Pępowina

ARCYDZIEŁO. Bez cienia wątpliwości NAJLEPSZA książka jaką czytałam i jedyna przy której popłynęły łzy.
Słowa ranią bardziej niż czyny - wiemy to od zawsze i traktujemy jak truizm. A jednak ta prawda do nas nie dociera. Wszyscy odbieramy ciosy drobnych uszczypliwości, szyderstw, plotek i zwykłych oszczerstw na własny czy cudzy temat, a za chwilę sami mniej lub bardziej świadomie sięgamy po ten najcięższy z oręży. Z zemsty, chęci poprawy własnej samooceny kosztem przypadkowej ofiary lub po prostu z głupoty, niszczymy czyjeś życie, w krańcowych przypadkach sensie dosłownym. A to tylko początek zwykłych niezwykłych mądrości tego prawdziwego do bólu dzieła. W którymś momencie życia, a często przewlekle, wszyscy w jakiś sposób pogardzamy własnymi rodzicami, mamy do nich pretensję i czujemy żal. Następne pokolenie odwdzięcza się tym samym - nie zawsze świadomie, niekiedy zasłużenie, częściej po prostu z potrzeby zrzucenia na innych winy za własne niepowodzenia. Niewygodny ciężar odpowiedzialności za własne błędy i wady niemal zawsze ląduje na barkach osób, które kochają nas wybaczającą wszystko psią miłością. Z drugiej strony - to właśnie to bezwarunkowe uczucie, nieważne, ze strony rodzica czy partnera, może okazać się krzywdą gorszą od fizycznej przemocy: odbiera szansę na uodpornienie się na przyszłe ciosy czy zwykłe stresy, a gdy kruchy czy wręcz nieistniejący pancerz pęknie pod naporem krytyki albo niepowodzenia, napompowana do granic samoocena może tego nie przeżyć.

ARCYDZIEŁO. Bez cienia wątpliwości NAJLEPSZA książka jaką czytałam i jedyna przy której popłynęły łzy.
Słowa ranią bardziej niż czyny - wiemy to od zawsze i traktujemy jak truizm. A jednak ta prawda do nas nie dociera. Wszyscy odbieramy ciosy drobnych uszczypliwości, szyderstw, plotek i zwykłych oszczerstw na własny czy cudzy temat, a za chwilę sami mniej lub bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie da się nie kochać prozy skandynawskiej, ale tak się złożyło, że dopiero przez książki, wywiady i wielką pasję Katarzyny Tubylewicz dotarłam do szwedzkich autorek - wcześniej dominowali mężczyźni (ze Stiegiem Larssonem na czele) i wyśmienite skandynawskie kryminały.
Książek Majgull Axelsson zaczęłam szukać w zasobach biblioteki, kiedy usłyszałam, że specjalizuje się w ciekawych postaciach kobiet. I muszę przyznać, że mało która autorka potrafi tak subtelnie i zarazem otwarcie pokazać życie wewnętrzne swoich bohaterek. W "Pępowinie" najważniejsze jest chyba - zgodnie z tytułem książki - przekazywanie sobie w rodzinie ciemnego wzoru losu. Głębokie rany zadane człowiekowi w dzieciństwie pozostają w nim na zawsze, nieledwie przypieczętowując jego los. Z kolei ci, którzy nie zostali nauczeni miłości, zapewne nie zyskają tej umiejętności nigdy w życiu, co staje się przyczyną szalonych cierpień ich samych i ich bliskich. Dysfunkcyjna rodzina przestaje być oparciem, dom staje się wrogim terytorium, z którego trzeba uciec za wszelką cenę. Nieznajomość dobrego wzorca staje się przekleństwem i dotyka najmłodsze pokolenie, które, nie potrafiąc wprowadzić zmiany, sięga po drastyczne środki.

“Ale to właśnie wtedy (…) zrozumiałam, że tego przyjaciela i wroga noszę w sobie. Że najbardziej godna miłości i zarazem najbardziej potworna osoba, jaką kiedykolwiek spotkałam, zbudowała sobie w moim ciele gniazdo, w każdej komórce, w każdym chromosomie. Że już nigdy nie będę wolna. Że moje życie jest dla niego.”

