Dech zimy

Czasami myślę, że Jordan to jajcarz i w pewnym momencie chciał sprawdzić ile jeszcze idiotycznych błazeństw w kolejnych tomach cyklu łykną jego hardcorowi fani w postawie czołobitności. Opis stawania się pierwszą siostrą jest tak kiczowaty, że człowiek się autentycznie śmieje, że ktoś to traktuje z zachwytem na twarzy, no i w końcu rozumiemy dlaczego młody mormon Sanderson czytał ten cykl z wypiekami na policzkach, a potem tak ochoczo podjął się kontynuowania dzieła Jordana.
Szczęśliwcami ci, którzy nigdy nie sięgnęli po ten cykl.

Czasami myślę, że Jordan to jajcarz i w pewnym momencie chciał sprawdzić ile jeszcze idiotycznych błazeństw w kolejnych tomach cyklu łykną jego hardcorowi fani w postawie czołobitności. Opis stawania się pierwszą siostrą jest tak kiczowaty, że człowiek się autentycznie śmieje, że ktoś to traktuje z zachwytem na twarzy, no i w końcu rozumiemy dlaczego młody mormon Sanderson...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejny tom "Mody na sukces" w wersji fantasy za mną. Po poprzednim narzekałem na brak Mata, tu jest go w nadmiarze. Jego wątek wlecze się niesamowicie i jest do bólu zawalony opisami strojów. Na koniec oczywiście zaczyna się robić całkiem ciekawie, ale też nasz bohater podejmuje tak dziwną z mojego punktu widzenia decyzję, że nie znajduję dla niej wytłumaczenia. No cóż, pewnie się wyjaśni za dwa tomy. Wątek Elayne ciągnie się w równie ślimaczym tempie i ma jeszcze mniej ciekawych momentów. U Egwene w tym tomie niewiele (a może wręcz nic, nie wiem czy to nie było w poprzednim), za to konkretnie i ciekawie. Po bombie jaką autor zostawił u Perrina na koniec poprzedniego tomu spodziewałem się lepszego rozwinięcia w tym, niestety przyjdzie mi jeszcze poczekać. Wątek Randa początkowo się dłuży, później robi się ciekawie by dojść do kulminacyjnej, naprawdę dobrze opisanej bitwy. Ta zmiana perspektywy, mnogość znaczących postaci w jednej scenie - nie poznaję pana, panie Jordan. Niestety zwieńczenie sceny po Jordanowsku niesatysfakcjonujące. Ktoś tam zginął z dobrych (tym razem nawet go wymieniono z imienia, postęp po bitwie w Polu Emonda), ze złych też ktoś, aczkolwiek kto nie do końca wiadomo, najważniejsi przeżyli, kończymy książkę. Jak zwykle mam mieszane uczucia: z jednej strony znudził mnie ten tom, z drugiej chcę sięgnąć po następny.

Kolejny tom "Mody na sukces" w wersji fantasy za mną. Po poprzednim narzekałem na brak Mata, tu jest go w nadmiarze. Jego wątek wlecze się niesamowicie i jest do bólu zawalony opisami strojów. Na koniec oczywiście zaczyna się robić całkiem ciekawie, ale też nasz bohater podejmuje tak dziwną z mojego punktu widzenia decyzję, że nie znajduję dla niej wytłumaczenia. No cóż,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna część cyklu (dziewiąta już) jest lepsza od dwóch poprzednich, tylko to nadal nie są szczyty "Wschodzącego cienia". Po prostu gdzieś około dwusetnej strony Jordan przypomniał sobie, że potrafi pisać świetne wątki i motywy i wraz z pojawieniem się Córki Dziewięciu Księżyców (cały ten obszerny wątek prowadzący najpierw do jej spotkania z Matem, a potem do chwili, gdy Mat dowiaduje się kim ona jest jest wyborny) oraz jednoczesnego spotkania trójki oblubienic z Randem (mogło być lepiej, ale nie jest źle) jakość powieści skacze ostro do góry. Tym bardziej szkoda całkowicie zbędnego wątku porwania Faile przez wrażych Shaido i irytującego Perrina łażącego tam i siam z bolącym serduszkiem. Najbardziej jednak szkoda zmarnowanego potencjału akcji kulminacyjnej związanej z oczyszczaniem saidina ze skazy Czarnego. Coś, co jest idee fixe całego cyklu, czyli właśnie szaleństwo przenoszących Moc mężczyzn, zostało potraktowane jak wprawka ósmoklasisty na lekcji języka polskiego. Pierwsza tak naprawdę epicka potyczka sił dobra z całą zgrają Przeklętych wygląda jak bitwa na śnieżki. Beznadziejna robota, nie wiadomo co się dzieje, jakieś urywki, migawki z punktu widzenia poszczególnych Przeklętych, Aes Sedai, czy innych postaci, nie wiadomo, co się dzieje, nie wiadomo, jak Rand i Nynaeve oczyszczają saidina (którego nie były w stanie oczyścić tęgie głowy z Wieku Legend), wszystko nagle się kończy, sprawia wrażenie wersji pociętej, w oczekiwaniu na wersję reżyserską, bogatszą o 60 stron. Doprawdy, tak zmarnować tak epicki potencjał, w tym miejscu w zasadzie straciłem nadzieję, że coś z tego cyklu będzie. Jeżeli, jako czytelnik pozostaję z wrażeniem, że sam bym to lepiej rozwiązał, to coś tu jest nie tak.
Niemniej, te rozczarowania nie zmieniają faktu, że "Dech zimy" przypomniał w niektórych fragmentach doskonałość materii zaprezentowaną np. we "Wschodzącym cieniu". Przede mną "Rozstaje zmierzchu", podobno najgorszy tom cyklu.

