Spotkanie z Ramą

Klasyka twardego SF. Wiele pytań, niewiele odpowiedzi. Ostrzegam - skłania do myślenia!

Klasyka twardego SF. Wiele pytań, niewiele odpowiedzi. Ostrzegam - skłania do myślenia!

Pokaż mimo to

Porządne, twarde sci-fi.
O ile "Odyseja Kosmiczna" może niektórych odstraszać technikaliami lotów kosmicznych, nad którymi Clarke w niej się nieźle rozwodzi, tak tutaj myślę, że wycieczka będzie dobra dla każdego.

Porządne, twarde sci-fi.
O ile "Odyseja Kosmiczna" może niektórych odstraszać technikaliami lotów kosmicznych, nad którymi Clarke w niej się nieźle rozwodzi, tak tutaj myślę, że wycieczka będzie dobra dla każdego.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka, którą się szybko czyta. Co prawda jak niektórzy zarzucają nie dzieje się tutaj wiele, jednak przedstawiony świat i wydarzenia są ciekawie i spójnie przedstawione. Intrygująca wizja przyszłości przedstawiona przez autora.

Bardzo dobra książka, którą się szybko czyta. Co prawda jak niektórzy zarzucają nie dzieje się tutaj wiele, jednak przedstawiony świat i wydarzenia są ciekawie i spójnie przedstawione. Intrygująca wizja przyszłości przedstawiona przez autora.

Pokaż mimo to

Polecam

Polecam

Pokaż mimo to

W zasadzie to nie skończyłem czytać a to dlatego, że tyłowe spotkanie z Ramą jest naprawdę nudne. Załoga statku ekspolruję tajemniczy obiekt i co? Właśnie nic ciekawego nie dzieje się na pokładzie Ramy. Wiemy tyłe w trakcie lektury co na początku więc szczerze to odradzam czytać choć Arthur C.Clarke jest uznany pisarzem science fiction

W zasadzie to nie skończyłem czytać a to dlatego, że tyłowe spotkanie z Ramą jest naprawdę nudne. Załoga statku ekspolruję tajemniczy obiekt i co? Właśnie nic ciekawego nie dzieje się na pokładzie Ramy. Wiemy tyłe w trakcie lektury co na początku więc szczerze to odradzam czytać choć Arthur C.Clarke jest uznany pisarzem science fiction

Pokaż mimo to

O literaturze tego typu mam mieszane uczucia - niby wybitna ale jednocześnie .. nudna

O literaturze tego typu mam mieszane uczucia - niby wybitna ale jednocześnie .. nudna

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa koncepcja "pierwszego kontaktu", choć akcji brak, czyta się z ciekawością; powieść jest tu jedynie matrycą na którą autor przelał swoje futurologiczne przemyślenia i wyobraźnię i wyszlo to bardzo dobrze

Bardzo ciekawa koncepcja "pierwszego kontaktu", choć akcji brak, czyta się z ciekawością; powieść jest tu jedynie matrycą na którą autor przelał swoje futurologiczne przemyślenia i wyobraźnię i wyszlo to bardzo dobrze

Pokaż mimo to

Fajne. Materiał na niezły film a twórcy Hobbita to i trylogię byliby
w stanie stworzyć z tej noweli.

Ciekawe jest też jak twórca prawie 50 lat temu wyobrażał sobie przyszłość
i jak starał się przewidzieć ewolucję przedmiotów używanych np. przez kosmonautów.

Polecam

Fajne. Materiał na niezły film a twórcy Hobbita to i trylogię byliby
w stanie stworzyć z tej noweli.

Ciekawe jest też jak twórca prawie 50 lat temu wyobrażał sobie przyszłość
i jak starał się przewidzieć ewolucję przedmiotów używanych np. przez kosmonautów.

Polecam

Pokaż mimo to

Przyjemna odskocznia, bo dawno już nie czytałam sciense fiction. Jeśli chodzi o stronę naukową, to na plus - bardzo dobre rozeznanie w fizyce i astronomii, a te "panie" dostarczają tu sporo emocji. Pomysł również ciekawy - w Układzie Słonecznym pojawia się tajemniczy obiekt, który okazuje się sztuczną planetą zbudowaną przez obcych, nazwanych Ramianami. Konandor Norton kieruje statkiem, który ma zbadać Ramę.
Początkowo dużo napięcia - spotkanie z niewiadomą. I odwieczny temat SF - przybysze z kosmosu, czy to zagrożenie, szansa czy coś jeszcze innego?
Clarkowi nie można odmówić poczucia humoru i wyobraźni, jego wizje potrafią zaskoczyć i rozsmieszyc.
Rozczarowaniem była pewna naiwność, na przykład dlaczego Ramianie tak beztrosko pozwalali na eksploracje ich arki?
Podsumowując - niezbyt ciężka i przyjemna lektura.

