Ten tom skrzy się od błyskotliwych skojarzeń, obserwacji i metafor. Osnową jest zbliżający się ślub Magrat pojawienie się pięknych elfów, które przypominają nam, że "nie wszystko złoto , co się świeci". Razem z Magrat możemy zastanowić się czy bycie królową jest naprawdę szczytem marzeń?, starsze czarownice pokazują czym różnią się prawdziwe czary od pokazowych sztuczek ( tu Pratchett wrzuca też kamyk do ogródka okultyzmu i ezoteryki) , gratis mamy też kilka inspiracji z mechaniki kwantowej. Widać, że do samego końca nie zabrakło autorowi inwencji i polotu

Ten tom skrzy się od błyskotliwych skojarzeń, obserwacji i metafor. Osnową jest zbliżający się ślub Magrat pojawienie się pięknych elfów, które przypominają nam, że "nie wszystko złoto , co się świeci". Razem z Magrat możemy zastanowić się czy bycie królową jest naprawdę szczytem marzeń?, starsze czarownice pokazują czym różnią się prawdziwe czary od pokazowych sztuczek (...

Czternasta powieść ze Świata Dysku, a równocześnie czwarta z podcyklu o wiedźmach jest też chyba pierwszą, co do której sam autor stwierdza, że nie może być czytana bez znajomości poprzednich tomów. Tak jest w istocie, ponieważ wydarzenia w niej opisane nawiązują bezpośrednio i są kontynuacją linii fabularnej rozpoczętej w „Trzech wiedźmach”. Babcia Weatherwax, Niania Ogg oraz Magrat wracają do Lancre z podróży opisanej w „Wyprawie czarownic” i zastają kolejne kłopoty w postaci kręgów zboża, manifestujących złowrogą obecność istot spoza naszego świata. Podczas gdy starsze wiedźmy mierzą się z niebezpieczeństwem, najmłodsza przygotowuje się do nowej życiowej roli, dojrzewając powoli do samostanowienia.

Mechanika kwantowa, elfy, Szekspir i „Sen Nocy Letniej”, a także groza i empatia to znaki rozpoznawcze tego tomu. Pojawiają się w nim niespodziewanie moje ulubione postaci ze świata magów, sporo w niej aluzji i odniesień, mnóstwo humoru (mimo, że do twórczości autora wkrada się coraz więcej powagi). Styl autora jest już właściwie dojrzały i chyba pozostanie niezmienny do końca cyklu – dość powiedzieć, że obecność wiedźm przestała mi już przeszkadzać, za to skupiam uwagę na cudownym języku, jakiego używa Pratchett. Polecam, jak każdą jego książkę :)

Czternasta powieść ze Świata Dysku, a równocześnie czwarta z podcyklu o wiedźmach jest też chyba pierwszą, co do której sam autor stwierdza, że nie może być czytana bez znajomości poprzednich tomów. Tak jest w istocie, ponieważ wydarzenia w niej opisane nawiązują bezpośrednio i są kontynuacją linii fabularnej rozpoczętej w „Trzech wiedźmach”. Babcia Weatherwax, Niania Ogg...

Ulubiona seria o czarownicach. W której moja ulubiona Magrat bierze ślub <3 W podartej sukni, kolczudze i z fryzurą na ptasie gniazdo na głowie. Z królem ubranym w dzwoneczki błazna xD

Ulubiona seria o czarownicach. W której moja ulubiona Magrat bierze ślub <3 W podartej sukni, kolczudze i z fryzurą na ptasie gniazdo na głowie. Z królem ubranym w dzwoneczki błazna xD

Babcia Weatherwax zakochana i spotykająca się z miłością swojego życia, niania Ogg na randce z potencjalną kolejną drugą połówką. No i Magrat nie zachowująca się jak Magrat. To naprawdę mogło wydarzyć się tylko u Pratchetta. A gdy dodamy do tego Elfy oraz taniec kijów i wiader to świetna rozrywka jest murowana.

