Czasomierze

Książka na pół obyczajowa, na pół fantastyczna. Część obyczajowa znacznie bardziej przypadła mi do gustu, może dlatego że wątek paranormalny był tłem w życiu Holly.

Książka na pół obyczajowa, na pół fantastyczna. Część obyczajowa znacznie bardziej przypadła mi do gustu, może dlatego że wątek paranormalny był tłem w życiu Holly.

Absolutna rewelacja. Książka rozwija styl autora, znany z "Widmopisu" i "Atlasu chmur", przy czym fabularnie jest lepsza od tej pierwszej, a zdecydowanie "zagina" przereklamowaną drugą. Autor tak bardzo lubi się wzorować na swoich poprzednich książkach stylistycznie i fabularnie, że późniejszy "Slade house" podobnie jak "Czasomierze" również oparł na motywie istot przedłużających swoje życie przez okradanie ludzi z dusz (motyw znany również z "Doktora Sen" Kinga). Całość czyta się bardzo dobrze. Jest to zbiór historii kilku ludzi, który w pewnym momencie się zazębia, zaczyna tworzyć sensowną całość i prowadzi do wybuchowej konfrontacji, która skutkuje naprawdę wzruszającym zakończeniem, zwłaszcza, jeśli komuś przypadła do gustu postać Holly Sykes. A bohaterów książki łatwo polubić, gdyż obserwujemy ich historie na przestrzeni wielu lat. . Pozycję gorąco polecam.

Absolutna rewelacja. Książka rozwija styl autora, znany z "Widmopisu" i "Atlasu chmur", przy czym fabularnie jest lepsza od tej pierwszej, a zdecydowanie "zagina" przereklamowaną drugą. Autor tak bardzo lubi się wzorować na swoich poprzednich książkach stylistycznie i fabularnie, że późniejszy "Slade house" podobnie jak "Czasomierze" również oparł na motywie istot...

Jest to moja trzecia przeczytana książka Davida Mitchella, po "Atlasie chmur" oraz "Slade House". Fabuła skupia się na opowieściach, w których, w mniejszym lub większym stopniu, występuje jedna bohaterka - Holly Sykes. Opowieści, w których początkowo tajemnicze postacie obdarzone nadprzyrodzonymi mocami pojawiają się sporadycznie, przez co cała akcja książki rozkręca się niesamowicie powoli. Przyznam, że do pewnego momentu poważnie zastanawiałam się nad jej odłożeniem, ale w tej chwili nie żałuję, że tego nie zrobiłam - od połowy książki akcja nabiera tempa, wiele tajemnic zostaje rozwiązanych, a zakończenie to istna petarda, choć dość ponura jest przyszłość, jaką nam ten autor prezentuje.
To jedna z książek, które będę długo wspominać.

Jest to moja trzecia przeczytana książka Davida Mitchella, po "Atlasie chmur" oraz "Slade House". Fabuła skupia się na opowieściach, w których, w mniejszym lub większym stopniu, występuje jedna bohaterka - Holly Sykes. Opowieści, w których początkowo tajemnicze postacie obdarzone nadprzyrodzonymi mocami pojawiają się sporadycznie, przez co cała akcja książki rozkręca się...

Niestety, rozczarowanie :( . Widać – czytając tę książkę i Slade House – że autor opracował sobie cały lore psychozoteryki, z którego można by wiele wycisnąć. Jednak zamiast tego autor postanowił napisać, hmmm, sama nie wiem co?

Pierwsza część jest zdecydowanie najlepsza. Nastoletnia Holly jest bardzo ciekawą bohaterką i z przyjemnością śledzi się jej przygody, do których ukradkiem zaczynają przesączać się elementy innego świata. Po pierwszej części miałam nadzieję na kolejne 600 stron w stylu Dukaja, gdzie Holly zostanie rzucona na pastwę nieznanego świata, a czytelnik powoli zapoznaje się z rządzącymi nim zasadami. Niestety, nadzieje te były próżne.

Kolejne części przybliżają nam nieciekawe przygody nudnych ludzi, w których Holly pojawia się jedynie jako postać drugoplanowa, a o psychozoteryce wspomina się może jeden raz na część, na odczepnego.

Hugo Lamb z drugiej części jest najbardziej odrażającym protagonistą, z jakim miałam do czynienia, jest gorszy nawet od Winicjusza. Nie wiem, czy jego, eghuehu, miłość do Holly miała pokazać jego człowieczeństwo, wybielić go w jakiś sposób? Bo nie wyszło i byłabym skłonna podnieść ocenę o kilka gwiazdek, gdyby tylko pojawiła się w niej scena, w której Lamb zostaje upokorzony lub skutki jego knowań gryzą go w dupę.