Jesienny sztorm zamienia restaurację "U Sally" w schronienie i zarazem więzienie dla kilku, pozornie w żaden sposób niepowiązanych osób, oczekujących na jakąś pomoc. Kiedy dochodzi do tragedii, uruchomiony zostaje łańcuch zdarzeń, prowadzący do odkrycia skrzętnie ukrywanych faktów z przeszłości obecnych osób. Minnie usiłuje pogodzić się z tragedią z przeszłości, Marguerite próbuje zrozumieć, co powinna zrobić dla dobra siebie i swojego syna, Tyrone dzięki swoistemu katarsis – docenia znaczenie tego, co posiada, Anette - konfrontuje się z rzeczywistością, Sofia ma szansę zaznać ukojenia, a cierpiąca matka dostaje szansę spojrzenia w oczy oprawcy córki i wyrzucenia długo tłumionego bólu.
Ocean wewnętrznych napięć i problemów staje się kanwą przygnębiającej opowieści, której atmosfera nie zagęszcza się z powodu samego zamknięcia i poczucia izolacji, ale z powodu stopniowo ujawnianych konfliktów i dusznej refleksji. Szalejący sztorm dodatkowo podnosi poziom napięcia. Wybuch, który następuje w ostatniej scenie pozwala jednak wierzyć, że nie wszystko jest z góry zapisanie - nawet jeśli masz pecha być kobietą podporządkowaną swojemu mężczyźnie, szefowi, bratu czy nawet synowi....

Nie da się nie kochać prozy skandynawskiej, ale tak się złożyło, że dopiero przez książki, wywiady i wielką pasję Katarzyny Tubylewicz dotarłam do szwedzkich autorek - wcześniej dominowali mężczyźni (ze Stiegiem Larssonem na czele) i wyśmienite skandynawskie kryminały.
Książek Majgull Axelsson zaczęłam szukać w zasobach biblioteki, kiedy usłyszałam, że specjalizuje się w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na początek zaznaczę, że książkę przeczytałam do połowy (dlatego też odebrałam sobie prawo do przyznawania jej gwiazdek). Myślę, że ten fakt mówi sam za siebie.
Chociaż zamysł i forma bardzo mnie zaciekawiły, to elementem, który przekonał mnie do odłożenia tej książki są postacie. Nie potrafiłam im uwierzyć. Z jednej strony faktycznie chwilami czuć było ich odrębność i indywidualne postrzeganie rzeczywistości, ale zaraz wszyscy jak jeden mąż zamieniali się w niezmiernie przenikliwych obserwatorów z co najmniej magisterką z psychologii. Jako, że powieść skupia się głównie na postaciach i tym co przeżywają, powyższe zarzuty wystarczają by w moich oczach uznać ją za słabą.
Na koniec dodam jeszcze, że (przynajmniej w pierwszej połowie) dość wyraźnie zaznaczył mi się podział "biedne, wspaniałe kobiety stłamszone przez życie" i "uparci egoistyczni mężczyźni". Mocne uproszczenie rzeczywistości...

Na początek zaznaczę, że książkę przeczytałam do połowy (dlatego też odebrałam sobie prawo do przyznawania jej gwiazdek). Myślę, że ten fakt mówi sam za siebie.
Chociaż zamysł i forma bardzo mnie zaciekawiły, to elementem, który przekonał mnie do odłożenia tej książki są postacie. Nie potrafiłam im uwierzyć. Z jednej strony faktycznie chwilami czuć było ich odrębność i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szwecja ,sztorm. W gospodzie "U Sally " spotykają się przypadkowi ludzie , a łączy ich wielki bagaż doświadczeń , który dźwigają na swoich barkach.
Jest tam bardzo pięknie pokazane macierzyństwo , które ma wiele kolorów , lecz w tym przypadku głównie czerwony.
Niby zwykła historia , a opowiedziana w prosty , piękny sposób.

Szwecja ,sztorm. W gospodzie "U Sally " spotykają się przypadkowi ludzie , a łączy ich wielki bagaż doświadczeń , który dźwigają na swoich barkach.
Jest tam bardzo pięknie pokazane macierzyństwo , które ma wiele kolorów , lecz w tym przypadku głównie czerwony.
Niby zwykła historia , a opowiedziana w prosty , piękny sposób.

Pokaż mimo to

Opowieść ta jest oczyszczeniem bohaterów ze wszelkich ich ułomności. Dokonują spowiedzi poprzez wgląd w swe życie, w najciemniejsze zakamarki. Analizują, przypominają, dokonują wyborów. Życie w realnym świecie czy pływanie w przeszłości, zacierają się u nich te granice. Każda z postaci opowiada własną, indywidualną historie, lecz mają oni wspólny problem: cierpienie, samotność, poczucie niższości. Utrata bliskiej osoby, seksizm, nałogi, destrukcyjny mechanizm obronny przed traumatycznymi przeżyciami, są tylko niewielką częścią tego co buduje się w głowach bohaterów poprzez silny wpływ wczesnych relacji rodzinnych. W książce wybitnie opisana jest zależność zachowań dzieci od ich rodziców na podstawie przykładów z życia bohaterów. Jak wspomnienie wędrówek poprzez życie mamy, babki i prababki może wpłynąć na doczesność dziecka, a później dorosłego człowieka? Odpowiedź na to pytanie kształtuje się wraz z odkrywaniem kolejnych stronic książki.