Przyjemna odskocznia, bo dawno już nie czytałam sciense fiction. Jeśli chodzi o stronę naukową, to na plus - bardzo dobre rozeznanie w fizyce i astronomii, a te "panie" dostarczają tu sporo emocji. Pomysł również ciekawy - w Układzie Słonecznym pojawia się tajemniczy obiekt, który okazuje się sztuczną planetą zbudowaną przez obcych, nazwanych Ramianami. Konandor Norton...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziwny sygnał elektromagnetyczny, dźwiękowy bądź zakodowana w systemie binarnym wiadomość. Dla przeciętnego człowieka - kanapowego zjadacza chleba nie zgłębiającego tajemnic Wszechświata, mogą być one zwykłym bipnięciem, lekkim odgięciem od normy, nic nieznaczącą zmianą. Niby nie wyróżnia się to niczym szczególnym od licznych zakłóceń spotykanych w ziemskim eterze, na co dzień, lecz dla nasłuchujących przez liczne radioteleskopy odgłosu Kosmosu, naukowców - obserwujących tętniący przepływem cząstek i fal cały jego doświadczalny zasięg, stanowi to część ich życia, coś czemu zawierzają lata własnej kariery, a często nawet życie towarzyskie. Wystarczy lekkie drżenie, zmiana kodowania w specjalistycznym programie astronomicznym bądź czułe odchylenie mierników widma elektromagnetycznego, by wzbudzić euforię, sensację, może popłoch, bo w końcu, być może jest to ten wyczekiwany, przemierzający lata świetlne wysłany przez inteligentną cywilizację, pragnącą się z nami skontaktować, sygnał - konkretna adresowana do nas wiadomość potwierdzającą znaną i pielęgnowaną przez popkulturę i coraz śmielej naukę, że ,,nie jesteśmy sami we Wszechświecie”.

15 sierpnia 1977r. dr Jerry R. Ehman przy pomocy potężnego należącego do programu "SETI" radioteleskopu Uniwersytetu Stanowego Ohio, odebrał silny sygnał radiowy, który trwał 72 sekundy i nigdy więcej się nie powtórzył. Ów sygnał ze względu na swoje nagłe dość zaskakujące i niewytłumaczalne po dziś dzień do końca pojawienie się, został ochrzczony mianem "sygnału WOW!". I tu powoli wkraczamy w główną tematykę niniejszych deliberacji, które skupią się na beletrystyce Arthura Conana Clarke’a.

Zbiorowi danych "WOW!" można nadać nieco głębszego znaczenia. Być może nie chodziło o zakłócenia spowodowane emisją wodoru z komet przebywających w 1977r. w rejonie skąd dotarł sygnał. Być może nie było w tym żadnego przypadku i wiadomość "WOW!" puściła do nas w eter Wszechświata, rozwinięta technologicznie rasa istot, bądź faktycznie ów sygnał był efektem egzystencji jakichś organizmów, ale został on nadany przypadkowo, przez reakcje towarzyszące procesom fizjologicznym w ciałach tych jestestw, których postrzeganie istnienia zależy od tego, jak rozumiemy proces życia, zachodzący na innych niż Ziemia planetach.
Rozdźwięk, który towarzyszył słynnemu "sygnałowi WOW!" trwa do dziś i paradoksalnie będzie trwał do tego momentu, do kiedy ściana wyjątkowości inteligentnego życia tylko na naszej jakże wyjątkowej spośród miliarda innych planet, planecie, zostanie przerwana i nawiążemy ten pierwszy tak bardzo specyficzny kontakt, z inną rozumiejącą nasz proces myślenia Cywilizacją, o ile w ogóle kiedykolwiek on nastąpi. "Spotkanie z Ramą" Arthura C.Clarke’a – jednego z najwybitniejszych, potrafiących tworzyć problematyczne Science-Fiction pisarzy, angażującym całą przedstawioną przez niego społeczność gatunku ludzkiego w określoną ważną dla naszej Cywilizacji misję, z której to skutków, jako zbiorowość zostaniemy rozliczeni, porusza podobny, co przedstawiany niniejszym problem, że jedyna, wyjątkowa niczym ,,złoty cielec” rasa istot ludzkich, jakby miała Wszechświat na wyłączność, niestety, nie jest jedyną formą inteligentnego życia w gigantycznej, rozległej przestrzeni kosmicznej. Bez inwazji armii latających spodków lub wysłania sondy zwiadowcy, która zawiadomiłaby swoich wysoko rozwiniętych stwórców o znalezieniu idealnej planety do podbicia lub ekstrakcji z niej surowców energetycznych, lecz przede wszystkim przez szereg procesów, pochłaniających czas i środki finansowe wypraw ku czemuś nieznanemu, człowiek w niniejszej powieści Clarke’a ,,dotknie” nieznanego, pozna on "Ramę".

