Gottland

„Napisałem książkę o tym, że ktoś lub coś zamienia ludzi w robaki – i jak oni na to reagują. Od całkowitej zgody i schizofrenicznego wręcz przystosowania aż po ucieczkę z życia i samobójstwo.” (Autor w: Postscriptum II)

Opowieści o naszych południowych sąsiadach, od których nie mogłam się oderwać i za jednym razem przeczytałam je niemal w całości dwukrotnie. Właśnie tak. Bo co kilkanaście minut zwracałam się do mojego męża ze słowami: „Wiedziałeś?”, „Posłuchaj, bo to ciekawe”, „Nigdy o tym nie słyszałam” itp. – i czytałam na głos interesujący fragment. A że tych interesujących fragmentów było bardzo dużo: to prawie cały „Gottland” przeczytałam podwójnie:)

Szczególnie zainteresowała mnie opowieść o świecie wykreowanym przez Batów oraz czechosłowackie metody „zamieniania ludzi w robaki”. Do szerszych przemyśleń skłoniła mnie historia Eduarda Kirchbergera.

Polecam.

„Napisałem książkę o tym, że ktoś lub coś zamienia ludzi w robaki – i jak oni na to reagują. Od całkowitej zgody i schizofrenicznego wręcz przystosowania aż po ucieczkę z życia i samobójstwo.” (Autor w: Postscriptum II)

Opowieści o naszych południowych sąsiadach, od których nie mogłam się oderwać i za jednym razem przeczytałam je niemal w całości dwukrotnie. Właśnie tak....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kraj tak bliski, a jednocześnie znany głównie z haseł i stereotypów (choć być może to moje wrażenie jako mieszkanki Polski północnej, która do Pragi zawitała tylko raz). Nie jestem pewna, czego spodziewałam się po tej książce, ale czegoś nieokreślonego mi zabrakło. Czegoś, co pozwoliłoby mi chcieć sięgnąć po inne książki o tym kraju. Mam wrażenie, że jest to lektura bardziej dla świadomych fascynatów czeskości, niż dla ludzi którzy Czechami mogą się dopiero zainteresować. Odnajdą się też w niej ludzie zainteresowani tym, jak wyglądał komunizm i aparat represji w krajach ościennych.

Są to dobre historie, ciekawe i bardzo zgrabnie przedstawione (zwłaszcza ta o Moserovej i Adamcu, która dla mnie jest majstersztykiem).

Kraj tak bliski, a jednocześnie znany głównie z haseł i stereotypów (choć być może to moje wrażenie jako mieszkanki Polski północnej, która do Pragi zawitała tylko raz). Nie jestem pewna, czego spodziewałam się po tej książce, ale czegoś nieokreślonego mi zabrakło. Czegoś, co pozwoliłoby mi chcieć sięgnąć po inne książki o tym kraju. Mam wrażenie, że jest to lektura...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka o kraju Franza Kafki, Wojaka Szwejka i Antonina Panenki. Przedstawiająca życie Czechów oczami polskiego reportera.

Reportaż pozbawiony zbędnych ocen. W myśl zasady „koń jaki jest, każdy widzi” sami jesteśmy w stanie ocenić kondycję narodu czeskiego na przestrzeni ostatnich stu lat. Na podstawie przedstawionych opowieści jesteśmy zobowiązani zerwać ze stereotypowym postrzeganiem Czechów i docenić ich hart ducha w trudnych, powojennych czasach.

Historie w Gottlandzie są zarówno porywające (Bata!) a także ze wszech miar szokujące. Opowiadają o zwykłych ludziach i o symbolach, postaciach wykreowanych na symbole pewnej epoki.

W mojej opinii to doskonała lekcja historii o naszych bliskich sąsiadach, których czasami traktujemy niepoważnie, w skrajnych przypadkach - z góry.

Lektura utwierdza jeszcze bardziej nas w tym, że nie jesteśmy narodem wybranym, a nasza wyższość wobec Czechów jest nieuzasadniona. W ostatnich stu latach nasze narody przeżywały bardzo podobne historie. Z tą różnicą, że oni na nas zbrojnie wówczas nie napadali i byli chyba troszkę dla nas milsi :)

Polecam serdecznie. To na pewno nie ostatnia pozycja traktująca o narodzie czeskim jaką przeczytam.

Książka o kraju Franza Kafki, Wojaka Szwejka i Antonina Panenki. Przedstawiająca życie Czechów oczami polskiego reportera.

Reportaż pozbawiony zbędnych ocen. W myśl zasady „koń jaki jest, każdy widzi” sami jesteśmy w stanie ocenić kondycję narodu czeskiego na przestrzeni ostatnich stu lat. Na podstawie przedstawionych opowieści jesteśmy zobowiązani zerwać ze stereotypowym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyka reportażu. Świetne!

Klasyka reportażu. Świetne!

Pokaż mimo to

Nie mam zamiaru oceniać Czechów. Tacy są jacy są. Jak każdy naród ma swoje zachowania, których nie zmienią choćby miał świat przestać istnieć. Przecież o tym jest ta książka. O Czechach dla nie-Czechów :) i muszę powiedzieć, że wielką przyjemnością był dla mnie czas spędzony na je czytaniu. Pan Mariusz Szczygieł ma cudowne poczucie pisarskie. W mojej ocenie, cudo. Polecam.

