"Świata, w którym się urodziłem, już dawno nie ma. Należy tak samo do historii jak siedemnasty wiek, i jest tak samo niezrozumiały"

Świata dzieciństwa już nie ma, ale pozostają z tego czasu wspomnienia - i to nie zawsze miłe...

Juha dorasta w raju - a przynajmniej według dorosłych nieduże Sävbyholm to raj. To miejsce, gdzie dzieci mogą wychowywać się w idylli, w poczuciu bezpieczeństwa. Czy aby na pewno? Skąd więc przemoc dotykająca wielu uczniów? Skąd wykluczenie? Skąd chęć wyrwania się stąd raz na zawsze? Jak wytłumaczyć fakt, że ludzie krzyczą z poduszką przy ustach?

Ritva, pani domu, codziennie rano zastanawia się, po co właściwie żyje. Jedna z nauczycielek co jakiś czas wymyka się z sali lekcyjnej, by zatopić ból egzystencji w alkoholu. Tomas chciałby zamieszkać pod łóżkiem - tam byłby bezpieczny. Juha dla zdobycia popularności w klasie jest w stanie uczynić wiele, na przykład zrobić z siebie błazna. Ale nawet udany żart nie daje długotrwałego efektu. Zainteresowanie nie trwa długo, a sława jest iluzoryczna.

Jonas Gardell staje po stronie tych, którzy z różnych powodów zostają wykluczeni. Po stronie tych, których życie rozczarowało. Tych, którzy nie są popularni ani lubiani. Tych, którzy nie ubierają się modnie i z jakiegoś powodu "odstają" od grupy. Porusza w nas czułe struny, pisząc o zawiedzionych nadziejach i o samotności, a także z ironią demaskując prawdę o rzeczywistości, która wcale nie jest idealna, nawet jeśli niektórzy próbują nam to wmówić. W tej prozie jest dużo smutku, dużo rozpaczy, ale i dużo współczucia. Bo niełatwo jest być dzieckiem. A jeszcze trudniej jest być dorosłym.

"Dojrzewanie błazna" to pierwsza część trylogii, której kolejne tomy - "Ett ufo gör entré" i "Jenny" - niestety nie zostały wydane w Polsce. Szkoda, bo tym samym polski czytelnik traci możliwość poznania całej historii.
Na otarcie łez rynek wydawniczy proponuje nam trylogię "Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek" (co za gra słów!).

Każdy z nas ma własne traumy. Pozwólmy Gardellowi, by nas z nich wyleczył. A może, żeby je zwiększył?

Insta: https://www.instagram.com/p/CR7EluHLwlF/

"Świata, w którym się urodziłem, już dawno nie ma. Należy tak samo do historii jak siedemnasty wiek, i jest tak samo niezrozumiały"

Świata dzieciństwa już nie ma, ale pozostają z tego czasu wspomnienia - i to nie zawsze miłe...

Juha dorasta w raju - a przynajmniej według dorosłych nieduże Sävbyholm to raj. To miejsce, gdzie dzieci mogą wychowywać się w idylli, w poczuciu...

Bardzo dobra literatura. Powrót myślami do czasów szkolnych, brutalna rzeczywistość, ciągle aktualne problemy. Walka o bycie na świeczniku z jednej strony, ucieczka w samotność z drugiej. Naprawdę piękna książka 😍

Bardzo dobra literatura. Powrót myślami do czasów szkolnych, brutalna rzeczywistość, ciągle aktualne problemy. Walka o bycie na świeczniku z jednej strony, ucieczka w samotność z drugiej. Naprawdę piękna książka 😍

jakie to było dołujące

jakie to było dołujące

Przepadam za tak zdyscyplinowanymi twórcami, którzy przy pomocy minimum środków są w stanie osiągnąć maksimum wyrazu. Nic nie wydaje się tu przypadkowe: żadne słowo, przymiotnik, przecinek. Ten sposób, czyli „jak”, przekłada się oczywiście na treść, a zatem „co”. W szczególe też – administrację emocjami. Najcenniejsze na tych stronach jest to, że autorowi udaje się rzecz rzadka w pisaniu o dzieciństwie, tj. odrzucenie sentymentalizmu, a także dystansu, z jakim na ten czas patrzy człowiek dorosły, w zamian za odzyskanie perspektywy i tonu dziecka. To z jego miejsca obserwujemy świat od zarania tak daleki od raju.

