Kąkol

Dziwne mam odczucia po przeczytaniu tej książki. Spodziewałam się - po większości opinii na LC - że ta książka mnie uwiedzie zapachami, smakami i letnią wsią a tak na prawdę to czuję lekkie rozczarowanie. Przede wszystkim rytmem zdań, niezrozumiałymi dialogami (których jest jak na lekarstwo), niemymi bohaterami i tak naprawdę brakiem fabuły. Dla mnie ta książka to forma groteski o życiu na wsi, którą miastowi postrzegają jako miejsce wiecznej sielanki, płynące owocami, warzywami i otulone świeżym powietrzem. Tymczasem wieś to konflikty sąsiedzkie, praca w polu, surowe wychowanie przez dziadków, łącznie z biciem pasem, patologie pijaństwa i życie w otoczeniu śmierdzących zwierząt i szkodliwych chwastów. Opowieść snuta przez nastolatkę, która nie rozumie postępowania dorosłych, przeżywa dramaty kłótni rodziców i poniżanie przez dziadka jest dla mnie smutną i trudną historią , mimo, że autorka nadała ton lekko prześmiewczy. Myślę, że przez to, że większość bohaterów nie była nazwana z imienia, to dostaliśmy wzorce pewnych ludzkich zachowań i cała historia jest bardziej uniwersalna. Każdy znajdzie w niej jakiś mały element, będący jego własnym wspomnieniem z takich wakacji (albo mieszkania) na wsi.
Plus dla autorki należy się za trafne porównania i barwne opisy, choćby wspomnianych śmierdzących kur, wiejskich targów czy mycia zębów pod orzechem. Były momenty, że śmiałam się i z chęcią czytałam dalej. Ale to chyba jedyny plus - nie jestem w stanie inaczej określić i ocenić tej książki. Być może po prostu to nie literatura dla mnie.

Dziwne mam odczucia po przeczytaniu tej książki. Spodziewałam się - po większości opinii na LC - że ta książka mnie uwiedzie zapachami, smakami i letnią wsią a tak na prawdę to czuję lekkie rozczarowanie. Przede wszystkim rytmem zdań, niezrozumiałymi dialogami (których jest jak na lekarstwo), niemymi bohaterami i tak naprawdę brakiem fabuły. Dla mnie ta książka to forma...

Chylę głowę za styl, opisy, piękną narrację, Pani Zosia Papużanka jest jedyna w swoim rodzaju, niepowtarzalna. Niby tylko opisuje sytuacje, nie ocenia, nie komentuje, ale w tych opisach jest zawarte wszystko, ludzkie charaktery, ułomności, realia czasów w których przyszło żyć. Czekam na kolejną książkę.

Chylę głowę za styl, opisy, piękną narrację, Pani Zosia Papużanka jest jedyna w swoim rodzaju, niepowtarzalna. Niby tylko opisuje sytuacje, nie ocenia, nie komentuje, ale w tych opisach jest zawarte wszystko, ludzkie charaktery, ułomności, realia czasów w których przyszło żyć. Czekam na kolejną książkę.

Gorzka książka o dzieciństwie.
Największa jej zaleta to to, jak autorka bawi się językiem, snując ten zbiór historii rodzinnych, błahych zdarzeń, mikrodram. Jak plastyczny jest ten język, z frazą dziecięcą, ale po dorosłemu wchodzący w duszę.
W książce czuć i zapach malin, i duszącą atmosferę rodzinnego kociołka.

Gorzka książka o dzieciństwie.
Największa jej zaleta to to, jak autorka bawi się językiem, snując ten zbiór historii rodzinnych, błahych zdarzeń, mikrodram. Jak plastyczny jest ten język, z frazą dziecięcą, ale po dorosłemu wchodzący w duszę.
W książce czuć i zapach malin, i duszącą atmosferę rodzinnego kociołka.

W tej książce jedyne co mnie urzekło, to okładka. Bardzo się wymęczyłam czytając tę przepełnioną przykrymi historiami poezję prozą pisaną. Zlepek wspomnień, które normalnie są tylko tłem do wspomnień. Cała wiedza, doświadczenie i wykształcenie ponad 40-letniej autorki włożone w usta 11-letniej dziewczynki.
Pomysł na książkę też nie nowy, ale za to "Guguły" Wioletty Grzegorzewskiej czytało mi się znacznie lepiej.

