Rzeczy, których nie wyrzuciłem

Odkładałam przeczytanie tej książki niczym oczekiwanie na najlepszy smakołyk. Z recenzji wyłaniał się obraz książki idealnej - wspomnień snutych przy porządkowaniu księgozbioru, pełnych emocji i wzruszeń.
I owszem jest to pozycja bardzo dobra. Mnie jednak nie wstrząsnęła a takie miałam oczekiwania. Słowa nie ważą tu tyle, żeby wracać do nich bez ustanku. Szkoda.

Odkładałam przeczytanie tej książki niczym oczekiwanie na najlepszy smakołyk. Z recenzji wyłaniał się obraz książki idealnej - wspomnień snutych przy porządkowaniu księgozbioru, pełnych emocji i wzruszeń.
I owszem jest to pozycja bardzo dobra. Mnie jednak nie wstrząsnęła a takie miałam oczekiwania. Słowa nie ważą tu tyle, żeby wracać do nich bez ustanku. Szkoda.

Pokaż mimo to

Wyjątkowe świadectwo rozliczenia się z życiem mamy.

Wyjątkowe świadectwo rozliczenia się z życiem mamy.

Pokaż mimo to

Mężczyzna po śmierci matki porządkuje jej mieszkanie. Stopniowo przegląda jej ukochany księgozbiór, rzeczy codziennego użytku czy inne bibeloty. Niemal każdy przedmiot wiąże się z niezliczoną ilością wspomnień. Ze wspomnień tych wyłania się portret wyjątkowej kobiety, która była za swojego życia zmarła kobieta. Syn poznaje historię matki, historię swoich rodziców, na którą wcześniej nie potrafił się otworzyć.
Jakie wnioski wyciągnąć możemy z jego „sentymentalnej”, jednak w rzeczywistości pozbawionej sentymentów, szczerej podróży?

Książka Marcina Wichy już dawno przykuła moją uwagę, ze względu na bardzo ciekawy, bo niespotykanie minimalistyczny design okładki. Ostatnio, na fali zainteresowania książkami nominowanymi do Literackiej Nagrody Nike w końcu po nią sięgnęłam. Mimo niepozornego rozmiaru książka silnie nacechowana jest emocjonalnie. Sposób kształtowania narracji jest raczej „slow”, jednak książkę czyta się bardzo szybko.
Próba odkrycia drugiej, skrywanej przed ludźmi strony matki, której podjął się autor to bardzo ciekawy przykład oswojenia się ze stratą. Stratą, która była do przewidzenia, ale jednak zaskoczyła. Stratą, która już pozornie oswojona jeszcze przez długi czas jest wypierana. Stratą, która zawsze uświadamia jak wiele słów pozostało niewypowiedzianych...

Pisarstwo Marcina Wichy jest dosyć oszczędne w środkach, podobnie chyba jak jego projekty. Mimo tej oszczędności wiele można jednak wyczytać między słowami. Książka nie jest najłatwiejsza w odbiorze, ze względu na swoją tematykę, która do najlżejszych nie należy. Użyte przez autora środki stylistyczne też bardzo często są bezpośrednie, pozbawione zbędnych sentymentów. Myślę, że podczas tworzenia książki mogła przyświecać mu maksyma „minimum słów, maksimum treści”. I bardzo dobrze mu się to udało!

„Rzeczy, których nie wyrzuciłem” to opowieść o radzeniu sobie ze stratą, bez utraty tego, co było najpiękniejsze w relacji z osobą, której już zabrakło. To ciekawa propozycja, jednak nie dla każdego, bo wymaga odpowiedniego nastroju. To świadectwo tego, że nie zawsze pozostawiamy po sobie to, co faktycznie chcielibyśmy by po nas pozostało...

Mężczyzna po śmierci matki porządkuje jej mieszkanie. Stopniowo przegląda jej ukochany księgozbiór, rzeczy codziennego użytku czy inne bibeloty. Niemal każdy przedmiot wiąże się z niezliczoną ilością wspomnień. Ze wspomnień tych wyłania się portret wyjątkowej kobiety, która była za swojego życia zmarła kobieta. Syn poznaje historię matki, historię swoich rodziców, na którą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudno oceniać książkę na temat takiego doświadczenia, jednak dla mnie to po prostu urywki wspomnień, które nadają się do pamiętnika. Niektóre z poruszanych tematów są dość wyświechtane. Składowanie wycinków z przepisami jest jednak jakoś mocno znajome i ciepło się kojarzy.

