Puchar miłości

Autor: Winston Graham
Tytuł: Puchar miłości
W ciemnej jaskini, wśród stosu zrabowanych kosztowności, leży zapomniany srebrny puchar z wygrawerowanym napisem Amor gignit amorem – „Miłość rodzi miłość’. To niewielkie naczynie będzie miało ogromny wpływ na dalsze losy dwóch zwaśnionych rodzin Poldarków i Warlegganów, a zapisana na nim sentencja stanie się przepowiednią, w której moc uwierzą wszyscy spragnieni miłości.
Wojna z Napoleonem dobiega końca. Rose, Demelaza oraz potężny sir George obserwują, jak ich dzieci wkraczają w dorosłość. Jeremy i Clowance oraz arogancki Valentine stają przed kluczowymi w ich życiu wyborami. Decyzje, które podejmą, ukształtują przyszłość nie tylko ich samych, ale również kolejnych pokoleń…

Zaczynając czytać myślałam, że będzie to w większości historyczna książka, bo na taką się wydaje. Jednak było w niej dużo cząstek jej, ale nie mogę powiedzieć, że cała się na tym skupiała. Dla mnie autor miał trochę trudne pismo i ciężko mi się ją czytało. Historia opisywana jest na swój sposób genialna. Jednak okazało się, że to nie jest mój typ książek. Każdego z nas interesują inne książki, więc jeżeli jesteście nią zainteresowani to zapraszam do przeczytania, być może Wam się spodoba całość. Uważam, że książka ma w sobie dobrą historię, więc w trakcie czytania skupiałam się na niej. Z jednej strony trudno było mi się odnaleźć w tym typie. Z drugiej szybko mi się ją czytało, mimo ciężkiego pisma w paru momentach. Dziękuję bardzo za możliwość zapoznania się z książką.
Ocena 6/10.

Autor: Winston Graham
Tytuł: Puchar miłości
W ciemnej jaskini, wśród stosu zrabowanych kosztowności, leży zapomniany srebrny puchar z wygrawerowanym napisem Amor gignit amorem – „Miłość rodzi miłość’. To niewielkie naczynie będzie miało ogromny wpływ na dalsze losy dwóch zwaśnionych rodzin Poldarków i Warlegganów, a zapisana na nim sentencja stanie się przepowiednią, w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tom prawie w całości o młodym pokoleniu. Trochę za dużo polityki, jak dla mnie, ale nadal klasa.

Tom prawie w całości o młodym pokoleniu. Trochę za dużo polityki, jak dla mnie, ale nadal klasa.

Pokaż mimo to

Zdecydowanie polecam całą serię.

Zdecydowanie polecam całą serię.

Pokaż mimo to

No i kolejny 10 tom serii już za mną. Bardzo się cieszę z tak poprowadzonej akcji. Uważam bowiem, że takie dobranie bohaterów jest dla nich najlepsze. Może nie z punktu widzenia rozsądku ale z puntu widzenia możliwego do zdobycia przez nich doświadczenia życiowego oraz chwilowej choć radości z przebywania z tymi na których im zależy. Mam tu przede wszystkim na myśli dzieci Rossa i Demelzy bo Walentain szczeże mówiąc niezbyt mnie obchodzi , a to przez swój niezwykle przedmiotowy sposób podchodzenia do kobiet. choć trzeba przyznać ,że miał jeden moment w którym pokazał, niestety tylko przez chwilę ludzką twarz. Jednak zaraz potem potwór drzemiący w nim od kiedy tylko pamiętam rozbudził się na nowo.
Bardzo się cieszę .że autor w taki sposób pociągną wątek jedynego syna Francisa i Elyzabeth. Moim zdaniem tak dobry człowiek jak on potrzebował takiej właśnie kobiety jak Amadora. Szkoda tylko ,że ich wątek jest tak krótki co prawda wprowadzany co jakiś czas do fabuły książki ale jednak.
Niezwykłym zaskoczeniem była dla nie rada jaką Ross dał swojemu najstarszemu synowi co do kobiety która koniec końców została jego żoną. Z jednej strony było to jak piorun z jasnego nieba w ustach dojrzałego mężczyzny po przejściach z gromadką dzieci, z drugiej jednak była to w końcu rada ojca który w przeszłości przechodził bardzo podobną historie i nie chciał by jego syn zakończył swoją historię w podobny sposób.
Zobaczymy jak dalej rozwinie się akcja. Trochę szkoda ,że na półce czekają na mnie już tylko dwa tomy.

