Kierunek zwiedzania

Zakochany w „Rzeczach, których nie wyrzuciłem” autorstwa Marcina Wichy równie silnym uczuciem obdarzyłem „Kierunek Zwiedzania”. Wizyta w muzeum poświęconym Kazimierzowi Malewiczowi przeplata się z opowieścią o zapomnianym przez świat artyście. Kolejne wymyślone eksponaty wyznaczają kierunek, w jakim zmierza historia człowieka prawdziwie docenionego po śmierci, gdyż za życia malarz nie doświadczył należnej mu światowej chwały, na co zasłużył za sprawą awangardowego spojrzenia na sztukę i rolę, jaką w społecznej świadomości winien pełnić artysta, a co wyrażać miał wykreowany przez Malewicza suprematyzm. Marcin Wicha dość sprawnie operuje elementami biograficznymi, kreśląc portret wybitnej jednostki, wykorzystanej niestety jako narzędzie w totalitarnej machinie Związku Radzieckiego, uznanej następnie za zbędną w świecie pod rządami czerwonej gwiazdy. Nie mnie oceniać postać Malewicza, jego dorobek i przekonania, skoro autor także rezygnuje z kategorycznych osądów. W „Kierunku Zwiedzania” nie chodzi bowiem o zafascynowanie szerokiego odbiorcy postacią artysty, co raczej o zwrot w kierunku stale intrygującej pamięci przedmiotów, dostrzeżonej przez Marcina Wichę w muzealnych eksponatach. Cenię autora za minimalizm i prostotę, jakie zachował w pozycji zbliżonej do biografii. Jego proza jest intuicyjna. Marcin Wicha zdaje sobie sprawę, kiedy należy przytaczać daty, miejsca i inne suche fakty z życia artysty, a kiedy pozwolić sobie na odrobinę wrażliwości, czym zbliża do siebie odbiorcę. Wspomnianej umiejętności nie można się nauczyć, a tym bardziej skopiować, za co autorowi należą się owacje na stojąco ze strony wszystkich zdecydowanych przeczytać „Kierunek Zwiedzania”.

Zakochany w „Rzeczach, których nie wyrzuciłem” autorstwa Marcina Wichy równie silnym uczuciem obdarzyłem „Kierunek Zwiedzania”. Wizyta w muzeum poświęconym Kazimierzowi Malewiczowi przeplata się z opowieścią o zapomnianym przez świat artyście. Kolejne wymyślone eksponaty wyznaczają kierunek, w jakim zmierza historia człowieka prawdziwie docenionego po śmierci, gdyż za życia...

Genialny pomysł na książkę 😀

Genialny pomysł na książkę 😀

rozczarowanie i Karakterem i Wichą. ogromnie nużące i chaotyczne. oraz fatalne wydanie - okładka wytarta od stania na półce

nie warto

rozczarowanie i Karakterem i Wichą. ogromnie nużące i chaotyczne. oraz fatalne wydanie - okładka wytarta od stania na półce

nie warto

Nie wybaczę tej książce nigdy fontu Paperback, w którym kropki i przecinki mają okrągłe główki zamiast kwadratowych.

Nie wybaczę tej książce nigdy fontu Paperback, w którym kropki i przecinki mają okrągłe główki zamiast kwadratowych.

Zacznę od tego, że bardzo lubię twórczość Marcina Wichy więc gdy tylko jego najnowszą książkę znalazłam w bibliotece, natychmiast ją wypożyczyłam, choć wcześniej myślałam, czyby jej nie kupić. Autor, oprowadzając nas po fikcyjnej wystawie dzieł, trochę zapomnianego, Kazimierza Malewicza porusza temat rewolucji bolszewickiej, a także tworzenia czy przemijania. Ciekawe anegdoty z życia artysty mieszają się tu ze zmyślonymi historiami, urwanymi myślami, i wieloma niedopowiedzeniami. Zabawa formą i kombinacje z językiem raczej mnie irytowały na tyle, że gdzieś w połowie ją odłożyłam. Dla mnie to książka przekombinowana, męcząca i zupełnie niepotrzebna.

Zacznę od tego, że bardzo lubię twórczość Marcina Wichy więc gdy tylko jego najnowszą książkę znalazłam w bibliotece, natychmiast ją wypożyczyłam, choć wcześniej myślałam, czyby jej nie kupić. Autor, oprowadzając nas po fikcyjnej wystawie dzieł, trochę zapomnianego, Kazimierza Malewicza porusza temat rewolucji bolszewickiej, a także tworzenia czy przemijania. Ciekawe...

