Nie ma

Świetna pozycja, smutna i skłaniająca do przemyśleń.

Świetna pozycja, smutna i skłaniająca do przemyśleń.

Pokaż mimo to

Czyta się jednym tchem. Szczygiel to klasa sama w sobie. Chociaż nike dla tej pozycji trochę mnie zaskakuje.

Czyta się jednym tchem. Szczygiel to klasa sama w sobie. Chociaż nike dla tej pozycji trochę mnie zaskakuje.

Pokaż mimo to

Dowody na istnienie tego, czego nie ma.
Heh

No, NIE MA. [rozummy to wszyscy inaczej]

To reportaże - krótsze, dłuższe; we wszystkich tematem (lub nawet formą) jest jakiś brak, (np. tekstu w rozdziale) jakaś nieobecność. Choć nie zawsze jej postać jest tak oczywista, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Więc tym ciekawiej.

Była śmierć i była żałoba, był sporo pustki i wypełniania jej. Ale książce samej nie brakowało chyba niczego, zwłaszcza dobrego stylu. Takiego uformowania słów, zdań, rozdziałów, które przeprowadzą cię przez treść nawet jeśli ma ona potencjał do przynudzania, a w ten sposób świetnie się jeszcze zabawisz. Że tak powiem.

Od pierwszej mojej książki Szczygła (Gottland) umiłowałam sobie twórczość tegoż autora; a NIE MA mnie dość zaskoczyła. Chociaż nie wiem czy można to tak ująć, bo nie wiedzialam czego się spodziewać, ale spodobała mi się bardzo. Mój umysł był usatysfakcjonowany.

[Przy okazji NIE MA też obwoluty, choć oryginalnie była, (to z biblioteki ;)) ale tym bardziej może przez to pasuje egzemplarz. Z tą świadomością.]

Dowody na istnienie tego, czego nie ma.
Heh

No, NIE MA. [rozummy to wszyscy inaczej]

To reportaże - krótsze, dłuższe; we wszystkich tematem (lub nawet formą) jest jakiś brak, (np. tekstu w rozdziale) jakaś nieobecność. Choć nie zawsze jej postać jest tak oczywista, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Więc tym ciekawiej.

Była śmierć i była żałoba, był sporo pustki i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To mój pierwszy reportaż przeczytany w życiu. Poniżej kilka luźnych przemyśleń:

Plusy:
Ciekawe przemyślenia na temat tego co pamiętamy i jak pamiętamy. Wszystko to, co jest w naszych głowach, jest przetworzone dwa razy (kiedyś i teraz). Jaką mamy pewność, czy to co pamiętamy jest “prawdą”?
Według autora nie można zatrzymać tu i teraz bo ile ono trwa? Kilka sekund.
Na zawsze zapamiętam reportaż "Piękny i posłuszny". Myślę, że już nigdy nie spojrzę na dzieci tak jak wcześniej. Każdemu, kto chce krzywdzić dziecko "w celach wychowawczych" będę dawał ten reportaż do przeczytania. Wręcz będę zmuszał do przeczytania albo będę kończył znajomość.
Bardzo ciekawa opowieść o życiu sióstr Woźnickich, szczególnie ich relacji i tego jak współistniały w tym świecie jako jedność

Minusy:
Sugerowanie że “stare babki” całują figurki Jezusa Chrystusa, bo to zaspokaja ich utraconą seksualność to grube niezrozumienie lub głupi żart. Rozumiem, że to nie pogląd autora ale szanujmy się…
Jezus Chrystus na krzyżu jako trywializacja cierpienia- przecież według naukowców zajmujących się tym tematem jest wręcz odwrotnie.
“Wierzący nie muszą o nic pytać bo mają na wszystko odpowiedzi a niewierzący ciągle pytają”. Nie wiem jaki jest cel przytaczanie takich banałów obok tak ciekawych reportaży jak o siostrach bliźniaczkach.
Wszędzie wychodzi z ukrycia PIS i Kaczyński albo ktoś z jego rodziny. Chciałby jednak człowiek odpocząć…

