Czy może być coś piękniejszego i bardziej fascynującego od książki opowiadającej historię tajemniczej i zapomnianej powieści? O niemal, że magicznym, a zarazem nieco realnym miejscu skrywającym w sobie nieskończenie wiele niepamiętanych już dzieł.
Książka ta jak żadna inna skradła me serce już nieco ponad dwa lata temu i nawet teraz czytając ją po raz drugi wciąż pozostaje miłością mojej czytelniczej duszy.
Wspaniale było powrócić do ukochanych przeze mnie postaci (Fermina, Daniela, Bei) i cudownie było znów poczuć magię i prawdziwie życiowe mądrości bijące z każdej ze stron powieści.
Myślę, że nawet gdybym przeczytała ją po raz setny wciąż odkrywałabym nowe rzeczy, cytaty i przemyślenia...

Czy może być coś piękniejszego i bardziej fascynującego od książki opowiadającej historię tajemniczej i zapomnianej powieści? O niemal, że magicznym, a zarazem nieco realnym miejscu skrywającym w sobie nieskończenie wiele niepamiętanych już dzieł.
Książka ta jak żadna inna skradła me serce już nieco ponad dwa lata temu i nawet teraz czytając ją po raz drugi wciąż pozostaje...

Już od pierwszych stron wciąga swoją fabułą. Niesamowita historia Daniela. Muszę poszukać kolejnych tomów.

Już od pierwszych stron wciąga swoją fabułą. Niesamowita historia Daniela. Muszę poszukać kolejnych tomów.

Wreszcie sięgnęłam po “Cień wiatru” – książkę, o której od bardzo dawna słyszałam wiele dobrego. Czytelnicy wręcz zalewali ją pochwałami, a ja jakoś ciągle odkładałam lekturę na lepsze czasy. I w końcu te czasy nadeszły. Szukaliśmy z chłopakiem kolejnej książki, którą moglibyśmy razem przeczytać i tak oto padło na słynny “Cień wiatru”, a ja dołączyłam do grona osób, które zachwycają się powieścią Carlosa Ruiza Zafóna.

“Cień wiatru” opowiada historię Daniela Sempere, który wraz z ojcem udaje się na Cmentarz Zapomnianych Książek, aby tam znaleźć i ocalić od zapomnienia wybraną powieść. Daniel bierze sobie do serca swoje zadanie i, po pochłonięciu książki, kawałek po kawałku odkrywa smutną historię jej autora, Juliana Caraxa.

Podobnie jak główny bohater, ja również przepadłam czytając “Cień wiatru”. Powieść napisana jest prostym, ale przepięknym językiem, przez co bardzo łatwo się ją czyta. Postaci są wyraźne, łatwo je polubić i im współczuć, choć mój chłopak twierdzi, że trochę brakuje im głębi. Z zapartym tchem przewracałam kartka za kartką, stopniowo odkrywając historię Juliana i powiązania między bohaterami. Moment, kiedy kolejne elementy układanki wychodzą na jaw, daje ogromną satysfakcję, podobną do tej odczuwanej po ułożeniu puzzli.

Z jakiegoś powodu spodziewałam się, że książka będzie bardziej refleksyjna. Tymczasem jest tu dużo akcji, która toczy się na ulicach Barcelony, częściowo w czasach wojny domowej w Hiszpanii. Mimo wartkiej akcji, powieść przesycona jest smutkiem i melancholią towarzyszącą postaciom, które nie potrafią pogodzić się ze swoją przeszłością. Jak dla mnie są to dobrze wyważone proporcje. Ja przepadłam. Tym bardziej, że do Barcelony mam szczególny sentyment, a “Cień wiatru” pozwolił mi raz jeszcze przenieść się do miasta, które poniekąd odmieniło moje życie.

(Wyzwanie czytelnicze LC na kwiecień 2024: Przeczytam książkę, która przeniesie mnie w inne miejsce)

Wreszcie sięgnęłam po “Cień wiatru” – książkę, o której od bardzo dawna słyszałam wiele dobrego. Czytelnicy wręcz zalewali ją pochwałami, a ja jakoś ciągle odkładałam lekturę na lepsze czasy. I w końcu te czasy nadeszły. Szukaliśmy z chłopakiem kolejnej książki, którą moglibyśmy razem przeczytać i tak oto padło na słynny “Cień wiatru”, a ja dołączyłam do grona osób, które...