Trzecia część, z historią z Iraku, nic nie wnosi; natomiast czwarta… Mam wrażenie, że pisanie o starzejących się pisarzach cierpiących na brak natchnienia powinno być prawnie zakazane, albo dozwolone tylko po sądownym udowodnieniu, że ma się do powiedzenia coś nowego.

W piątej części w końcu pojawiają się tajemniczy horologowie. Niestety, nie poprawiają oni sytuacji książki ani na jotę. Cały magiczny lore zostaje wyłożony w suchej jak pieprz ekspozycji, po czym odbywa się ostateczna bitwa. Jeśli walczą ze sobą dwie grupy starych jak świat i przebiegłych użytkowników magii, czytelnik chyba ma prawo spodziewać się czegoś interesującego? Niestety, zamiast porywającej strategii, różnorodnych zastosowań magii, spisków, zdrad, tajemnic itp., dostajemy fascynującą jak oprysk stonki ziemniaczanej nawalankę stołami. W trakcie bitwy dwie osoby zdradzają, co nie dodaje ani odrobiny suspensu, bo horologowie od początku rozdziału spokojnie powtarzają sobie, „X i Y na pewno zdradzą :)”. Nie ma tu żadnego twistu – wszyscy myślą, że X i Y zdradzą, X i Y zdradzają, finito.
Sami horologowie nie wzbudzili we mnie sympatii. Wyglądają na bandę nieznośnych snobów, którzy poklepują się po plecach w swoim kółeczku wzajemnej adoracji, gratulując sobie szlachetności. Ciekawe, dlaczego nigdy nie próbują nauczyć obdarzonych „mocą” tej swojej magii - przecież pomogłoby im to chronić się przed anachoretami. Jednak najwyraźniej troska horologów nie rozciąga się aż tak daleko, żeby wpuszczać jakichś randomów do swojego klubu dla wybranych.

Ostatnia część, co do której nie miałam już żadnych nadziei, okazuje się zaskakująco dobra. Apokalipsa starego świata ukazana jest jako coś do bólu przyziemnego, a zarazem całkiem realistycznego. Przyznam, że to o tej części najdłużej myślałam po zakończeniu książki.

Ale - czym w zasadzie jest ta książka? Historią życia Holly Sykes? Wprowadzeniem do świata horologii? Czuję się oszukana, bo te dwie rzeczy zostały obiecane czytelnikowi w pierwszej części, ale zamiast nich dostaliśmy tylko papierki po cukierkach. Żeby to jeszcze był mój ulubiony „Atlas chmur”, gdzie historia każdej postaci tworzy zamkniętą całość z wyraźnie zarysowaną fabułą i podróżą bohatera. Niestety, ta książka jest od „Atlasu” o klasę gorsza.

Niestety, rozczarowanie :( . Widać – czytając tę książkę i Slade House – że autor opracował sobie cały lore psychozoteryki, z którego można by wiele wycisnąć. Jednak zamiast tego autor postanowił napisać, hmmm, sama nie wiem co?

Pierwsza część jest zdecydowanie najlepsza. Nastoletnia Holly jest bardzo ciekawą bohaterką i z przyjemnością śledzi się jej przygody, do których...

Nie jestem fanką fantasy, więc ten wątek był dla mnie dość nudny.
Miejscami mocno przegadana, są rozdziały, które można by usunąć bez szkody dla całości, ale...
Jest w niej coś niepokojącego.
Może to, że scenariusz przyszłości jest tak bardzo prawdopodobny.
Piękna końcówka.

Nie jestem fanką fantasy, więc ten wątek był dla mnie dość nudny.
Miejscami mocno przegadana, są rozdziały, które można by usunąć bez szkody dla całości, ale...
Jest w niej coś niepokojącego.
Może to, że scenariusz przyszłości jest tak bardzo prawdopodobny.
Piękna końcówka.

ha! wszystko super, świetna książka bez dwóch zdań ale... no właśnie... za dużo fantasy jak dla mnie wplecione w rewelacyjną fabułę. mimo wszystko... lekkie rozczarowanie. a szkoda..

ha! wszystko super, świetna książka bez dwóch zdań ale... no właśnie... za dużo fantasy jak dla mnie wplecione w rewelacyjną fabułę. mimo wszystko... lekkie rozczarowanie. a szkoda..