Kolejna część cyklu (dziewiąta już) jest lepsza od dwóch poprzednich, tylko to nadal nie są szczyty "Wschodzącego cienia". Po prostu gdzieś około dwusetnej strony Jordan przypomniał sobie, że potrafi pisać świetne wątki i motywy i wraz z pojawieniem się Córki Dziewięciu Księżyców (cały ten obszerny wątek prowadzący najpierw do jej spotkania z Matem, a potem do chwili, gdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna część, wartka akcja, ciekawie poprowadzona historia. Wszystko się gmatwa jeszcze bardziej.

Świetna część, wartka akcja, ciekawie poprowadzona historia. Wszystko się gmatwa jeszcze bardziej.

Pokaż mimo to

Książka bardzo dobra warta przeczytania Lubie tego autora

Książka bardzo dobra warta przeczytania Lubie tego autora

Pokaż mimo to

W tej części sagi spotkamy się z nietypowym czworokątem utworzony przez Randa i jego "dziewczyny", dodatkowo skomplikowanym gdy w grę wchodzi więź Aes Sedai i strażnika :) Armia Seanchan zza oceanu nadal podbija kontynent, ale nie wiadomo czy Seanchanie są naprawdę negatywnym bohaterem cyklu, chyba nie do końca. Na scenę wkracza Córka Dziewięciu Księżyców, ale na razie o małżeństwie mowy nie było :)
Podobnie jak w poprzednich częściach i tutaj mamy zbyt rozwlekłe opisy i dialogi rozłożone na kilka stron bo w miedzy czasie musimy dowiedzieć się jak postacie były ubrane, jakie ich stroje miały koronki, karczek i kaftan itp. :) Ale jest też dużo przygód naszych bohaterów i idziemy cały czas do przodu, co z tego, że dwa kroki do przodu, a potem krok w tył, taki już styl autora.
Z kolejną częścią utwierdzam się w przekonaniu, że cykl Koło czasu nie jest najlepszy z jakim miałem do czynienia, ale na pewno dobry i warty zagłębienia się w jego świat.

W tej części sagi spotkamy się z nietypowym czworokątem utworzony przez Randa i jego "dziewczyny", dodatkowo skomplikowanym gdy w grę wchodzi więź Aes Sedai i strażnika :) Armia Seanchan zza oceanu nadal podbija kontynent, ale nie wiadomo czy Seanchanie są naprawdę negatywnym bohaterem cyklu, chyba nie do końca. Na scenę wkracza Córka Dziewięciu Księżyców, ale na razie o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety zaczyna się spadek formy. O ile nie mam nic przeciwko rozbudowanym, wielotomowym sagom (wręcz przeciwnie) to od tego tomu autor zaczął lanie wody na dobre. Połowa tego tomu jest zwyczajnie zbędna i absolutnie nic nie wnosi do historii. A gdy po 700 stronach w końcu dochodzimy do kluczowego wydarzenia tego tomu to książka zostaje nagle ucięta. Bardzo nie lubię tego typu zabiegów, i tak bym sięgnął po następny tom, nie rozumiem dlaczego autor postanowił mnie wkurzyć. Wcześniej po wielkim finale zawsze mieliśmy chwilę na oddech i uporządkowanie spraw.

