37/180/2023
Wyzwanie kwiecień 203 - Biografia
Podobało mi się bardzo. Nie jest to typowa biografia, raczej impresje z życia. Dobrze napisane. Szkoda, że czarno-białe zdjęcia (poza tym jest ich mało, ale skoro czarno-białe, to niezbyt jest czego żałować).
Wprawdzie zamiast "prószyć" jest "pruszyć", ale za to znalazłam mnóstwo ciekawych sformułowań:
"Kobieta powinna widzieć, jak dalece może iść za daleko." "To cytat z Jeana Cocteau. Z kolei inny Jean (Patou) mawiał, że prawdziwie szykowny mężczyzna powinien posiadać osiemdziesiąt garniturów. Jeżeli chodziłby w nich na co dzień i przez całe życie, to mogłabym się zgodzić. W przeciwnym razie moja ekologiczna dusza mocno się marszczy...
A o samej Łempickiej autorka pisze tak: "Tak, była żarłoczna, zachłanna, nienasycona. Ale gdyby nie była, to świat by się o niej nie dowidział, świat by ją pożarł, połknął, przeżuł i wydalił, jak tylu innych. Sam talent jeszcze z nikogo nie uczynił malarza. Zwykły malarz to jeszcze nie gwiazda, nie sława. Zwykły malarz jest jak kromka czerstwego chleba." (A Tamara od chleba wolała ciastka, a napoleonki w szczególności)
"Nie liczą się początki - powtarzała. - Nie liczą się początki, o ile koniec jest dobry."

37/180/2023
Wyzwanie kwiecień 203 - Biografia
Podobało mi się bardzo. Nie jest to typowa biografia, raczej impresje z życia. Dobrze napisane. Szkoda, że czarno-białe zdjęcia (poza tym jest ich mało, ale skoro czarno-białe, to niezbyt jest czego żałować).
Wprawdzie zamiast "prószyć" jest "pruszyć", ale za to znalazłam mnóstwo ciekawych sformułowań:
"Kobieta powinna widzieć,...

Nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę. Dobrze opisane życie Lempickiej. Jedyne czego mi brakowało to zdjęcia obrazów wraz z podpisami.

Nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę. Dobrze opisane życie Lempickiej. Jedyne czego mi brakowało to zdjęcia obrazów wraz z podpisami.

Grafomania. Na fali mody na Łempicką wydawnictwa na siłę próbują sprzedać cokolwiek w tym temacie, ale ta szmira nadaje się wyłącznie na opał. Dużo ciekawszą lekturą okazała się publikacja o naukowym charakterze Laury Claridge i odsyłam tam kogokolwiek zainteresowanego tematem. Jedna z niewielu wartościowych książek na polskim rynku poświęconych Tamarze.

Grafomania. Na fali mody na Łempicką wydawnictwa na siłę próbują sprzedać cokolwiek w tym temacie, ale ta szmira nadaje się wyłącznie na opał. Dużo ciekawszą lekturą okazała się publikacja o naukowym charakterze Laury Claridge i odsyłam tam kogokolwiek zainteresowanego tematem. Jedna z niewielu wartościowych książek na polskim rynku poświęconych Tamarze.

Tamara Łempicka - piękna, utalentowana, wyzwolona, bezkompromisowa. Sięgając po książkę Małgorzaty Czyńskiej liczyłam na więcej szczegółów z życia malarki. Sama lektura niestety jest napisana bardzo powierzchownie. Mało w niej sztuki, szczegółów z barwnego życia Łempickiej, za to sporo powtórzeń. Co jednak trzeba oddać autorce - opisała losy Tamary jako prawdziwy tryumf życia. Zarówno w jej sztuce, jak i życiu codziennym.

Tamara Łempicka - piękna, utalentowana, wyzwolona, bezkompromisowa. Sięgając po książkę Małgorzaty Czyńskiej liczyłam na więcej szczegółów z życia malarki. Sama lektura niestety jest napisana bardzo powierzchownie. Mało w niej sztuki, szczegółów z barwnego życia Łempickiej, za to sporo powtórzeń. Co jednak trzeba oddać autorce - opisała losy Tamary jako prawdziwy tryumf...

Powyższa lektura rozczarowała mnie, gdyż była chaotyczna, wiele rzeczy powtarzało się, a mało było o samym malarstwie.
Liczyłam na to, że dzięki tej lekturze będę miała możliwość zapoznania się z dziełami Łempickiej, a nie tylko z jej bujnym życiem.
Jedyny plus jest taki, że książkę czytało się bardzo szybko.

Powyższa lektura rozczarowała mnie, gdyż była chaotyczna, wiele rzeczy powtarzało się, a mało było o samym malarstwie.
Liczyłam na to, że dzięki tej lekturze będę miała możliwość zapoznania się z dziełami Łempickiej, a nie tylko z jej bujnym życiem.
Jedyny plus jest taki, że książkę czytało się bardzo szybko.

