Bardzo, ale to bardzo dobrze się czyta, troszeczkę jak powieść, przez co tak łatwo nie można się znudzić. Ciekawie przedstawiono korowód charakterów obcujących z Łempicką.

Bardzo, ale to bardzo dobrze się czyta, troszeczkę jak powieść, przez co tak łatwo nie można się znudzić. Ciekawie przedstawiono korowód charakterów obcujących z Łempicką.

Marzyłam o tej książce, od momentu, kiedy pojawiły się pierwsze zapowiedzi. Prawie skakałam z radości, kiedy ją dostałam. Co prawda spodziewałam się tomidła, a moim oczom ukazał się tomik - o naiwna nie zwróciłam uwagi na ilość stron - mój błąd! Przyznaję się bez bicia. Nie wspomnę o podnieceniu, które towarzyszyło mi w momencie gdy zaczynałam czytać. Po opisie książki, spodziewałam się tego, że Tamara będzie się dosłownie wylewała... będzie ciekła po palcach w momencie przewracania kartek. Spodziewałam się zanurzyć, po czubek głowy, w jej życiu. Spodziewałam się zachłysnąć Tamarą! Po prostu... Tymczasem głównej bohaterki, przynajmniej w moim odczuciu, w książce jak na lekarstwo. Może to ze względu na objętość, ale jak dla mnie, za dużo w niej cytatów z innych książek, przez co mam poczucie 'zmarnowanych kartek'. Żałuję, że nie ma w niej wszystkich obrazów, o których była mowa i tego, że pewne historie nie zostały bardziej zgłębione... Powiem jedno. Czym dalej w las... tym fajerwerki w mojej głowie stawały się bardziej zimnymi ogniami. Na końcu nawet zimnych ogni zabrakło... Plus za piękną okładkę.

Marzyłam o tej książce, od momentu, kiedy pojawiły się pierwsze zapowiedzi. Prawie skakałam z radości, kiedy ją dostałam. Co prawda spodziewałam się tomidła, a moim oczom ukazał się tomik - o naiwna nie zwróciłam uwagi na ilość stron - mój błąd! Przyznaję się bez bicia. Nie wspomnę o podnieceniu, które towarzyszyło mi w momencie gdy zaczynałam czytać. Po opisie książki,...

37/180/2023
Wyzwanie kwiecień 203 - Biografia
Podobało mi się bardzo. Nie jest to typowa biografia, raczej impresje z życia. Dobrze napisane. Szkoda, że czarno-białe zdjęcia (poza tym jest ich mało, ale skoro czarno-białe, to niezbyt jest czego żałować).
Wprawdzie zamiast "prószyć" jest "pruszyć", ale za to znalazłam mnóstwo ciekawych sformułowań:
"Kobieta powinna widzieć, jak dalece może iść za daleko." "To cytat z Jeana Cocteau. Z kolei inny Jean (Patou) mawiał, że prawdziwie szykowny mężczyzna powinien posiadać osiemdziesiąt garniturów. Jeżeli chodziłby w nich na co dzień i przez całe życie, to mogłabym się zgodzić. W przeciwnym razie moja ekologiczna dusza mocno się marszczy...
A o samej Łempickiej autorka pisze tak: "Tak, była żarłoczna, zachłanna, nienasycona. Ale gdyby nie była, to świat by się o niej nie dowidział, świat by ją pożarł, połknął, przeżuł i wydalił, jak tylu innych. Sam talent jeszcze z nikogo nie uczynił malarza. Zwykły malarz to jeszcze nie gwiazda, nie sława. Zwykły malarz jest jak kromka czerstwego chleba." (A Tamara od chleba wolała ciastka, a napoleonki w szczególności)
"Nie liczą się początki - powtarzała. - Nie liczą się początki, o ile koniec jest dobry."

37/180/2023
Wyzwanie kwiecień 203 - Biografia
Podobało mi się bardzo. Nie jest to typowa biografia, raczej impresje z życia. Dobrze napisane. Szkoda, że czarno-białe zdjęcia (poza tym jest ich mało, ale skoro czarno-białe, to niezbyt jest czego żałować).
Wprawdzie zamiast "prószyć" jest "pruszyć", ale za to znalazłam mnóstwo ciekawych sformułowań:
"Kobieta powinna widzieć,...

Nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę. Dobrze opisane życie Lempickiej. Jedyne czego mi brakowało to zdjęcia obrazów wraz z podpisami.

Nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę. Dobrze opisane życie Lempickiej. Jedyne czego mi brakowało to zdjęcia obrazów wraz z podpisami.

Grafomania. Na fali mody na Łempicką wydawnictwa na siłę próbują sprzedać cokolwiek w tym temacie, ale ta szmira nadaje się wyłącznie na opał. Dużo ciekawszą lekturą okazała się publikacja o naukowym charakterze Laury Claridge i odsyłam tam kogokolwiek zainteresowanego tematem. Jedna z niewielu wartościowych książek na polskim rynku poświęconych Tamarze.

Grafomania. Na fali mody na Łempicką wydawnictwa na siłę próbują sprzedać cokolwiek w tym temacie, ale ta szmira nadaje się wyłącznie na opał. Dużo ciekawszą lekturą okazała się publikacja o naukowym charakterze Laury Claridge i odsyłam tam kogokolwiek zainteresowanego tematem. Jedna z niewielu wartościowych książek na polskim rynku poświęconych Tamarze.

