Dramatyczne opowieści wielu narratorów, zebrane przez P.Pytlakowskiego dotyczące tragedii przesiedleń, wypędzeń z terenów , które zostały przydzielone Polsce po II wojnie wzamian za utracone ziemie na wschodzie.
Tematyka tych wypowiedzi, dopiero w latach 90tych ubiegłego wieku ujrzała światło dzienne i stała się bolesnym świadectwem tragedii, która towarzyszyła tzw "wędrówce ludów".
Ślązacy, Mazurzy opowiadają o swoich osobistych doświadczeniach z tego okresu, a są to juz nierzadko bardzo wiekowi i dochodzący do kresu życia ludzie. Dużą zasługą autora jest więc dotarcie do tych ludzi, mieszkańców naszego kraju, patriotów, których słowa dają świadectwo nieznanej , historycznej prawdzie o tamtych powojennych czasach w Polsce.
Pamietam , kiedy przeczytałam książkę reportaż " Na Płacz zabrakło łez" M.Siembiedy z opolskich wsi , gdzie starsze kobiety, wdowy, babcie ( a także księża z kilku parafii) opowiadały reporterowi o swoim powojennym losie. Strasznie mnie poruszyły te opowieści i zmieniły sposób patrzenia na tzw autochtonów/ "Hanysów" w moim miejscu zamieszkania. Wtedy wiedziałam , że historia z podręczników o powojennych losach ziem odzyskanych powinna być zweryfikowana i opowiedziana od nowa . Wciąz na to liczę i mam nadzieję, że tego doczekam.

Dramatyczne opowieści wielu narratorów, zebrane przez P.Pytlakowskiego dotyczące tragedii przesiedleń, wypędzeń z terenów , które zostały przydzielone Polsce po II wojnie wzamian za utracone ziemie na wschodzie.
Tematyka tych wypowiedzi, dopiero w latach 90tych ubiegłego wieku ujrzała światło dzienne i stała się bolesnym świadectwem tragedii, która towarzyszyła tzw...

Dwie pierwsze częsci bardzo przygnębiające i trudne, trzecią i czwartą czyta się łatwiej, momentami jak powieść przygodową. Wszystkie części łączy jeden przekaz- to nie narodowość decyduje o tym kim jesteśmy, a nasze czlowieczeństwo.

Dwie pierwsze częsci bardzo przygnębiające i trudne, trzecią i czwartą czyta się łatwiej, momentami jak powieść przygodową. Wszystkie części łączy jeden przekaz- to nie narodowość decyduje o tym kim jesteśmy, a nasze czlowieczeństwo.

Jako naród Polski przyjęliśmy od lat pozycje ofiar i tych pokrzywdzonych w II WŚ, niestety ta karta historii na też swoją drugą, mniej chlubną odsłonę.
Tak jak byliśmy krzywdzeni tak i później my krzywdzilismy, nieraz nawet z nawiązką.
W ramach zemsty i odwetu staliśmy się takimi samymi katami jak wcześniej Niemcy czy Rosjanie.
Takie książki są potrzebne, by otwierać oczy, że wojna skrzywdzila i wypatrzyla wiele osób, stworzyła tyle barier ,wzbudziła taka chęć zemsty ,że nie wiedzieć kiedy ofiary stały się oprawcami.
Polecam, choć to zaledwie niewielka cząstka i przedsmak tego rozległego, a jakże nam niewygodnego tematu.

Jako naród Polski przyjęliśmy od lat pozycje ofiar i tych pokrzywdzonych w II WŚ, niestety ta karta historii na też swoją drugą, mniej chlubną odsłonę.
Tak jak byliśmy krzywdzeni tak i później my krzywdzilismy, nieraz nawet z nawiązką.
W ramach zemsty i odwetu staliśmy się takimi samymi katami jak wcześniej Niemcy czy Rosjanie.
Takie książki są potrzebne, by otwierać...

Za samo podjęcie tak trudnego tematu należą się gratulacje dla autora. Książka bardzo dobrze i przejrzyście poprowadzona. Przedstawia ona czarne karty naszej polskości. Bardzo ważna lektura, w LO powinna być obowiązkowa.