Przepadam za tak zdyscyplinowanymi twórcami, którzy przy pomocy minimum środków są w stanie osiągnąć maksimum wyrazu. Nic nie wydaje się tu przypadkowe: żadne słowo, przymiotnik, przecinek. Ten sposób, czyli „jak”, przekłada się oczywiście na treść, a zatem „co”. W szczególe też – administrację emocjami. Najcenniejsze na tych stronach jest to, że autorowi udaje się rzecz...

rachunek sumienia

rachunek sumienia

"Mam przed sobą katalog szkolny. Często go oglądam. Wpatruję się w te dziwnie odległe dzieci, uwięzione w swoich dojrzewających ciałach, pozostawione samym sobie. Widzę, którzy są bici, a którzy bija.
I wszystko było ciche i olśniewające - ten pieprzony raj na ziemi.
Szkoła w Savbyholm nie była żadną placówka nauczania.
Była rzeźnią."

Fragment książki, który najlepiej opisuje jej treść.

Wspaniała! Po raz pierwszy podczas czytania miałem ciarki na plecach. Głęboka, poruszająca, pełna smutki i świetnie napisana książka o bezwzględnym dążeniu do akceptacji przez innych. Nie ważne czyim kosztem, ważne by mnie kochali.

"Mam przed sobą katalog szkolny. Często go oglądam. Wpatruję się w te dziwnie odległe dzieci, uwięzione w swoich dojrzewających ciałach, pozostawione samym sobie. Widzę, którzy są bici, a którzy bija.
I wszystko było ciche i olśniewające - ten pieprzony raj na ziemi.
Szkoła w Savbyholm nie była żadną placówka nauczania.
Była rzeźnią."

Fragment książki, który najlepiej...

Książka „Dojrzewanie Błazna” Jonasa Gardella porusza temat wpływu przeżyć i postaw w dzieciństwie na życie dorosłego człowieka. Główny bohater, Juha, powraca do wspomnień z lat szkolnych aby sobie i innym wybaczyć winy swoje i kolegów. Nie tylko wybaczyć, Juha chce również przebaczenia od tych których sam skrzywdził. Nie jest to książka o dorastaniu, jest o zmaganiu się w dorosłym życiu z przeżyciami z lat chłopięcych. Książkę czyta się szybko, pozostaje w pamięci na długi czas.

Rodzina Juhy przeprowadziła się do Savbyholm, na przedmieście Sztokholmu aby zapewnić większe bezpieczeństwo i spokój dorastającym dzieciom. W tym środowisku nie było rodzin patologicznych, życie toczyło się spokojnym rytmem a dzieci uczęszczały do zwyczajnej, osiedlowej szkoły.

Każde dziecko ma swoje strachy, nie każde dziecko ze strachów wyrasta. Juha też się boi. Boi się aby nie zostać szkolną ofiarą.
„Jesteśmy w centrum, kiedy jesteśmy najlepsi. Juha próbuje być najlepszy we wszystkim. Z zapałem podnosi rękę, żeby odpowiedzieć na pytania wychowawczyni. Oczywiście z wszystkich egzaminów ma piątki. „

Są jeszcze koledzy którzy decydują o tym, kto zostanie uznany za ofiarę i wykluczony z grona znajomych. Być ofiarą to najgorsza rzecz jaka może Juhę spotkać, tego boi się najbardziej.
„Juha nie marzy, żeby być twardzielem. Wystarczy mu, że może być w pobliżu twardzieli.
Jedyne, czego Juha chce, to być taki jak inni. Instynktownie naśladuje wszystko, co uważa za właściwe. Słowa, gesty, miny - jak kameleon dostosowuje się do otoczenia. Zgrywa się i małpuje innych. Koryguje poglądy, zmienia opinie o Lennarcie i Stefanie, Pii a nawet Evie-Lenie, nawet jeśli w głębi duszy nienawidzi jej i uważa, że sobie za dużo pozwala!
A ponieważ Juha wie, że wszystko robi dobrze, więc to on, a nie ktoś inny, powinien mieć to tak przez wszystkich pożądane wolne czwarte miejsce. Jeżeli tak nie jest, czuje się źle traktowany i pomijany. Jakby inni coś mu skradli, co według prawa należy do niego. Jakby odmawiali mu tej jedynej rzeczy, jakiej pożąda. Żeby przynależeć.”

Juha potrafi rozśmieszać wszystkich, jest w tym dobry, przybiera więc rolę klasowego błazna.
Teraz, kiedy jest już dorosły, nadal rozśmiesza widownię jako zawodowy komik.

Książka pokazuje jaki wpływ na dorosłe życie może wywrzeć postawa wyniesiona z dzieciństwa. Do czego może się posunąć człowiek ogarnięty panicznym, dziecięcym strachem. Ciche osiedle, które miało zapewnić spokój i bezpieczeństwo swoim dzieciom, nigdy nie dostrzegło co dzieje się w tej małej społeczności, zwyczajnej, osiedlowej szkoły.