No i kolejny 10 tom serii już za mną. Bardzo się cieszę z tak poprowadzonej akcji. Uważam bowiem, że takie dobranie bohaterów jest dla nich najlepsze. Może nie z punktu widzenia rozsądku ale z puntu widzenia możliwego do zdobycia przez nich doświadczenia życiowego oraz chwilowej choć radości z przebywania z tymi na których im zależy. Mam tu przede wszystkim na myśli...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiele się dzieje, jest kilka ciekawych zwrotów akcji, będących pokłosiem napadu na dyliżans. Z jednej strony trójka śmiałków trwa w przekonaniu, że ich tajemnica nie wyjdzie na jaw, jednak pojawia się niepokój, że sekret jest zagrożony, w szczególności, gdy pewnego dnia odkrywają, że w ich kryjówce był ktoś jeszcze...
Towarzyszymy nadal Clowance i Jeremiemu w ich rozterkach sercowych, i tutaj trzeba podkreślić, że rada jaką Ross udziela swojemu synowi w odniesieniu do sposobu w jaki zdobyć ukochaną - delikatnie mówiąc szokuje, choć nie jest oderwana od tej postaci i jej wcześniejszych losów. Ciekawą niespodziankę szykuje również Valentine Warleggan :)
Ogromnym plusem całej sagi jest tło historyczne - tym razem mamy do czynienia ze schyłkiem epoki napoleońskiej i końcem wojny Anglii z Francją. Rozwija się również wątek Geofreya Charles'a związany z jego karierą wojskową.
Abstrahując od powyższego, powieść czyta się przyjemnie, akcja jest dynamiczna i często trzyma w napięciu. Polecam serdecznie i już żałuję, że saga powoli dobiega końca.

Wiele się dzieje, jest kilka ciekawych zwrotów akcji, będących pokłosiem napadu na dyliżans. Z jednej strony trójka śmiałków trwa w przekonaniu, że ich tajemnica nie wyjdzie na jaw, jednak pojawia się niepokój, że sekret jest zagrożony, w szczególności, gdy pewnego dnia odkrywają, że w ich kryjówce był ktoś jeszcze...
Towarzyszymy nadal Clowance i Jeremiemu w ich rozterkach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powrót do serii ,,Dziedzictwo rodu Poldark" niesie z sobą całe pokłady przyjemności. Jest niczym spotkanie dawno niewidzianych przyjaciół - chociaż na co dzień jest się osobno to gdy dojdzie do spotkania wszystko trafia na swoje miejsce i można z pełnym zaufaniem i radością nadrabiać zaległości.

,,Puchar miłości" rozpoczyna radosne wydarzenie jakim jest powrót Geoffreya Charlesa z żoną do Kornwalii. Jest to idealna okazja by zebrać wszystkich bohaterów razem i spojrzeć na ich dotychczasowe życie z odpowiedniej perspektywy. Pojawia się Drake z Morwenną, Enysowie, Ross i Demelza wraz z dziećmi oraz ich skomplikowanym życiem uczuciowym oraz George Warleggan. Wszyscy znaleźli się w pewien sposób na rozstaju swoich dróg. Młodsze pokolenie: Clowance, Jeremy i Valentine próbuje odnaleźć się w swoich uczuciach, podejmują działania, które wydają się być sprzeczne z ich naturą, dokonują szaleńczych wyborów i cóż.. czas pokażę jakie będzie miało to konsekwencje. Po przeciwnej stronie barykady zdają się stać starsi bohaterowie. Oni już wielkie namiętności i szaleńcze wybory mają za sobą, teraz mogą tylko czuwać, wspierać, doradzać czy ... oceniać.

