Atlas chmur

Jak długo tę książkę męczyłam! Były momenty, że naprawdę myślałam, iż przyjdzie mi odłożyć ją na półkę jako "wiecznie niedokończoną". Z czasem jednak "Atlas chmur" wciągał mnie coraz bardziej - okazało się bowiem, że jest to książka bardzo nierówna. Mitchell opowiada tu kilka historii - każdą w innym stylu, i tak niektóre do mnie trafiają, inne nie. Najbardziej mi nie podeszła historia pierwsza, a zarazem ostatnia - "Atlas chmur" składa się z sześciu historii, pięć z nich jest podzielonych na pół, a szósta - środkowa - jako jedyna opowiedziana jest w całości. Zaczynając książkę, nie wiedziałam, że taka jest jej formuła, więc kiedy nagle pierwsza opowieść urwała się w połowie zdania, święcie wierzyłam, że mam jakiś wybrakowany egzemplarz ;). Wszystkie historie są ze sobą powiązane, więc kiedy bohater drugiej - Frobisher - znajduje gdzieś połówkę starej książki, dociera do mnie, że wcześniejszy rozdział urwał się tam, gdzie urywa się znaleziona przez niego książka. W pewnym momencie odkryłam, że te powiązania między historiami i bohaterami, to coś, na co najbardziej czekałam, co w "Atlasie chmur" najbardziej mnie wciągało.
Opowieści są ułożone chronologicznie, a Mitchell odwzorowuje język dawnych pokoleń... i wymyśla ten dla pokoleń przyszłych, bo ostatnie rozdziały toczą się już w przyszłości. "Atlas chmur" zaczyna się w połowie XIX wieku (rozdział ten, jak już wspomniałam, nie podszedł mi - męczyłam go najdłużej), potem trafiamy do międzywojennej Belgii (są tu lepsze i gorsze momenty), do Kalifornii z lat siedemdziesiątych (historia, która sama w sobie byłaby fajnym kryminałem), dalej współczesna Wielka Brytania... No i dwa ostatnie rozdziały, które spodobały mi się najbardziej i które czytałam nieporównywalnie szybciej od poprzednich. Lubię antyutopię, a dokładnie w takim stylu Mitchell przedstawia przyszłość. Jego wizja świata w niedalekiej i tej bardziej odległej przyszłości fascynuje i przyciąga szczegółowymi opisami. Niestety albo stety, formuła książki sprawia, że ta przyszłość jest umieszczona w środku "Atlasu chmur", a po minięciu tej połowy dochodzimy do drugich części początkowych historii - tym razem w kolejności odwrotnie chronologicznej. Czyli po przyszłości Mitchell znów opowiada o współczesnej Wielkiej Brytanii, potem przenosimy się do Kalifornii, itd. I książkę, która już mnie zdążyła wciągnąć, znów kończę w mękach opowieścią o XIX wieku. Ciężko jest mi więc ją konkretnie ocenić - są tu historie słabe, przeciętne i bardzo dobre, a wręcz wyśmienite. A "Atlas chmur" jest całością, do tego bardzo pomysłowo zespojoną, więc przeskoczyć niektórych części się po prostu nie da. Jestem jednak w stanie zrozumieć miłośników "Atlasu chmur" - jest to książka wyjątkowa i już za sam jej pomysł i ubranie go w słowa autorowi należą się wielkie brawa ;)

Jak długo tę książkę męczyłam! Były momenty, że naprawdę myślałam, iż przyjdzie mi odłożyć ją na półkę jako "wiecznie niedokończoną". Z czasem jednak "Atlas chmur" wciągał mnie coraz bardziej - okazało się bowiem, że jest to książka bardzo nierówna. Mitchell opowiada tu kilka historii - każdą w innym stylu, i tak niektóre do mnie trafiają, inne nie. Najbardziej mi nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba "Atlas Bzdur".

Chyba "Atlas Bzdur".

Pokaż mimo to

Mam duży problem z oceną tej pozycji, z jednej strony ciekawy koncept i intrygujące postacie, z drugiej strony nierówne rozdziały jakby chwilowy spadek formy.
Ogólnie ciężko się czyta, ale mimo wszystko warto zacisnąć zęby i przebrnąć.

Mam duży problem z oceną tej pozycji, z jednej strony ciekawy koncept i intrygujące postacie, z drugiej strony nierówne rozdziały jakby chwilowy spadek formy.
Ogólnie ciężko się czyta, ale mimo wszystko warto zacisnąć zęby i przebrnąć.