Niestety zaczyna się spadek formy. O ile nie mam nic przeciwko rozbudowanym, wielotomowym sagom (wręcz przeciwnie) to od tego tomu autor zaczął lanie wody na dobre. Połowa tego tomu jest zwyczajnie zbędna i absolutnie nic nie wnosi do historii. A gdy po 700 stronach w końcu dochodzimy do kluczowego wydarzenia tego tomu to książka zostaje nagle ucięta. Bardzo nie lubię tego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Dech zimy” jest dziewiątym tomem sagi „Koła Czasu” Roberta Jordana. Rand al'Thor przemierza świat razem z Min, jednak cel jego wędrówki pozostaje tajemnicą nawet dla Cadsuane. Mazrim Taim, pan Czarnej Wieży okazuje się kłamcą, niemniej jego intencje wciąż skrywa zasłona sekretu. Perrin desperacko ściga swą Faile, porwaną przez szczep Sevanny. Wraz z Elyasem Macherą, Berelain i Prorokiem, na czele osobliwej armii złożonej z różnorakich sił, przemierza ziemie, po których grasują bandyci i Seanchanie... Do Ebou Dar przybywa seanchańska księżniczka znana jako Córka Dziewięciu Księżyców, tam też poznaje ją dochodzący do zdrowia Mat. Czy przepowiedziane mu małżeństwo dojdzie do skutku?

Mam wrażenie, że w tym tomie akcja zaczyna nieco przyspieszać. Mat poznaje kobietę, która według przepowiedni jest mu przeznaczona. Ale ciężko jest nazwać to co ich łączy. Chłopak jak zwykle pakuje się w niezłą kabałę, oferując pomoc zbyt wielu osobom.

Elayne, Aviendha i Min w końcu dopinają swojego celu związanego z Randem ale jednocze4śnie doświadczają tego co on odczuwa na co dzień.

Rand decyduje się na oczyszczenie Saidina ze skazy. Jednak Przeklęci nie zamierzają mu na to pozwolić. Niektórzy z jego otoczenia odkrywają prawdziwe oblicze.

W tej części ponownie zabrakło mi Perrina. Został wprowadzony ciekawy wątek porwania jego żony. Czekam na jego rozwinięcie.

Ciężko jest oceniać poszczególne części. Jedne są słabsze, inne ciekawsze. Niektóre momenty są ciężkie do przebrnięcia. Jest wiele może niepotrzebnych opisów ale z drugiej strony to wszystko co lubimy w tej sadze czy też nie lubimy, składa się na jej klimat.

„Dech zimy” jest dziewiątym tomem sagi „Koła Czasu” Roberta Jordana. Rand al'Thor przemierza świat razem z Min, jednak cel jego wędrówki pozostaje tajemnicą nawet dla Cadsuane. Mazrim Taim, pan Czarnej Wieży okazuje się kłamcą, niemniej jego intencje wciąż skrywa zasłona sekretu. Perrin desperacko ściga swą Faile, porwaną przez szczep Sevanny. Wraz z Elyasem Macherą,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po ponad dwóch latach wegetacji postanowiłem wrócić do świata Koła Czasu. Zmusiła mnie głównie myśl, że nie będę rozpoczynał nowego cyklu mając nieskończony taki klasyk.

Cały dzień przypominałem sobie poprzednie części, bohaterów, świat i sytuację, w której go zostawiłem i… wróciłem! Czy było warto?

Sądzę że tak. Mimo że wiem, iż jestem w najgorszym momencie sagi. Na palcach jednej ręki można wymienić ważne momenty albo kluczowe sytuacje. Coś jednak sprawia, że do koła czasu chce się wracać. Jest jak ulubiony obiad. Trzeba spróbować raz na jakiś czas, nie można tłuc tego samego pod rząd, bo ostatecznie człowiekowi zbrzydnie i go nie dokończy.

Nie będę pisał jakie to były sytuacje, każdy sam musi je odkryć, ale sadzę że pomocne w opinii o sadze będzie to, że po przeczytaniu IX tomu od razu zabrałem się za X. I nawet już teraz wiem, że po nim będzie czas na przerwę, oby już nie tak długą jak wcześniej. W końcu od 11 tomu saga zbiera bardzo wysokie noty, a dalszy los bohaterów przejmuje Sanderson. Sądzę, że warto przymknąć oko i wytrwać!

Po ponad dwóch latach wegetacji postanowiłem wrócić do świata Koła Czasu. Zmusiła mnie głównie myśl, że nie będę rozpoczynał nowego cyklu mając nieskończony taki klasyk.

Cały dzień przypominałem sobie poprzednie części, bohaterów, świat i sytuację, w której go zostawiłem i… wróciłem! Czy było warto?

Sądzę że tak. Mimo że wiem, iż jestem w najgorszym momencie sagi. Na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudno mi pisać taką opinię, ale... dopiero pod koniec książki akcja zaczęła przyśpieszać. Mam wrażenie, że każdy kolejny tom jest trochę gorszy od poprzedniego. Ale na pewno nie zrezygnuję z Koła Czasu i kolejne części przede mną.

Trudno mi pisać taką opinię, ale... dopiero pod koniec książki akcja zaczęła przyśpieszać. Mam wrażenie, że każdy kolejny tom jest trochę gorszy od poprzedniego. Ale na pewno nie zrezygnuję z Koła Czasu i kolejne części przede mną.

Pokaż mimo to