,,Puchar miłości" ma ten cudowny klimat, który zauroczył mnie w już dawno. Akcja dzieje się niespiesznie, poprzetykana jest detalami i bogatymi odniesieniami do życia w Anglii początku XIX wieku oraz do Wielkiej Historii. Jednak pomimo pozornego spokoju dzieje się wiele. Każde zdarzenie ma znaczenie i poważnie rzutuje na bohaterów, podkreśla ich charakter i determinuje przyszłe wydarzenia. Nie ma prostych dróg, nie ma prostych wyborów, są zakręty, upadki i wzloty budujące cały skomplikowany, bogaty obraz, dzięki któremu powstaje historia, której nie można zapomnieć i do której chce się wracać.

Powrót do serii ,,Dziedzictwo rodu Poldark" niesie z sobą całe pokłady przyjemności. Jest niczym spotkanie dawno niewidzianych przyjaciół - chociaż na co dzień jest się osobno to gdy dojdzie do spotkania wszystko trafia na swoje miejsce i można z pełnym zaufaniem i radością nadrabiać zaległości.

,,Puchar miłości" rozpoczyna radosne wydarzenie jakim jest powrót Geoffreya...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem, co mogę powiedzieć o tej serii, bo chyba wszystko już powiedziałam przy okazji dziewięciu poprzednich tomów. W powieściach Winstona Grahama jestem niezaprzeczalnie zakochana już od pierwszej przeczytanej przeze mnie książki tego autora i chyba pozostanę pod ich wpływem na zawsze.

Chyba największym plusem całej serii jest to, że trzyma poziom (mam nadzieję, że nie chwalę dnia przed zachodem słońca, bo przede mną jeszcze dwa tomy), co rzadko zdarza się przy tak długich seriach. Sprawia to, że nie muszę się zmuszać, by ją dokańczać i z jednej strony nawet nie chcę jej kończyć.

Podoba mi się także to, że autor skupił się w "Pucharze miłości" również na kwestiach polityczno-społeczno-historycznych. Opisuje więc końcówkę wojen napoleońskich oraz sytuację polityczną Europy tuż po ich zakończeniu. Wcześniej historia była jedynie tłem dla opowieści o Poldarkach, ich przyjaciołach i wrogach, więc tym bardziej doceniam ten krok.

Tak naprawdę jedynymi rzeczami, które mi się nie do końca podobały, były wybory życiowe dwojga najstarszych dzieci Rossa i Demelzy. Nie ukrywam, że nie podoba mi się to, w kim zarówno Jeremy jak i Clowance ulokowali swoje uczucia, jak i to, że te historie potoczyły się tak a nie inaczej. Jednak dzięki temu jestem o tyle bardziej ciekawa tego, jak te wątki dalej się rozwiną i czy młodzi będą żałować podjętych decyzji.

Nie wiem, co mogę powiedzieć o tej serii, bo chyba wszystko już powiedziałam przy okazji dziewięciu poprzednich tomów. W powieściach Winstona Grahama jestem niezaprzeczalnie zakochana już od pierwszej przeczytanej przeze mnie książki tego autora i chyba pozostanę pod ich wpływem na zawsze.

Chyba największym plusem całej serii jest to, że trzyma poziom (mam nadzieję, że nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta część była niezwykle irytująca. Jakby nie te postacie, znane z wcześniejszych losów

Ta część była niezwykle irytująca. Jakby nie te postacie, znane z wcześniejszych losów

Pokaż mimo to

Jest to kolejny tom o rodzinie Poldarków, zawsze z miłą chęcią wracam po kolejny tom aby zobaczyć jakie losy czekają na bohaterów. Czy sobie poradzą? Czy odnajdą może szczęście?
Kornwalia, 1813–1815.

