Bella Poldark

Choć cierpię z powodu zakończenia sagi, ten tom był już nieco na siłę. Postać Belli też nie przypadła mi do gustu.

Choć cierpię z powodu zakończenia sagi, ten tom był już nieco na siłę. Postać Belli też nie przypadła mi do gustu.

Pokaż mimo to

Będę tęsknić. Chyba najlepsza część sagi-akcja, tempo, bez żadnych nudnych przestojów. Super spędzony czas.

Będę tęsknić. Chyba najlepsza część sagi-akcja, tempo, bez żadnych nudnych przestojów. Super spędzony czas.

Pokaż mimo to

Polecam

Polecam

Pokaż mimo to

Trochę naciągana 10, ale naprawdę ta książka jest niesamowicie dobra i pod koniec uroniłem parę łez co rzadko mi się zdarza. Szkoda, że to ostatni tom, ale jestem niezwykle zadowolony z lektury tej sagi, która z miejsca stała się jedną z moich ulubionych. Polecam serdecznie.

Trochę naciągana 10, ale naprawdę ta książka jest niesamowicie dobra i pod koniec uroniłem parę łez co rzadko mi się zdarza. Szkoda, że to ostatni tom, ale jestem niezwykle zadowolony z lektury tej sagi, która z miejsca stała się jedną z moich ulubionych. Polecam serdecznie.

Pokaż mimo to

I ostatnia, 12 część serii odstawiona na półkę.
To już jest koniec.

Powieści Winstona Grahama czytało się szybko i przyjemnie. Jest to literatura dość stereotypowa, ale nie nudna. Fabuła przenosi nas do XVIII – wiecznej Kornawlii i pokazuje życie różnych warstw społecznych, które swą osobą łączy Ross Poldark – podupadły ziemianin.

Dzięki sporej galerii bohaterów, którzy potrafią wywoływać u czytelnika różne emocje, jest w czym wybierać, ale można się też pogubić. ;) Jednych lubimy bardziej, innych mniej, z jednymi się utożsamiamy, innych nie potrafimy zrozumieć, a z jeszcze innych się śmiejemy.

Moimi idolami byli Jud i Prudie Paynterowie. Odpychający i marudni, wiecznie narzekający i kłócący się ze sobą służący Rossa. Udały się te postaci Grahamowi, chociaż moim zdaniem ich serialowy wizerunek dodał im jeszcze swoistego „poloru”. ;)

Seria idealna na wakacje, niekoniecznie w Kornwalii. ;)

I ostatnia, 12 część serii odstawiona na półkę.
To już jest koniec.

Powieści Winstona Grahama czytało się szybko i przyjemnie. Jest to literatura dość stereotypowa, ale nie nudna. Fabuła przenosi nas do XVIII – wiecznej Kornawlii i pokazuje życie różnych warstw społecznych, które swą osobą łączy Ross Poldark – podupadły ziemianin.

Dzięki sporej galerii bohaterów, którzy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatni tom sagi Poldarków zmienił nieco charakter - historia przestała grać rolę centralnego tła, a jej miejsce zajęła zagadka kryminalna (w Kornwalii grasuje seryjny zabójca kobiet).

Tytułowa Bella postanawia rozwijać swój talent wokalny, i z pomocą narzeczonego, rozpocząć karierę śpiewaczki operowej. Życie zawodowe i miłosne najmłodszej latorośli Poldarków okazuje się jednak burzliwe. Niemniej jednak Bella, mimo młodego wieku, wydaje się być najbardziej niezależnym i dojrzałym spośród dzieci Rossa i Demelzy. Wie czego chce, umie postawić na swoim, nie boi się ryzyka i przełamania schematów.

Ponadto pojawia się interesująca postać Philipa Prideaux - weteran bitwy pod Waterloo, ciężko doświadczony trudnymi przeżyciami wojennymi. Miałam nadzieję na bardziej intrygujące rozwinięcie wątku tej postaci - niestety, jak dla mnie, wyszło zbyt cukierkowo.

