Miałam bardzo duże oczekiwania wobec tej książki i częściowo zostały one spełnione, choć muszę przyznać, że przez pierwsze parę stron miałam ochotę wyrzucić ją przez okno. Zbyt obco czułam się w tym artystyczno-wyzwolonym świecie i nie mogłam tam odnaleźć nic dla siebie. Szybko okazało się jednak, że historia reżyserki teatralnej bez problemów, żyjącej w poliamorycznym związku lesbijskim to nie jest wszystko co ta książka ma do zaoferowania.
Sposób w jaki książka jest napisana również na początku nie przypadł mi do gustu, jednak szybko się przestawiłam. Dzięki temu specyficznemu stylowi książka rzeczywiście opowiada 12 historii ale skupia się tylko na nich, bez żadnych ozdobników. Oczywiście dzieje się tak źle, a później jest jeszcze gorzej, jednak jest w nich ironia, humor i jakiś trudny do określenia optymizm.
Evaristo udowodniła, że da się pisać o rasizmie czy feminizmie w sposób zabawny, inteligentny, a przy tym delikatnie wyśmiewać wszystkie skrajności. Polityczna poprawność w najmądrzejszym wydaniu.
Bardzo współczesna, choć zakorzeniona w przeszłości.
Myślę, że warto, choć wyobrażam sobie, że nie wszystkim się spodoba.
P.S duże propsy dla tłumaczki :)

Miałam bardzo duże oczekiwania wobec tej książki i częściowo zostały one spełnione, choć muszę przyznać, że przez pierwsze parę stron miałam ochotę wyrzucić ją przez okno. Zbyt obco czułam się w tym artystyczno-wyzwolonym świecie i nie mogłam tam odnaleźć nic dla siebie. Szybko okazało się jednak, że historia reżyserki teatralnej bez problemów, żyjącej w poliamorycznym...

Miałam wysokie oczekiwania więc trochę się zawiodłam, ostatnie 50 stron szło gładka. Nie powiem, miała swoje dobre momenty. :)

Miałam wysokie oczekiwania więc trochę się zawiodłam, ostatnie 50 stron szło gładka. Nie powiem, miała swoje dobre momenty. :)

Mówi się, że każda z nas, kobiet, niesie na sobie dwa poprzednie pokolenia. I są to różne, na ogół niełatwe, często bolesne historie, które mamy w pamięci naszych ciał, które odzywają się gdzieś w sposobie chodzenia, ruchach głowy, gdy słuchamy, w zdolnościach do liczb lub w niejasnej tęsknocie. My, jako Polki, mamy zupełnie inne opowieści naszych matek i babek, dlatego fascynująco mi było zanurzyć się w opowieści o czarnoskórych kobietach, o ich próbach poszukiwania tożsamości (w innych warunkach, ale komu te poszukiwania są obce?),o ich przodkiniach wyrwanych ze swoich gniazd, o walce o ocalenie swojego serca i o przetrwanie nadziei.
Zatrzymałam się przy pytaniach o siostrzeństwo - która z nas może doświadczyć takiej przyjaźni? Czy dziś, teraz umiemy ją budować? Na czym polega jej fenomen?
Olbrzymi plus za formę, do której początkowo nie mogłam przywyknąć, a potem leciałam na niej jak na skrzydłach.

Mówi się, że każda z nas, kobiet, niesie na sobie dwa poprzednie pokolenia. I są to różne, na ogół niełatwe, często bolesne historie, które mamy w pamięci naszych ciał, które odzywają się gdzieś w sposobie chodzenia, ruchach głowy, gdy słuchamy, w zdolnościach do liczb lub w niejasnej tęsknocie. My, jako Polki, mamy zupełnie inne opowieści naszych matek i babek, dlatego...