Na wstępie należy podkreślić jeden fakt, by uniknąć niesprawiedliwych ocen. Ta książka to nie jest biografia Tamary Łempickiej. To wielostronicowy esej, pewna impresja autorki nad życiem, osobowością i twórczością malarki. Nie chodzi w niej o fakty, chronologie i doświadczenia artystki. Raczej o oddanie jej charakteru, pasji życia, potrzeby bycia podziwianą i pragnienia doświadczania. Temu służy styl i język książki. Pełen chaosu i powtórzeń. Rwany, miejscami nieskładny. Jeśli ktoś o Łempickiej wie niewiele (czyt. autor tej opinii),to tekst Małgorzaty Czyńskiej jest dla niego dobrą okazją do wytworzenia jakiś skojarzeń, obrazów związanych z hasłem "Tamara Łempicka". Jeśli jednak ktoś szuka pogłębionej analizy twórczości Łempickiej, wpływu jej dzieciństwa, czasów, w których żyła czy otaczających ją ludzi na jej sztukę i życiowe decyzje, to się rozczaruje.

Na wstępie należy podkreślić jeden fakt, by uniknąć niesprawiedliwych ocen. Ta książka to nie jest biografia Tamary Łempickiej. To wielostronicowy esej, pewna impresja autorki nad życiem, osobowością i twórczością malarki. Nie chodzi w niej o fakty, chronologie i doświadczenia artystki. Raczej o oddanie jej charakteru, pasji życia, potrzeby bycia podziwianą i pragnienia...

Książka ma bardzo ciekawy i intrygujący wstęp. Jest równie frywolna jak opisywana postać czyli Tamara Łempicka. Czyta się szybko i przyjemnie. W zasadzie jeden wieczór. Jest trochę powtórzeń, które powodują, że skupiamy się na tym zamiast na opisywanej postaci, więc można było to napisać troszkę lepiej :) Polecam

Książka ma bardzo ciekawy i intrygujący wstęp. Jest równie frywolna jak opisywana postać czyli Tamara Łempicka. Czyta się szybko i przyjemnie. W zasadzie jeden wieczór. Jest trochę powtórzeń, które powodują, że skupiamy się na tym zamiast na opisywanej postaci, więc można było to napisać troszkę lepiej :) Polecam

Niepowtarzalna. Bezkompromisowa. Konsekwentna. Niepokorna. Narcystyczna. Jej dzieła zdobią ściany takich gwiazd jak Madonna czy Barbra Streisand. Skoncentrowana na misternym budowaniu swojej legendy, do której dorzucała to i owo. Jej obrazy są nasycone barwami, a akty mają kubiczne formy. Artystka, gwiazda bohemy lat przedwojennych, garściami czerpiąca z życia. Niedawno odwiedziłam wystawę jej poświęconą w Muzeum Narodowym w Lublinie. Tamara Łempicka. To o niej barwnie, ciekawie i nietuzinkowo pisze Małgorzata Czyńska w „Tryumfie życia”. Autorka nie uprawia sztampowej encyklopedycznej biografii. Przedstawia malarkę z krwi i kości, nie stroniącej od używek, alkoholu i jednonocnych przygód. Kolorowego ptaka, którego największą pasją było malarstwo. Malarkę, która płótnom oddała wszystko. Jak wspomniałam, nie jest to biografia, brak jej chronologii, dat, ułożenia, niemniej stanowi niezwykle barwny dodatek do tradycyjnych opowieści o tej niezwykłej kobiecie.

Niepowtarzalna. Bezkompromisowa. Konsekwentna. Niepokorna. Narcystyczna. Jej dzieła zdobią ściany takich gwiazd jak Madonna czy Barbra Streisand. Skoncentrowana na misternym budowaniu swojej legendy, do której dorzucała to i owo. Jej obrazy są nasycone barwami, a akty mają kubiczne formy. Artystka, gwiazda bohemy lat przedwojennych, garściami czerpiąca z życia. Niedawno...