"Spotkanie z Ramą" to jedno z najsłynniejszych dzieł A.C.Clarke’a, prawdziwa perełka spośród i tak wybitnych jego powieści, za którą autor został obsypany licznymi prestiżowymi nagrodami, co dodatkowo potwierdza fakt, że jest ona jedną z najbardziej uhonorowanych beletrystyk sci-fi w historii. Dzieło to, jako książka, stanowi początek kilkutomowego cyklu "Rama", lecz jak to w życiu bywa, pozostałe tomy ponoć nie są tak oryginalne; nie mają w sobie tej zakorzenionej ponadczasowości, jak część pierwsza. Jednak aby móc to ostatecznie stwierdzić i szerzej się do tego odwołać, najpierw trzeba przeczytać cały cykl, wtedy można wyrobić sobie nieco bardziej opasłą opinię. Do przeczytania całości tej kosmicznej sagi, nie potrzebowałbym nie wiadomo jak dużo czasu, a wszystko i tak zależy od podejścia czytelnika do tego typu literatury, gdyż typowa powieść Clarke’a zamyka się w przedziale 150-200 stron, potwierdzając dosadnie jeden charakterystyczny znak rozpoznawczy tego autora: jego nowele nie są typową Space Operą, z fantastycznymi opisami przestrzeni, kosmicznych starć, planet i dziwnych istot; to problematyczne i inteligentne dzieła, a nie rozwlekłe czytadła. Zatem, co warto zaznaczyć, "Spotkanie z Ramą" nie jest dla tych czytelników, którzy chcą ,ot tak zapełnić sobie wolne sobotnie popołudnie książką, którą odhaczą i dodadzą do ,,zakładki” przeczytane. To powieść, która dość konkretnie bez większych skoków napięć z wyjątkiem pierwszych kilkunastu stron uwypukla kontakt z czymś tak nieznanym, tak zjawiskowym, czego słowem: ,,niesamowity” nie da się nawet określić, że naukowcy, których ciężko nawet nazwać głównymi bohaterami dzieła, nie mogą ostatecznie być pewni, czy "Ramę" wytworzyła jakaś będąca o skalę w postępie geometrycznym wyżej w rozwoju niż ,,prosty” gatunek ludzki, Cywilizacja, który do 2133 roku rozprzestrzenił swój wpływ na cały Układ Słoneczny, czy może było to coś zgoła innego.

Paradoksalnie rzecz biorąc początek niniejszej, akcentującej postrzeganie Cywilizacji człowieka na tle swoich osiągnięć w konfrontacji z czymś wręcz o osobliwym pochodzeniu, powieści, wnosi bardzo dużo. Autor bądź narrator tej beletrystyki wspomina istotne momenty w historii ludzkości, które dosadnie naszą Cywilizację poruszyły, które o mało co nie zakończyły naszego istnienia; a mowa tu o kilku uderzeniach dużych ciał skalnych i asteroid, które w 1908 r. i wiele lat później uderzyły w Ziemię nie wyrządzając większych szkód, lecz wtłaczając do umysłów ludzi strach, niepewność i przerażenie. Kiedy jednak ludzkość osiągnęła już wysoki, satysfakcjonujący poziom zaawansowania technologicznego, 11 września 2077 roku doszło do niszczycielskiego ,,ataku" ciał niebieskich z komosu, w wyniku czego na wielu kontynentach śmierć poniosło setki tysięcy niczemu winnych osób. Potem przyszedł czas na rozliczenia. Utworzono więc Straż Kosmiczną, która dzięki zainstalowanej w przestrzeni kosmicznej aparaturze optycznej: teleskopy oraz innym osadzonym na kolonizowanym Marsie instrumentom np. różnego rodzaju urządzeniom radarowym, mogła śledzić sąsiedztwo Ziemi i obserwować orbity nieco większych obiektów skalnych, które mogłyby kiedyś zagrozić naszej i innym planetom OPZ – Organizacji Planet Zjednoczonych. I tak, w 2133 roku w okolicy Jowisza odkryto niepokojący gigantyczny obiekt, którego początkowo mylnie uważano za asteroidę. Zachowywał się on nienaturalnie, miał anormalny tor ruchu, jakby potrafił swą fizycznością manipulować grawitacją planet albo przyspieszać i zwalniać swe poruszanie się niczym gargantuiczny cylindryczny moloch posiadający równie potężne silniki. Tak zaczęło się pierwsze spotkanie gatunku człowieka z obiektem, którego ci książkowi specjaliści nazwą w końcu "Rama" – ot zwykłe prozaiczne słowo, lecz dla nich – wybitnych naukowców nie do końca. Otóż zaczyna brakować powoli nazw dla nowo odkrywanych planet i innych ciał niebieskich; zdecydowano się więc na przyporządkowanie obiektowi słowa: Rama.