Nie mam zamiaru oceniać Czechów. Tacy są jacy są. Jak każdy naród ma swoje zachowania, których nie zmienią choćby miał świat przestać istnieć. Przecież o tym jest ta książka. O Czechach dla nie-Czechów :) i muszę powiedzieć, że wielką przyjemnością był dla mnie czas spędzony na je czytaniu. Pan Mariusz Szczygieł ma cudowne poczucie pisarskie. W mojej ocenie, cudo. Polecam.

Pokaż mimo to

Felietony, opowiadania, reportaże pisane przez Mariusza Szczygła są naprawdę dobre. Z wielkim zainteresowaniem przesłuchałem audiobook „Gottland”. Długo przeleżała ta pozycja na liście „chcę przeczytać”.
Sam od wielu lat jestem miłośnikiem Czech, czeskiej kultury, historii, literatury, także z tym większym zainteresowaniem słuchałem tego audiobooka. Wiele miejsc, postaci, wydarzeń historycznych opisanych w „Gottlandzie” są mi już znane. Jednak sposób w jaki Mariusz Szczygieł opisał całość jest niesamowita. Dokonał głębokiego researchu. Wiele źródeł, na przykład reportaże czeskiej telewizji brzmiały dla mnie dla mnie dość znajomo. W celu pogłębienia informacji bez problemu można na Youtubie oraz w internecie znaleźć jeszcze więcej informacji na tematy poruszane przez Mariusza Szczygła.
Oto niektóre tematy poruszone w książce: historia Tomasa Baty oraz jego obuwniczego imperium, budowa a następnie wysadzenie największego pomniku Stalina, który kiedykolwiek został wybudowany, biografie największych czeskich artystów Heleny Vonrackovej, Karela Gotta, Vaclava Neckara, Marty Kubisovej. Szczególnie historia tej ostatniej jest dość ciekawa, gdyż popadła w niełaskę reżimu komunistycznego i nie mogła kontynuować dobrzez zapowiadającej się kariery. Są w książce opisane też fakty, których wcześniej nie znałem. Na przykład zalicza się do nich historia zespołu awangardowego „Plastic People of the Universe”.
Kilka lat temu, w 2016 został nakręeocny film o życiu Lidii Barovej, także rozdziały dotyczące tej aktorki pokryły się trochę z tym co znam z tego filmu, mimo to, Mariusz Szczygieł świetnie opisał biografię tej aktoki i wielkim zainteresowaniem słuchałem też tego fragmentu.

Przesłuchanie książki uświadomiło mi, że muszę koniecznie odwiedzić „Gottland”, bo tam jeszcze nie byłem, a na pewno jest to ciekawe miejsce.

Bardzo wysoko oceniam Mariusza Szczygła. Opisuje dokładnie to co ja lubię w czeskiej kulturze i historii: jej intrygującą oryginalność.

Felietony, opowiadania, reportaże pisane przez Mariusza Szczygła są naprawdę dobre. Z wielkim zainteresowaniem przesłuchałem audiobook „Gottland”. Długo przeleżała ta pozycja na liście „chcę przeczytać”.
Sam od wielu lat jestem miłośnikiem Czech, czeskiej kultury, historii, literatury, także z tym większym zainteresowaniem słuchałem tego audiobooka. Wiele miejsc, postaci,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słusznie polecana i chwalona - kto lubi dobre książki, nie powinien omijać.

Słusznie polecana i chwalona - kto lubi dobre książki, nie powinien omijać.

Pokaż mimo to

Kolejna fantastyczna pozycja o Czechach.

Kolejna fantastyczna pozycja o Czechach.

Pokaż mimo to

Wychowana na Kreciku, Arabelli i "Szpitalu na peryferiach" z rosnącym przerażeniem czytałam o powojennych losach naszych południowych sąsiadów. Znakomite reportaże, dające dużo do myślenia. Bardzo polecam.

Wychowana na Kreciku, Arabelli i "Szpitalu na peryferiach" z rosnącym przerażeniem czytałam o powojennych losach naszych południowych sąsiadów. Znakomite reportaże, dające dużo do myślenia. Bardzo polecam.

Pokaż mimo to

Na początku czułam się tą książką bardzo rozczarowana; miałam wrażenie, że autor upchał za dużo informacji zamiast opisać tak zwane smaczki. Nie czułam tych bohaterów. Okazało się, że zbiór ma trochę mocnych momentów, tak więc Mariusz Szczygieł trochę się odkupił w moich oczach w trakcie lektury. Ogólnie mówiąc, mam mieszane odczucia.

Na początku czułam się tą książką bardzo rozczarowana; miałam wrażenie, że autor upchał za dużo informacji zamiast opisać tak zwane smaczki. Nie czułam tych bohaterów. Okazało się, że zbiór ma trochę mocnych momentów, tak więc Mariusz Szczygieł trochę się odkupił w moich oczach w trakcie lektury. Ogólnie mówiąc, mam mieszane odczucia.

Pokaż mimo to