Nie mogę uwierzyć, że właśnie skończyłam przygodę z tą porywającą sagą historyczno-obyczajową.
Minął rok z kawałkiem, odkąd sięgnęłam po pierwszy tom i muszę stwierdzić, że była to jedna z lepszych decyzji czytelniczych jakie podjęłam. Chyba mogę śmiało stwierdzić, że rodzina Poldarków pomogła mi przetrwać ten trudny czas lockdownu.

W tej ostatniej części, historia zatoczyła krąg w wielu wątkach. Przeglądając moje wcześniejszy recenzje poprzednich tomów, widzę, że często zdawałam pytania retoryczne o dalsze losy bohaterów lub wpływ na ich życie po pewnych zdarzeniach i w tym tomie dostałam na nie parę odpowiedzi.
Po pierwsze, oprócz tego, że książka nazywa się Bella Poldark, bo w dużej mierze jest to tom poświęcony naszej Isabelli Rose, to myślę, że nie jest to jedyny powód tego tytułu. Wcześniej tylko jedna część nosiła imię dziecka Rossa i Demelzy ( Jeremy Poldark) i jest to nawiązanie do więzi która łączyła brata z młodszą siostrą. Jest to też podkreślenie, że Bella odziedziczyła najlepsze cechy po swoich rodzicach, jest kwintesencją ich genów i podsumowaniem sagi.
Bella rozkwitła w piękną młodą kobietę, która znalazła się w wirze wielkiego świata artystycznego, chociaż pewne smutne zdarzenia z przeszłości na pewno odcisnęły na nią swoje piętno.
Autor też poświęcił dużo czasu na opisanie relacji Rossa z Valentinem, który już jest niemal pewny jakie relacje łączą go z "kuzynem". Stara przepowiedni ciotki Agaty o jego urodzeniu pod czarnym księżycem niestety spełnia się w tym tomie.
A co z odwiecznym konfliktem Georga z Rossem? Obaj panowie trochę już się postarzeli i o dziwo w pewnym momencie podejmują wspólne działania na rzecz syna Elizabeth. Nie było jakiegoś spektakularnego starcia między oba panami, myślę, że autor chciał podkreślić, że z upływem lat, każdy spór zaczyna zatracać swoje znaczenie.
Trochę mi brakowało wzmianki o tym jaki w przyszłości będzie przyszły baronet Poldark- czyli młody Henry, najmłodsze dziecko Rosa i Demelzy, ale może to i dobrze. Każdy wymyśli dla niego swoje zakończenie.

Z ogromnym żalem kończę Sagę Rodu o Poldarkach, ale na pewno jeszcze do niej wrócę, to są książki, których nie da się zapomnieć.

Wpis zamieszczam w ramach wyzwania czytelniczego WyPożyczone.
http://www.rudymspojrzeniem.pl/2020/12/wyzwanie-czytelnicze-wypozyczone-2021.html

Nie mogę uwierzyć, że właśnie skończyłam przygodę z tą porywającą sagą historyczno-obyczajową.
Minął rok z kawałkiem, odkąd sięgnęłam po pierwszy tom i muszę stwierdzić, że była to jedna z lepszych decyzji czytelniczych jakie podjęłam. Chyba mogę śmiało stwierdzić, że rodzina Poldarków pomogła mi przetrwać ten trudny czas lockdownu.

W tej ostatniej części, historia...