Opowieść ta jest oczyszczeniem bohaterów ze wszelkich ich ułomności. Dokonują spowiedzi poprzez wgląd w swe życie, w najciemniejsze zakamarki. Analizują, przypominają, dokonują wyborów. Życie w realnym świecie czy pływanie w przeszłości, zacierają się u nich te granice. Każda z postaci opowiada własną, indywidualną historie, lecz mają oni wspólny problem: cierpienie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Prozę Axelsson poznałam ponad 10 lat temu dzięki koleżance, która się nią zaczytywała. Nazwisko utkwiło mi w pamięci i wiedziałam, że nie zawiodę się, sięgając po "Pępowinę". Miałam rację. Losy kilku osób splatają się jednego wieczora z powodu lokalnej klęski żywiołowej. Każdy chowa w sobie jakieś lęki, nadzieje, tajemnice... Nie tylko bohaterowie tej powieści, każdy chyba... Skandynawska proza jest mi od dawna bardzo bliska...

Prozę Axelsson poznałam ponad 10 lat temu dzięki koleżance, która się nią zaczytywała. Nazwisko utkwiło mi w pamięci i wiedziałam, że nie zawiodę się, sięgając po "Pępowinę". Miałam rację. Losy kilku osób splatają się jednego wieczora z powodu lokalnej klęski żywiołowej. Każdy chowa w sobie jakieś lęki, nadzieje, tajemnice... Nie tylko bohaterowie tej powieści, każdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ilość złych zdarzeń i złych emocji w tej książce chyba trochę mnie przerosła. Dołująca.

Ilość złych zdarzeń i złych emocji w tej książce chyba trochę mnie przerosła. Dołująca.

Pokaż mimo to

Pierwsza część wciąga, później niestety jest gorzej

Pierwsza część wciąga, później niestety jest gorzej

Pokaż mimo to

Świetna książka i powiem szczerze, że takiej było mi potrzeba. Autorka nie podaje czytelnikowi wszystkiego na tacy, zmusza go do myślenia. Różnorodność bohaterów, ich przeżyć, ich emocji wciąga z każdą stroną. To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i na pewno nie ostatnie

Świetna książka i powiem szczerze, że takiej było mi potrzeba. Autorka nie podaje czytelnikowi wszystkiego na tacy, zmusza go do myślenia. Różnorodność bohaterów, ich przeżyć, ich emocji wciąga z każdą stroną. To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i na pewno nie ostatnie

Pokaż mimo to

Przeczytałam Czy mi się podobała? Tak, ale…
Mamy małe miasteczko w Szwecji, jesienny sztorm niesie ze sobą powódź i przypadkowa grupa ludzi znajduje schronienie w gospodzie Minny. Ale o czym naprawdę jest ta książka?
„Pępowina” to niezły portret psychologiczny kilku kobiet i jednego mężczyzny. Pokazuje jak silnie rodzice wczepiają się w swoje dzieci, wpływając na emocje sterują ich życiem i jak ciężko stawić im opór.
Podobało mi się jak autorka poprowadziła narrację, którą w kluczowym momencie powierzyła uczestnikom zdarzenia, mamy więc obraz od wielu obserwatorów. Możemy też zobaczyć pępowiny, którymi oni są spętani. To nie tylko świat Minny jest zaburzony poprzez wypełniające ją emocje, każdy narrator tej książki postrzega świat przez pryzmat swoich rodziców. Ci ludzie mogli by wieść spokojne, przyjemne życie, a są tak uwikłani w przeszłość, że nie pozwalają sobie na szczęście.
To też feministyczna książka. Axelsson pokazuje jak trudno kobiecie znaleźć się we współczesnym świecie, wśród ojców, mężów, szefów. Bo to nadal jest męski świat, gdzie o niezależność trzeba walczyć. Równość płci w zapisach prawa miernie ma się do realnego życia.
Mam też pewne zastrzeżenie. Elementy magiczne wprowadzone przez autorkę, słabo korespondowały z całością przekazu. Zupełnie nie wiem czemu ten zabieg miał służyć.
Poza tym małym ale, książka do mnie przemawia i cieszę się, że sięgnęłam po tę pozycję.

Przeczytałam Czy mi się podobała? Tak, ale…
Mamy małe miasteczko w Szwecji, jesienny sztorm niesie ze sobą powódź i przypadkowa grupa ludzi znajduje schronienie w gospodzie Minny. Ale o czym naprawdę jest ta książka?
„Pępowina” to niezły portret psychologiczny kilku kobiet i jednego mężczyzny. Pokazuje jak silnie rodzice wczepiają się w swoje dzieci, wpływając na emocje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to