Triumf owiec. Thriller a zarazem komedia filozoficzna

Zdecydowanie słabsza od 1 części

Zdecydowanie słabsza od 1 części

Oryginalna, zabawna historia gdzie glównymi bohaterami są owce i kozy ;)

Oryginalna, zabawna historia gdzie glównymi bohaterami są owce i kozy ;)

Niestety nie przypadła mi do gustu. Ciekawe spojrzenie, choć zmęczyłam się banalnością. Szkoda czasu

Niestety nie przypadła mi do gustu. Ciekawe spojrzenie, choć zmęczyłam się banalnością. Szkoda czasu

Od dawna nie zdarzyło mi się przeczytać nic podobnie inspirującego, czegoś podobnie antydepresyjnego. Dałbym naprawdę wiele, żeby zyskać ułamek talentu i kunsztu literackiego autorki.

Od dawna nie zdarzyło mi się przeczytać nic podobnie inspirującego, czegoś podobnie antydepresyjnego. Dałbym naprawdę wiele, żeby zyskać ułamek talentu i kunsztu literackiego autorki.

Ciekawy punkt widzenia - przestępstwo widziane oczyma owiec.

Ciekawy punkt widzenia - przestępstwo widziane oczyma owiec.

Nie było łatwo, ale dobrnąłem do końca tej żmudnej lektury xD

Nie było łatwo, ale dobrnąłem do końca tej żmudnej lektury xD

Góry opromieniało ciepłe, wiosenne słońce. Jego światło wpadało przez okno, oblewając miękką kanapę w wynajętym domku. Na blacie stołu leżał otwarty pamiętnik, w którym jeszcze wczoraj miałam uzupełnić zapis dotyczący najnowszej izerskiej trasy. Ja jednak nie widziałam teraz ani gór, ani zeszytu, ani nawet liter trzymanej w dłoni książki. Pędziłam przez zaśnieżony las, w ślad za błądzącymi w mroku bohaterami. I czułam, że w najbliższym czasie nie ma szans żebym oderwała się do lektury.

Niewielka, francuska wioska wydaje się doskonałym miejscem na przystanek dla samotnej kobiety podróżującej po Europie z odziedziczonym stadem owiec. Wielkie pastwisko, górująca nad okolicą bryła starego zamku, olbrzymie lasy… A jednak jest coś groźnego w tym idyllicznym z pozoru miejscu. Czy to tylko rezultat lokalnych legend o jego poprzednim właścicielu, prowadzącym w zamku szpital psychiatryczny? Skutek dziwnego zachowania mieszkańców, którzy, jak się zdaje, nie mówią pasterce o wszystkim? A może podszept instynktu, ostrzegającego przed niebezpieczeństwem? Czerwone plamy jak kwiaty zakwitają na śniegu wokół leżącej sarny. Kłusownicy? Drapieżnik? Czy też… coś znacznie gorszego niż zwierzę lub człowiek?

Owce będą musiały zebrać całą odwagę aby rozwiązać tę tajemnicę… I stawić czoła zagrożeniu. Czy tym razem również uda się im zatriumfować?

Biały. Czerwony. Czarny. Tylko te kolory Swan dobiera ze swojej pisarskiej palety. Nie znajdziemy w jej książce szczegółowych, naturalistycznych opisów scen zbrodni. Autorka doskonale wie, że tak naprawdę przerażające jest nie to, co czytamy, ale to, co możemy przeczuwać między wierszami. Dlatego kolejne miejsca zabójstw odmalowuje oszczędnie, wręcz surowo. I po kilku zdaniach wycofuje się, zostawiając nam tylko nieostry, niepokojący obraz w trzech kolorach. Leonie Swan powoli, drobnymi napomknięciami zacieśnia wokół czytelnika sieć skojarzeń. Białe owce, które kiedyś zniknęły z pastwiska przy zamku. Czerwone wzory wypisane na śniegu. Czerwona kurtka chłopca, który pewnej zimy już nie wrócił z lasu… Te kolory stanowią w jej książce sygnał ostrzegawczy, jak ta pojedyncza, niepokojąca nuta, która w filmach poprzedza dramatyczne wydarzenia. Aż wreszcie wystarcza tylko jedno rzucone w odpowiednim momencie słowo o czerwonym swetrze jednej z bohaterek, aby umysł czytelnika pogalopował w przyszłość, pełną licznych, coraz bardziej przerażających scenariuszy.

Niepokojąco nieokreślona jest również sama postać tajemniczego mordercy...
Ciąg dalszy recenzji: https://lekturymolinki.blogspot.com/2023/01/triumf-owiec-leonie-swan.html

Góry opromieniało ciepłe, wiosenne słońce. Jego światło wpadało przez okno, oblewając miękką kanapę w wynajętym domku. Na blacie stołu leżał otwarty pamiętnik, w którym jeszcze wczoraj miałam uzupełnić zapis dotyczący najnowszej izerskiej trasy. Ja jednak nie widziałam teraz ani gór, ani zeszytu, ani nawet liter trzymanej w dłoni książki. Pędziłam przez zaśnieżony las, w...

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Opowieść o sympatycznym stadzie owiec, które wraz z sybolicznym wsparciem sąsiadującymi z nimi kozami rozwiązują kryminalna zagadkę. Spacery po lesie, ucieczki, pościgi, niespodziewane i nagłe zwroty akcji. Filozoficzne rozważania oparte na często mylnych założeniach wynikające z niedostatku wiedzy. Z zapartym tchem śledziłam śledziłam zmaganie zimowego jagnięcia w celu odnalezienia swojego imienia. Może całość brzmi dziecinnie, ale poleca dziecią pożyczek dwunastego roku życia.

Opowieść o sympatycznym stadzie owiec, które wraz z sybolicznym wsparciem sąsiadującymi z nimi kozami rozwiązują kryminalna zagadkę. Spacery po lesie, ucieczki, pościgi, niespodziewane i nagłe zwroty akcji. Filozoficzne rozważania oparte na często mylnych założeniach wynikające z niedostatku wiedzy. Z zapartym tchem śledziłam śledziłam zmaganie zimowego jagnięcia w celu...

Książka napisana prostym językiem, z perspektywy zwierząt, co jest zabiegiem i ciekawym i dającym asumpt do przeciekawych spostrzeżeń dotyczących ludzi. Jak odbieramy rzeczywistość nie skupiając się tak bardzo na pasionku i zapachu ziół? Dzięki tej książce łatwiej będzie nam się przejrzeć w zwierzęcym zwierciadle.
W porównaniu do pierwszej części - pojawiają się nowe wątki, nowe zwierzęta (kozy) i niezrozumiała Europa. No i oczywiście - trup. Czyta się szybko i łatwo, jest zabawnie, a po namyśle - nawet filozoficznie. Choć z pewnością wielbiciele Kanta, Sartra i Platona bedą zawiedzeni filozoficznymi aspektami.

Książka napisana prostym językiem, z perspektywy zwierząt, co jest zabiegiem i ciekawym i dającym asumpt do przeciekawych spostrzeżeń dotyczących ludzi. Jak odbieramy rzeczywistość nie skupiając się tak bardzo na pasionku i zapachu ziół? Dzięki tej książce łatwiej będzie nam się przejrzeć w zwierzęcym zwierciadle.
W porównaniu do pierwszej części - pojawiają się nowe wątki,...