Można by sądzić, że nowa wersja Odysei, a raczej powrotu Odyseusza do Itaki oraz intryg związanych z ponownym zamążpójściem Penelopy, to - delikatnie rzecz ujmując - nie najlepszy pomysł na książkę...

Szaleństwem przypomina on próbę napisania Biblii lub Koranu w wersji 2.0 (choć nie powiem... może takie wersje by się przydały...).

Mimo oczywistej absurdalności przedsięwzięcia podjął się go Szwed Eyvind Johnson i - co w moim przekonaniu jest nie lada wyczynem - udało mu się nie sprofanować dzieła Homera.

Można by sądzić, że nowa wersja Odysei, a raczej powrotu Odyseusza do Itaki oraz intryg związanych z ponownym zamążpójściem Penelopy, to - delikatnie rzecz ujmując - nie najlepszy pomysł na książkę...

Szaleństwem przypomina on próbę napisania Biblii lub Koranu w wersji 2.0 (choć nie powiem... może takie wersje by się przydały...).

Mimo oczywistej absurdalności...

Już ucichł szczęk broni spod murów Troi. Z ruin grodu Priama dawno powrócili ci, którym było to dane. Krew uczciwych i tych zarażonych chciwością spłynęła obficie po górskich stokach i nie wszyscy pamiętają, że Ilion był świadkiem rzezi. Skrzydlaci greccy bogowie rozdmuchali dymy z płonącego miasta na cztery strony świata, żeby pamięć o nim na zawsze umarła. Upłynęło tak wiele lat ale na horyzoncie bieli się jeszcze jeden żagiel spóźnionego podróżnika, który na przekór tragicznemu losowi, próbuje wrócić do świata żywych. To jego opowieść mam przed sobą, to w niej zapadam się tak, jak w nader interesującej przeszłości.

Eyvind Johnson przedstawia społeczności ludzi, gdzie Helios wyznacza rytm dnia a bogowie obnażają swe ludzkie słabości. Bóstwa podlegają takiej samej trwodze jak my, odczuwają te same nieszczęścia i nie są im obce uczucia. Świat współczesny Odyseuszowi to gra bogów w której Zeus dał możliwość myślenia ale niewiele ponad to. Ludzki strach przed możliwością wyboru jest ogromny ale jeszcze większy jest pęd do życia. "Fale przyboju" to podróż w głąb siebie, w głąb naszej współczesnej i starożytnej natury. Tytułowe fale są nie tylko świadkiem odzyskania przez Odyseusza władzy na Itace. One wyrzucają na brzeg coraz to nowe wątpliwości, które zaczną dotykać tych którzy o nich przeczytają. Każdy z nas ma jakieś obawy pochodzące bezpośrednio z naszego stylu życia. Przed każdym stoi szereg wariantów, których wybór zależy jedynie od nas samych, ale to my poniesiemy jego konsekwencje. Odys w pewnym sensie też miał wybór. Albo powrót na rodzinną wyspę albo życie u boku swej na wpół boskiej kochanki.

Johnson pokazuje w jak prosty sposób można zabić bogów, wystarczy o nich zapomnieć. To my sami możemy ich skazać i strącić do Hadesu. Stamtąd nie zrobią już nikomu krzywdy swym rządzeniem przez podział. "Fale przyboju" to piękne opisy przyrody. Zarówno szum oceanu, powiew wiatru, jak i wygląd nieba podczas zachodu czy wschodu słońca są tak plastycznie opisane, że aż miło się w nie zagłębić. Widać, że autor posiada dużą wrażliwość nie tylko na ludzkie słabości ale i na otaczającą go naturę. Z wielką przyjemnością podsłuchiwałem to, co się działo w megaronach greckich pałaców. Nawet składanie krwawej ofiary opisane oczami pisarza było wspaniałym rytuałem, przybliżającym mi zwyczaje Greków. Gdy wyobrażałem sobie opis gry pieśniarzy na starożytnej kitarze, to tak jakbym widział skaliste wzgórza Itaki i mały port pośród skał. I pomimo tego, że już tysiąclecia minęły od tamtych wydarzeń to jednak warto przypomnieć sobie, jakie namiętności gnały Odyseusza do jego rodzinnej wyspy. "Fale przyboju" z pewnością mogą się stać dobrym uzupełnieniem "Odysei" Homera.

Już ucichł szczęk broni spod murów Troi. Z ruin grodu Priama dawno powrócili ci, którym było to dane. Krew uczciwych i tych zarażonych chciwością spłynęła obficie po górskich stokach i nie wszyscy pamiętają, że Ilion był świadkiem rzezi. Skrzydlaci greccy bogowie rozdmuchali dymy z płonącego miasta na cztery strony świata, żeby pamięć o nim na zawsze umarła. Upłynęło tak...