Zdecydowanie najgorsza książka jaką przeczytałam w 2024 roku. Męczyłam ją kilka miesięcy i nic z niej nie wyniosłam.

Zdecydowanie najgorsza książka jaką przeczytałam w 2024 roku. Męczyłam ją kilka miesięcy i nic z niej nie wyniosłam.

Lektura uzmysłowiła mi dwie rzeczy:
1. Jestem melancholikiem,
2. cierpię na acedię.
Obie przypadłości nie zwiastują nic dobrego...

Lektura uzmysłowiła mi dwie rzeczy:
1. Jestem melancholikiem,
2. cierpię na acedię.
Obie przypadłości nie zwiastują nic dobrego...

O, jakże czytanie tej książki boli!
Sięgając po nią liczyłem na intelektualny flirt z uczuciem melancholii, które intryguje mnie od lat. Moje nadzieje zostały szybko rozwiane. Dzieło Marka Bieńczyka okazało się być albo pseudointelektualnym bełkotem, albo po prostu wielką prozą, która mnie przerosła. "Melancholia" jest bowiem napisana niezwykle nieprzystępnym językiem. Trudno połapać się o co w niej chodzi, a o przyjemności wynikającej z obcowania z nią nie ma sensu mówić, bo jej po prostu nie ma. Czytając ją miałem nadzieję, że jej następny rozdział do mnie trafi, że mnie oczaruje, powie coś, co będę cytować... potem przestałem się oszukiwać i po prostu z zaciśniętymi zębami dobrnąłem do jej końca.
Dzieło Marka Bieńczyka jest chyba przeznaczone dla wielkich humanistów, którzy są w stanie zrozumieć z niego więcej niż zwykli śmiertelnicy, do których się zaliczam.

O, jakże czytanie tej książki boli!
Sięgając po nią liczyłem na intelektualny flirt z uczuciem melancholii, które intryguje mnie od lat. Moje nadzieje zostały szybko rozwiane. Dzieło Marka Bieńczyka okazało się być albo pseudointelektualnym bełkotem, albo po prostu wielką prozą, która mnie przerosła. "Melancholia" jest bowiem napisana niezwykle nieprzystępnym językiem....

Wiele hałasu o nic?

Wiele hałasu o nic?

/...chyba nigdzie, przechodniu, Ci się nie śpieszy, gdyż tego jednego - czasu - nigdy w Twej smutnej włóczędze nie brakuje./

/...chyba nigdzie, przechodniu, Ci się nie śpieszy, gdyż tego jednego - czasu - nigdy w Twej smutnej włóczędze nie brakuje./

Wydaje mi się, że tej książki nie trzeba komentować. Come on… to facet, który pracował we Francji i tak się zakochał, że po Polsce śmiga w berecie z antenką, tłumaczy Ciorana, ma własną winnicę i kocha futbol. Kiedy opowiadałam o nim moim francuskim przyjaciołom, prychali ze śmiechu!

Wydaje mi się, że tej książki nie trzeba komentować. Come on… to facet, który pracował we Francji i tak się zakochał, że po Polsce śmiga w berecie z antenką, tłumaczy Ciorana, ma własną winnicę i kocha futbol. Kiedy opowiadałam o nim moim francuskim przyjaciołom, prychali ze śmiechu!

Melancholia to w języku potocznym zasmucenie związane ze wspomnieniami, stan lekkiego przygnębienia.
W dawnych czasach stosowano tego terminu na określenie schorzenia psychicznego, lepiej znanego dziś jako depresja.
W literaturze często pojawia się pojęcie melancholijny oznaczające stan permanentnego smutku, nostalgii.