Są momenty bardzo dobre, ale duża część to bardzo sprawnie napisane czytadło

Są momenty bardzo dobre, ale duża część to bardzo sprawnie napisane czytadło

Daję subiektywne 6, bo nie jest to do końca moja docelowa tematyka - przeczytałam zr względu na klub książki. Specyficzna forma pisania podobała mi się bardziej niż mniej, niektóre historie były ciekawsze, inne bardziej przewidywalne i nudne. Jest to na pewno dobra książka, która porusza ważne tematy marginalizowanych społeczności.

Daję subiektywne 6, bo nie jest to do końca moja docelowa tematyka - przeczytałam zr względu na klub książki. Specyficzna forma pisania podobała mi się bardziej niż mniej, niektóre historie były ciekawsze, inne bardziej przewidywalne i nudne. Jest to na pewno dobra książka, która porusza ważne tematy marginalizowanych społeczności.

Z dużą ciekawością i bez większych oczekiwań podszedłem do tej powieści. Lubię czytać o kobietach, zwłaszcza z innych kultur. Głównym motywem oczywiście jak zawsze u mnie jest zainteresowanie historią czarnoskórych ludzi, kocham hip-hop i stale się edukuję w tych tematach. Zacznę od tego, że duży szacunek należy się za polskie tłumaczenie, została wykonana świetna robota, a mogę się z posłowia tłumaczki tylko domyślać jak trudne było to zadanie w przypadku tej powieści. Splatały się tu losy wielu kobiet, z różnych pokoleń, a łączyło je afrykańskie pochodzenie i mieszkanie w Wielkiej Brytanii. To nieco nowe i świeże spojrzenie, bo o USA przerobiłem już masę powieści. Podziały rasowe, próba znalezienia sobie miejsca w białej społeczności, przecieranie szlaków kulturowych, walka z uprzedzeniami, wypieranie się korzeni przez młodsze pokolenie, próba naśladowania białych, różne orientacje seksualne, feminizm, kontrkultura. To wszystko było tutaj w mniejszych i większych dawkach. Losy bohaterek były różne, podobnie jak ich charaktery, motywy, podejście do życia. W ogóle się nie nudziłem podczas lektury, to było interesujące doświadczenie. Nawet jeśli "Służące" uważam za pozycję z wyższej półki, to polecam sięgnąć po powieść Bernardine Evaristo. Odnajdą się tutaj osoby ciekawe świata i ludzi, którzy nie mają uprzedzeń różnego rodzaju.

Z dużą ciekawością i bez większych oczekiwań podszedłem do tej powieści. Lubię czytać o kobietach, zwłaszcza z innych kultur. Głównym motywem oczywiście jak zawsze u mnie jest zainteresowanie historią czarnoskórych ludzi, kocham hip-hop i stale się edukuję w tych tematach. Zacznę od tego, że duży szacunek należy się za polskie tłumaczenie, została wykonana świetna robota, a...

Zaskakująco wciągająca i dobra książka. Spodziewałem się czegoś podobnego do innych politycznie poprawnych, nachalnie promowanych bestsellerów, a otrzymałem kawałek niezłej prozy. Największą zaletą książki nie jest może język (poprawny),lecz fabuła. Przekonujące, choć różnorodne historie kilku kobiet w różnym wieku i o odmiennych doświadczeniach potrafią zmusić do refleksji, a przynajmniej uatrakcyjnić kilka wieczorów.

Zaskakująco wciągająca i dobra książka. Spodziewałem się czegoś podobnego do innych politycznie poprawnych, nachalnie promowanych bestsellerów, a otrzymałem kawałek niezłej prozy. Największą zaletą książki nie jest może język (poprawny),lecz fabuła. Przekonujące, choć różnorodne historie kilku kobiet w różnym wieku i o odmiennych doświadczeniach potrafią zmusić do...

Życie jednej kobiety można połączyć z mnóstwem innych kobiet. To nasze matki, siostry, córki, przyjaciółki, żony, nauczycielki, szefowe… Jesteśmy związane z innymi kobietami, czy tego chcemy, czy nie.

