Jedna z epizodycznych postaci w tej powieści nosi T-shirt z napisem „Rzeczywistość to złudzenie wywołane brakiem alkoholu”. Hasło w sam raz dla absolwentów klinik odwykowych. Słowa te nie odgrywają tu żadnej większej roli, to po prostu jedno z mgnień, jakich ta ponad 600 stron licząca książka jest pełna. I wcale nie dlatego powieść Davida Mitchella jest niesamowita.

„Czasomierze” dużo czasu spędziły na mojej półce Chcę przeczytać. Bo dopiero niedawno udało mi się tę książkę kupić. Aż wreszcie ją przeczytałem, ku swojej wielkiej satysfakcji. Gdyż Czasomierze to powieść wielowarstwowa, wielowątkowa, łącząca różne gatunki literackie, mieszająca fantastykę z obyczajowym realizmem i wielce prawdopodobną futurologią. Jak zwykle autor zadbał o kunsztowną konstrukcje utworu, które jak poprzednie składa się z kilku skomunikowanych ze sobą części. Tyle, że np. w Atlasie chmur mieliśmy historie szkatułkowo ze sobą splecione i bohaterów mówiących do siebie przez wieki, a tutaj mamy zdecydowaną linearność, którą konstytuuje postać głównej bohaterki Holly Sykes, która choć pojawia się we wszystkich sześciu częściach, jest narratorką tylko pierwszej i ostatniej. W środkowych rozdziałach jej obecność wydaje się czasem epizodyczna i jej udział w toczącej się za parawanem naszej rzeczywistości wojny Horologów z Anachoretami sprowadza się niby do biernego udziału, to powoli okazuje się to jak jej rola jest decydująca. Jak to możliwe, nie będę tłumaczy, bo odsłoniłbym zbyt wiele, a nie chcę nikomu odbierać przyjemności rozsmakowania się w lekturze.

Autor szczególnie potraktował tu czas, osadzając powieść w pierwszej połowie w przeszłości, a w drugiej przewidując przeszłość najbliższych 20 – 30 lat. Prognozy Mitchella nie są optymistyczne, ale za to nader prawdopodobne. Czy tak właśnie będą wyglądać najbliższe dekady? Niewykluczone. Pewnym natomiast jest, że dzieło brytyjskiego pisarza uwiodło mnie całkowicie i zgodnie z tytułem serii było ucztą wyobraźni. Kolejna powieść Mitchella zasługująca na moje najwyższe noty.

Jedna z epizodycznych postaci w tej powieści nosi T-shirt z napisem „Rzeczywistość to złudzenie wywołane brakiem alkoholu”. Hasło w sam raz dla absolwentów klinik odwykowych. Słowa te nie odgrywają tu żadnej większej roli, to po prostu jedno z mgnień, jakich ta ponad 600 stron licząca książka jest pełna. I wcale nie dlatego powieść Davida Mitchella jest...

Bardzo dobra i wciągająca książka. Fantastyka, która porywa od samego początku. Autor przyprawił też powieść odpowiednią dawką humoru, co dodatkowo uprzyjemnia jej lekturę.

Bardzo dobra i wciągająca książka. Fantastyka, która porywa od samego początku. Autor przyprawił też powieść odpowiednią dawką humoru, co dodatkowo uprzyjemnia jej lekturę.

Dziwna, nierówna, ale wciągająca. Z początku nie ma nic fantastycznego, ale z czasem rzeczywistość robi się coraz bardziej niesamowita.

Dziwna, nierówna, ale wciągająca. Z początku nie ma nic fantastycznego, ale z czasem rzeczywistość robi się coraz bardziej niesamowita.

Duuuuużo czytania. Nie zawiodłam się. Ciekawa książka inna niż "inne".

Duuuuużo czytania. Nie zawiodłam się. Ciekawa książka inna niż "inne".

Cyt.:
„Bo tak to już jest - aby jakaś podróż mogła się rozpocząć, inna musi w pewien sposób dobiec końca.”
David Mitchell, „Czasomierze”

„Czasomierze” to jedna z głośniejszych powieści brytyjskiego prozaika Davida Mitchell’a wydana w 2014 roku, dziesięć lat po „Atlasie chmur” – powieści, która znalazła się w finale Man Booker Prize. I co zaskakujące, w „Czasomierzach” autor zastosował niemal identyczną strukturę powieści jak w wydanym dziesięć lat wcześniej „Atlasie chmur”.

