Atlas chmur

·



W oddali można było rozróżnić ciemne ludzkie kształty migające niewyraźnie na tle mrocznego ...Hop i się budzę migotaniem słońca, godzinę zbyt wcześnie, szczęśliwy, że piątek w środę. Przeciągam się i dociera. Znowu trzeba wyjść, dojechać do miasta ściśniętym wśród telefonów (historia zatoczyła koło i kciuki ponownie w akcji), by wleźć do komputera, przemilczeć to wszystko tak do zachodu i co za świat, malinotruskawki kurwa i asemblery . Niech mnie ktoś uszczypnie, najlepiej ta ładna z muzeum, co czyta jak jedziemy i ja trochę czytam, trochę udaję, bo się w nią wpatruję lub w ptaka szybującego i chmury. Jeździlibyśmy więc rowerami nad źródła krystaliczne, gdzie łąki kwieciste, pijąc wino pod gwiazdami, śpiewając księżycowi chińskie poematy i tańce godowe na plażach Estonii...na tle mrocznego lasu, a blisko rzeki...w jedną noc wyczarowano kwiaty, kociaki, lody i fontanny, a za miastem w chaszczach harcują młode dziki. I przepadł gdzieś mój robot, rzucając jeszcze MacFredem na odchodnym "Maszyna to twój przyjaciel. Szanuj ją i pielęgnuj"(Blobfish) Piasek w klepsydrze sypie się wolniej, kosmos otworzył swe wrota szerzej. Poczułem w sobie moc ninja jak Henio malutki bawiący się liściem. Tymczasem wracam, choć nie dojechałem gdzie musiałem lecz gdzie zechciałem siłą zamysłu gdzie... blisko rzeki dwie brązowe, wojownicze postacie... wszystko płynie a wiosna jest jak jakaś może ręka (co zjawia się ostrożnie z Nikąd) ustawiająca okno, przez które patrzą ludzie. Napełnieni wtem wiatrem o zapachu pomarańczy fruną zadziwieni nieboskłonem w boskim Teraz nie myśląc o Nigdy, wsłuchani w śpiew drozdów przy blasku miesiąca mój drogi Sindbadzie. Niby kwiaty, z których zdjęto przygniatające je dotąd kamienie. Innymi słowy I ride on the bus into the city every day I sit on my seat and I dream myself away. Aż wieczór zapada. Nadstawiam więc ucha do snów i przygód żółwia, sącząc herbatę z miętą, znów wolny i lekki jak pielgrzym wokół Kajlas. Za oknem w parku powoli dogasa zabawa; huśtawki i hulajnogi , trelują kosy , jest dzięcioł i sowa, dudnienie pociągu, odległy szum miasta. Wzlatują koptery, wirują w Suite D256 , pod ręką Wurt jest też, uczta wyobraźni, by wczuć się w nastrój tuż przed snem. A może pora z tym skończyć, odpływam, holują mnie, wchłaniają i bęc... postacie wsparte na wysokich włóczniach, stały w blasku słońca spokojnie jak posągi;

·



W oddali można było rozróżnić ciemne ludzkie kształty migające niewyraźnie na tle mrocznego ...Hop i się budzę migotaniem słońca, godzinę zbyt wcześnie, szczęśliwy, że piątek w środę. Przeciągam się i dociera. Znowu trzeba wyjść, dojechać do miasta ściśniętym wśród telefonów (historia zatoczyła koło i kciuki ponownie w akcji), by wleźć do komputera, przemilczeć to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miło spędza się przy niej czas. Polecam wcześniej poczytać o jej konstrukcji by się nie zniechęcić.

Miło spędza się przy niej czas. Polecam wcześniej poczytać o jej konstrukcji by się nie zniechęcić.

Pokaż mimo to

Ale "jazda".
Książka wybitna.
To nie harlekin!
To oryginalne dzieło, można wyczuwać najlepsze wpływy:
Lema , Hessego, Mana, Clarke'a ..

