Krótka historia o specyficznym Kopiście, który sam zapętlił się w swoje indywidualności. Na pewno wymaga znajomości głębszego kontekstu, aby móc zrozumieć jej przekaz.

Krótka historia o specyficznym Kopiście, który sam zapętlił się w swoje indywidualności. Na pewno wymaga znajomości głębszego kontekstu, aby móc zrozumieć jej przekaz.

UWAGA!
JEŚLI "WOLAŁBYŚ NIE" CZYTAĆ SPOILERÓW - NIE CZYTAJ TEGO TEKSTU.

Słynne opowiadanie w doskonałym przekładzie Adama Szostkiewicza. Melville jawi się tu jako zwiastun pisarstwa Kafki i Camusa. Rzecz niezwykła, która zaczyna się jak dickensowki w duchu, pełen humoru obraz ówczesnych pracowników biurowych, a kończy się jak przesycona tragizmem przypowieść.

Kim jest Bartleby – człowiek, który stopniowo rezygnuje z jakiegokolwiek działania i co oznacza jego bierny bunt? Melville nie dopowiada sensów zmuszając do samodzielnej konfrontacji z postawą swojego enigmatycznego bohatera. Można więc widzieć w nim niemego rzecznika tych, którym odebrano nadzieję i pogrzebano w niepamięci. A może to człowiek, który ujrzał nagą brutalność życia i poznawszy tę prawdę nie może jej udźwignąć. Nie można żyć bez nadziei, ale przejrzawszy świat nie można jej mieć. Więc Bartleby umiera, tak samo jak umrzeć musiał każdy kto ujrzał oblicze starotestamentowego Boga, bo pewne prawdy nie są dla ludzi przeznaczone.

Z drugiej strony figura Bartleby’ego zdaje się swoją sztywnością i lakonicznością bardziej ucieleśnieniem stanu psychicznego niż człowieka. Czy Bartleby jest osobą? Czy nie jest on spersonifikowanym uporczywym wyrzutem sumienia narratora, który stara się go pozbyć ze swojego życia, a na końcu pogrzebać w poczuciu usprawiedliwiającego „spełnionego obowiązku”? Końcowe westchnienie narratora (wyraz fałszywej empatii) jest wtedy faktycznie westchnieniem ulgi – a akt samorozgrzeszenia odbywa się przez pogrzebanie (zapomnienie) własnych win.

Niczego nie da się tu powiedzieć na pewno, bo „Kopista Bartleby” (podobnie opus magnum Melvilla, „Moby Dick”) wymyka się formułom i opiera oczywistym alegoriom.

UWAGA!
JEŚLI "WOLAŁBYŚ NIE" CZYTAĆ SPOILERÓW - NIE CZYTAJ TEGO TEKSTU.

Słynne opowiadanie w doskonałym przekładzie Adama Szostkiewicza. Melville jawi się tu jako zwiastun pisarstwa Kafki i Camusa. Rzecz niezwykła, która zaczyna się jak dickensowki w duchu, pełen humoru obraz ówczesnych pracowników biurowych, a kończy się jak przesycona tragizmem przypowieść.

Kim jest...

Wolałbym nie pisać tej opinii.







Ale skoro już to Kopista Bartleby to absolutne arcydzieło literatury fikcji. Bez właściwości czy formy. Nie pozwala się zredukować do jednego odczytania czy streszczenia. Czyta się to wszystko świetnie, każde słowo sprawia wrażenie selektywnie dobranego. Pomaga w tym wspaniałe tłumaczenie Adama Szostkiewicza któremu należy się chwała za jego robotę. Rozpisałbym się bardziej ale to mija się z celem. Po prostu trzeba przeczytać tą powieść.
Chociaż po zastanowieniu, można woleć nie :)

Wolałbym nie pisać tej opinii.







Ale skoro już to Kopista Bartleby to absolutne arcydzieło literatury fikcji. Bez właściwości czy formy. Nie pozwala się zredukować do jednego odczytania czy streszczenia. Czyta się to wszystko świetnie, każde słowo sprawia wrażenie selektywnie dobranego. Pomaga w tym wspaniałe tłumaczenie Adama Szostkiewicza któremu należy się chwała za...

Bardzo dobre opowiadanie, ale trudne w odbiorze w języku polskim. Żeby uchwycić sens należy przynajmniej zapoznać się z główną formułą. Teksty teoretyczne trudne, ale rozszerzające perspektywę.

Bardzo dobre opowiadanie, ale trudne w odbiorze w języku polskim. Żeby uchwycić sens należy przynajmniej zapoznać się z główną formułą. Teksty teoretyczne trudne, ale rozszerzające perspektywę.

Krótka i ciekawa historia. Cieszę się, że była to moja lektura i omówiliśmy ją na zajęciach, bo sama trochę nie wiedziałam, jak ją interpretować. Ale czytało mi się bardzo przyjemnie, mimo że nie do końca rozumiałam.

A co esejów - oba zaczęłam, przekartkowałam... i chyba tyle mi wystarczy. Niezbyt oryginalnie powtórzę za Bartlebym i i innymi tu komentującymi: wolałabym nie.

Krótka i ciekawa historia. Cieszę się, że była to moja lektura i omówiliśmy ją na zajęciach, bo sama trochę nie wiedziałam, jak ją interpretować. Ale czytało mi się bardzo przyjemnie, mimo że nie do końca rozumiałam.

A co esejów - oba zaczęłam, przekartkowałam... i chyba tyle mi wystarczy. Niezbyt oryginalnie powtórzę za Bartlebym i i innymi tu komentującymi: wolałabym nie.

Niezwykle dziwaczne to opowiadanie, ale jakże treściwe! Zdecydowanie lektura do dokładnej analizy i czytania powtórnego - wiele, wiele razy.

Niezwykle dziwaczne to opowiadanie, ale jakże treściwe! Zdecydowanie lektura do dokładnej analizy i czytania powtórnego - wiele, wiele razy.

Wolałbym nie

Wolałbym nie

Krótka opowieść o woli, wolności i nicości, wolności absolutnej, wolności tragicznej, przeradzającej się w nicość, która pochłania wolę, wreszcie wolności wyboru, która Bartleby'ego przypiera do ściany - w przenośni i dosłownie - odbierając mu władzę nad sobą samym. Można nazwać ją depresją, można nazwać ją wirusem, ale to co trawi jego umysł, wyrażone w formule "Wolałbym nie", niepokoi i smuci. Melville stawia poprzez strukturalnie prostą nowelę trudną do rozwiązania zagadkę, za którą kryje się więcej niż mogłoby się wydawać.

Krótka opowieść o woli, wolności i nicości, wolności absolutnej, wolności tragicznej, przeradzającej się w nicość, która pochłania wolę, wreszcie wolności wyboru, która Bartleby'ego przypiera do ściany - w przenośni i dosłownie - odbierając mu władzę nad sobą samym. Można nazwać ją depresją, można nazwać ją wirusem, ale to co trawi jego umysł, wyrażone w formule...

Fajnie, że dołączyli do zestawu dwa eseje filozoficzne. Przynajmniej przez chwilę mogłem się poczuć niedorozwinięty.

Fajnie, że dołączyli do zestawu dwa eseje filozoficzne. Przynajmniej przez chwilę mogłem się poczuć niedorozwinięty.

(Dla wtajemniczonych)

Czy ktoś prosił o opinię?
- Jednak „wolałabym nie” 😊

(Dla wtajemniczonych)

Czy ktoś prosił o opinię?
- Jednak „wolałabym nie” 😊