Każda ta kobieta jest niezwykła, prezentuje jedyną w swoim rodzaju historię i obiera w tym swoją perspektywę. Nie ze wszystkimi kobietami musimy się zgadzać. Nie wszystkie jesteśmy w stanie zrozumieć. W końcu babcia nie we wszystkim rozumie wnuczkę. Ale ważne, aby się nawzajem szanować, bo nigdy nie znamy kogoś drogi.

Bernardine Evaristo stworzyła mapę kobiet, które coś łączy ze sobą i pokazała historię każdej z nich. Wszędzie dostrzegać możemy różne sploty, czasami dostajemy kilka perspektyw jednego wydarzenia.

Znajdziemy tutaj silną reprezentację czarnych kobiet, a także osób nieheteronormatywnych oraz postać niebinarną. Autorka mocno skupia się na tym, aby pokazać, jak trudno czasami żyje się tym osobom, z jakimi problemami muszą się skupiać pokolenia czarnych osób. Konserwatywnych białych cispłciowych postaci także tu nie brakuje (jak w życiu).

Bardzo doceniam to, że autorka daje nam szansę zapoznać się z tymi osobami, pokazując ich wady i zalety, a także ich spektrum doświadczeń, sposób wychowania, różnicę otoczenia. Bardzo ludzkie są te postacie, a zwłaszcza w swoim „zepsuciu”. Mamy szansę poznać wszystkie kobiety, poznać ich motywacje i zdecydować, czy je polubiliśmy, czy niekonieczne. Bo w tej książce jest tak jak w życiu – nie da się wszystkich lubić i z każdym się zgadzać.

Czasami się przez tą książkę płynęło lepiej (zazwyczaj),a czasami gorzej (też się zdarzało). Zdecydowanie moją uwagą jest to, że zbyt silne są wszystkie te historie, a przez to mało prawdopodobne, aby miały miejsce w tak małym gronie. Czasami te połączenia są raczej mniej niż bardziej możliwe.

Jeśli nie lubicie prawdziwego życia w książkach, to nie sięgajcie po „Dziewczyna, kobieta, inna”. A jeśli ciągnie was do realności, do silnych historii i niesamowitych historii – nawet jeśli czasami troszkę nurzących (jak w życiu) – to polecam. 8/10

Życie jednej kobiety można połączyć z mnóstwem innych kobiet. To nasze matki, siostry, córki, przyjaciółki, żony, nauczycielki, szefowe… Jesteśmy związane z innymi kobietami, czy tego chcemy, czy nie.

Każda ta kobieta jest niezwykła, prezentuje jedyną w swoim rodzaju historię i obiera w tym swoją perspektywę. Nie ze wszystkimi kobietami musimy się zgadzać. Nie wszystkie...

Zabrałam się za książkę z przekonaniem, ze to „arcydzieło” bo takie opinie o niej przeczytałam. No nie do końca…

Książka, która miała być punktem zwrotnym w życiu okazała się być fajna pozycja, ale nie zrewolucjonizowała mojego postrzegania świata. Faktycznie historia 12 kobiet, ich losy, ich historie. Miała traktować o feminizmie, o LGBT itd. Dla mnie to przede wszystkim historia kobiet ze skolonizowanych terenów. Kobiet, które uciekły za lepszym życiem. O tym jak walczyły, jak są postrzegane, jak kolejne pokolenia „maja łatwiej”.

Co do formy - wiele osób narzeka, ze ciężka do przejścia. Mnie osobiście czytało się super lekko, łatwo.

Zabrałam się za książkę z przekonaniem, ze to „arcydzieło” bo takie opinie o niej przeczytałam. No nie do końca…

Książka, która miała być punktem zwrotnym w życiu okazała się być fajna pozycja, ale nie zrewolucjonizowała mojego postrzegania świata. Faktycznie historia 12 kobiet, ich losy, ich historie. Miała traktować o feminizmie, o LGBT itd. Dla mnie to przede wszystkim...

Takie tam czytadło, plus niestety dydaktyka jest dla mnie niestrawna.

Takie tam czytadło, plus niestety dydaktyka jest dla mnie niestrawna.