Kąkol

Zośka Papużanka po mistrzowsku operuje słowem. Doskonale rozumie, jak za jego pomocą można wykreować obraz świata. A świat w "Kąkolu" większości z nas jest dobrze znany z wakacji spędzanych u dziadków na wsi. Ta książka odgrzebuje stare wspomnienia, przywołuje zapach koszonej trawy, smak malin i chłód zimnego strumyka. "Kąkol" pozwala wrócić do dzieciństwa, nie zawsze łatwego, bo często naznaczonego konfliktami ludzi, którzy zmuszeni są do zycia ze sobą. Matka odrzucona przez rodzinę swojego męża usilnie próbuje się w niej odnaleźć, a dziecko, które nie rozumie tych zależności poszukuje swojego własnego miejsca nie tylko w tej rodzinie, ale również w świecie, który go otacza.
Narratorką tej książki jest nastoletnia dziewczyna. Dla niej wieś istnieje tylko przez dwa miesiące w roku. "Dużo domów koło siebie to jest wieś. Między domami są pola, łąki, maliny pani Słowikowej, czereśniowy sad pana Mietka. Dalej niebieski kościół wśród lip, cmentarz z Lotnikami, którzy kiedyś latali, a teraz leżą. Przy nadzej ścieżce stoi stajnia ciotki Aurelii, nasz dom, a dalej rosną porzeczki, prawie wszędzie porzeczki. Nie ma ich tylko w zimie, ale w zimie wogóle nie ma wsi. Przykrywa ją śnieg, i tyle. Wieś jest tylko w lipcu i w sierpniu, resztę roku mieszkamy w mieście i wsi na pewno wtedy nie ma. Nikt jej nie widział. Może tylko dziadek."
Dysonans między wsią i miastem jest w "Kąkolu" bardzo mocno obecny. Ile jeszcze naszych wspomnień z dzieciństwa zachowało się w pamięci? Czy wkładamy liść między kartki książki po to, by pamiętać, czy po to, by zapomieć? Bo jeśli chcemy pamiętać, to dlaczego chowamy go do grubej książki, której prawdopodobnie nigdy już nie otworzymy. Ten liść i ta książka są oczywiście metaforą naszego życia i tego, jaki mamy stosunek do wspomnień.
"Kąkol" zabiera nas w podróż po historii naszej pamięci. To niezwykła książka o relacjach w rodzinie, poszukiwaniu własnego miejsca i przyjaźni. Pozwala również spojrzeć na wieś oczami dziecka mieszkającego w mieście. Czy dwa miesiące wakacji wystarczą, by przystosować się do nowych realiów. Bo przecież maliny smakują inaczej dla kogoś przyjeżdżającego z miasta niż dla dziecka, który codziennie ma ich pod dostatkiem.
Ta książka smakuje właśnie takimi malinami, których nie mamy na co dzień i mlekiem prosto od krowy. Ale czasami również boli i kłuje niczym pokrzywa lub drzazga wbita głęboko w skórę. Wiejska społeczność, często dość hermetyczna, skrywa w sobie zło w postaci braku miłości, akceptacji i zrozumienia. "Kąkol" ma w sobie jednak tyle prawdziwości i dziecięcego uroku, że nie sposób na chwilę zadumać się nad tą książką. Pod względem językowym jest poprostu świetny. Jeśli znanie pióro Zośki Papużanki to nie będziecie zaskoczeni.

Zośka Papużanka po mistrzowsku operuje słowem. Doskonale rozumie, jak za jego pomocą można wykreować obraz świata. A świat w "Kąkolu" większości z nas jest dobrze znany z wakacji spędzanych u dziadków na wsi. Ta książka odgrzebuje stare wspomnienia, przywołuje zapach koszonej trawy, smak malin i chłód zimnego strumyka. "Kąkol" pozwala wrócić do dzieciństwa, nie zawsze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To było już moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, ale niestety kolejne nieudane. Nie przypadła mi jej twórczość do gustu i jakoś nie mogę się przekonać. Dla mnie książka jest nudna i bez akcji.

To było już moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, ale niestety kolejne nieudane. Nie przypadła mi jej twórczość do gustu i jakoś nie mogę się przekonać. Dla mnie książka jest nudna i bez akcji.