W twórczości Marka Bieńczyka temat pojawia się bardzo często, zgłębia on wiedzę na temat melancholii śledząc najróżniejsze dziedziny, od sztuki poprzez literaturę, filozofię, psychologię czy medycynę. Autor analizuje poszczególne melancholijne dzieła oraz ich autorów. Podaje nam przykłady z różnych epok i kultur, doskonale łącząc je ze sobą. Pojawiają się tu takie postacie, jak: Nerval, Krasiński, Cioran, Baudelaire, Borges i Freud.
Książka Bieńczyka to podróż po świecie melancholii. Autor stworzył esej dla czytelników wrażliwych, szukających ludzi o podobnym usposobieniu.
Bardzo przypadła mi do gustu forma, w jakiej Bieńczyk przekazuje wiedzę na temat melancholii, dużo w niej cytatów, przytoczeń, zapożyczeń i aluzji. Ze względu na to, że temat może przytłaczać, przeznaczona jest dla wybranych czytelników.

W eseju poznajemy nie tylko spojrzenie na świat człowieka melancholijnego, dzięki doskonałemu warsztatowi pisarskiemu autora i jego ogromnej erudycji możemy wręcz wejść w jego skórę. Przy lekturze tej książki wypada napić się dobrego wina, odpowiedź na pytanie dlaczego, znajduje się w książce.

Melancholia to w języku potocznym zasmucenie związane ze wspomnieniami, stan lekkiego przygnębienia.
W dawnych czasach stosowano tego terminu na określenie schorzenia psychicznego, lepiej znanego dziś jako depresja.
W literaturze często pojawia się pojęcie melancholijny oznaczające stan permanentnego smutku, nostalgii.

W twórczości Marka Bieńczyka temat pojawia się bardzo...

świetny esej, niezwykle pomocny w interpretacji durera, baudelaire'a, nervala, ciorana, malczewskiego i innych twórców, które w poetycki (i przyjemny) sposób omawia autor. coś miłego dla tych, którzy chcą odpocząć trochę od polityki w interpretacji literatury.

świetny esej, niezwykle pomocny w interpretacji durera, baudelaire'a, nervala, ciorana, malczewskiego i innych twórców, które w poetycki (i przyjemny) sposób omawia autor. coś miłego dla tych, którzy chcą odpocząć trochę od polityki w interpretacji literatury.

Co to w ogóle ma być, ta książka?! Formalnie i strukturalnie to czysty bełkot. Coś a la "Obłęd" Jerzego Krzysztonia - nie da się tego czytać, chaos, brak ciągłości narracji, rojenia osoby nie tyle chorej na depresję, ile schizofrenię z galopującą feerią myśli...
To nie jest książka o depresji. To nie jest poradnik dla osób mających w rodzinie kogoś cierpiącego na depresję. To zbiór luźno powiązanych esejów bez ładu i składu, ani inteligentnych, ani odkrywczych, ani erudycyjnych, po prostu - nienormalnie, patologicznie wręcz bezkształtnych, nie wiadomo, po co napisanych...

Co to w ogóle ma być, ta książka?! Formalnie i strukturalnie to czysty bełkot. Coś a la "Obłęd" Jerzego Krzysztonia - nie da się tego czytać, chaos, brak ciągłości narracji, rojenia osoby nie tyle chorej na depresję, ile schizofrenię z galopującą feerią myśli...
To nie jest książka o depresji. To nie jest poradnik dla osób mających w rodzinie kogoś cierpiącego na depresję....

Wyborna uczta dla erudytów.

Wolałabym od tego eseju w formie ciągnącego się wykładu dla przechodnia formę naukową, ze względu na bogactwo cytowań.

Nie mniej, zachwycam się tą formą przekazu wiedzy na temat melancholii, która dotyka pewnych sfer mnie interesujących i zbliża mnie do poszukiwanych odpowiedzi.

Myślę, że najlepiej zrozumie się ten esej będąc w stanie melancholicznym, bo wszystko staje się jaśniejsze i prostsze w niektórych aspektach.

A może potrzeba do tego dystansu, aby ocenić różne warianty melancholii.

Polecam.

Wyborna uczta dla erudytów.

Wolałabym od tego eseju w formie ciągnącego się wykładu dla przechodnia formę naukową, ze względu na bogactwo cytowań.

Nie mniej, zachwycam się tą formą przekazu wiedzy na temat melancholii, która dotyka pewnych sfer mnie interesujących i zbliża mnie do poszukiwanych odpowiedzi.

Myślę, że najlepiej zrozumie się ten esej będąc w stanie...