Babcia Weatherwax zakochana i spotykająca się z miłością swojego życia, niania Ogg na randce z potencjalną kolejną drugą połówką. No i Magrat nie zachowująca się jak Magrat. To naprawdę mogło wydarzyć się tylko u Pratchetta. A gdy dodamy do tego Elfy oraz taniec kijów i wiader to świetna rozrywka jest murowana.

W porównaniu do "Trzech Wiedźm" czytało mi się o wiele lepiej. Magrat przestała być taką ofermą. Babcia Weatherwax nie podchodzi mi jej charakter, ale podobał mi się jej pogląd na pewne sprawy.

Lubię elfy. Tutaj także przypadły mi do gustu. Nawet jeśli są pokazane jako te złe.

W porównaniu do "Trzech Wiedźm" czytało mi się o wiele lepiej. Magrat przestała być taką ofermą. Babcia Weatherwax nie podchodzi mi jej charakter, ale podobał mi się jej pogląd na pewne sprawy.

Lubię elfy. Tutaj także przypadły mi do gustu. Nawet jeśli są pokazane jako te złe.

Wiedźmy z Lancre wracają do domu, a tam… młode dziewczyny próbują czarownictwa bez kwalifikacji, co prowadzi do nieautoryzowanych tańców przy Tancerzach, miejscu, gdzie granica między światami jest cieńsza od papieru. I tak do Lancre próbują dostać się dawno niewidziane elfy, ale nie te miłe, przyjemne i bohaterskie, tylko takie pragnące cierpienia i zniszczenia. Czarownice oczywiście dzielnie stawią im czoła, bo w końcu taka ich rola. A do tego wszystkiego Magrat gotuje się do swojego ślubu i próbuje zrozumieć kim jest? Czarownicą? Królową? Magrat?!

Cykl o czarownicach ze „Świata Dysku” jest jednym z moich ulubionych, głównie ze względu na swoją intertekstualność, która jest prawdziwym pożywieniem dla mojej duszy. Każde spotkanie z Babcią Weatherwax, Nianią Ogg i Magrat Garlic jest niepowtarzalną przygodą na wyższym poziomie, przepełnionym humorem, zabawną filozofią i przesycone baśniami w stylu Braci Grimm. Niby pełne magii, fantazji i równocześnie okrutne i bezlitosne.

Polecam ten cykl czytać od początku, bowiem w jakimś stopniu nawiązuje do pewnych wydarzeń z przeszłych tomów. Cykl zaczyna się „Równoumagicznieniem”, potem świetne „Trzy Wiedźmy” i „Wyprawa Czarownic”, a dopiero potem „Panowie i Damy”. Na pewno warto odbyć tę podróż przez wybitny humor i poznanie baśni w zupełnie innej odsłonie.

Wiedźmy z Lancre wracają do domu, a tam… młode dziewczyny próbują czarownictwa bez kwalifikacji, co prowadzi do nieautoryzowanych tańców przy Tancerzach, miejscu, gdzie granica między światami jest cieńsza od papieru. I tak do Lancre próbują dostać się dawno niewidziane elfy, ale nie te miłe, przyjemne i bohaterskie, tylko takie pragnące cierpienia i zniszczenia. Czarownice...

Na razie najsłabsza część z cyklu o czarownicach, ale książki z udziałem Babcią Weatherwax, Nianią Ogg oraz Magrat nie da się nie lubić.

NIE JESTEM MARTFA.

Na razie najsłabsza część z cyklu o czarownicach, ale książki z udziałem Babcią Weatherwax, Nianią Ogg oraz Magrat nie da się nie lubić.

NIE JESTEM MARTFA.