Pokaż mimo to

Nie zmęczyłem, nie zdzierżyłem. Czarę przelała historyjka z elektrownią atomową w tle. Była tak źle napisana i nachalnie prymitywna, że odrzuciła mnie z hukiem. To grafomania.

Nie zmęczyłem, nie zdzierżyłem. Czarę przelała historyjka z elektrownią atomową w tle. Była tak źle napisana i nachalnie prymitywna, że odrzuciła mnie z hukiem. To grafomania.

Pokaż mimo to

To moja pierwsza przeczytana książka o budowie szkatułkowej i jestem zachwycona wykonaniem. Należy się autorowi uznanie za kunszt literacki - sześć odrębnych historii, napisanych odrębnym językiem, dziejących się w odrębnych czasach. Co je łączy? W sumie nic. Zabrakło mi wspólnego wątku dla historii, czegoś więcej niż znamię w kształcie komety, czegoś co motywuje kolejnych bohaterów do działania, wspólny cel, który rozwija się przed nimi przez wszystkie lata, w których dzieje się historia. Hipotezę z reinkarnacją wzięłabym za dobrą monetę, gdyby na przestrzeni "wcieleń" było widać specyficzną ewolucję "duszy" w kolejnych bohaterach. Tak się jednak nie dzieje. Każda historia jest kompletna sama w sobie i połączona z innymi tak luźno, że gdyby je rozłączyć powstałby zbiór opowiadań, i to wątpliwej jakości merytorycznej.

To moja pierwsza przeczytana książka o budowie szkatułkowej i jestem zachwycona wykonaniem. Należy się autorowi uznanie za kunszt literacki - sześć odrębnych historii, napisanych odrębnym językiem, dziejących się w odrębnych czasach. Co je łączy? W sumie nic. Zabrakło mi wspólnego wątku dla historii, czegoś więcej niż znamię w kształcie komety, czegoś co motywuje kolejnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książke czytałam dość długo. Nie należy do łatwych lektur, ciężko się ją czyta ale zdecydowanie warto po nią sięgnąć. Jest w niej głebia, przesłanie, które rekompensuje trudy jej przeczytania.

Książke czytałam dość długo. Nie należy do łatwych lektur, ciężko się ją czyta ale zdecydowanie warto po nią sięgnąć. Jest w niej głebia, przesłanie, które rekompensuje trudy jej przeczytania.

Pokaż mimo to

Czytaliście kiedyś książkę z dobrą fabułą, która tak was męczyła, że najchętniej byście ją spalili, a jej wielbicieli zamknęli w szczelnym pomieszczeniu zmuszając do słuchania recitali Krzysztofa Krawczyka? Taki właśnie jest "Atlas Chmur". Dobra książka, której nienawidzę. Czytałem ją stosunkowo długo jak na pozycję na ponad 600 stron i marzyłem o jej końcu. Dlaczego tak bardzo mi nie podeszła? Cóż, Davida Mitchella odbieram bardzo ambiwalentnie. Jego "Sen nr 9" to pierwsza książka, którą przeczytałem i bardzo mi się podobała. Potem przeczytałem "Slade house" i również pozycja w stylu Koontza lub Kinga znalazła moje uznanie (trzeba dodać,że to najnowsza publikacja, nie czytam w kolejności chronologicznej). "Widmopis" był całkiem OK, ale książkę odbierałem już nieco mniej entuzjastycznie niż wcześniej przeczytane pozycje. I właśnie tu dochodzę do momentu, w którym punktuję "Atlas chmur". Książka jest bezczelną kopią "Widmopisu". Autor wykorzystał już raz sprawdzoną formułę antologii wielu opowiadań połączonych jednym wspólnym motywem. O ile "Widmopis" dało się przełknąć (głównie przez podobieństwo linii czasowej i świata przedstawionego poszczególnych historii), o tyle "Atlas chmur" swoją mieszanką lokacji i realiów historycznych odrzuca. Dobrze czytało mi się historię Timothy`ego Cavendisha czy Luizy Rey, ale nie miałem ochoty na podróż okrętem z panem Ewingiem (zwyczajnie nie miałem ochoty na literaturę marynistyczno-przygodową), zwiedzanie Hawajów z Zachariaszem (facet wysławia się gorzej niż Forrest Gump, historia absolutnie niestrawna i męcząca) czy wynurzenia Sonmi 451 (nie miałem w tej chwili ochoty na opowieść sci-fi). Za duży rozstrzał gatunkowy i czasowy wg mnie zabił tę książkę, choć rozumiem, że chęć, aby przeprowadzić jakiś motyw przez stulecia mógł wymusić takie przedstawienie fabuły. Ale mnie to niestety nie kupiło. Nawet osadzenie jednej historii w uniwersum "Widmopisu" (historia Cavendisha) książki nie ratuje. Tu jest po prostu za dużo gatunków w jednym miejscu. Ponadto należy zwrócić uwagę, że wspólny mianownik występujący w każdej historii tak naprawdę nie ma większego sensu, bo nie prowadzi do żadnego kulminacyjnego momentu, żadnego twistu fabularnego, climaxu czy czegokolwiek, co na końcu mogłoby powalić czytelnika na kolana. Jestem zaskoczony, że po "Śnie nr 9", autor popełnił coś takiego. Nie wiem czy zabrakło mu pomysłów i postanowił postawić na sprawdzonego konia, ale mnie to nie zachwyciło. Słyszałem, że film "Atlas chmur" na podstawie książki jest bardzo dobry, ale autentycznie po tej dłużącej się i żmudnej lekturze, nie mam ochoty go obejrzeć. Booker i Nebula?Poważnie? Jestem totalnie rozczarowany i tytuł uważam za przereklamowany, co jest paradoksem, bo fabuła w ogólnym zarysie wydaje się naprawdę dobra, ale sposób w jaki została zaserwowana całkowicie zniechęca do czytania. Daję 3 gwiazdki na 10 i nie jest to tylko 3, ale aż 3.