„Czasomierze” to w istocie literacki sekstet. Historia opowiadana z punktu widzenia sześciu postaci na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Holly Sykes, piętnastoletnia uciekinierka z domu, Hugo Lamb, student z Cambridge, Ed Brubeck, korespondent wojenny, Crispin Hershey, pisarz w średnim wieku, dr. I. Fenby, kanadyjska psychiatra, która nie jest do końca tą, którą się wydaje i ponownie Holly Sykes, która jest już kobietą po siedemdziesiątce. Opowieść jest historią życia Holly Sykes, które próbujemy odtworzyć na podstawie drobnych fragmentów wydarzeń czy strzępów informacji. W niektórych z tych opowieści życie Holly stanowi główną oś wydarzeń, w innych jest zaledwie wspomniana. I to jest siła tej powieści, która zmusza czytelnika do stworzenia własnej wizji postaci czy wydarzeń.

Powieść zaczyna się w roku 1984 a wydarzenia zamykające historię wybiegają daleko w przyszłość i kończą się w roku 2043. Porywająca historia o przemijaniu, śmierci, wyborach i decyzjach, które wpływają na nasze życie. O zmieniającym się świecie, społeczeństwie, wartościach.

I gdyby autor pozostał przy tych wątkach, byłaby to opowieść znakomita. Niestety, genialnie zapowiadająca się historia, nagle zgubiła rytm i tempo. Straciła impet i swoją siłę. A wprowadzone przez Davida Mitchell’a fragmenty fantasy, mistycznej walki dobra ze złem są po prostu kiepskie, jakby nie były pisane przez tego samego autora. Przypominają bardziej historie komiksowe niż literaturę. Szkoda, bo ze znakomicie zapowiadającej się historii została jedynie przeciętna.

Zastanawiam się jedynie, czy stworzenie powieści tak niejednorodnej, kompletnie atonalnej nie było świadomym zabiegiem autora, znakomitego przecież warsztatowo. Czy nie jest to mrugnięcie okiem do czytelnika potrafiącego to mrugnięcie odczytać, czy pewnych fragmentów powieści nie należałoby wziąć w cudzysłów i odczytywać je w zupełnie inny sposób, np. jako formę literackiego dowcipu.

Być może tak jest. Może nie potrafiłem odczytać jej właściwie, ale dla mnie ta powieść, niestety pozostaje zaledwie dobrą.

Cyt.:
„Bo tak to już jest - aby jakaś podróż mogła się rozpocząć, inna musi w pewien sposób dobiec końca.”
David Mitchell, „Czasomierze”

„Czasomierze” to jedna z głośniejszych powieści brytyjskiego prozaika Davida Mitchell’a wydana w 2014 roku, dziesięć lat po „Atlasie chmur” – powieści, która znalazła się w finale Man Booker Prize. I co zaskakujące, w „Czasomierzach”...

Moja ulubiona książka Mitchell'a. Autor dał tu wyraz swojej wspaniałej wyobraźni i naprawdę porządnego warsztatu.

Moja ulubiona książka Mitchell'a. Autor dał tu wyraz swojej wspaniałej wyobraźni i naprawdę porządnego warsztatu.

To prawdziwie wielka literatura. Nie żadne podłe czytadło, wymęczone w bólu wielkim, z przekonaniem autora o swojej wyjątkowości i misji, jaką ma rzekomo mądra Olga Tokarczuk. Księgi Jakubowe to ogrom pracy na pewno, ale nie wielkie pisarstwo. Autorka chciałaby być mędrcem, ale nadmiar pychy ją zaślepia.
Piszę o naszej noblistce w kontrze do Davida Mitchella. Nie czytałem żadnego wywiadu z tym autorem, zatem nie wiem, kim jest. Znam tylko tę powieść. A historia ta porywa czytelnika od pierwszych zdań. Księgi Jakubowe mogą tylko zmęczyć, tak jak pisanie zmęczyło autorkę, która cierpi wielce, otoczona idiotami. Zatem ja jako idiota twierdzę, że tysiąckroć mądrzejszym i większym pisarzem jest Jacek Dukaj. Jego najbardziej obszerna powieść jest najczystszym brylantem literackim. Ale głupcami są krytycy, którzy uważają, że fantastyka to dno.
Wróćmy do Czasomierzy.
Szczegółowość i wnikliwość w opisie rzeczywistości, jest porażająca. Autor przedstawia wydarzenia dobrze mam znane z innej perspektywy, jaką pokazują media.
Zatem można by rzec, że to literatura mimetyczna. Na szczęście tak nie jest. Nie będę zdradzać szczegółów, powiem tylko, że to nie jest łatwe czytadło. Każdy rozdział ma innego głównego bohatera, a narracja prowadzona jest w pierwszej osobie. Ten zabieg zmusza do myślenia, bo rośnie w nas pragnienie, by poznawać dalsze losy wcześniejszej postaci.
Powieść łączy w sobie kilka opowiadań powiązanych ze sobą bohaterką drugoplanową, która....
Na koniec chciałbym przeprosić wszystkich szaleńców, którzy postanowili czytać moje opinie. Przeczytałem ponownie własną opinię sprzed roku i przeraziłem się własnym językiem. Nie wiem, skąd taka niechlujność językowa. Być może winny jest smartfon, na którym i dziś piszę.
Serdeczne pozdrowienia dla tych, którzy czytają te słowa. A skoro czytają, to znaczy, że kochają dobrą literaturę. Ludzie są umysłowo upośledzeni. Stanisław Lem powinien dostać nagrodę Nobla. Jacek Dukaj także.
Tolkien dostał chyba tylko obiad od żony