Tak, ja wiem, to nie jest dokładnie książka biograficzna. Autor to starannie zastrzega. A jednak posługuje się biografia Kazimierza Malewicza, jego nazwiskiem, tytułami prac i manifestów.
Nie bardzo mogę dociec, co autor chciał przez te książkę powiedzieć o swoim bohaterze, o sobie, o historii Polski i Rosji, o historii sztuki nowoczesnej...
Malewicz wyglądający z kart utworu (nie wiem, jak go nazwać) to człek niemal niespełna rozumu, nie zdolny, nie potrafiący pisać biegle w żadnym języku i generalnie jest jak przysłowiowe dziecko zagubione we mgle.
Nic z tego nie jest prawdą, co można łatwo sprawdzić. Malewicz malował to, co chciał, był dość konkretny w poglądach na sztukę i jednak jest kamieniem milowym w rozwoju sztuki nowoczesnej oraz prekursorem nowego kierunku.
Urodził się i całe artystyczne oraz osobiste życie przebiegło w Rosji, potem ZSRR. Jest tam do dzisiaj uznawany za... rosyjskiego artystę. A w książce czytamy kąśliwe, prześmiewcze uwagi o kolejnych jego urzędach, stanowiskach, akcjach...
Niczego nowego się z tej książki nie dowiedziałam. O niczym.

Tak, ja wiem, to nie jest dokładnie książka biograficzna. Autor to starannie zastrzega. A jednak posługuje się biografia Kazimierza Malewicza, jego nazwiskiem, tytułami prac i manifestów.
Nie bardzo mogę dociec, co autor chciał przez te książkę powiedzieć o swoim bohaterze, o sobie, o historii Polski i Rosji, o historii sztuki nowoczesnej...
Malewicz wyglądający z kart ...

Mówili, że świetna, że Wicha jeszcze lepszy niż poprzednio, a już to poprzednio - mam na myśli "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" - cholernie mnie zachwyciło. Tym razem męczyłam się, nudziłam, traciłam wiarę coraz bardziej. Nie tyle wiarę w Wichę - zakładam, że ta pozycja może być wybitna - tylko we własną dojrzałość czytelniczą. Czułam się jak w szkole, gdy kazali czytać Bułhakowa i Słowackiego, a ja wolałam "Dziewczynę" i "Filipinkę".

Mówili, że świetna, że Wicha jeszcze lepszy niż poprzednio, a już to poprzednio - mam na myśli "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" - cholernie mnie zachwyciło. Tym razem męczyłam się, nudziłam, traciłam wiarę coraz bardziej. Nie tyle wiarę w Wichę - zakładam, że ta pozycja może być wybitna - tylko we własną dojrzałość czytelniczą. Czułam się jak w szkole, gdy kazali czytać...

Niesamowicie spodobała mi się forma, jej poetyckość, obrazowość i namacalność świata, który był mi przedstawiany. Podobał mi się brak fotografii, autor w taki sposób obrazował mi słowami dany przedmiot, że jej nie potrzebowałam, miałam w głowie jej własny wygląd, nie wydaje mi się aby autentyczność w tym przypadku była priorytetem :) Mimo wszystko ostatnie 40 stron odebrałam trochę jak wymuszenie, odbiegające od książki, myślę, że dalibyśmy radę bez nich.

Niesamowicie spodobała mi się forma, jej poetyckość, obrazowość i namacalność świata, który był mi przedstawiany. Podobał mi się brak fotografii, autor w taki sposób obrazował mi słowami dany przedmiot, że jej nie potrzebowałam, miałam w głowie jej własny wygląd, nie wydaje mi się aby autentyczność w tym przypadku była priorytetem :) Mimo wszystko ostatnie 40 stron...

Oprowadzanie po wymyslonej wystawie, momentami historycznie, momentami fikcyjnie. Bardzo ciekawy pomysl na ksiazke. Momentami ciezko przebrnac ale ogolne wrazenie pozytywne

Oprowadzanie po wymyslonej wystawie, momentami historycznie, momentami fikcyjnie. Bardzo ciekawy pomysl na ksiazke. Momentami ciezko przebrnac ale ogolne wrazenie pozytywne

Kierunek ciekawa forma. I nie jest to przerost formy nad treścią, tylko niezła literatura.

Kierunek ciekawa forma. I nie jest to przerost formy nad treścią, tylko niezła literatura.