Faktycznie rozdział fantastyczny jest, że tak to ujmę, amatorski, ale cała reszta jest świetna i bardzo dobrze się czyta.

Faktycznie rozdział fantastyczny jest, że tak to ujmę, amatorski, ale cała reszta jest świetna i bardzo dobrze się czyta.

Od dawna próbowałam dostać tę książkę w swoje ręce. Miałam wobec niej wysokie oczekiwania i nie zawiodłam się, mimo że po przeczytaniu opisu fabułę wyobrażałam sobie nieco inaczej.
Mamy tu styl pisania, który poznałam już w innych książkach Mitchella. Każdy z rozdziałów opowiada jakąś historię i każdy jest połączony z wydarzeniami w tle i postacią głównej bohaterki, Holly. Można też zauważyć nawiązania do innych powieści autora.
Bardzo ciekawie została przedstawiona wizja przyszłości. Owszem, pesymistyczna, ale za to, jak dla mnie, bardzo prawdziwa. Nie chodzi o to, że według mnie nasza przyszłość tak właśnie będzie wyglądać. Widać jednak, że świat się zmienia. I zmienia się na gorsze z każdym dniem.
(Przepraszam za ponury akcent, ale może dla niektórych będzie atutem.)
Oprócz tego bardzo podobał mi się klimat obecny w tej książce. Główna bohaterka jest w połowie Irlandką i ma ciekawy charakter, dzięki czemu zaskarbiła sobie moją sympatię.
Ze wszystkich przeczytanych do tej pory książek Mitchella "Czasomierze" podobały mi się najbardziej. Bardzo serdecznie zachęcam do przeczytania :)

Od dawna próbowałam dostać tę książkę w swoje ręce. Miałam wobec niej wysokie oczekiwania i nie zawiodłam się, mimo że po przeczytaniu opisu fabułę wyobrażałam sobie nieco inaczej.
Mamy tu styl pisania, który poznałam już w innych książkach Mitchella. Każdy z rozdziałów opowiada jakąś historię i każdy jest połączony z wydarzeniami w tle i postacią głównej bohaterki, Holly....

Holly Sykes, po kłótni z matką, decyduje się uciec z domu. Skrzywdzona przez chłopaka i swoją najlepszą przyjaciółkę, rzuca szkołę i postanawia znaleźć pracę. Kiedy na swoje drodze spotyka Esther Little, nie jest świadoma tego, jak będzie wyglądać jej przyszłość. Zniknięcie młodszego brata Holly zmusza ją do powrotu, tym bardziej, że zaginęli w tym samym czasie. Jak będzie wyglądać życie głównej bohaterki? Jaką rolę w jej życiu odegra staruszka Esther?
Ciekawa powieść, nietypowa, z pewnością warta przeczytania.

Holly Sykes, po kłótni z matką, decyduje się uciec z domu. Skrzywdzona przez chłopaka i swoją najlepszą przyjaciółkę, rzuca szkołę i postanawia znaleźć pracę. Kiedy na swoje drodze spotyka Esther Little, nie jest świadoma tego, jak będzie wyglądać jej przyszłość. Zniknięcie młodszego brata Holly zmusza ją do powrotu, tym bardziej, że zaginęli w tym samym czasie. Jak będzie...

Dla osoby, która śledziła wcześniejsze pozycje Mitchella, ta książka wiele wyjaśnia. Oprócz tego dostajemy typową dla niego fabułę rozstrzeloną między czas, miejsce i różnych bohaterów. Najbardziej zasmuciła mnie wizja przyszłości, gdy zdałam sobie sprawę, że scenariusz ten jest całkiem prawdopodobny dla rzeczywistości mojej i innych czytelników. Powieść zostawiła mnie z tym ponurym akcentem, ale tak naprawdę ciężko jest uznać to za poważny minus, nie powinniśmy się przecież nastawiać na lekką lekturę.

Dla osoby, która śledziła wcześniejsze pozycje Mitchella, ta książka wiele wyjaśnia. Oprócz tego dostajemy typową dla niego fabułę rozstrzeloną między czas, miejsce i różnych bohaterów. Najbardziej zasmuciła mnie wizja przyszłości, gdy zdałam sobie sprawę, że scenariusz ten jest całkiem prawdopodobny dla rzeczywistości mojej i innych czytelników. Powieść zostawiła mnie z...