Wróżba

Dla takich książek czytam…

Dla takich książek czytam…

To moja pierwsza pozycja tej pisarki i niestety nie zachęciła mnie do kolejnych. Niby historia w klimatach i tematyce, jaką lubię (osobiste doświadczenia, dorastanie, więzi rodzinne), ale jakoś tak bez polotu - przebrnęłam.

To moja pierwsza pozycja tej pisarki i niestety nie zachęciła mnie do kolejnych. Niby historia w klimatach i tematyce, jaką lubię (osobiste doświadczenia, dorastanie, więzi rodzinne), ale jakoś tak bez polotu - przebrnęłam.

Szwedzka samotność, chłód, brak mocnych więzi rodzinnych, milczenie. A w tym wszystkim dziewczęcość, dziewczyńskość i dorastanie, odkrywanie siebie, swojej seksualności i wiary, budowanie relacji z matką.
Autobiografia Agnety Pleijel napisana jest jak powieść i tak się ją czyta. Doświadczenia z dzieciństwa i czasów kiedy autorka była nastolatką, relacjonowane są tu z perspektywy dojrzałej kobiety. Wracając do wspomnień z dzieciństwa, Pleijel żongluje narracją, punktami widzenia. Raz jest sobą, raz nią. Milczenie, tabu, brak komunikacji, dystans. Brrrr, az ciarki przechodzą mnie gdy pomyślę o chłodzie i samotności osób tworzących tę rodzinę. Niezadowolona, niespełniona, wściekła i zdradzona matka - była pianistka i ojciec, profesor, szukający innego życia w ramionach innej kobiety. A pomiędzy nimi - dziewczynka przeżywająca pierwszy okres, zmiany szkół, pierwsze pocałunki. Konfrontująca pewną wróżbę z naukami pobieranymi podczas przygotowań do pierwszej komunii.
I choć nie mogę odmówić tej autobiografii klimatu i pięknego języka, to zabrakło mi w niej... serca. Czy to ta szwedzkość, czy ta rodzina, czy też wszechobecny dystans, no nie mogłam wczuć się w tę historię tak, jak bym chciała. Owszem, miałyśmy momenty, ale było ich za mało żebym mogła mówić o miłości.

Szwedzka samotność, chłód, brak mocnych więzi rodzinnych, milczenie. A w tym wszystkim dziewczęcość, dziewczyńskość i dorastanie, odkrywanie siebie, swojej seksualności i wiary, budowanie relacji z matką.
Autobiografia Agnety Pleijel napisana jest jak powieść i tak się ją czyta. Doświadczenia z dzieciństwa i czasów kiedy autorka była nastolatką, relacjonowane są tu z...

doszlam do polowy i zdecydowalam sie dalej nie ciagnac. Kiepsko napisana, zadnej przyjemnosci z czytania plus biografia autorki czyli opowiesc w ksiazce w ogole nieciekawa.

doszlam do polowy i zdecydowalam sie dalej nie ciagnac. Kiepsko napisana, zadnej przyjemnosci z czytania plus biografia autorki czyli opowiesc w ksiazce w ogole nieciekawa.

Bohaterka pisze z perspektywy tej, która już dorosła, ale próbuje uporządkować niełatwą przeszłośc. "Boli" ja matka, która cierpi z powodu niezrealizowanego życia i zdrady ojca. "Boli" ojciec, który milczy i kocha przede wszystkim matematyke. "Boli" seksualność, o której trzeba milczeć. "Suche" stosunki w rodzinie ojca. Światłem jest młodsza siostra ojca, która ostatecznie pomaga doznać epifanii i daje nadzieję na odnalezienie sensu życia i upragninej obecności Boga.

Bohaterka pisze z perspektywy tej, która już dorosła, ale próbuje uporządkować niełatwą przeszłośc. "Boli" ja matka, która cierpi z powodu niezrealizowanego życia i zdrady ojca. "Boli" ojciec, który milczy i kocha przede wszystkim matematyke. "Boli" seksualność, o której trzeba milczeć. "Suche" stosunki w rodzinie ojca. Światłem jest młodsza siostra ojca, która ostatecznie...

Opowieść o dorastaniu oparta na przeżyciach autorki. Zapowiadało się smakowicie. Niestety pozostał mi lekki niedosyt. Choć całość ratuje całkiem zgrabny finał, to po drodze jest parę "ale"
Paradoksalne zabrakło mi realności, jakiejś miąższości. Czułam się jakbym oglądała wydarzenia przez szybę i z rozkojarzonym lektorem w tle. Zabieg zamiennego stosowania narracji w pierwszej i trzeciej osobie zrozumiały pod względem psychologicznym czasem na stykach powodował niepotrzebną konsternację. Może to wina redakcji. Nie wiem. Nierówne tempo też nie dodało historii uroku. Tu słów za dużo tam za mało.
Nie ukrywam, że trochę się zawiodłam. W sumie jednak było warto.

Opowieść o dorastaniu oparta na przeżyciach autorki. Zapowiadało się smakowicie. Niestety pozostał mi lekki niedosyt. Choć całość ratuje całkiem zgrabny finał, to po drodze jest parę "ale"
Paradoksalne zabrakło mi realności, jakiejś miąższości. Czułam się jakbym oglądała wydarzenia przez szybę i z rozkojarzonym lektorem w tle. Zabieg zamiennego stosowania narracji w...

Piękna, piękna książka. Smutno-wesoła, pusto-głęboka, trywialnie-istotna.

Piękna, piękna książka. Smutno-wesoła, pusto-głęboka, trywialnie-istotna.

