Atlas chmur

Książka przenosi nas do różnych epok, aż do dalekiej przyszłości. Poznajemy bohaterów w momentach zwrotnych w ich życiu. Starsze pokolenie zostawia coś dla kolejnego pokolenia (np. dziennik, listy, film) i tym samym wpływa na ich życie, przekazuje ideały. Książka porusza również temat niewolnictwa oraz reinkarnacji ( parafrazując: dusze ludzkie jak chmury przepływają po niebie dziejów). Niesamowita książka.

Książka przenosi nas do różnych epok, aż do dalekiej przyszłości. Poznajemy bohaterów w momentach zwrotnych w ich życiu. Starsze pokolenie zostawia coś dla kolejnego pokolenia (np. dziennik, listy, film) i tym samym wpływa na ich życie, przekazuje ideały. Książka porusza również temat niewolnictwa oraz reinkarnacji ( parafrazując: dusze ludzkie jak chmury przepływają po...

Fascynująca książka; mnóstwo wątków, różne płaszczyzny czasowe, ciekawi bohaterowie. Nie wszystkie opowieści są równie pasjonujące, ale większość z nich jest godna polecenia.

Fascynująca książka; mnóstwo wątków, różne płaszczyzny czasowe, ciekawi bohaterowie. Nie wszystkie opowieści są równie pasjonujące, ale większość z nich jest godna polecenia.

Nieprzeczytane, nie dam rady, nie wyszłam poza pierwsze 30 stron. Smutny to dzień...

Nieprzeczytane, nie dam rady, nie wyszłam poza pierwsze 30 stron. Smutny to dzień...

5/5 ⭐❤
Arcydzieło
Nie wiem, co mam jeszcze o tej książce napisać. To było niesamowite przeżycie, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłam.

5/5 ⭐❤
Arcydzieło
Nie wiem, co mam jeszcze o tej książce napisać. To było niesamowite przeżycie, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłam.

Świetna robota pani tłumacz, która potrafiła oddać charakter różnych epok za pomocą niuansów językowych.
Jak niektórzy wspomnieli, pierwsza historia dość żmudna do przebrnięcia, mam tylko nadzieję, że nie zniechęciła zbyt wielu osób. Dla mnie punktem kulminacyjnym są właśnie środkowe historie i druga połowa książki, choć domykająca cliffhanger'y, nie była tak porywająca.
Jedna z historii mam wrażenie w ogóle nie zdradzała powiązania z innymi w żadnej warstwie fabularnej i znaczeniowej i zastanawiam się, czy nie była wcześniej po prostu osobnym opowiadaniem, wplecionym w Atlas Chmur przez autora. Niemniej jednak, książka warta przeczytania.

Świetna robota pani tłumacz, która potrafiła oddać charakter różnych epok za pomocą niuansów językowych.
Jak niektórzy wspomnieli, pierwsza historia dość żmudna do przebrnięcia, mam tylko nadzieję, że nie zniechęciła zbyt wielu osób. Dla mnie punktem kulminacyjnym są właśnie środkowe historie i druga połowa książki, choć domykająca cliffhanger'y, nie była tak porywająca....

Po obejrzeniu filmu, który "trochę" przynudzał uznałem, że przeczytam książkę. Stwierdziłem, iż prawdopodobnie tekst będzie przyjemniejszy w odbiorze. Niestety się myliłem. Kilka rozdziałów czytało się wręcz horrendalnie. Przekaz jakoś bardzo podobał mi się w filmie, i mimo że nie oglądało się go najprzyjemniej to jednak oceniłem go na 7. Książka natomiast przed większość nie powalała.

Po obejrzeniu filmu, który "trochę" przynudzał uznałem, że przeczytam książkę. Stwierdziłem, iż prawdopodobnie tekst będzie przyjemniejszy w odbiorze. Niestety się myliłem. Kilka rozdziałów czytało się wręcz horrendalnie. Przekaz jakoś bardzo podobał mi się w filmie, i mimo że nie oglądało się go najprzyjemniej to jednak oceniłem go na 7. Książka natomiast przed większość...

