzanie przemiła. Dopiero druga część prowadza ciekawą dynamikę, psychologiczne szkice, uzewnętrznianie przemyśleń. Jestem świadoma, że na tego typu zabiegi w pierwszej połowie być może było zbyt wcześnie, niemniej pierwsza połowa prezentująca bardzo typowy scenariusz w połączeniu z brakiem dynamizmu i powolnym malowaniem wydarzeń (jak na kryminał) - moim zdaniem - odebrało dość spory potencjał tej historii.

Co nie zmienia faktu, że cieszę się z dokończenia tej książki. "Pomoc domowa" pozostawiła mnie z ciekawym przemyśleniem: czy poświęcanie innej osoby (bez jej sprzeciwu) a później wkładanie jej celowo w podobne sytuacje ze względu na jej predyspozycje jest moralnie w porządku? Czy każdy cel (nawet ochrona własnego dziecka) uświęca środki?

Mam wrażenie, że w procesie pisania tej książki brały udział co najmniej dwie osoby. Tak jak w "Yellowface" ktoś zrobił szkic a ktoś inny go oszlifował, tak w przypadku "Pomocy domowej" nasuwa mi się refleksja, że pierwsza połowa ma innego autora niż druga.

Początek był niezwykle schematy...

Rozwiń

Zwiń

Człowiek nie jest jednolity. Często dziwimy się, że kilku ludzi może mieć tak odmienne zdanie o tej samej osobie. “Cudze słowa” pokazują jak na dłoni, że fasada, którą widzą inni to mozaika- tego co chcemy pokazać i tego, co chcą w nas zobaczyć inni. A każda z „gęb” jest równie realna. Jesteśmy sumą grymasów i póz- dlatego tak często bywamy zagubieni- gdy żadna z nich nie przewodzi i chwilowo panuje gębowa demokracja- stajemy się rozdrobnionym mirażem. Półtransparentnym refleksem, który gdy traci blask patrzących na nich oczu- rozpływa się w mroku.

Filozofia i czytanie książek mają ze sobą wiele wspólnego. Rozmyślając i studiując życie innych łatwo popaść w pułapkę teoretyzmu. Przykładać do siebie cudze skale, wkładać do własnych ust cudze słowa. Bycie potężną sumą doświadczeń wszystkich ludzi nas pociąga. Refleksy wszystkich barw zmieszanych w jedno nie dają jednak unikalnej barwy jakiej jeszcze nie widział świat, tylko podmokłą, burą plamę.

„Cudze słowa” to absolutny unikat. Będę wracać do tej książki i już nie mogę się doczekać dostrzegania kolejnych miraży.

Człowiek nie jest jednolity. Często dziwimy się, że kilku ludzi może mieć tak odmienne zdanie o tej samej osobie. “Cudze słowa” pokazują jak na dłoni, że fasada, którą widzą inni to mozaika- tego co chcemy pokazać i tego, co chcą w nas zobaczyć inni. A każda z „gęb” jest równie realna. Jes...

Rozwiń

Zwiń