Pokaż mimo to

„Kąkol" to moje drugie spotkanie z twórczością Zośki Papużanki. Po raz drugi jestem zaskoczona jej stylem pisania, wrażliwością i dostrzeganiem niuansów życia codziennego. Ta książka z pewnością wymyka się literackim schematom. Jest to literatura piękna, to na pewno, ale w tym pięknie bardzo umiejętnie ukryte są wady i przywary ludzkie. Nikt tak pięknie nie pisze o wszystkich jasnych i ciemnych stronach stosunków międzyludzkich jak Zośka Papużanka.

Cała fabuła jest misternie upleciona, niczym pajęczyna rozciągnięta między dwoma kąkolami. Choć nie poznałam imienia młodej bohaterki tej powieści, zupełnie mi to nie przeszkodziło w polubieniu jej. Kilkunastoletnia dziewczynka ma wnikliwy umysł, dostrzega wiele zależności, sporów i zgód, pomiędzy członkami swojej rodziny i ich znajomymi. Jej obserwacje są proste i trafione w punkt, pomimo młodego umysłu, który na szczęście jest otwarty i chłonie wszystko niczym gąbka.

Powieść, dzięki nietypowej stylistyce i pięknemu językowi, jest świetną podróżą przez wiejskie życie, kolorowe, wyraziste, czasem wesołe i zabawne a innym razem trudne i okrutne. Podoba mi się specyficzne poczucie humoru autorki i to, że tworzy postaci żywe i realistyczne. Ta powieść jest niebanalną słodko-gorzką historią o dorastaniu, o byciu dobrym i złym człowiekiem, o poczuciu wyższości, o szacunku do innych i o trwaniu w negatywnych relacjach.

„Kąkol" to moje drugie spotkanie z twórczością Zośki Papużanki. Po raz drugi jestem zaskoczona jej stylem pisania, wrażliwością i dostrzeganiem niuansów życia codziennego. Ta książka z pewnością wymyka się literackim schematom. Jest to literatura piękna, to na pewno, ale w tym pięknie bardzo umiejętnie ukryte są wady i przywary ludzkie. Nikt tak pięknie nie pisze o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zośka Papużanka niewątpliwie czarodziejką słowa jest! Zaczarowała mnie już książką „Przez”, literacko popieściła duszę, lecz wystarczyło pierwsze zdanie najnowszej książki „Kąkol”, by lawinowo powróciły do mnie wspomnienia z dzieciństwa. Z wakacji spędzanych u dziadków i rodziny rozsianej w kilku okolicznych wsiach. Z niezwykłą czułością Papużanka wyhaftowała i przelała na papier wszystko to, o czym w większości już zapomniałam, moich dziadków już nie ma i jakoś jeszcze bolą powroty na wieś, bo co tu kryć, dorosłam i to już nie to samo. Ta książka jednak rozdrapała mój zagojony strup i choć delektowałam się każdym słowem, to jednak w mojej głowie wyświetlały się naprzemiennie dwa obrazy: opowieść jedenastoletniej narratorki z moimi wspomnieniami. Tak jak bohaterka z rodzicami i młodszym rodzeństwem (Trutniami) i ja wakacje zwykle spędzałam na wsi. O samej dziewczynce wiemy niewiele, znamy tylko jej wiek i wiemy, że jej imię ma fantazyjny zawijas w środku, a dziadek nazywa ją kąkolem całej rodziny. Dlaczego? Czym to dziecko zawiniło? Może niczym i po prostu kogoś tym mianem należało ochrzcić? Bohaterka spędza całe dwa miesiące w domu, w którym oprócz jej mamy, taty i Trutni śpią i dziadek Antoni, babcia Marysia, ciotka Irmina z mężem i synkiem Dziubaskiem i znajdzie się tez miejsce dla ciotki Jadwigi i jej męża. I te wakacje nie obfitują tylko w same sielankowe dni, mimo że bohaterka ma najlepszą koleżankę Bejatkę, chodzi po maliny, nad rzekę, czy po prostu odpoczywa od życia w mieście, to jednak nutę goryczy wprowadza obserwacja rodzinnych relacji. Dziadek jawi się zawsze jako Bóg, który jednak nienawidzi swojej synowej, babcia czeka codziennie z obiadem, ciotka niczym kwoka skacze nad swoim już niemałym Dziubaskiem i cały czas podtyka mu pod sam nos czekoladę. Ojciec dziewczynki ponad wszystko kocha swój samochód i nie dostrzega w jaki sposób jego własny ojciec traktuje jego żonę, a matka – mimo że dla dziecka jest idealna – to w tej rodzinie nie potrafi się odnaleźć. I jak to wszystko ma rozumieć dziecko? Czy ma przymykać na te relacje rodzinne oko i być tylko dzieckiem, ma przecież wakacje, czy jednak powinno znaleźć sobie w tej rodzinie swoje własne miejsce? I co z tym kąkolem, czy dziadek, nienawidząc synowej, może przelewać te uczucie na pierworodne dziecko?