Za samo podjęcie tak trudnego tematu należą się gratulacje dla autora. Książka bardzo dobrze i przejrzyście poprowadzona. Przedstawia ona czarne karty naszej polskości. Bardzo ważna lektura, w LO powinna być obowiązkowa.

Niewygodne historie, skrzywdzeni ludzie....

Niewygodne historie, skrzywdzeni ludzie....

Reportaże Piotra Pytlakowskiego noszą podtytuł „ niewygodna historia powojennej Polski „ i o tym właśnie jest ta książka: o faktach przemilczanych, zapomnianych, wypartych. Poszczególne, tragiczne losy tworzą kalejdoskop biografii, z których składa się wielka historia. Poprzez perspektywę jednostek Pytlakowski opowiada o wypędzeniach, przesunięciu granic, repatriacji, nowej tożsamości, języku, kulturze. W epilogu autor przypomina, że „ chcąc nie chcąc, nosimy w sobie traumę naszych dziadków i rodziców” i „ cierpienia są uniwersalne”. Ta książka, choć opowiada o wydarzeniach sprzed lat, stanowi też żywy komentarz do Polski współczesnej, co podkreśla jeden z bohaterów, który pragnie pozostać anonimowy : „ nasze społeczeństwo nie dorosło jeszcze w pełni do zrozumienia tolerancji i ciągle wyskakuje z życiorysami dziadków z Wehrmachtu lub innej przynależności „.
Reportaże Pytlakowskiego to nieodrobiona lekcja Polaków jako społeczeństwa, przypomnienie bolesnej historii, wielokulturowości tych ziem. Tu nic nie jest jasne, proste ani jednoznaczne. Bohaterami reportaży są najczęściej dzieci, które nie rozumiały pojęć typu wojna czy faszyzm, ale ich życie II wojna zmieniła radykalnie. Ta książka w dobie wojny tak niedaleko nas zyskuje teraz zupełnie nowe, dramatyczne znaczenie.

Reportaże Piotra Pytlakowskiego noszą podtytuł „ niewygodna historia powojennej Polski „ i o tym właśnie jest ta książka: o faktach przemilczanych, zapomnianych, wypartych. Poszczególne, tragiczne losy tworzą kalejdoskop biografii, z których składa się wielka historia. Poprzez perspektywę jednostek Pytlakowski opowiada o wypędzeniach, przesunięciu granic, repatriacji, nowej...

Reportaż opisuje kilka historii jakie wydążyły się na terenach przyłączonych do Polski po 1945 roku.

Niektóre wstrząsające, inne to gotowy scenariusz filmu.

Gratulacje dla autora, za zebranie ich w książce.

Polecam każdemu, kto jest zainteresowany tematyką "ziem odzyskanych"

Reportaż opisuje kilka historii jakie wydążyły się na terenach przyłączonych do Polski po 1945 roku.

Niektóre wstrząsające, inne to gotowy scenariusz filmu.

Gratulacje dla autora, za zebranie ich w książce.

Polecam każdemu, kto jest zainteresowany tematyką "ziem odzyskanych"

Interesuję się tą tematyką - być może także przez wgląd na losy moich przodków. Nie jest to pierwsza książka opisująca losy powojennej Polski i jej relacji z Niemcami. Być może dlatego "Ich matki, nasi ojcowie" nie porywa mnie tak jak tego oczekiwałem. Owszem, jest kilka nieznanych mi faktów, a historia Zygfryda faktycznie mogłaby stanowić kanwę niezłego filmu sensacyjnego, ale nie zmienia to faktu, że czuję niedosyt. Być może liczyłem na bardziej konkretne spojrzenie na czas i realia? Być może niepotrzebnie... Gdyby to była jedyna książka poruszająca powojenne losy Niemców w Polsce, być może odczucia byłyby inne. Co nie zmienia faktu, że jest warta przeczytania. Pomimo wszystkich "być może".