Generalnie już na wstępie Autor zaznacza, że to ostatnia część sagi - nie pozostaje więc tajemnicą, że dochodzi do podsumowań i zamknięcia wielu wątków. Na szczęście pozostaje kilka niedopowiedzeń - szczególnie ciekawa pod tym względem jest scena pożaru.

Szkoda, że to już koniec podróży z Poldarkami. Świetny początek sagi , nieco słabsze tempo w środku oraz wspaniały przedostatni tom, po słodko-gorzkie zakończenie - całość dostarczała wielu emocji, pełnokrwistych i niejednoznacznych postaci, bardzo dobrze wyeksponowanego tła historycznego oraz zaskakującego zwrotu w postaci wątku kryminalnego, a wszystko w klimacie kornwalijskich skalistych plaż. Warto.

Ostatni tom sagi Poldarków zmienił nieco charakter - historia przestała grać rolę centralnego tła, a jej miejsce zajęła zagadka kryminalna (w Kornwalii grasuje seryjny zabójca kobiet).

Tytułowa Bella postanawia rozwijać swój talent wokalny, i z pomocą narzeczonego, rozpocząć karierę śpiewaczki operowej. Życie zawodowe i miłosne najmłodszej latorośli Poldarków okazuje się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z moich ulubionych serii właśnie dobiegła końca. Przez te kilka lat, podczas których co jakiś czas sięgałam po kolejny tom, za każdym razem czułam się, jakby wracała do domu.

"Bella Poldark" zarówno rozpoczyna jak i kończy wiele wątków znanych nam z poprzednich tomów, jednak nie zamyka ich wszystkich, kończąc się dość otwarcie, tak, jakby Graham miał dopisać jeszcze przynajmniej jeden tom. Podobał mi się ten zabieg, bo sugeruje, że nawet jeżeli dla nas ta historia się kończy, to życie bohaterów nadal się toczy.

Muszę przyznać, że mimo tego, że nadal był to bardzo dobry tom z bardzo dobrą historią, to jednak czegoś mi w nim brakowało. Może to wina tego, że to jest ostatni tom i przez to szukałam w nim czegoś więcej, niż zaprezentował autor? Tak czy inaczej i tutaj nie brakowało dramatycznych wydarzeń, radości i wzruszeń, a tym ta seria właśnie stoi.

To, co z pewnością wyszło Grahamowi idealnie i zarazem to, co w tej sadze tak kocham, to bohaterowie. Autorowi udało się stworzyć całą gamę postaci, które uwielbiamy, których nie lubimy, albo o których zmieniamy zdanie w trakcie lektury kolejnych tomów. Jednocześnie jednak nie uczynił ich postaciami wyłącznie dobrymi; każdy z nich - Ross, Demelza, Geogre i inni - mają zarówno wady jak i zalety, których Graham ani nie wyolbrzymia, ani nie umniejsza. Opisał swoich bohaterów jakby byli oni prawdziwymi ludźmi, którzy rzeczywiście żyli, a koleje ich losów były raz dobre, a raz nie, tak jak i w prawdziwym życiu. Wyraźnie też widać, że autor bardzo polubił swoich bohaterów, nie oznacza to jednak, że głaskał ich po główce przez całe dwanaście tomów.

Wspaniały jest też styl autora, bo choć w gruncie rzeczy bardzo prosty, to nie brak w nim humoru i ironii, która stała się chyba (przynajmniej moim zdaniem) cechą charakterystyczną Grahama. Na pewno dużą zasługę ma w tym wszystkim tłumacz, który zrobił naprawdę świetną robotę, przekładając całą sagę na język polski.