Czytając tę powieść zachwycałam się pięknem użytego języka i trafnością sformułowań. Ta książka jest jak podróż w czasie, jest pełna niespodzianek, bo nigdy nie wiesz w jakim okresie czasowym następna historia będzie opowiedziana. Sześć opowiadań, sześć losów ze sobą splecionych, historii intrygujących, czasem wzruszających, czasem wesołych a niekiedy tragicznych. Jednakże każda z tych historii niesie w sobie nadzieję na lepsze jutro. Polecam gorąco!

Czytając tę powieść zachwycałam się pięknem użytego języka i trafnością sformułowań. Ta książka jest jak podróż w czasie, jest pełna niespodzianek, bo nigdy nie wiesz w jakim okresie czasowym następna historia będzie opowiedziana. Sześć opowiadań, sześć losów ze sobą splecionych, historii intrygujących, czasem wzruszających, czasem wesołych a niekiedy tragicznych. Jednakże...

Książka bardzo nieoczywista. Sama forma jest oryginalna, Mitchell genialnie łączy różne formy narracji a same wątki łączą się ze sobą płynnie. Osobiście byłam zachwycona po przeczytaniu i jest to jedna z moich ulubionych pozycji książkowych.

Książka bardzo nieoczywista. Sama forma jest oryginalna, Mitchell genialnie łączy różne formy narracji a same wątki łączą się ze sobą płynnie. Osobiście byłam zachwycona po przeczytaniu i jest to jedna z moich ulubionych pozycji książkowych.

Doceniam różnorodność opowieści, czasów, bohaterów, ich języka. Każdy z odcieni i barw książki polubiłem na swój sposób. To czego mi zabrakło to spoiwa, które by te wszystkie opowieści połączyło. Ono było odczuwalne, bardzo subtelne, ale może oczekiwałem więcej, jakiejś wyrastającej ponad wszystkimi tymi historiami meta-fabuły. Ostatecznie zakończyło się dość banalnie, trochę o uniwersaliach ludzkiej natury, zostawiając mnie z niedosytem.
Trochę frajdę z książki psuło mi to, że od pewnego momentu zacząłem przypominać sobie film, który widziałem z 10 lat temu, ale mimo to, niektóre sceny pozostały w głowie. Pamiętam, że film wywarł na mnie pozytywne wrażenie. Z przykrością stwierdzam, że mogłem ogarniczyć się tylko do medium filmowego. Nie żeby czytanie książki to był zmarnowany czas, ale mógł wnieść więcej wartości.
Dodam jeszcze, że wielokrotnie w trakcie lektury wyrażałem podziw dla Pani tłumaczki (a więc i pośrednio dla kwiecistego języka autora). Ależ musiała się pani Justyna Gardzińska nagimnastykować przy tylu różnych narracjach, gdy zapewne każda nastręczała innych trudności!

Doceniam różnorodność opowieści, czasów, bohaterów, ich języka. Każdy z odcieni i barw książki polubiłem na swój sposób. To czego mi zabrakło to spoiwa, które by te wszystkie opowieści połączyło. Ono było odczuwalne, bardzo subtelne, ale może oczekiwałem więcej, jakiejś wyrastającej ponad wszystkimi tymi historiami meta-fabuły. Ostatecznie zakończyło się dość banalnie,...

Wiecie, z reguły jest tak, że to my sięgamy po pewne książki, ale czasami jest tak, że to one przychodzą do nas i nas odnajdują, tak po prostu.

Właśnie tak miałam z tą lekturą. Myślę, że to nie przypadek, że ta książka wpadła w moje ręce.

Atlas chmur to absolutnie ponadczasowe dzieło. To jest książka, która nie wpisuje się w żadne ramy.

Autor serwuje nam opowieści z perspektywy sześciu bohaterów. Czytając je, można odnieść wrażenie, jakby to było sześć książek w jednej. To jest coś niesamowitego.