Czytaliście kiedyś książkę z dobrą fabułą, która tak was męczyła, że najchętniej byście ją spalili, a jej wielbicieli zamknęli w szczelnym pomieszczeniu zmuszając do słuchania recitali Krzysztofa Krawczyka? Taki właśnie jest "Atlas Chmur". Dobra książka, której nienawidzę. Czytałem ją stosunkowo długo jak na pozycję na ponad 600 stron i marzyłem o jej końcu. Dlaczego tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie czułam głębi przesłania książki, wręcz skupiały się na odrębnych postaciach, które mają powierzchowną nić powiązania między sobą. Szczegółowość narracji bardziej zraża niż pobudza ciekawość historii, a bohaterowie zbyt płascy żeby sympatyzować z nimi.
Człowiek jest powiązany z przeszłością i przyszłością w swoich czynach, jednak w książce jest jakby zapisana, przepisana myśli człowieka, niż wyrecytowana, zaprezentowana z uczuciem, głębią. Nie czuć tego w książce. Jedna z nielicznych tytułów, gdzie film potrafi zinterpretować idee, niż książka.

Nie czułam głębi przesłania książki, wręcz skupiały się na odrębnych postaciach, które mają powierzchowną nić powiązania między sobą. Szczegółowość narracji bardziej zraża niż pobudza ciekawość historii, a bohaterowie zbyt płascy żeby sympatyzować z nimi.
Człowiek jest powiązany z przeszłością i przyszłością w swoich czynach, jednak w książce jest jakby zapisana,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie było to takie złe. Czytałem książkę (właściwie to słuchałem audiobooka), a nie oglądałem filmu, podobno film dużo słabszy ze względu na to, że sporo przekłamuje by zaspokoić polityczną poprawność. Większość wątków, zwłaszcza jak toczyły się w teraźniejszości, bądź przeszłości było dość smacznych, niestety jak tylko pojawiały się rozdział o przyszłości ( robot w sieci fast foodowej) czy postapokaliptyczne to było słabo, całość brzmiała dość dziecinnie i nie umywała się do Lema cz Dicka.

Nie było to takie złe. Czytałem książkę (właściwie to słuchałem audiobooka), a nie oglądałem filmu, podobno film dużo słabszy ze względu na to, że sporo przekłamuje by zaspokoić polityczną poprawność. Większość wątków, zwłaszcza jak toczyły się w teraźniejszości, bądź przeszłości było dość smacznych, niestety jak tylko pojawiały się rozdział o przyszłości ( robot w sieci...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyczna wada powieści szkatułkowych- ogólny koncept świetny, całość świetnie się zazębia, ale pojedyncze historie są mało angażujące i same w sobie prezentują się raczej marnie (może poza historią młodego kompozytora w formie epistolarnej, ta mnie naprawdę chwyciła za serce).

Klasyczna wada powieści szkatułkowych- ogólny koncept świetny, całość świetnie się zazębia, ale pojedyncze historie są mało angażujące i same w sobie prezentują się raczej marnie (może poza historią młodego kompozytora w formie epistolarnej, ta mnie naprawdę chwyciła za serce).

Pokaż mimo to