W tej książce jedyne co mnie urzekło, to okładka. Bardzo się wymęczyłam czytając tę przepełnioną przykrymi historiami poezję prozą pisaną. Zlepek wspomnień, które normalnie są tylko tłem do wspomnień. Cała wiedza, doświadczenie i wykształcenie ponad 40-letniej autorki włożone w usta 11-letniej dziewczynki.
Pomysł na książkę też nie nowy, ale za to "Guguły" Wioletty...

Wakacje pachnące sianem i smak malin. Niby słodkie wspomnienia z dzieciństwa, ale wśród nich pewne zgrzyty, rodzinne niesnaski.
"Kąkol" to z pozoru leniwe wspomnienie kilkunastoletniego dziecka z wakacji u rodziny. Nie jest to jednak sielanka, daleko tu do "wsi spokojnej i wesołej". Rodzina narratorki jest daleka od ideałów. Wieczne zgrzyty, brak wzajemnego szacunku. Takie to typowe, w tej książce odarte z jakiegokolwiek lukru i złudzeń.
Autorka tworzy niesamowity klimat. Z jednej strony pokazuje prostotę wiejskiego życia, z drugiej w doskonały sposób opisuje relacje rodzinne. Z pozoru neutralna, wydaje się, że nie ocenia. Wtedy jednak kiedy trzeba, wbija szpilę. Nie bagatelizuje problemów, ale też ich jawnie nie piętnuje. Wszystko tak naprawdę zależy od wrażliwości czytelnika.

emocje logiczne.blogspot.com
IG: @mamazaczytana

Wakacje pachnące sianem i smak malin. Niby słodkie wspomnienia z dzieciństwa, ale wśród nich pewne zgrzyty, rodzinne niesnaski.
"Kąkol" to z pozoru leniwe wspomnienie kilkunastoletniego dziecka z wakacji u rodziny. Nie jest to jednak sielanka, daleko tu do "wsi spokojnej i wesołej". Rodzina narratorki jest daleka od ideałów. Wieczne zgrzyty, brak wzajemnego szacunku. Takie...

Książka pachnąca latem, dosłownie, bo opisy są bardzo barwne i właściwie to czuje się jakby uczestnikiem goniącym jeszcze Dziubaska. Dodatkowo ciekawe postacie, mające swoje wewnętrzne kłótnie. Nie każdy moment w tej książce był porywający, czasem wkradała się nuda, ale nie tylko ta wakacyjna, po prostu niektóre historie na siłę, ale na szczęście tych momentów było bardzo mało. I na koniec pytanie czy rodzina jest już patologiczna czy może ma tylko pewne dysfunkcje? Książka na pewno skłania do refleksji.

Książka pachnąca latem, dosłownie, bo opisy są bardzo barwne i właściwie to czuje się jakby uczestnikiem goniącym jeszcze Dziubaska. Dodatkowo ciekawe postacie, mające swoje wewnętrzne kłótnie. Nie każdy moment w tej książce był porywający, czasem wkradała się nuda, ale nie tylko ta wakacyjna, po prostu niektóre historie na siłę, ale na szczęście tych momentów było bardzo...