Sześć opowiedzianych historii z perspektywy ogromnej rozbieżności czasowej. Sześć, niepowiązanych ze sobą na pierwszy rzut oka opowieści o ludziach, których z pozoru nic nie łączy, a jednak można się w nich doszukać pewnych, delikatnych odniesień, które spajają tę niesamowitą książkę w całość. I to z taką lekkością, że aż ciężko w to uwierzyć.

Jest to lektura, którą trzeba umieć czytać moi kochani. Jest napisana tak różnym i trudnym językiem, że zdaje sobie sprawę, że nie każdego ona zachwyci, czy zaciekawi. Wiem, że nie każdy, kto sięgnął po tę pozycję, w pełni ją zrozumiał, bo Atlas Chmur trzeba przede wszystkim czuć. Trzeba otworzyć umysł i serce, by docenić i zauważyć to piękno, które jest ukryte na łamach książki.

Tę wspaniałą przygodę zaczynamy – 7 listopada – razem z Adamem Ewingiem, który zabiera nas w swoją pacyficzną podróż.

Musicie mi uwierzyć na słowo, że cały tekst to swoiste pole do interpretacji.

Każdą z tych historii możemy przekładać na swój sposób, wszystko zależy od naszej uważności i wrażliwości, ale też i od momentu w życiu, w którym się znajdujemy.

Wszystko tutaj ma ogromne znaczenie, a każdy z bohaterów opowiada nam o sobie, dając się poznać, ukazując swoje wady i zalety w pełnej okazałości. Przekazując nam z pokolenia na pokolenie, pewne lekcje, które po sam koniec zawsze będą aktualne. Zawsze. Ta powtarzalność, która została uchwycona za pomocą wszystkich historii, jest czymś fenomenalnym, absolutnie- mówię wam.

Jestem zakochana w Atlasie Chmur, nie będę wam tutaj mydlić oczu. Książka mnie totalnie poruszyła, momentami wzruszyła, rozbawiła, wkurzyła, ale i dała nadzieję.

Nie każde piękne zakończenie musi być dobre, a nie każde dobre jest pięknym.

Wszystko zależy od nas.

Długo zastanawiałam się, w jakiej formie napisać tę recenzję. Z jednej strony chciałabym się podzielić z wami, moją pełną interpretacją tych historii, ale z drugiej strony czuję, że to jest tylko moje i tak zostać musi.

Zdradzę wam jednak, że Upiorna udręka Timothy’ego Cavendisha to opowieść, która mnie bardzo dotknęła i zmusiła do pewnych refleksji.

Polecam wam kochani tę książkę, polecam z czystym sumieniem. Jak głosi okładka to wyjątkowa uczta dla wyobraźni i tak właśnie jest. Ja kilka dobrych dni chodziłam z głową w chmurach i próbowałam pozbierać się, zrozumieć, ułożyć sobie to wszystko.

Ps. Polecam jako dopełnienie obejrzeć film, pozwoli wam nieco ułożyć wszystko w jedną całość, bo uwierzcie mi, że po przeczytaniu tej książki w głowie i w sercu panuje chaos. No i jeśli jesteście takimi wyjcami jak ja, to proponuje przygotować sobie pudełko chusteczek, czy coś.

Ps.s. ścieżka dźwiękowa to absolutne mistrzostwo.

Ps.s.s. Zakończenie jest tak piękne, że brakuje mi słów, aby opisać swój zachwyt i wszystkie kotłujące się we mnie uczucia i emocje.

‘ Lecz czymże jest każdy ocean, jeśli nie morzem kropel ? ‘

Z tym was zostawiam.

Wiecie, z reguły jest tak, że to my sięgamy po pewne książki, ale czasami jest tak, że to one przychodzą do nas i nas odnajdują, tak po prostu.

Właśnie tak miałam z tą lekturą. Myślę, że to nie przypadek, że ta książka wpadła w moje ręce.

Atlas chmur to absolutnie ponadczasowe dzieło. To jest książka, która nie wpisuje się w żadne ramy.

Autor serwuje nam opowieści z...