Tamara Łempicka - piękna, utalentowana, wyzwolona, bezkompromisowa. Sięgając po książkę Małgorzaty Czyńskiej liczyłam na więcej szczegółów z życia malarki. Sama lektura niestety jest napisana bardzo powierzchownie. Mało w niej sztuki, szczegółów z barwnego życia Łempickiej, za to sporo powtórzeń. Co jednak trzeba oddać autorce - opisała losy Tamary jako prawdziwy tryumf życia. Zarówno w jej sztuce, jak i życiu codziennym.

Tamara Łempicka - piękna, utalentowana, wyzwolona, bezkompromisowa. Sięgając po książkę Małgorzaty Czyńskiej liczyłam na więcej szczegółów z życia malarki. Sama lektura niestety jest napisana bardzo powierzchownie. Mało w niej sztuki, szczegółów z barwnego życia Łempickiej, za to sporo powtórzeń. Co jednak trzeba oddać autorce - opisała losy Tamary jako prawdziwy tryumf...

Powyższa lektura rozczarowała mnie, gdyż była chaotyczna, wiele rzeczy powtarzało się, a mało było o samym malarstwie.
Liczyłam na to, że dzięki tej lekturze będę miała możliwość zapoznania się z dziełami Łempickiej, a nie tylko z jej bujnym życiem.
Jedyny plus jest taki, że książkę czytało się bardzo szybko.

Powyższa lektura rozczarowała mnie, gdyż była chaotyczna, wiele rzeczy powtarzało się, a mało było o samym malarstwie.
Liczyłam na to, że dzięki tej lekturze będę miała możliwość zapoznania się z dziełami Łempickiej, a nie tylko z jej bujnym życiem.
Jedyny plus jest taki, że książkę czytało się bardzo szybko.

Na wstępie należy podkreślić jeden fakt, by uniknąć niesprawiedliwych ocen. Ta książka to nie jest biografia Tamary Łempickiej. To wielostronicowy esej, pewna impresja autorki nad życiem, osobowością i twórczością malarki. Nie chodzi w niej o fakty, chronologie i doświadczenia artystki. Raczej o oddanie jej charakteru, pasji życia, potrzeby bycia podziwianą i pragnienia doświadczania. Temu służy styl i język książki. Pełen chaosu i powtórzeń. Rwany, miejscami nieskładny. Jeśli ktoś o Łempickiej wie niewiele (czyt. autor tej opinii),to tekst Małgorzaty Czyńskiej jest dla niego dobrą okazją do wytworzenia jakiś skojarzeń, obrazów związanych z hasłem "Tamara Łempicka". Jeśli jednak ktoś szuka pogłębionej analizy twórczości Łempickiej, wpływu jej dzieciństwa, czasów, w których żyła czy otaczających ją ludzi na jej sztukę i życiowe decyzje, to się rozczaruje.

Na wstępie należy podkreślić jeden fakt, by uniknąć niesprawiedliwych ocen. Ta książka to nie jest biografia Tamary Łempickiej. To wielostronicowy esej, pewna impresja autorki nad życiem, osobowością i twórczością malarki. Nie chodzi w niej o fakty, chronologie i doświadczenia artystki. Raczej o oddanie jej charakteru, pasji życia, potrzeby bycia podziwianą i pragnienia...

Książka ma bardzo ciekawy i intrygujący wstęp. Jest równie frywolna jak opisywana postać czyli Tamara Łempicka. Czyta się szybko i przyjemnie. W zasadzie jeden wieczór. Jest trochę powtórzeń, które powodują, że skupiamy się na tym zamiast na opisywanej postaci, więc można było to napisać troszkę lepiej :) Polecam

Książka ma bardzo ciekawy i intrygujący wstęp. Jest równie frywolna jak opisywana postać czyli Tamara Łempicka. Czyta się szybko i przyjemnie. W zasadzie jeden wieczór. Jest trochę powtórzeń, które powodują, że skupiamy się na tym zamiast na opisywanej postaci, więc można było to napisać troszkę lepiej :) Polecam

Niepowtarzalna. Bezkompromisowa. Konsekwentna. Niepokorna. Narcystyczna. Jej dzieła zdobią ściany takich gwiazd jak Madonna czy Barbra Streisand. Skoncentrowana na misternym budowaniu swojej legendy, do której dorzucała to i owo. Jej obrazy są nasycone barwami, a akty mają kubiczne formy. Artystka, gwiazda bohemy lat przedwojennych, garściami czerpiąca z życia. Niedawno odwiedziłam wystawę jej poświęconą w Muzeum Narodowym w Lublinie. Tamara Łempicka. To o niej barwnie, ciekawie i nietuzinkowo pisze Małgorzata Czyńska w „Tryumfie życia”. Autorka nie uprawia sztampowej encyklopedycznej biografii. Przedstawia malarkę z krwi i kości, nie stroniącej od używek, alkoholu i jednonocnych przygód. Kolorowego ptaka, którego największą pasją było malarstwo. Malarkę, która płótnom oddała wszystko. Jak wspomniałam, nie jest to biografia, brak jej chronologii, dat, ułożenia, niemniej stanowi niezwykle barwny dodatek do tradycyjnych opowieści o tej niezwykłej kobiecie.

Niepowtarzalna. Bezkompromisowa. Konsekwentna. Niepokorna. Narcystyczna. Jej dzieła zdobią ściany takich gwiazd jak Madonna czy Barbra Streisand. Skoncentrowana na misternym budowaniu swojej legendy, do której dorzucała to i owo. Jej obrazy są nasycone barwami, a akty mają kubiczne formy. Artystka, gwiazda bohemy lat przedwojennych, garściami czerpiąca z życia. Niedawno...