Tytułowy kąkol jest chwastem, spotykanym najczęściej na polch wśród zbóż, w okresie wzrostu praktycznie nieodróżnialnym od pszenicy. Jest trujący dla ludzi i zwierząt, aczkolwiek gdy zakwitnie, niezwykle urokliwy o pięknym fioletowym kolorze. W jednej z przypowieści biblijnych, kąkol to symbol złych ludzi, którzy w dniu sądu ostatecznego otrzymają zasłużoną karę. W mojej opinii książkę Zośki Papużanki można odczytać właśnie jako opowieść o złu, które kryje się pod powierzchnią pozornie poukładanego świata. Zło kładzie się cieniem na relacje panujące w rodzinie głównej bohaterki, naznacza jej coroczny, letni wypoczynek w domu na wsi, tkwi mocno w jego fundamentach, pleni się właśnie niczym chwast, niszcząc tylko powierzchownie sielankową i bukoliczną atmosferę wakacji. Członkowie rodziny opisanej w powieści, przymuszeni niepisaną tradycją do funkcjonowania przez dwa miesiące w ciasnym domku, zbudowanym przez dziadka, autokratycznego protoplastę rodu, w rzeczywistości nie pragną niczego bardziej niż być daleko od siebie. Każdy z nich ucieka, nieakceptowana przez rodzinę ojca matka, zagubione w świecie skomplikowanych relacji dzieci, niewidzącą lub niechcąca dostrzec rzeczywistości babcia, ojciec, funkcjonujący w pozycji dziecka swoich rodziców, nadopiekuńcza wobec swojego syna ciotka, a wreszcie szwagier, obsadzony przez rodzinę w roli ośmieszanego nieudacznika, który spartoli każdą robotę. Zło nie ogranicza się jednak tylko do domu głównej bohaterki, rozlewa się ono na całą wieś i jej historię. Złem naznaczona jest rodzina Bejatki, najlepszej przyjaciółki głównej bohaterki, dziecka zmuszanego do pracy, opuszczonego i traktowanego instrumentalnie. Zło czai się w sporach między sąsiadami, a także w kieliszkach, w których większość mieszkańców spożywa codziennie alkohol. Wychodzi również we wspomnieniach, w opowiesci o Żydzie, który został zamordowany, kiedy wrócił po wojnie domagać się ojcowizny, w historii lotników z zestrzelonych podczas wojny samolotów, którym to od razu po zderzeniu z ziemią skradziono buty. Wreszcie i główna bohaterka określana jest przez swojego dziadka mianem złego dziecka, kąkola. Jedyną jej wina w rzeczywistości jest tylko to, że jest córką swojej matki. Wzrasta ona w poczuci napiętnowania i winy. Nie rozumie do końca tego, co dzieje się w jej rodzinie, ale głęboko odczuwa jej niszczącą atmosferę.
Warto również zwrócić uwagę w jaki sposób przedstawione są w książce te niezwykle skomplikowane, czasami dramatyczne historie. Papużanka niezwykle sprawnie włada językiem, bawi się konwencjami, stylizuje swoje opowiadanie miejscami na baśń, czasami na przypowieść biblijną czy ludową legendę. Opowiada o trudnych i skomplikowanych w sposób nieraz groteskowy, a w innych miejscach poetycki. Powieść jest też pełna nawiązań do świata literatury, kultury czy mitologii, ale równocześnie prosta jak chleb z masłem i cukrem, ulubiony przysmak prababci Karoliny. Jest przepełniona letnimi zapachami, skoszonej trawy, dymu z ogniska, wody ze stawu, kolorami kwiatów, warzyw i owoców uprawianych na polach Bolesława Gołąba, a także smakami, upieczonego przez mamę ciasta, gotowanych przez Babcię ziemniaków czy zrywanych na polu sąsiadki malin. Niewątpliwie "Kąkol" to książka, która wciąga od pierwszej strony i choć jej akcja toczy się niespiesznie, porusza bardzo, bardzo głęboko.

Tytułowy kąkol jest chwastem, spotykanym najczęściej na polch wśród zbóż, w okresie wzrostu praktycznie nieodróżnialnym od pszenicy. Jest trujący dla ludzi i zwierząt, aczkolwiek gdy zakwitnie, niezwykle urokliwy o pięknym fioletowym kolorze. W jednej z przypowieści biblijnych, kąkol to symbol złych ludzi, którzy w dniu sądu ostatecznego otrzymają zasłużoną karę. W mojej...

Książka wybitna , napisana pięknym językiem. Czysta poezja .

Książka wybitna , napisana pięknym językiem. Czysta poezja .

