Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odkąd przeczytałam, że autorka stwierdziła "piszę po swojemu, nie naśladuję Stiega" spodziewałam się, że książka nie przypadnie mi do gustu. Ale mimo to chciałam się przekonać, jak to wyszło... Dawno nie czytałam tak słabej książki. I nie chodzi tylko o rozczarowanie, bo Lisbeth nie zachowuje się jak Lisbeth i w ogóle pojawia się dopiero w 1/5 książki i właściwie wszyscy bohaterowie, którzy wystąpili wcześniej są jacyś inni - gdyby zmienić nazwiska, właściwie nic nie wskazywałoby na to ze to fanfiction inspirowane prozą Stiega Larssona. Już pomijając to, czytało się to tak ciężko, powieść jest poszarpana i chaotyczna, za dużo różnych dziwnych zabiegów, po prostu źle się to czyta. Przemęczyłam tylko dlatego, że chciałam poznać kreację bohaterów (M. i L.) i właściwie żałuję. Gdyby to był po prostu szwedzki kryminał nie związany z Millennium, porzuciłabym go po przeczytaniu maks 10% książki, potem jest tylko gorzej. Ale muszę przyznać, że tym bardziej doceniam Lagercrantza, że jednak mu się chciało podjąć wysiłek i napisać książki, tak by stylem pasowały to oryginalnej trylogii. Tu autorka poszła na totalną łatwiznę i napisała byle jaki kryminał, w którym dwójka randomowych bohaterów została nazwana nazwiskami znanymi z Millennium, żeby tylko się sprzedało...