Ta słodko-gorzka historia mimo wszystko sprawiła, że się rozmarzyłam. Znalazłam się na wsi, na której powietrze zawsze było czystsze i pachniało lepiej, słonce mocniej grzało, a chleb posmarowany masłem smakował najlepiej na świecie i tyle wystarczyło do szczęścia. Niby zwykle wakacje, a jednak mnóstwo wspomnień, które nie zawsze były piękne, to jednak nikt ich nam nie odbierze. „Kąkol” to na pewno nie jest książka dla każdego, bo tutaj nic nie jest podane wprost i na pewno też każdy czytelnik wyciągnie z niej zupełnie coś innego. Jednak ta książka napisana jest przepięknym językiem, niebanalnym z odniesieniami do baśni czy popularnych książek i całość czyta się z wielkim zachwytem. Zośka Papużanka ma niesamowity dar do przelewania myśli na papier i wychodzi jej to rewelacyjnie. A tak pisać potrafi mało kto! Po raz kolejny jestem oczarowana i ta historia pozostanie we mnie jeszcze bardzo długi czas!

Zośka Papużanka niewątpliwie czarodziejką słowa jest! Zaczarowała mnie już książką „Przez”, literacko popieściła duszę, lecz wystarczyło pierwsze zdanie najnowszej książki „Kąkol”, by lawinowo powróciły do mnie wspomnienia z dzieciństwa. Z wakacji spędzanych u dziadków i rodziny rozsianej w kilku okolicznych wsiach. Z niezwykłą czułością Papużanka wyhaftowała i przelała na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na okładce brak ciemnych barw, ale "Kąkol" Zośki Papużanki
to nie jest sielska opowieść.

Ta książka jest zupełnie inna niż cokolwiek dotąd przeczytałam!

"Drewniane schody dudniły od naszych szybkich poranków, śniadania bulgotały nam w gardłach,
krzyczeliśmy do słońca, ciągle nam coś spadało, wylewało się i nie wychodziło,
ciągle czegoś zapominaliśmy i wracaliśmy już od progu, dudniący znów na schodach,
znowu potykając się o sterty butów, piszcząc na widok szerszenia czy pająka w piwnicy,
goniąc się dookoła domu, wyrywając sobie różne rzeczy, krzycząc, wracając z zakrwawionymi kolanami,
w które powbijały się drobne kamyczki z drogi. Stado małp w specjalnie dla nich zbudowanej klatce,
tym gorszych, że obdarzonych świadomością istnienia klatki. Dzień dobry, dziadku! Dzień dobry, babciu!
Dzień dobry, wujaszku!
Dzień dobry, sapał wujaszek, bo nasze dzień dobry znaczyło coś odwrotnego. Wujaszek, począwszy od dzień dobry,
omijał szerokim łukiem nasze rowery, buty, wakacyjne piosenki, wyśpiewane w muszli koncertowej z betonowych
kręgów, nasze wyliczanki, nasze szukam, a kuku, mamo, bo on mi zabrał piłkę, nieprawda, mamo, bo to ona mi zabrała.
Obchodził nas dookoła, jakby nasze krzyki, piski, płacze, wrzaski i wątpliwe próby poetyckie śmierdziały czymś,
czym można się było tylko brzydzić. (...)
Bawiliśmy się w chowanego. W najbardziej kreatywnego chowanego na świecie, gdyż nigdzie nie pozwalano nam
się chować. W łóżkach na górze nie, bo nie można wchodzić do łóżka w ubraniu i butach. Za stolikiem nie, bo na stoliku
stał telewizor i można go było strącić. Pod schodami nie bo nie. W piwnicy nie, bo tam na każdym kroku czaiła się
śmierć od gwoździ, wierteł, sznurka, kleju, nasza śmierć na tysiąc sposobów, jak w karcie restauracyjnej
z wielkim wyborem dań. Gdy już udało się któremuś z nas znaleźć dobrą kryjówkę, pilnowaliśmy jej jak oka w głowie
i nie wychodziliśmy, choćby nas mama woła na budyń."


Autorka wybrała się w podróż na wieś i zabrała mnie ze sobą.
Wiodła mnie przez wspomnienia, przez dzieciństwo, przez słowa.
Ale pachniało nie tylko trawą, deszczem i malinami.