Ciekawa opowieść o dojrzewaniu dziewczęcia obarczonego dosyć niestabilnymi rodzicami i nieco pokręconymi krewnymi. Wiadomo- rozterki i bolączki wieku nastoletniego to nic przyjemnego, raczej jest burzliwie, "chmurnie i durnie", wszystko ma ostre kanty i wygląda jak pod lupą, każdy problem, ważny i mało istotny urasta do rozmiaru Mount Everestu i bez mała jest końcem świata. A jeśli takiemu młodemu człowiekowi dołożymy jeszcze rodziców, którzy nie mogą dojść do ładu ze swoim małżeństwem, kłamią, zdradzają i burzą dziecięce światy nieopatrznymi słowami, czynami, nawet gestami, to katastrofa gotowa. Jest samotność, ból odrzucenia, poczucie całkowitego wyobcowania ze świata, niezrozumienie, brak oparcia. Innymi słowy gotowy przepis na depresję i problemy w dorosłym życiu.
Książka kojarzy mi się z "Zakłamanym życiem dorosłych" Eleny Ferrante, którą uwielbiam, ale muszę przyznać, że "Wróżbę" czytało mi się lepiej i bardziej do mnie przemówiła. Jest też lepiej napisana. Język Agnety Pleijel jest bardzo piękny, wysmakowany, bogaty, językowi wrażliwcy powinni być zachwyceni.
Historia osamotnionej nastolatki nie jest jakoś specjalnie oryginalna, ale napisana pięknie i warto po ten tytuł sięgnąć, może nie będzie wielkiego "wow", ale ja chętnie poznam pozostałe książki autorki.

Ciekawa opowieść o dojrzewaniu dziewczęcia obarczonego dosyć niestabilnymi rodzicami i nieco pokręconymi krewnymi. Wiadomo- rozterki i bolączki wieku nastoletniego to nic przyjemnego, raczej jest burzliwie, "chmurnie i durnie", wszystko ma ostre kanty i wygląda jak pod lupą, każdy problem, ważny i mało istotny urasta do rozmiaru Mount Everestu i bez mała jest końcem świata....

To jest książka o dociekaniu tego, kim się jest. O próbach zrozumienia samej siebie, swoich emocji, uczuć, wyborów. Agenta Pleijel zanurza się w świat dzieciństwa i nastolatkowości. Przygląda się sama sobie, czasem używa pierwszej osoby, czasem pisze o dziewczynce, czy nastolatce, którymi była, w trzeciej osobie. Przygląda się, stara zrozumieć, być może ocalić coś cennego. Ta książka jest spleciona z prostych, ale z wielką rozwagą napisanych zdań. Ten styl mnie ujął. Wciągnął do podskórnego świata emocji i uczuć. „Nie jest jasne, w jaki sposób podejmuje się decyzję w motku splątanych nici, które składają się na życie”. Co nas ukształtowało, co wpłynęło na to, kim i jacy jesteśmy? To pytania, jakie każdy z nas, na jakim etapie życia, sobie zadaje. Co znaczy być kobietą („przed dziewczynką, która była, postawiono wiele przeszkód: być uprzejmą, wspierającą, empatyczną”, jak dobrze to znamy, prawda?)? Co znaczy być człowiekiem? Przy tych pytaniach nie da się uciec od relacji rodzinnych, podzielonych wyraźnie na odcinki córka-matka i córka-ojciec, od relacji z rówieśnikami, od seksualności, od pierwszego zetknięcia z odchodzeniem kogoś bliskiego. Motek splatanych nici. Zwykle sceptycznie podchodzę do książek wspomnieniowych (które uważam za wyraz miłości własnej autora/autorki), tym razem jednak mile się rozczarowałam. „Wróżba” Agnety Pleijel to bezpretensjonalna, bardzo szczera i o wielkiej urodzie i wdzięku książka. Mądra.

To jest książka o dociekaniu tego, kim się jest. O próbach zrozumienia samej siebie, swoich emocji, uczuć, wyborów. Agenta Pleijel zanurza się w świat dzieciństwa i nastolatkowości. Przygląda się sama sobie, czasem używa pierwszej osoby, czasem pisze o dziewczynce, czy nastolatce, którymi była, w trzeciej osobie. Przygląda się, stara zrozumieć, być może ocalić coś cennego....

Bardzo ładnie napisane, bardzo dobrze skonstruowane, nawet wnętrzności chwilami porusza, tylko po co zajmować sobie czas czytaniem o źle dobranych związkach, o nieszczęściu zrodzonych z nich dzieci? Mnie to w sumie nudzi. Mądrzy, przenikliwi ludzie stosunkowo szybko potrafią ocenić, jak będzie wyglądał ich związek z konkretnym człowiekiem. Ale skoro wolą być z kimkolwiek, z pierwszym chętnym, niż szukać właściwej osoby, to ich sprawa. Tylko po co się potem nad sobą użalać? Ja to odbieram jako żałosny brak klasy. A już opowieści o nieudanym pożyciu rodziców, to historie poza skalą sensu.

Bardzo ładnie napisane, bardzo dobrze skonstruowane, nawet wnętrzności chwilami porusza, tylko po co zajmować sobie czas czytaniem o źle dobranych związkach, o nieszczęściu zrodzonych z nich dzieci? Mnie to w sumie nudzi. Mądrzy, przenikliwi ludzie stosunkowo szybko potrafią ocenić, jak będzie wyglądał ich związek z konkretnym człowiekiem. Ale skoro wolą być z kimkolwiek, z...