Pratchett i tym razem nie zawiódł.
W tej części świata dysku mamy powrót Babci Weatherwax, Niani Ogg oraz Magrat. Kiedy wraca sabat czarownic wiadomo że będzie przednia zabawa.
Tą część serii warto czytać w kolejności zaczynając od Równoumagicznienia, Trzech Wiedźm oraz Wyprawy czarownic.
Tym razem czekają nas zbożowe kręgi, sen nocy letniej, ślub Magrat i elfy.
Poznamy też lepiej cały sabat, który w tym tomie będzie miał pełne ręce roboty.
Książka idealna na popołudnie. Można się pośmiać i odprężyć.

Pratchett i tym razem nie zawiódł.
W tej części świata dysku mamy powrót Babci Weatherwax, Niani Ogg oraz Magrat. Kiedy wraca sabat czarownic wiadomo że będzie przednia zabawa.
Tą część serii warto czytać w kolejności zaczynając od Równoumagicznienia, Trzech Wiedźm oraz Wyprawy czarownic.
Tym razem czekają nas zbożowe kręgi, sen nocy letniej, ślub Magrat i elfy.
Poznamy...

„Elfy są przedziwne. Budzą zadziwienie. Elfy są cudowne. Sprawiają cuda. Elfy są fantastyczne. Tworzą fantazje. Elfy są urocze. Rzucają urok. Elfy są czarowne. Splatają czary. Ich uroda powala. Strzałą”.

Świat Dysku to nie Śródmorze. W Świecie Dysku „nikt nigdy nie powiedział, że elfy są miłe”. Gdyż w tym świecie „elfy są złe”.

„Panowie i damy” to opowieść o tym, do czego zdolna jest z pozoru niepozorna i odrobinę niepoukładana kobieta, która staje do walki o swoją miłość i szczęście, a będąc zezowatą zakompleksioną czarownicą, ma przeciwko sobie zjawiskowo piękną, potężną, ale złą i do szpiku kości zepsutą, Królową Elfów. Magrat Garlick jest jednak silnie zmotywowana, bo szczęście dopiero co się do niej uśmiechnęło, więc będzie go bronić pazurami (jak każda normalna kobieta). Ale łatwo nie będzie, bo nikt nie wierzy w jej determinację, natomiast wszyscy kwestionują jej kompetencje.

Jednak dla mnie największą niespodzianką tej powieści była niedoszła historia miłosna mojej absolutnej idolki Babci Weatherwax, dotąd uchodzącej za zdeklarowaną singielkę oraz Nadrektora Niewidzialnego Uniwersytetu.

Miodzio, w sam raz na tę porę roku.
Najszczerzej polecam.

„Elfy są przedziwne. Budzą zadziwienie. Elfy są cudowne. Sprawiają cuda. Elfy są fantastyczne. Tworzą fantazje. Elfy są urocze. Rzucają urok. Elfy są czarowne. Splatają czary. Ich uroda powala. Strzałą”.

Świat Dysku to nie Śródmorze. W Świecie Dysku „nikt nigdy nie powiedział, że elfy są miłe”. Gdyż w tym świecie „elfy są złe”.

„Panowie i damy” to opowieść o tym, do...

Powieść miała swoje momenty, trafne cytaty, ciekawe spojrzenie na elfy i Nianię Ogg w najlepszej formie, ale ogólnie rzecz biorąc... Trochę meh. Myśli ulatywały mi w innych kierunkach, sprawdzałam, ile jeszcze do końca, żeby móc się już przenieść do innych cykli, a to nigdy nie świadczy za dobrze o książce. Jestem przekonana, że najwięksi fani wiedźm będą się bawić wyśmienicie, ja jakoś... z tym cyklem mam raz pod górkę, a raz z górki, nie wiem, od czego to zależy.

Powieść miała swoje momenty, trafne cytaty, ciekawe spojrzenie na elfy i Nianię Ogg w najlepszej formie, ale ogólnie rzecz biorąc... Trochę meh. Myśli ulatywały mi w innych kierunkach, sprawdzałam, ile jeszcze do końca, żeby móc się już przenieść do innych cykli, a to nigdy nie świadczy za dobrze o książce. Jestem przekonana, że najwięksi fani wiedźm będą się bawić...