Zboża i chwasty, dobro i zło, zabawy i kary, radość i strach.
Beztroskie lato, wolność i lęk przed surowym dziadkiem.

Dziadek - pan i władca, krynica mądrości, wyznacznik rytmu dnia i wszystkich norm w domu,
zimny tyran i despota, budzący strach samym spojrzeniem, deprecjonujący lub ignorujący ludzi,
z niektórymi skłócony na śmierć.

"Nic nie wiecie. Nic, mówił dziadek Antoni, monopolista wiedzy i umiejętności. Nie mogliśmy wiedzieć,
skoro nam nie mówił. A nie mówił, bo uważał, że jesteśmy zbyt głupi, żeby nam powiedzieć
i żebyśmy mieli wiedzieć. Nie wiedzieliśmy więc, proste.
No to co mam zrobić, zapytała moja mama. Najlepiej nic nie rób, bo cokolwiek zrobisz, od razu sknocisz.
Zepsujesz. Zniszczysz. Powiedział dziadek Antoni. Powiedział to do niej, ale patrzył równocześnie na nas wszystkich.
Niczego zatem nie robiliśmy. Jak się nie robi niczego, to nie powinno być dobre albo złe przecież, powinno tego nie być.
Chyba że jest inaczej. To, co robiliśmy, było złe, a jeśli nie robiliśmy, też było złe. Nie rozumiałam dlaczego, ale byłam
za głupia, żeby mi wyjaśniać."


Papużanka nie pisze z nostalgią, ma ostre spojrzenie i cięty język,
ale też nie brak jej dziecięcych naiwności, łagodności i zdziwienia.
Wszystko zauważa i opowiada o tym niezwykle plastycznie.
Jej opowieść niosła mnie prawie bez mojej świadomości.

Czasem miałam wrażenie, że to zaaferowane czymś dziecko trajkoce na jednym oddechu,
nawija, nawija, łączy słowa, niektóre połyka, wtrąca skojarzenia, płynnie zmienia tematy.
A czasem, że to gada stara wiejska plotkarka, lubiąca podkręcić zainteresowanie słuchaczy,
dopowiadająca pikantne lub obrzydliwe szczegóły, nieprzejmująca się konwenansami.

Autorka w swą opowieść wplata fragmenty piosenek,
bohaterów baśni i książek dziecięcych, biblijnych, mitologicznych,
bohaterów literackich arcydzieł i klasyków kina.
Co chwila wtrąca kulturowe trzy grosze, a od czasu do czasu i naukowe kody,
a wszystko przyprawia nowymi słowami, zlepkami słów, synonimami, powtórzeniami.

Czyta się samo!


https://bajdocja.blogspot.com/2021/06/kakol.html

Na okładce brak ciemnych barw, ale "Kąkol" Zośki Papużanki
to nie jest sielska opowieść.

Ta książka jest zupełnie inna niż cokolwiek dotąd przeczytałam!

"Drewniane schody dudniły od naszych szybkich poranków, śniadania bulgotały nam w gardłach,
krzyczeliśmy do słońca, ciągle nam coś spadało, wylewało się i nie wychodziło,
ciągle czegoś zapominaliśmy i wracaliśmy już...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są tacy pisarze, którzy łamią schematy, bawią się słowami, zaskakują nietuzinkowymi skojarzeniami i porównaniami. Na przykład Zośka Papużanka, która wśród nich bez wątpienia wiedzie prym. Książkę "Kąkol" pokochałam od pierwszego zdania. I pożarłam ją, doprawiając ją własnymi wspomnieniami - został mi potem na języku słodko-gorzki posmak. Jakbym zjadła świeży chleb z chrupiącą skórką, upieczony na mące z kąkolem.
.
To opowieść o rodzinnych wakacjach spędzanych w domku na wsi, snuta z perspektywy dziewczynki, która wielu rzeczy jeszcze nie rozumie (a już tym bardziej skomplikowanego świata dorosłych), ale rozgląda się uważnie dookoła i dostrzega ból i zło, które zostało zasiane w jej bliskich i w niej samej.
.
"Kąkol siał się pannom do wianków, a zbożu na nieszczęście. Nikt go nie chciał."
.
Dziewczynce doskwiera brak czułości i miłości, nie opuszcza jej poczucie odrzucenia. Aż chciałoby się wziąć tę dziewczynkę w ramiona i utulić. Porwać gdzieś daleko, jak najdalej od jej rodziny, surowego dziadka - pana i władcy wszelkiego stworzenia, nieszczęśliwej matki zgnębionej ostracyzmem, ojca z klapkami na oczach bagatelizującego problem i całej reszty bliskich, którzy potwierdzają powiedzenie, że z rodziną najlepiej wychodzi się tylko na zdjęciu. Przerażające jest to uwięzienie dorosłych w schematach, brak chęci, by cokolwiek zmienić - siebie, relacje z innymi członkami rodziny, by dać dobry przykład dzieciom, zamiast uczyć powielanych z pokolenia na pokolenie złych nawyków.
.
Czasami wracam do wspomnień z dzieciństwa. Na chwilę. Wysuwam tylko troszkę szufladkę, w której je przechowuję. Na wierzchu są te najulubieńsze, nie muszę sięgać głębiej. I nie chcę. Uśmiecham się wtedy, wzdycham i znowu je zamykam. Na dziś wystarczy. Na tydzień, na miesiąc. Tymczasem "Kąkol" zburzył moje zwyczaje, jak złośliwy wiatr wtargnął do tego mojego pokoju pamięci, pootwierał wszystkie meble i rozdmuchał ich zawartość w szalonym tańcu, wymieszał dobre wspomnienia i te spychane w kąt wraz z przytłaczającym bólem wylewającym się z kart książki. Nawet nie potrafię nazwać tego, co ze mną zrobił.