Są jeszcze dwie rzeczy, które wyróżniają całą sagę. Pierwszą jest ilość tomów, a drugą Kornwalia. Jeśli chodzi o tą pierwszą, to zdaję sobie sprawę, że dla kogoś dwanaście tomów to może być za dużo, jednak w odróżnieniu od innych podobnych serii, które też mają nam przedstawić koleje losu jakiejś rodziny (m.in. różne sagi skandynawskie), żaden z nich nie jest pisany na siłę czy niepotrzebny, a wszystkie tworzą razem jedną spójną całość. Nie widać też, by Graham był znudzony materiałem, co przy tak długich seriach też się zdarza.

Drugą rzeczą jest Kornwalia, piękna, dzika kraina, o której przed przeczytaniem nie wiedziałam za wiele, żeby nie powiedzieć, że nie wiedziałam nic, jednak autor odmalował ją w tak piękny sposób, że nie mogłam się nie zakochać. Można by pomyśleć, że w tak magicznej scenerii, pełnej klifów, morskiego powietrza i wrzosowisk nie można opisywać zwykłego życia ludzi, ale to tylko dodało niezwykłości temu regionowi. I gdyby ktoś mnie teraz zapytał, gdzie chciałabym mieszkać, bez wahania odpowiedziałabym, że właśnie tam, w Kornwalii.

"Dziedzictwo rodu Poldarków" jest chyba jedną z najbardziej niejednoznacznych serii jakie przyszło mi przeczytać w życiu. Z jednej strony była to zwykła opowieść o pewnej rodzinie i ludziach z nią związanych, z drugiej - magiczna, wręcz inspirująca dla mnie historia, która pozostanie ze mną na długo, jeśli nie na zawsze, a ja za jakiś czas znów chętnie wrócę do Rossa, Demelzy i innych bohaterów. Szkoda tylko, że nie przeczytam już nigdy tej serii po raz pierwszy.

Jedna z moich ulubionych serii właśnie dobiegła końca. Przez te kilka lat, podczas których co jakiś czas sięgałam po kolejny tom, za każdym razem czułam się, jakby wracała do domu.

"Bella Poldark" zarówno rozpoczyna jak i kończy wiele wątków znanych nam z poprzednich tomów, jednak nie zamyka ich wszystkich, kończąc się dość otwarcie, tak, jakby Graham miał dopisać jeszcze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

UUUUFFFF!!!!

Cykl świetny - dzieje rodziny Poldarków na przełomie XVIII i XIX wieku w Anglii, a w tle wydarzenia historyczne we Francji;

No, ale 12 tomów jeden za drugim trochę mnie zmęczyło...

Ale POLECAM!!! POLECAM!!! POLECAM!!!

UUUUFFFF!!!!

Cykl świetny - dzieje rodziny Poldarków na przełomie XVIII i XIX wieku w Anglii, a w tle wydarzenia historyczne we Francji;

No, ale 12 tomów jeden za drugim trochę mnie zmęczyło...

Ale POLECAM!!! POLECAM!!! POLECAM!!!

Pokaż mimo to

Bardzo dobre zakonczenie sagi,w ktorym wplata sie nawet watek kryminalny. Okazuje sie, ze Isabella Rose jest najciekawszym dzieckiem Poldarkow, majacym w sobie cechy matki oraz ojca zmieszane w ciekawy charakter. W przypadku Jeremiego czy Clowance nie moglam tego do konca wyczuc. I to jestniezla klamra spinajaca kilkadziesiat lat z zycia rodu Poldarkow.

Bardzo dobre zakonczenie sagi,w ktorym wplata sie nawet watek kryminalny. Okazuje sie, ze Isabella Rose jest najciekawszym dzieckiem Poldarkow, majacym w sobie cechy matki oraz ojca zmieszane w ciekawy charakter. W przypadku Jeremiego czy Clowance nie moglam tego do konca wyczuc. I to jestniezla klamra spinajaca kilkadziesiat lat z zycia rodu Poldarkow.

Pokaż mimo to

Jak żyć, bez Poldarków. Cudowna saga

Jak żyć, bez Poldarków. Cudowna saga

Pokaż mimo to