Ale "jazda".
Książka wybitna.
To nie harlekin!
To oryginalne dzieło, można wyczuwać najlepsze wpływy:
Lema , Hessego, Mana, Clarke'a ..

Pokaż mimo to

Moim zdaniem genialna! bardzo podoba mi sie przeplatanie opowiesci, jedyna meczaca to ta z Hawajow juz po Upadku. To byla najslabsza czesc calej ksiazki. reszte da sie polknac w cztery-piec dni. naprawde dawno nie czytalem nic tak fajnego. kazda z powiesci ma swoj osobny klimat, toczy sie swoim tempem.

Moim zdaniem genialna! bardzo podoba mi sie przeplatanie opowiesci, jedyna meczaca to ta z Hawajow juz po Upadku. To byla najslabsza czesc calej ksiazki. reszte da sie polknac w cztery-piec dni. naprawde dawno nie czytalem nic tak fajnego. kazda z powiesci ma swoj osobny klimat, toczy sie swoim tempem.

Pokaż mimo to

To, co jest w tej powieści niezaprzeczalnym atutem, może być odbierane również jako mankament, tudzież drobna przeszkoda w odbiorze. Chodzi oczywiście o formę. Z jednej strony genialny zamysł wprowadzenia wielu narratorów i przestrzeni czasowych oraz stylów wypowiedzi jest majstersztykiem, zwłaszcza, że z pozoru odrębne, łączą się i przeplatają. Z drugiej strony takie przeskoki mogą być barierą w płynnym "wgryzieniu" się w opowieść. Ale to nie istotne. To po prostu wspaniała powieść na dzisiejsze czasy. O odwiecznej walce dobra ze złem, gdzie często to drugie odnosi zwycięstwo, o destrukcyjnej chęci posiadania władzy, o mechanizmach jej zdobywania, o tym, że mimo wszystko warto podejmować walkę o dobro i sprawiedliwość. O tym jak istotna jest wiedza i samoświadomość. Bardzo polecam i daję 10/10 za to, że przypomina o sprawach fundamentalnych, o których my, ludzie cywilizacji, często zapominamy, choć wydają się oczywiste.

To, co jest w tej powieści niezaprzeczalnym atutem, może być odbierane również jako mankament, tudzież drobna przeszkoda w odbiorze. Chodzi oczywiście o formę. Z jednej strony genialny zamysł wprowadzenia wielu narratorów i przestrzeni czasowych oraz stylów wypowiedzi jest majstersztykiem, zwłaszcza, że z pozoru odrębne, łączą się i przeplatają. Z drugiej strony takie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna książka. Jak dla mnie arcydzieło. Książka jest swoistą podróżą w czasie, a dylematy głównych bohaterów powieści są uniwersalne. REWELACJA!

Świetna książka. Jak dla mnie arcydzieło. Książka jest swoistą podróżą w czasie, a dylematy głównych bohaterów powieści są uniwersalne. REWELACJA!