Trudno oceniać książkę na temat takiego doświadczenia, jednak dla mnie to po prostu urywki wspomnień, które nadają się do pamiętnika. Niektóre z poruszanych tematów są dość wyświechtane. Składowanie wycinków z przepisami jest jednak jakoś mocno znajome i ciepło się kojarzy.

Pokaż mimo to

"Rzeczy..." to zbiór krótkich opowiadań, w których autor wspomina swoją zmarłą matkę. Porządkując głównie zbiór jej książek, Pan Marcin maluje przed czytelnikiem obraz stanowczej, silnej i charakternej kobiety.

"Rzeczy, których nie wyrzuciłem" to szczera, prawdziwa, ale przede wszystkim szalenie intymna książka. Wchodzimy tu bowiem całkowicie w świat autora, widzimy obraz jego matki, jego oczyma. Czytając niektóre ze wspomnień czułam wstyd. Czułam się trochę jak podglądacz. Intymność przekazu blokowała mnie. Byłam obok. Stałam, słuchałam i ogarniało mnie przygniatające poczuciem winy, że nie powinnam, że tak nie wypada. Nie czułam wzruszenia! Nie roniłam łez! Było mi po prostu wstyd...

Świat wspomnień Autora jest niezwykle oszczędny w formie, ale w tym wszystkim zadziwiła mnie lekkość jego pióra. Trudno ocenić mi te pozycję. Przyznam, że oczekiwałam, że dostanę tu "więcej rzeczy", a wraz z nimi więcej wspomnień, które pozwolą również i mnie zatopić się we wspomnieniach. Dostałam tu intymność w którą nie potrafiłam wejść oraz streszczenia książek wchodzących w skład masy spadkowej, którą po prostu należy uporządkować. Nie dostałam tu bomby emocjonalnej, choć bardzo chciałam by wybuchła i mnie sponiewierała.

Ta książka to zamknięty świat autora! Świat pełen czułości, intymności, delikatności. Wszystko to jednak jest jakby za szybą. Dostajemy piękny język, prostą formę i próbę odpowiedzi na pytanie czy wspomnienia zawsze zapisują się w rzeczach, które posiadali ich właściciele?

"Rzeczy, których nie wyrzuciłem" to trudna i intymna lektura. Tak trudna, jak trudno jest stanąć w pustym mieszkaniu, oko w oko z tęsknotą, którą wywołała śmierć...

"Rzeczy..." to zbiór krótkich opowiadań, w których autor wspomina swoją zmarłą matkę. Porządkując głównie zbiór jej książek, Pan Marcin maluje przed czytelnikiem obraz stanowczej, silnej i charakternej kobiety.

"Rzeczy, których nie wyrzuciłem" to szczera, prawdziwa, ale przede wszystkim szalenie intymna książka. Wchodzimy tu bowiem całkowicie w świat autora, widzimy obraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzeba lubić syl Wichy,żeby zrozumieć,co ma na myśli w danej chwili.
Osobiście przypadła mi do gustu,taka forma.
Dla mnie takie rzetelne,nie cukierkowe, podsumowanie czyjegoś życia, w tym wypadku własnej matki jest na plus.Ukazuje jakie aspekty miały wpływ na ukształtowanie jego osobowości i z czym się nie do końca zgadzał.
Widać dojrzałość w każdej wypowiedzi.Często,po czyjejś śmierci,mamy tendencję do gloryfikacji tejże osoby. W książce tego nie uraczymy.

Trzeba lubić syl Wichy,żeby zrozumieć,co ma na myśli w danej chwili.
Osobiście przypadła mi do gustu,taka forma.
Dla mnie takie rzetelne,nie cukierkowe, podsumowanie czyjegoś życia, w tym wypadku własnej matki jest na plus.Ukazuje jakie aspekty miały wpływ na ukształtowanie jego osobowości i z czym się nie do końca zgadzał.
Widać dojrzałość w każdej wypowiedzi.Często,po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, która mówi o przemijaniu. Nie tylko jeśli chodzi o osoby ale również o czasy. Nostalgiczna. Przyjemnie napisana. Bezmatek wywołał we mnie różne uczucia (w tym też negatywne), książka Pana Marcina ma zdecydowanie więcej klasy z pogodzeniem się z takim stanem rzeczy. Nie szokuje.