Trudne słowa:
Plenum komitetu - ogół członków jakiejś organizacji obecnych na zebraniu
Buduar – wytwornie umeblowany i wykwintnie ozdobiony, niewielki pokój zajmowany przez panią domu. Umieszczony był zazwyczaj między salonem a sypialnią
Parweniusz - osoba, która dostała się do wyższych sfer, dorobkiewicz, nowobogacki
Garsoniera - kawalerka
Bezwolny
Monidlo – rodzaj realistycznego obrazu, portretu namalowanego najczęściej na podstawie zdjęcia ślubnego.
Votum separatum – opinia inna niż głoszona przez większość, opinia nie mieszcząca się w proponowanych rozwiązaniach bądź zbiorach głosów.
Kolumbarium - prostopadłościenna lub niekiedy kopulasta budowla cmentarna z czasów rzymskich i wczesnochrześcijańskich, pełniąca funkcję zbiorowego grobowca dla kilkuset zmarłych.


Cytaty, które chciałbym zapamiętać:
“Zmieniamy przeszłość tak, by wspomnienia pasowały do całego zapamiętanego obrazu.”
“Chopin niezmiennie, coraz wspanialej, gra szaleństwu świata wielki marsz żałobny”
Nie wiedzialam ze obecnosc, właśnie obecność, jest rzeczywiście najcenniejsza
"Dorosły stajesz się dopiero , gdy stracisz to, co naprawde kochasz"
"Dla mnie reportaż “Śliczny i posłuszny” jest lekcja: w świecie internetu nie ma nie istnieje. Tam grzechu nigdy nie da się wymazać"
"Miał zwyczaj: codziennie robił mi herbatę. Usiądź, wypijemy razem. To było takie hasło. Wezwanie właściwie."
"Wszystko musi miec swoja forme, swój rytm, panie Mariuszu. Zwłaszcza nieobecność. Hanna Krall"

To mój pierwszy reportaż przeczytany w życiu. Poniżej kilka luźnych przemyśleń:

Plusy:
Ciekawe przemyślenia na temat tego co pamiętamy i jak pamiętamy. Wszystko to, co jest w naszych głowach, jest przetworzone dwa razy (kiedyś i teraz). Jaką mamy pewność, czy to co pamiętamy jest “prawdą”?
Według autora nie można zatrzymać tu i teraz bo ile ono trwa? Kilka sekund.
Na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety poległam na tej książce. Nie jestem w stanie zrozumieć sposobu opowiadania jak i myślenia autora.

Niestety poległam na tej książce. Nie jestem w stanie zrozumieć sposobu opowiadania jak i myślenia autora.

Pokaż mimo to

"Nie ma" jako motyw przewodni zbioru fascynujących reportaży o życiu, o śmierci, o braku, o uczuciach. Poruszające opowieści pozostawiające ślad w czytelniku.

"Nie ma" jako motyw przewodni zbioru fascynujących reportaży o życiu, o śmierci, o braku, o uczuciach. Poruszające opowieści pozostawiające ślad w czytelniku.

Pokaż mimo to

Nie ma... i ogarnęła mnie pustka, bo tak wiele chciałabym napisać, ale brakuje mi słów. Po prostu .. nie ma... słów...

"Przywilej ludzi, którzy mają dużo nie ma, że sobie mogą wymyślić ma."
"Dorosły stajesz się dopiero, gdy stracisz to, co naprawdę kochasz,..."

Nie ma... i ogarnęła mnie pustka, bo tak wiele chciałabym napisać, ale brakuje mi słów. Po prostu .. nie ma... słów...

"Przywilej ludzi, którzy mają dużo nie ma, że sobie mogą wymyślić ma."
"Dorosły stajesz się dopiero, gdy stracisz to, co naprawdę kochasz,..."