Bardzo dobra, wciągająca książka.

Bardzo dobra, wciągająca książka.

Z początku zastanawiałam się skąd wziął się ten zachwyt nad ta powieścią. Pierwsze 100 stron było, owszem, ciekawe, ale nie powaliło mnie na kolana. Później było już coraz lepiej. Urzekła mnie wielowymiarowość postaci, których poznajemy przez cała opowieść. Sama fabuła również jest ciekawa.
Sięgnęłam po tą powieść, żeby poznać samą Barcelonę i się odrobinę zawiodłam. Są książki, gdzie opis danego miejsca wzbudza wyobraźnię i powoduje, że z zapartym tchem przegląda się dostępne przewodniki. Niestety nie doszukałam się tego elementu w Cieniu Wiatru.
Mimo wszystko polecam spędzenie wieczoru z tą pozycją.

Z początku zastanawiałam się skąd wziął się ten zachwyt nad ta powieścią. Pierwsze 100 stron było, owszem, ciekawe, ale nie powaliło mnie na kolana. Później było już coraz lepiej. Urzekła mnie wielowymiarowość postaci, których poznajemy przez cała opowieść. Sama fabuła również jest ciekawa.
Sięgnęłam po tą powieść, żeby poznać samą Barcelonę i się odrobinę zawiodłam. Są...

Ciekawe, że tę książkę zacząłem czytać dobrych kilka(naście?) lat temu i dopiero po kilku próbach udało mi się w nią wgryźć. I teraz robię sobie wyrzuty, że trwało to tyle czasu. Co niezwykłe "Cień wiatru" wciąga coraz mocniej wraz z pojawianiem się kolejnych wątków i postaci. Historia jest złożona, klimat zaś wyjątkowy. Dużo w niej współczesnej baśni pisanej w pięknym stylu z cudowną Barceloną w tle.

Ciekawe, że tę książkę zacząłem czytać dobrych kilka(naście?) lat temu i dopiero po kilku próbach udało mi się w nią wgryźć. I teraz robię sobie wyrzuty, że trwało to tyle czasu. Co niezwykłe "Cień wiatru" wciąga coraz mocniej wraz z pojawianiem się kolejnych wątków i postaci. Historia jest złożona, klimat zaś wyjątkowy. Dużo w niej współczesnej baśni pisanej w pięknym...

Genialne

Genialne

Zafon jak zawsze nie jest straconym czasem.

Zafon jak zawsze nie jest straconym czasem.

Zafon albo zachwyca albo nie porywa.

Piękno języka, autentyczna miłość do sztuki, wspaniałe opisy Barcelony, ciekawa historia, lekkość pióra. To z pewnością każdy czytelnik otrzymuje.

A jednak.

Kto przegadał książkę? Autor? Tłumacz? Niestety ale zdania w dialogach są wydłużone, czasem, aż trudno wytrzymać. Wielkie dzieło, które mnie zaczęło nużyć od połowy: to wtedy zaczyna się moment w którym nic się nie dzieje, akacja stoi, a rozmowy bohaterów prowadzone są jakby o niczym. Trudno tu oceniać dlaczego tak się stało, więc tylko dzielę się swoimi przemyśleniami. Mnie to nie porwało. A jestem miłośniczką sztuki, piór wiecznych i naturalnie książek.

Spisałam na kartce warte zobaczenia miejsca w Barcelonie i to uznaje za największą wartość spotkania z autorem w tej powieści.

Zafon albo zachwyca albo nie porywa.

Piękno języka, autentyczna miłość do sztuki, wspaniałe opisy Barcelony, ciekawa historia, lekkość pióra. To z pewnością każdy czytelnik otrzymuje.

A jednak.

Kto przegadał książkę? Autor? Tłumacz? Niestety ale zdania w dialogach są wydłużone, czasem, aż trudno wytrzymać. Wielkie dzieło, które mnie zaczęło nużyć od połowy: to wtedy...

to jedna z tych książek, po których jest tak smutno, że się skończyły...

to jedna z tych książek, po których jest tak smutno, że się skończyły...