Są tacy pisarze, którzy łamią schematy, bawią się słowami, zaskakują nietuzinkowymi skojarzeniami i porównaniami. Na przykład Zośka Papużanka, która wśród nich bez wątpienia wiedzie prym. Książkę "Kąkol" pokochałam od pierwszego zdania. I pożarłam ją, doprawiając ją własnymi wspomnieniami - został mi potem na języku słodko-gorzki posmak. Jakbym zjadła świeży chleb z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kąkol ma ciepłą, kolorową oprawę przywodzącą na myśl letnie dni na wsi. I właśnie podczas wakacji na wsi towarzyszymy rodzinie stłoczonej w małym domku letniskowym.

Sielanka wiejskiego klimatu, zapach świeżych malin jest tłem dla smutnej rzeczywistości rodziny żyjącej na pozór. W której auto, jako wehikuł z marzeń ojca jest ważniejsze od dzieci. W której jesteś złym dzieckiem bo tak, bo urodziła cię nie ta matka co trzeba.

Styl jakim autorka napisała książkę jest bardzo intensywny, przepełniony rymowankami, nawiązaniami do baśni i bajek co bardzo pasuje do narracji prowadzonej z perspektywy dziecka.

Kąkol ma ciepłą, kolorową oprawę przywodzącą na myśl letnie dni na wsi. I właśnie podczas wakacji na wsi towarzyszymy rodzinie stłoczonej w małym domku letniskowym.

Sielanka wiejskiego klimatu, zapach świeżych malin jest tłem dla smutnej rzeczywistości rodziny żyjącej na pozór. W której auto, jako wehikuł z marzeń ojca jest ważniejsze od dzieci. W której jesteś złym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, która według opisu pachnie suchą trawą, mlekiem i korą drzew. Dla mnie ma zapach wysuszonych na słońcu liści, smak kromki chleba z masłem z wiejskim pomidorem i czuję od niej żar lipcowego słońca. Taki jest właśnie „Kąkol” Zośki Papużanki. To niezwyczajnie zwyczajna historia o magicznej codzienności.

„Kakol” jest historią prowizorycznej rodziny w prowizorycznym domu na wsi. Historia przesiąknięta niezrozumieniem i ignorancją. Nie ma tutaj zbrodni, krwi, krzyków i jęków. Ale jest zło. Zło hermetycznie zamkniętej wiejskiej społeczności. Zło niekochania, którego źródłem jest takjestlepiej, botaktrzeba, coludziepowiedzą, tydoniczegosięnienadajesz, niedotykajpoconieznaszsię.

I pośród tego wszystkiego jest dziewczynka, dla której wakacje na wsi to doświadczenie dualizmu świata. Świata natury, który jest piękny, magiczny, ciepły, intrygujący. Wszystko jest ciekawe: liście, chwasty, żuczki… A z drugiej strony styka się ze światem ludzi. Ludzi zimnych, niezrozumiałych i nierozumiejących, zamkniętych w swoich z góry narzuconych rolach i przekonaniach.