"Kąkol" to wspomnienie dzieciństwa, wypełnionego latem i wakacjami, pachnącego sianem, polnymi kwiatami i świeżo upieczonym chlebem. "Kąkol" to słodko-gorzki smak beztroski, naiwności i radości z życia. To marzenie, sen który przeminął kiedy zbudziliśmy się jako dorośli, zabiegani, zapracowani, wytyczający granice naszej szarej, zwykłej codzienności. To przenikające się światy pokoleń, ze swoimi problemami, nierozwiązanymi zatargami, których początki zatarły się dawno temu. Światy pełne równych grządek, płotów, pestycydów, ciszy i zakazów. To również świat dzieci, radośnie głośnych, żyjących pełnią swojego młodego życia, naiwnych urwisów, których pełno wszędzie. "Kąkol" to takie "Dzieci z Bullerbyn", tylko dla dorosłych - piękne, smutne i nostalgiczne wspomnienie. Serdecznie polecam.

"Kąkol" to wspomnienie dzieciństwa, wypełnionego latem i wakacjami, pachnącego sianem, polnymi kwiatami i świeżo upieczonym chlebem. "Kąkol" to słodko-gorzki smak beztroski, naiwności i radości z życia. To marzenie, sen który przeminął kiedy zbudziliśmy się jako dorośli, zabiegani, zapracowani, wytyczający granice naszej szarej, zwykłej codzienności. To przenikające się...

Jak trafnie napisała Magdalena Grzebałkowska "Jak to możliwe, że Zośka  Papużanka umie tak pisać, że człowiek nie chce kończyć czytać?". A ja się zastanawiam też, jak to możliwe, że nie trafiłam wcześniej na żadne dzieło tej autorki?
Idealnie dobrana okładka "Kąkola" zapowiada już ten sielski, uroczy klimat powieści Zośki Papużanki. 
"Kąkol" już od pierwszych zdań mnie zachwycił. Autorka używa wyjątkowych środków stylistycznych, np porównań: "lipiec rozwalał się jak kot na parapecie". Cudownie groteskowo opisuje rzeczywistość "samochód był kwiatem
paproci,  skrzynią na końcu tęczy, księżniczką na szklanej górze i tylko rycerz o szlachetnym sercu, skrytym pod benzynową zbroją, mógł ten skarb otrzymać..." albo "Pan Jezus na przykład uwielbiał czystość. W tygodniu nie był taki rygorystyczny, ale w niedzielę, zanim spojrzał w czyjeś serce, najpierw sprawdzał kanty w spodniach i brud za paznokciami." Cytować mogłabym bez końca, bo każde zdanie jest warte wielokrotnego przeczytania.
Bohaterowie "Kąkola" są równie barwnie opisani. Prym wiedzie Dziadek Antoni, wiecznie niezadowolony tyran, nieznoszący swojej synowej, swoich wnuków i tej okropnej starej Kukułkowej, co to mu ziemię zabrała. Są też inne indywidua, jak ciotka Aurelia - Greta Garbo małopolskiej wsi, kuzyn Dziubasek, który tak kocha mamę, że stara sie być dla niej malutki (mimo że jest już całkiem duży i włosy pojawiły mu się na nogach).  Jest też ciotka Irmina, której po narodzinach Dziubaska zepsuł się wzrok i widziała już tylko Dziubaska i papierosy.
W tym barwnym klimacie, główna  bohaterka spędzała co roku wakacje. Cudownie czyta się te wspomnienia.  W tym groteskowym, ale uroczym światem kryje się jednak też dużo smutku i niezrozumienia. Główna bohaterka wie, że dziadek jej nienawidzi, babcia zaledwie toleruje, a wszyscy na około uważają za dziwną, inną. 
Kąkol to powieść do której będę wracać, piękną, zabawna i jednocześnie niosąca smutek.

Jak trafnie napisała Magdalena Grzebałkowska "Jak to możliwe, że Zośka  Papużanka umie tak pisać, że człowiek nie chce kończyć czytać?". A ja się zastanawiam też, jak to możliwe, że nie trafiłam wcześniej na żadne dzieło tej autorki?
Idealnie dobrana okładka "Kąkola" zapowiada już ten sielski, uroczy klimat powieści Zośki Papużanki. 
"Kąkol" już od pierwszych zdań mnie...