Pokaż mimo to

Są przebłyski dużego talentu, nazwijmy, reportażowego, ale jest i wiele tego, co często opisuje człowieka o lewicowych poglądach: tocząca go wewnętrzna pogarda dla innego człowieka, którą sam odbiera jako swoją mądrość i "odwagę" do bycia "wolnym i niezależnym" (cokolwiek to miałoby znaczyć) oraz tchnąca nienawiść do katolicyzmu i PiSu. Nie zbyt mnie zdziwił fakt, że otrzymała Nike, która bardzo się upolityczniła. Przypuszczam, że właśnie za te fragmenty. Nie tego potrzebuje dziś literatura.

Są przebłyski dużego talentu, nazwijmy, reportażowego, ale jest i wiele tego, co często opisuje człowieka o lewicowych poglądach: tocząca go wewnętrzna pogarda dla innego człowieka, którą sam odbiera jako swoją mądrość i "odwagę" do bycia "wolnym i niezależnym" (cokolwiek to miałoby znaczyć) oraz tchnąca nienawiść do katolicyzmu i PiSu. Nie zbyt mnie zdziwił fakt, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pamiętam wywiad z autorem, kilka lat przed wydaniem tej książki, że planuje napisać, bądź jest w trakcie pisania książki o stracie. Wspomniał, że do tematu podejść wielowymiarowo. Czekałam na te książkę, bo temat jest niezmiernie ważny, ale jednocześnie starałam się nie mieć wobec niej żadnych oczekiwań. Książka ta, jest taką jaką powinna być właśnie. NIE MA jest w niej bardzo różne, nawet w pojedynczym reportażu. A jest ich w książce wiele. Kompletnie innych, niepowiązanych, nieidealnych, często mało sensacyjnych, ale takich jakie autor uznał za ważne. Myślę, że wrócę kiedyś do tej książki.

Pamiętam wywiad z autorem, kilka lat przed wydaniem tej książki, że planuje napisać, bądź jest w trakcie pisania książki o stracie. Wspomniał, że do tematu podejść wielowymiarowo. Czekałam na te książkę, bo temat jest niezmiernie ważny, ale jednocześnie starałam się nie mieć wobec niej żadnych oczekiwań. Książka ta, jest taką jaką powinna być właśnie. NIE MA jest w niej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka wydaje mi się bardzo polska.
Jako naród lubimy nostalgiczne nuty.
Nie na darmo dzień Wszystkich Świętych jest obchodzony chyba najpiękniej na świecie. Z odpowiednią dozą zadumy, smutku i zamyślenia.
To z tym świętem właśnie skojarzyła mi się ta książka. Każdy rozdział, każda rozmowa dotyka ulotności życia, przemijania czasu, miejsc, rzeczy i ich braku. Puste miejsca i przestrzenie, których nic nie jest w stanie zapełnić.
Historie opowiedziane przez autora są różne. Są lżejsze, są i takie, które tak poruszyły autora, że udziela się to i czytelnikowi.
Jest kilka rozmów dotyczących ukochanych przez Szczygła Czechów oraz uwielbianej i rozumianej przez niego architektury.
Jest i miejsce na osobistą rozmowę z ojcem.

"Nie ma" to książka może niejednoznaczna, ale potrzebna. Nie będzie to może moja ulubiona książka w dorobku autora, ale ten filozoficzny przystanek wśród innych lektur był dla mnie bardzo cennym czasem.

Uwielbiam pióro Mariusza Szczygła, jego profesjonalizm, wrażliwość, prawdę, elokwencję, piękny język, znajomość architektury, sztuki, obyczajowości i wielu innych dziedzin, stałą miłość do Czechów.
Nie ma drugiego takiego jak on i niech to będzie podsumowaniem recenzji.

Ta książka wydaje mi się bardzo polska.
Jako naród lubimy nostalgiczne nuty.
Nie na darmo dzień Wszystkich Świętych jest obchodzony chyba najpiękniej na świecie. Z odpowiednią dozą zadumy, smutku i zamyślenia.
To z tym świętem właśnie skojarzyła mi się ta książka. Każdy rozdział, każda rozmowa dotyka ulotności życia, przemijania czasu, miejsc, rzeczy i ich braku. Puste...

więcej

mniej

Pokaż mimo to