Tej książki nie da się opisać. Ją trzeba poczuć.

Książka, która według opisu pachnie suchą trawą, mlekiem i korą drzew. Dla mnie ma zapach wysuszonych na słońcu liści, smak kromki chleba z masłem z wiejskim pomidorem i czuję od niej żar lipcowego słońca. Taki jest właśnie „Kąkol” Zośki Papużanki. To niezwyczajnie zwyczajna historia o magicznej codzienności.

„Kakol” jest historią prowizorycznej rodziny w prowizorycznym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lato, upał. Słodki czereśniowo-malinowy sok oblepiający palce, buzie i umysły. Długie wędrówki pomiędzy wysokimi trawami i zbożami. Przyniesione z tych wycieczek kleszcze, wybrudzona każda część ciała. Można by rzecz kwintesencja dzieciństwa i wakacji na polskiej wsi. Błogość i sielanka. Właściwie liczyłam na te uczucia skonfrontowane z trudnymi tematami o jakich się nie mówi. Wstydzi się ich i najlepiej w ogóle o nich nie rozmyśla. Zamyka na kluczyk tak jak najwstydliwsze części naszego jestestwa.

Proza Zośki Papużanki nie ma jednak zbyt wiele tej wiejskiej sielanki. Jest niezwykle poetycka, pisana w charakterystyczny sposób pełen długich, rozbudowanych zdań, które wybrzmiewają w głowie niczym strumień myśli młodej dziewczyny. Bohaterka jak co roku przyjechała z rodzicami i rodzeństwem na wieś i bardzo ironicznie, cierpko i szorstko komentuje otaczającą ją rzeczywistość. Dużo dostrzega, nie jest skażona przywarami gnębiącymi dorosłych.

Jest tam rodzina rządzona twardą patriarchalną, jakby boską ręką dziadka Antoniego. Według niego kobiety i dzieci, niczym ryby głosu nie mają. Jest też polskie społeczeństwo, gdzie w tygodniu picie, bicie i awantury, ale w niedzielę wszyscy w odprasowanych i jasnych ubraniach zmierzają do kościoła. Zakłamanie, zaściankowość i obłuda. Wszystkie uczucia, które doskonale znamy, a są ogromnie uwierające i wstydliwe.

Trochę inaczej wyobrażałam sobie tę książkę. Myślałam, że to lektura, którą będę tulić do serca. Niekoniecznie, to inny kaliber prozy, opowieść pełna smaczków, oczek puszczanych w stronę czytelnika oraz nawiązań do scen z różnorodnych baśni i Biblii. Dopiero jako całość otwiera przed czytelnikiem obraz niczym w witrażach robionych przez dzieci z ziemi z kawałków szyb. Choć była to literatura zgoła inna od moich wyobrażeń to teraz w końcu zapoznałam się z prozą Zośki Papużanki, wiem, że te pisane na jednym wdechu zdania to coś dla mnie i teraz pozostaje mi tylko czytać Przez.

Lato, upał. Słodki czereśniowo-malinowy sok oblepiający palce, buzie i umysły. Długie wędrówki pomiędzy wysokimi trawami i zbożami. Przyniesione z tych wycieczek kleszcze, wybrudzona każda część ciała. Można by rzecz kwintesencja dzieciństwa i wakacji na polskiej wsi. Błogość i sielanka. Właściwie liczyłam na te uczucia skonfrontowane z trudnymi tematami o jakich się nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyjątkowo nachalnie pchał mi się “Kąkol” do czytania. Z każdej strony dobiegało mnie nużące już zdanie, że ta książka pachnie suchą trawą, mlekiem i korą drzew. Również w opiniach co i rusz czytam czym pachnie ta książka… I w sumie dobrze, że dzięki niej jesteśmy w stanie wykrzesać pozytywne wspomnienia, ale dla mnie to przede wszystkim historia pełna bólu, niezrozumienia, ludzkiej głupoty, pustki, gorzkiej rzeczywistości prl-owskiej polskiej wsi. Wspaniała literatura!

Wyjątkowo nachalnie pchał mi się “Kąkol” do czytania. Z każdej strony dobiegało mnie nużące już zdanie, że ta książka pachnie suchą trawą, mlekiem i korą drzew. Również w opiniach co i rusz czytam czym pachnie ta książka… I w sumie dobrze, że dzięki niej jesteśmy w stanie wykrzesać pozytywne wspomnienia, ale dla mnie to przede wszystkim historia pełna bólu, niezrozumienia,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to