"Rama" to jeden z ,,najwyższych” tzn. najważniejszych Bogów w hinduizmie, więc to w jaki sposób nie wiedząc, co się stanie później, nazwano ów niesamowity obiekt, nabierze dodatkowego znaczenia i będzie miało niemożliwy pozaskalarny wydźwięk; a dla czytelnika takie skonfrontowanie sobie zjawiska jakim "Rama" jest, staje się niezwykle dobre i znacząco podwyższa wartość beletrystyki.

Brnąc powoli – a mam tu na myśli, jak najbardziej pozytywne, a nie negatywne odniesienie – przez fabułę powieści, która przypomina raczej kronikarza dziejów spisującego i opowiadającego w roli narratora rzeczywistość wysoko rozwiniętej Cywilizacji Ziemi badającej coś czego żadna technika i myśl ludzka nie jest w stanie wytłumaczyć, czyli istoty "Ramy", nie mogłem sobie wyobrazić, ,,rozrysować” w pamięci jej/jego ostatecznej formy ani celu. W "Spotkaniu z Ramą" wizja wysoko rozwiniętej, dotykającej szczytów technologicznych i filozoficznych Cywilizacji Ziemian i ich kosmicznych koloni jest o tyle specyficzna, że badanie tego potężnego jestestwa, którego rzekomych mieszkańców nazywano nawet "Ramianami" odbywa się przez pryzmat upolitycznienia Układu Słonecznego. Tak, brzmi to dziwnie, ale weźmy pod uwagę fakt istnienia ni to narodów, ni to frakcji w naszym Układzie, takich jak: Hermianie – mieszkańcy Merkurego, Radni i politycy reprezentujący Marsa, czy kosmochrystianie, którzy to, tak samo jak inni starają się wyjaśnić czym jest „Rama”, lecz widzą z tego część zysków wyłącznie dla siebie. Dodatkowo nazywanie tak mocarnej w kubaturze struktury Ramy, w której są morza, rozległe płaskowyże ziem oraz gdzie tworzy się klimat, atmosfera i nawet ekosystem, co jest wręcz niewiarygodne, określeniami: Morze Cylindryczne, Nowy Jork i inne miejskie nazewnictwa, nie przysłużyło człowieki. "Rama" odleciał/o/a poza Układ Słoneczny, opuściła nas w ostatnim momencie, gdy nieuchronnie zbliżała się do Słońca. Otoczyła się dziwną ,,inno-materialną” sferą, zmieniła strukturę, i tak, jak pozostała tajemnicza, taka pozostanie na zawsze.

Obca Cywilizacja? Coś z innego Wszechświata lub coś tak prastarego, jak pierwsze Galaktyki? Czym jest "Rama"? Żyjącym ekosystem? Czymś, co należy postrzegać w innej kategorii bytu?

Dziwny sygnał elektromagnetyczny, dźwiękowy bądź zakodowana w systemie binarnym wiadomość. Dla przeciętnego człowieka - kanapowego zjadacza chleba nie zgłębiającego tajemnic Wszechświata, mogą być one zwykłym bipnięciem, lekkim odgięciem od normy, nic nieznaczącą zmianą. Niby nie wyróżnia się to niczym szczególnym od licznych zakłóceń spotykanych w ziemskim eterze, na co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to