Interesuję się tą tematyką - być może także przez wgląd na losy moich przodków. Nie jest to pierwsza książka opisująca losy powojennej Polski i jej relacji z Niemcami. Być może dlatego "Ich matki, nasi ojcowie" nie porywa mnie tak jak tego oczekiwałem. Owszem, jest kilka nieznanych mi faktów, a historia Zygfryda faktycznie mogłaby stanowić kanwę niezłego filmu sensacyjnego,...

To książka świetnie napisana, ale emocjonalnie trudna. Skłania do zmierzenia się z wstydliwą, pomijaną przez długi czas milczeniem prawdą. Nie, nie wszyscy Polacy byli kryształowi i nie ma co się wybielać, tak samo jak nie można negować, że to Niemcy mierzyli broń w Polaków. Ale i po jednej i po drugiej stronie, polskiej i niemieckiej, nie byli to wszyscy. Do tego cierpienie ludzi nie zakończyło się wraz z 7 maja 1945 roku, tylko zmieniło uwagę na kogo innego. Warto dobrze poznać te konsekwencje, które takie działania spowodowały, aby więcej się nie powtórzyły.

Więcej na: https://konfabula.pl/ich-matki-nasi-ojcowie/

To książka świetnie napisana, ale emocjonalnie trudna. Skłania do zmierzenia się z wstydliwą, pomijaną przez długi czas milczeniem prawdą. Nie, nie wszyscy Polacy byli kryształowi i nie ma co się wybielać, tak samo jak nie można negować, że to Niemcy mierzyli broń w Polaków. Ale i po jednej i po drugiej stronie, polskiej i niemieckiej, nie byli to wszyscy. Do tego...

Wojna nie kończy się konkretnego dnia. Konsekwencje trwają bardzo długo. Szczególnie wśród tych ludzi, którzy żyli pomiędzy.
Pomiędzy starym a nowym.
Pomiędzy znanym a nieznanym.
Pomiędzy wygranymi a przegranymi.

Trudne relacje Polaków z Niemcami - wiemy z czego wynikają. Ale kiedy przyjrzymy się poszczególnym historiom, widzimy mnóstwo okrucieństwa. Otwieramy oczy ze zdumienia, kiedy czytamy jak traktowani byli ludzie. Niestety, oprawcy nie widzieli w ludziach ludzi. Zemsty doświadczali najbardziej bezbronni - kobiety i dzieci.

Autor bardzo dokładnie przedstawia fakty - przenosi nas do różnych miejscowości, ale jedno się nie zmieniało - moc nienawiści między ludźmi.

Odwety, samosądy, zemsta - czy Polacy mieli do tego prawo? Cywilna ludność niemiecka potraktowana była gorzej jak zwierzęta. Rabunki, gwałty, problemy w urzędach, walka o tożsamość - mimo świadomości krzywd, mimo konkretnych nazwisk oprawców, do dziś sprawy nie zostały wyjaśnione i nikt nie został skazany. IPN umorzył sprawy z powodu braków dowodów.

Smuci mnie, że ta bolesna prawda ciągle chowana jest pod dywan, by tylko nie przyznać, że wśród Polaków byli mordercy i źli ludzie. Bo według mnie doświadczone zło nie upoważnia do bycia podwójnie złym.

Magdalena Grzebałkowska w reportażu „1945. Wojna i pokój” opisywała tragiczne zdarzenia bezpośrednio po zakończeniu wojny - ten reportaż wstrząsnął mną bardzo mocno.
Piotr Pytlakowski dodaje dosadną garść danych i brutalność. U niego zabrakło mi trochę wrażliwości - choć pewnie trudno wymagać przy takim temacie tej cechy.

Wojna nie kończy się konkretnego dnia. Konsekwencje trwają bardzo długo. Szczególnie wśród tych ludzi, którzy żyli pomiędzy.
Pomiędzy starym a nowym.
Pomiędzy znanym a nieznanym.
Pomiędzy wygranymi a przegranymi.

Trudne relacje Polaków z Niemcami - wiemy z czego wynikają. Ale kiedy przyjrzymy się poszczególnym historiom, widzimy mnóstwo okrucieństwa. Otwieramy oczy ze...