Biografia – niebiografia. Bardziej opowieść o Łempickiej niż twarde fakty. Jednak opowiedziana w taki sposób, że wciąga i pozwala poznać tę artystkę.
Łempicka była wolnym ptakiem w każdym tego wyrażenia rozumieniu. Wolna artystycznie, wolna seksualnie, wolna mentalnie. Nie znosiła konwenansów, nie cierpiała ograniczeń, nie rozumiała przywiązania i angażowała się we wszystko, nie będąc związana nigdzie na dłużej. Taki obraz wypływa z tej książki – a przynajmniej ja taki zobaczyłam. Jej sztuka przemawiała za nią, jej obrazy sprzedawały się na pniu, była rozchwytywana na całym świecie. Żyła sztuką i dla sztuki poświęcała wszystko. W jej rozumieniu poświęciła nawet swoje ciało na tym ołtarzu (inna sprawa, że ciało poświęciła również dla ratowania męża z więzienia). Kobieta absolutnie niepowtarzalna, która robiła co chciała w każdej dziedzinie życia. Wewnętrznie sprzeczna i niespójna emocjonalnie. Rzucała się w wir romansów będąc żoną Tadeusza, a jednocześnie nie umiała sobie poradzić z sytuacją, kiedy to on poznał nową miłość. Postrzegała ludzi wokół wyłącznie przez pryzmat ich wyglądu, co jak na artystkę pachnie płytkością. Jej sztuka odzwierciedlała etapy jej życia i jej namiętności. Opowiadała swoje życie według własnego uznania – koloryzowała, wzbogacała wszystkie wydarzenia o elementy, które w słuchaczach miały wzbudzać konkretne emocje. Od miejsca urodzenia aż po istotę swoich relacji jej opowieści niewiele miały wspólnego z prawdą. Była narcyzem lubującym się w budowaniu wizerunku, a jednocześnie uciekała od tłumów, miewała fazy zaszywania się przed światem. Była chimeryczna, jednak to do Tadeusza miała pretensje, kiedy wpadał w Weltschmerz. Obywatelka świata nie należąca nigdzie. Wiecznie udająca kogoś, sama pogubiona kim jest. Biseksualna dla własnej przyjemności. Na pozór niewrażliwa na emocje, sama ujawniająca swoją wrażliwość w listach do przyjaciela. Tamara Łempicka.
Książka jest napisana wolnym stylem powieści. Nie koncentruje się na datach, nie opowiada o wydarzeniach przez ich istotę a raczej przez ich istnienie – dowiadujemy się, że we Włoszech została zorganizowana wystawa, ale w jaki sposób do tego doszło? jak to się stało, że Włosi chcieli mieć u siebie jej wystawę? co spowodowało, że nazwisko Łempickiej pojawiło się na tamtejszych salonach? takich informacji nie dostaniemy w książce. Dostaniemy natomiast krótką historię romansu Tamary z modelem, który pozował do jej obrazu, który to właśnie był na tej włoskiej wystawie jednym z eksponatów. Mimo to możemy sobie jej życie poskładać z tych urywków. Nie jest chronologiczna (a przynajmniej nie tak, jak wyobrażamy sobie faktografię),ale te ucieczki z linii czasowej mają swoje znaczenie. One powracają jak mantra, bo z jakiegoś powodu dla artystki stanowiły jakiś ważny punkt w życiu. W jej głowie kotłują się pewne rozmowy, które zaważyły na jej decyzjach. Nie dowiadujemy się wiele o charakterze jej relacji z rodziną, jednak składamy sobie z pewnych epizodów jej stosunek do matki, siostry, córki. Nie jest to linearna biografia, ale daje nam pełny obraz (może właśnie pełniejszy niż klasyczna biografia) Łempickiej, ponieważ wchodzi nieco w jej głowę, w przytoczonych tekstach znajdujemy jej cytaty. Przez ten sposób narracji łatwiej skupić się na psychologii postaci, co dla mnie jest wartością dodaną. Ja zakochałam się w tej książce i w ogóle mnie nie mierziło, że w encyklopediach jest więcej informacji (od tego są encyklopedie),a wręcz spodobało mi się spojrzenie na Łempicką w ten sposób przez autorkę.

Polecam!

Biografia – niebiografia. Bardziej opowieść o Łempickiej niż twarde fakty. Jednak opowiedziana w taki sposób, że wciąga i pozwala poznać tę artystkę.
Łempicka była wolnym ptakiem w każdym tego wyrażenia rozumieniu. Wolna artystycznie, wolna seksualnie, wolna mentalnie. Nie znosiła konwenansów, nie cierpiała ograniczeń, nie rozumiała przywiązania i angażowała się we...

Strasznie chaotyczna. Masa dygresji, pełno powtórzeń i banałów, brak chronologii. Ciężko się w tym połapać. Za to informacji o słynnej malarce tyle samo, co w krótkiej notce z albumu z jej obrazami. Jak ktoś już wcześniej słusznie zauważył, więcej się można dowiedzieć po przeczytaniu artykułu na Wikipedii.

Strasznie chaotyczna. Masa dygresji, pełno powtórzeń i banałów, brak chronologii. Ciężko się w tym połapać. Za to informacji o słynnej malarce tyle samo, co w krótkiej notce z albumu z jej obrazami. Jak ktoś już wcześniej słusznie zauważył, więcej się można dowiedzieć po przeczytaniu artykułu na Wikipedii.