W ciemnej jaskini, wśród stosu zrabowanych kosztowności, leży zapomniany srebrny puchar z wygrawerowanym napisem Amor gignit amorem – „Miłość rodzi miłość’. To niewielkie naczynie będzie miało ogromny wpływ na dalsze losy dwóch zwaśnionych rodzin Poldarków i Warlegganów, a zapisana na nim sentencja stanie się przepowiednią, w której moc uwierzą wszyscy spragnieni miłości.

Wojna z Napoleonem dobiega końca. Rose, Demelaza oraz potężny sir George obserwują, jak ich dzieci wkraczają w dorosłość. Jeremy i Clowance oraz arogancki Valentine stają przed kluczowymi w ich życiu wyborami. Decyzje, które podejmą, ukształtują przyszłość nie tylko ich samych, ale również kolejnych pokoleń…
Puchar Miłości mnie nie zawiódl tak jak poprzednie części. Poweść bardzo wciągająca, autor skupił się tym razem bardziej na stronie historycznej co z przyjemnością się czytało.

Jest to kolejny tom o rodzinie Poldarków, zawsze z miłą chęcią wracam po kolejny tom aby zobaczyć jakie losy czekają na bohaterów. Czy sobie poradzą? Czy odnajdą może szczęście?
Kornwalia, 1813–1815.

W ciemnej jaskini, wśród stosu zrabowanych kosztowności, leży zapomniany srebrny puchar z wygrawerowanym napisem Amor gignit amorem – „Miłość rodzi miłość’. To niewielkie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W poprzedniej opinii dotyczącej "Tańca młynarza" napisałam, że liczę na powrót Geoffreya Charlesa. Że będzie on powiewem świeżości w tej części.
Bohater tak jak przypuszczałam powrócił do Kornwalii, niestety nie na długo. Mimo to jego pojawienie się sprawiło mi dużo radości. Wśród najmłodszych bohaterów jest chyba moim ulubieńcem. Miły, odważny, inteligentny i mający łeb na karku. Do tego jeszcze pojawiła się jego żona, Amadora, która również jest bardzo interesującą postacią. Niestety szybko zniknęli z kart książki, mam nadzieję, że w kolejnych tomach zagoszczą na stałe w Trenwith.
Drugim plusem i odkryciem wśród postaci sagi jest Valentine. Ma on wiele negatywnych cech. Jest dumny, egoistyczny i egocentryczny. Mimo to muszę przyznać, że jest bardzo intrygującą postacią i jestem ciekawa jak rozwiną się jego dalsze losy. Szczególnie po tym w jaki sposób Autor rozwinął jego wątek w tej części.
Minusem w dalszym ciągu są głowni bohaterowie "drugiej części" sagi czyli Jeremy oraz Clowance. Wiem, że miłość jest ślepa ale jak można nie zauważać tak istotnych wad swoich wybranków. Jak można być aż tak zapatrzonym w drugą osobę i nie widzieć nic. Nie zgadzam się z wyborami jakich dokonali, nie popieram ich. Są głupie, niewłaściwe i nieracjonalne. Wydaje się, że nieraz będą cierpieć ale w sumie dobrze im tak (wiem, jestem okropna).
W tej części trochę zaczęło mnie męczyć powolne prowadzenie akcji. Ma to swoje plusy, buduje nastrój i potęguje emocje. Ale w tutaj bardzo niewiele się działo a powolne prowadzenie narracji po prostu mnie męczyło. W ogóle tę część można by bardzo uszczuplić jeżeli chodzi o objętość. Czystej akcji było tutaj tak w sam raz na 100 stron. Po co pozostałe 500? A no zajęły je jakieś bezsensowne dialogi, opisy i wątki historyczne.
Muszę przyznać, że powoli zaczynam czuć przesyt Sagą o Poldarkach.

W poprzedniej opinii dotyczącej "Tańca młynarza" napisałam, że liczę na powrót Geoffreya Charlesa. Że będzie on powiewem świeżości w tej części.
Bohater tak jak przypuszczałam powrócił do Kornwalii, niestety nie na długo. Mimo to jego pojawienie się sprawiło mi dużo radości. Wśród najmłodszych bohaterów jest chyba moim ulubieńcem. Miły, odważny, inteligentny i mający łeb na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to