Jaki wpływ na życie Juhy miały uparcie powracające przeżycia z lat szkolnych? Co pozostało z tych dziecinnych strachów kiedy staje przed publicznością? Dorosły Juha „przynależy” czy jest „ofiarą”?

„Przez trzynaście godzin będę sam w pokoju hotelowym. Dzwonię na moją automatyczną sekretarkę. …. Tylko po to, żeby usłyszeć ludzki głos.”

I smutne to, i prawdziwe. Przeczytajcie, proszę.

Książka „Dojrzewanie Błazna” Jonasa Gardella porusza temat wpływu przeżyć i postaw w dzieciństwie na życie dorosłego człowieka. Główny bohater, Juha, powraca do wspomnień z lat szkolnych aby sobie i innym wybaczyć winy swoje i kolegów. Nie tylko wybaczyć, Juha chce również przebaczenia od tych których sam skrzywdził. Nie jest to książka o dorastaniu, jest o zmaganiu się w...

"Dojrzewanie błazna" to krótka, ascetyczna opowieść o dorastaniu w normalnym domu, normalnej szkole, dalekiej od patologii, pracującej, wydolnej społecznie, spłacającej kredyt za mieszkanie-na-bezpieczym-osiedlu-w-ładnej-okolicy rodzinie. Dorastaniu, które mimo jasno określonych norm i otoczenia pełnego dobrych chęci okazuje się doświadczeniem wyjątkowo trudnym, mrocznym i pełnym okrucieństwa.

Gardell czyni bohaterami dzieci, które zmagają się z całą masą lęków i negatywnych emocji, smutkiem, wstydem, samotnością, brakiem akceptacji, brakiem przynależności, poczuciem odrzucenia, niezrozumienia, agresją rówieśników.

Niestety, te kwestie są bagatelizowane przez dorosłych. Nauczyciele patrzą tak, aby nie widzieć; słuchają tak, by nie słyszeć. Rodzice, pogrążeni we własnych frustracjach, kompleksach, wiecznym malkontenctwie uciekają w alkohol, zmęczenie, permanentny brak czasu. Nie są zdolni do obdarzenia dzieci uwagą, czułością; nie widzą potrzeby pochylenia się nad rzeczywistymi problemami swych "pociech". Nikt, nikomu, niczego nie tłumaczy. Należy robić tylko to co się opłaca.

Źródłem cierpienia staje się podwórko, szkoła a nawet własne przyjęcie urodzinowe wydane w dobrej wierze przez kochającą, ale mało spostrzegawczą, „potulną” i zbyt koncyliacyjną matkę.

Dzieci czują się odpowiedzialne za nastroje swoich rodziców. Nie bardzo wiedzą jak sobie z nimi poradzić więc radzą sobie jak potrafią. Przelewają agresję i odrzucenie na innych. Niektóre się zwyczajnie poddają.

Tu wszystko dzieje się na serio. Zaniechania, przemilczenia, bierność i obojętność opiekunów mają swoje konsekwencje. Demony z przeszłości nie dają o sobie zapomnieć determinując późniejsze wybory życiowe. Rany nie mogą się zabliźnić. Ludzie się nie zmieniają.

Temat szalenie aktualny.
Niesłychanie uniwersalna książka.
Pomaga się zatrzymać i dokonać rachunku sumienia.
Polecam na początek roku szkolnego.


"Wybacz sobie wszystko to, co w sobie nienawidzisz.
Wybacz sobie wszystko to, co w sobie kochasz.
Wszystko, czego się wstydzisz.
Wszystko, z czego jesteś dumny.
Wszystko to, co chcesz ukryć.
Wszystko, co chcesz pokazać.
Wszystko to, co nie wyszło jak powinno.
Wszystko, kim jesteś.
Wszystko, kim chciałeś być.
Wybacz sobie."

Po lekturze powyższe słowa stają się dużo bardziej zrozumiałe.

(Główny bohater został zawodowym komikiem. W czasie lektury nie sposób nie myśleć o wyborze dokonanym przez Robina Williamsa.)

"Dojrzewanie błazna" to krótka, ascetyczna opowieść o dorastaniu w normalnym domu, normalnej szkole, dalekiej od patologii, pracującej, wydolnej społecznie, spłacającej kredyt za mieszkanie-na-bezpieczym-osiedlu-w-ładnej-okolicy rodzinie. Dorastaniu, które mimo jasno określonych norm i otoczenia pełnego dobrych chęci okazuje się doświadczeniem wyjątkowo trudnym, mrocznym i...

Mocne, mocne , mocne.

Mocne, mocne , mocne.

Przerażający opis skandynawskiego małomiasteczkowego raju.

Przerażający opis skandynawskiego małomiasteczkowego raju.