Książka, która mówi o przemijaniu. Nie tylko jeśli chodzi o osoby ale również o czasy. Nostalgiczna. Przyjemnie napisana. Bezmatek wywołał we mnie różne uczucia (w tym też negatywne), książka Pana Marcina ma zdecydowanie więcej klasy z pogodzeniem się z takim stanem rzeczy. Nie szokuje.

Pokaż mimo to

"Rzeczy, których nie wyrzuciłem", te, które zostały i przypominają nam o naszych bliskich, naszej historii, pokoleniu, które przemija. To książka bardzo nostalgiczna, pełna czułości, miłości i tęsknoty za ojcem, za matką, których już nie ma. Za bliskimi, którzy odeszli. Co nam po nich pozostanie? Książki, ubrania, bibeloty, zdjęcia, ale przede wszystkim wspomnienia i uczucia.

Marcin Wicha podzielił się z nami wspomnieniami o swojej rodzinie. Głównie o mamie, która wydaje się mieć na autora największy wpływ. To jej charakter, silny i zdecydowany, ale również pełen miłości i wyrozumiałości ukształtował mężczyznę, jakim się stał.

Można by debatować, czy takie uzewnętrznianie się ma sens, czy pewne rzeczy powinny zostać niewypowiedziane i dostępne tylko dla nas samych. Niektórzy powiedzą, że takie wspomnienia są zbyt intymne, żeby dzielić się nimi z obcymi przecież ludźmi. Cóż, jeśli tak sądzisz, nie sięgaj proszę po tę książkę. Ja wysłuchałam jej w formie audiobooka, i powiem szczerze, mnie urzekła ta historia.

Autor nie próbuje kanonizować swojej matki, nie wychwala jej pod niebiosa, po prostu, szczerze mówi o tym, jaka była, bez patosu. I ta szczerość bardzo mi się spodobała. Plusem jest też lekki styl, który zarazem sprawia, że książka bardziej do mnie przemówiła.

Chciałabym umieć tak ładnie opowiedzieć o mojej mamie.

"Rzeczy, których nie wyrzuciłem", te, które zostały i przypominają nam o naszych bliskich, naszej historii, pokoleniu, które przemija. To książka bardzo nostalgiczna, pełna czułości, miłości i tęsknoty za ojcem, za matką, których już nie ma. Za bliskimi, którzy odeszli. Co nam po nich pozostanie? Książki, ubrania, bibeloty, zdjęcia, ale przede wszystkim wspomnienia i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"rzeczy których nie wyrzuciłem" Marcin Wicha
Od samego początku, od pierwszego akapitu wiedziałam o czym jest ta książka, co się będzie dziać, jakich wspomnień mogę się spodziewać, ale myślałam sobie "to nie moje", "mam dystans". I faktycznie, prawie do końca książki czytało mi się ją tak, jak zakładałam - czyjeś wspomnienia, życiowe perturbacje, rodzinne tajemnice, anegdoty, żarty i żarciki, małe skrawki osobowości... Aż nie na skoczyła na mnie, czytelniczki, brutalna prawda. Jedność w rozumieniu, współudział w obserwacji, te same słowa wypowiadane do swojej własnej matki. Kocham Cię, nie bój się, kocham Cię, nie bój się... I śmierć. I sprawy, które trzeba załatwić a których się nie załatwia od tak i na codzień.
Myślałam, że mnie nie ruszy a jednak przeżywam.
Tak działa literatura, tak ma działać. Prowadzić, nazwać, ruszyć, dotknąć, trącić tak, że się zapłacze, zaangażuje, zrozumie.
Zatęskni.
I pozwoli iść dalej, bo nie ja jedna. Nie tylko u mnie. Nie tylko ze mną. Jesteśmy tylko ludźmi o wielu historiach z tymi samymi motywami...

"rzeczy których nie wyrzuciłem" Marcin Wicha
Od samego początku, od pierwszego akapitu wiedziałam o czym jest ta książka, co się będzie dziać, jakich wspomnień mogę się spodziewać, ale myślałam sobie "to nie moje", "mam dystans". I faktycznie, prawie do końca książki czytało mi się ją tak, jak zakładałam - czyjeś wspomnienia, życiowe perturbacje, rodzinne tajemnice,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie tylko o stracie matki, dla mnie o Polsce, zwłaszcza, o tym, czym musieliśmy nasiakać.

Nie tylko o stracie matki, dla mnie o Polsce, zwłaszcza, o tym, czym musieliśmy nasiakać.

Pokaż mimo to