Czytana w pewnym wieku porusza do głębi

Czytana w pewnym wieku porusza do głębi

Pierwsza część wspomnień z dzieciństwa i dojrzewania Agnety Pleijel. Bardzo intymne i szczere. Rozdacie i niemoc wobec rozchodzących się rodziców, niestabilnie emocjonalnej matki i zagubienia ojca, z reminiscencjami odkrywanych rodzinnych sympatii do faszyzmu w tle.
Bardzo prawdziwe.

Pierwsza część wspomnień z dzieciństwa i dojrzewania Agnety Pleijel. Bardzo intymne i szczere. Rozdacie i niemoc wobec rozchodzących się rodziców, niestabilnie emocjonalnej matki i zagubienia ojca, z reminiscencjami odkrywanych rodzinnych sympatii do faszyzmu w tle.
Bardzo prawdziwe.

Moze ta historia sie jakos nagle ratuje, ale nie dalam rady doczekac do tego czasu. Irytujaca.

Moze ta historia sie jakos nagle ratuje, ale nie dalam rady doczekac do tego czasu. Irytujaca.

Jak zwykle klimaty skandynawskie są trudne, ciężkie i nie do zapomnienia. Kolejna autobiografia, tym razem szwedzkiej Autorki ale równie poruszająca najgłębsze pokłady pojmowania jak poprzednia. Przesączona emocjami, niestety głównie negatywnymi, wżerającymi się w każdy zakątek. Kolejny dowód na to, że trudne przeżycia wzmacniają siłę przekazu.

Jak zwykle klimaty skandynawskie są trudne, ciężkie i nie do zapomnienia. Kolejna autobiografia, tym razem szwedzkiej Autorki ale równie poruszająca najgłębsze pokłady pojmowania jak poprzednia. Przesączona emocjami, niestety głównie negatywnymi, wżerającymi się w każdy zakątek. Kolejny dowód na to, że trudne przeżycia wzmacniają siłę przekazu.

Dla takich książek czytam…

Dla takich książek czytam…

To moja pierwsza pozycja tej pisarki i niestety nie zachęciła mnie do kolejnych. Niby historia w klimatach i tematyce, jaką lubię (osobiste doświadczenia, dorastanie, więzi rodzinne),ale jakoś tak bez polotu - przebrnęłam.

To moja pierwsza pozycja tej pisarki i niestety nie zachęciła mnie do kolejnych. Niby historia w klimatach i tematyce, jaką lubię (osobiste doświadczenia, dorastanie, więzi rodzinne),ale jakoś tak bez polotu - przebrnęłam.

Szwedzka samotność, chłód, brak mocnych więzi rodzinnych, milczenie. A w tym wszystkim dziewczęcość, dziewczyńskość i dorastanie, odkrywanie siebie, swojej seksualności i wiary, budowanie relacji z matką.
Autobiografia Agnety Pleijel napisana jest jak powieść i tak się ją czyta. Doświadczenia z dzieciństwa i czasów kiedy autorka była nastolatką, relacjonowane są tu z perspektywy dojrzałej kobiety. Wracając do wspomnień z dzieciństwa, Pleijel żongluje narracją, punktami widzenia. Raz jest sobą, raz nią. Milczenie, tabu, brak komunikacji, dystans. Brrrr, az ciarki przechodzą mnie gdy pomyślę o chłodzie i samotności osób tworzących tę rodzinę. Niezadowolona, niespełniona, wściekła i zdradzona matka - była pianistka i ojciec, profesor, szukający innego życia w ramionach innej kobiety. A pomiędzy nimi - dziewczynka przeżywająca pierwszy okres, zmiany szkół, pierwsze pocałunki. Konfrontująca pewną wróżbę z naukami pobieranymi podczas przygotowań do pierwszej komunii.
I choć nie mogę odmówić tej autobiografii klimatu i pięknego języka, to zabrakło mi w niej... serca. Czy to ta szwedzkość, czy ta rodzina, czy też wszechobecny dystans, no nie mogłam wczuć się w tę historię tak, jak bym chciała. Owszem, miałyśmy momenty, ale było ich za mało żebym mogła mówić o miłości.

Szwedzka samotność, chłód, brak mocnych więzi rodzinnych, milczenie. A w tym wszystkim dziewczęcość, dziewczyńskość i dorastanie, odkrywanie siebie, swojej seksualności i wiary, budowanie relacji z matką.
Autobiografia Agnety Pleijel napisana jest jak powieść i tak się ją czyta. Doświadczenia z dzieciństwa i czasów kiedy autorka była nastolatką, relacjonowane są tu z...

doszlam do polowy i zdecydowalam sie dalej nie ciagnac. Kiepsko napisana, zadnej przyjemnosci z czytania plus biografia autorki czyli opowiesc w ksiazce w ogole nieciekawa.

doszlam do polowy i zdecydowalam sie dalej nie ciagnac. Kiepsko napisana, zadnej przyjemnosci z czytania plus biografia autorki czyli opowiesc w ksiazce w ogole nieciekawa.

Bohaterka pisze z perspektywy tej, która już dorosła, ale próbuje uporządkować niełatwą przeszłośc. "Boli" ja matka, która cierpi z powodu niezrealizowanego życia i zdrady ojca. "Boli" ojciec, który milczy i kocha przede wszystkim matematyke. "Boli" seksualność, o której trzeba milczeć. "Suche" stosunki w rodzinie ojca. Światłem jest młodsza siostra ojca, która ostatecznie pomaga doznać epifanii i daje nadzieję na odnalezienie sensu życia i upragninej obecności Boga.

Bohaterka pisze z perspektywy tej, która już dorosła, ale próbuje uporządkować niełatwą przeszłośc. "Boli" ja matka, która cierpi z powodu niezrealizowanego życia i zdrady ojca. "Boli" ojciec, który milczy i kocha przede wszystkim matematyke. "Boli" seksualność, o której trzeba milczeć. "Suche" stosunki w rodzinie ojca. Światłem jest młodsza siostra ojca, która ostatecznie...

Opowieść o dorastaniu oparta na przeżyciach autorki. Zapowiadało się smakowicie. Niestety pozostał mi lekki niedosyt. Choć całość ratuje całkiem zgrabny finał, to po drodze jest parę "ale"
Paradoksalne zabrakło mi realności, jakiejś miąższości. Czułam się jakbym oglądała wydarzenia przez szybę i z rozkojarzonym lektorem w tle. Zabieg zamiennego stosowania narracji w pierwszej i trzeciej osobie zrozumiały pod względem psychologicznym czasem na stykach powodował niepotrzebną konsternację. Może to wina redakcji. Nie wiem. Nierówne tempo też nie dodało historii uroku. Tu słów za dużo tam za mało.
Nie ukrywam, że trochę się zawiodłam. W sumie jednak było warto.

Opowieść o dorastaniu oparta na przeżyciach autorki. Zapowiadało się smakowicie. Niestety pozostał mi lekki niedosyt. Choć całość ratuje całkiem zgrabny finał, to po drodze jest parę "ale"
Paradoksalne zabrakło mi realności, jakiejś miąższości. Czułam się jakbym oglądała wydarzenia przez szybę i z rozkojarzonym lektorem w tle. Zabieg zamiennego stosowania narracji w...