Pokaż mimo to

Jak długo tę książkę męczyłam! Były momenty, że naprawdę myślałam, iż przyjdzie mi odłożyć ją na półkę jako "wiecznie niedokończoną". Z czasem jednak "Atlas chmur" wciągał mnie coraz bardziej - okazało się bowiem, że jest to książka bardzo nierówna. Mitchell opowiada tu kilka historii - każdą w innym stylu, i tak niektóre do mnie trafiają, inne nie. Najbardziej mi nie podeszła historia pierwsza, a zarazem ostatnia - "Atlas chmur" składa się z sześciu historii, pięć z nich jest podzielonych na pół, a szósta - środkowa - jako jedyna opowiedziana jest w całości. Zaczynając książkę, nie wiedziałam, że taka jest jej formuła, więc kiedy nagle pierwsza opowieść urwała się w połowie zdania, święcie wierzyłam, że mam jakiś wybrakowany egzemplarz ;). Wszystkie historie są ze sobą powiązane, więc kiedy bohater drugiej - Frobisher - znajduje gdzieś połówkę starej książki, dociera do mnie, że wcześniejszy rozdział urwał się tam, gdzie urywa się znaleziona przez niego książka. W pewnym momencie odkryłam, że te powiązania między historiami i bohaterami, to coś, na co najbardziej czekałam, co w "Atlasie chmur" najbardziej mnie wciągało.
Opowieści są ułożone chronologicznie, a Mitchell odwzorowuje język dawnych pokoleń... i wymyśla ten dla pokoleń przyszłych, bo ostatnie rozdziały toczą się już w przyszłości. "Atlas chmur" zaczyna się w połowie XIX wieku (rozdział ten, jak już wspomniałam, nie podszedł mi - męczyłam go najdłużej), potem trafiamy do międzywojennej Belgii (są tu lepsze i gorsze momenty), do Kalifornii z lat siedemdziesiątych (historia, która sama w sobie byłaby fajnym kryminałem), dalej współczesna Wielka Brytania... No i dwa ostatnie rozdziały, które spodobały mi się najbardziej i które czytałam nieporównywalnie szybciej od poprzednich. Lubię antyutopię, a dokładnie w takim stylu Mitchell przedstawia przyszłość. Jego wizja świata w niedalekiej i tej bardziej odległej przyszłości fascynuje i przyciąga szczegółowymi opisami. Niestety albo stety, formuła książki sprawia, że ta przyszłość jest umieszczona w środku "Atlasu chmur", a po minięciu tej połowy dochodzimy do drugich części początkowych historii - tym razem w kolejności odwrotnie chronologicznej. Czyli po przyszłości Mitchell znów opowiada o współczesnej Wielkiej Brytanii, potem przenosimy się do Kalifornii, itd. I książkę, która już mnie zdążyła wciągnąć, znów kończę w mękach opowieścią o XIX wieku. Ciężko jest mi więc ją konkretnie ocenić - są tu historie słabe, przeciętne i bardzo dobre, a wręcz wyśmienite. A "Atlas chmur" jest całością, do tego bardzo pomysłowo zespojoną, więc przeskoczyć niektórych części się po prostu nie da. Jestem jednak w stanie zrozumieć miłośników "Atlasu chmur" - jest to książka wyjątkowa i już za sam jej pomysł i ubranie go w słowa autorowi należą się wielkie brawa ;)

Jak długo tę książkę męczyłam! Były momenty, że naprawdę myślałam, iż przyjdzie mi odłożyć ją na półkę jako "wiecznie niedokończoną". Z czasem jednak "Atlas chmur" wciągał mnie coraz bardziej - okazało się bowiem, że jest to książka bardzo nierówna. Mitchell opowiada tu kilka historii - każdą w innym stylu, i tak niektóre do mnie trafiają, inne nie. Najbardziej mi nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba "Atlas Bzdur".

Chyba "Atlas Bzdur".

Pokaż mimo to

Mam duży problem z oceną tej pozycji, z jednej strony ciekawy koncept i intrygujące postacie, z drugiej strony nierówne rozdziały jakby chwilowy spadek formy.
Ogólnie ciężko się czyta, ale mimo wszystko warto zacisnąć zęby i przebrnąć.

Mam duży problem z oceną tej pozycji, z jednej strony ciekawy koncept i intrygujące postacie, z drugiej strony nierówne rozdziały jakby chwilowy spadek formy.
Ogólnie ciężko się czyta, ale mimo wszystko warto zacisnąć zęby i przebrnąć.

Pokaż mimo to

Nie zmęczyłem, nie zdzierżyłem. Czarę przelała historyjka z elektrownią atomową w tle. Była tak źle napisana i nachalnie prymitywna, że odrzuciła mnie z hukiem. To grafomania.

Nie zmęczyłem, nie zdzierżyłem. Czarę przelała historyjka z elektrownią atomową w tle. Była tak źle napisana i nachalnie prymitywna, że odrzuciła mnie z hukiem. To grafomania.

Pokaż mimo to