To prawdziwie wielka literatura. Nie żadne podłe czytadło, wymęczone w bólu wielkim, z przekonaniem autora o swojej wyjątkowości i misji, jaką ma rzekomo mądra Olga Tokarczuk. Księgi Jakubowe to ogrom pracy na pewno, ale nie wielkie pisarstwo. Autorka chciałaby być mędrcem, ale nadmiar pychy ją zaślepia.
Piszę o naszej noblistce w kontrze do Davida Mitchella. Nie czytałem...

Poznajemy życie Holly Sykes, które jest z pozoru zwykłe. Jednak bohaterka ociera się o inny świat, gdzie walczą ze sobą Horologowie i Anachoreci. Książka zawiera dużo informacji na temat reinkarnacji i tego co dzieje się w zaświatach (dowiadujemy się jak dokładnie wygląda powrót duszy do innego wcielenia).
Powieść zdecydowanie warta przeczytania. Najbardziej zaniepokoiła mnie jednak wizja przyszłości i kataklizmy,które dotknęły świat. (bardzo aktualny temat- antropopresja na środowisko trwa).

Poznajemy życie Holly Sykes, które jest z pozoru zwykłe. Jednak bohaterka ociera się o inny świat, gdzie walczą ze sobą Horologowie i Anachoreci. Książka zawiera dużo informacji na temat reinkarnacji i tego co dzieje się w zaświatach (dowiadujemy się jak dokładnie wygląda powrót duszy do innego wcielenia).
Powieść zdecydowanie warta przeczytania. Najbardziej zaniepokoiła...

Książka na pół obyczajowa, na pół fantastyczna. Część obyczajowa znacznie bardziej przypadła mi do gustu, może dlatego że wątek paranormalny był tłem w życiu Holly.

Książka na pół obyczajowa, na pół fantastyczna. Część obyczajowa znacznie bardziej przypadła mi do gustu, może dlatego że wątek paranormalny był tłem w życiu Holly.

Absolutna rewelacja. Książka rozwija styl autora, znany z "Widmopisu" i "Atlasu chmur", przy czym fabularnie jest lepsza od tej pierwszej, a zdecydowanie "zagina" przereklamowaną drugą. Autor tak bardzo lubi się wzorować na swoich poprzednich książkach stylistycznie i fabularnie, że późniejszy "Slade house" podobnie jak "Czasomierze" również oparł na motywie istot przedłużających swoje życie przez okradanie ludzi z dusz (motyw znany również z "Doktora Sen" Kinga). Całość czyta się bardzo dobrze. Jest to zbiór historii kilku ludzi, który w pewnym momencie się zazębia, zaczyna tworzyć sensowną całość i prowadzi do wybuchowej konfrontacji, która skutkuje naprawdę wzruszającym zakończeniem, zwłaszcza, jeśli komuś przypadła do gustu postać Holly Sykes. A bohaterów książki łatwo polubić, gdyż obserwujemy ich historie na przestrzeni wielu lat. . Pozycję gorąco polecam.

Absolutna rewelacja. Książka rozwija styl autora, znany z "Widmopisu" i "Atlasu chmur", przy czym fabularnie jest lepsza od tej pierwszej, a zdecydowanie "zagina" przereklamowaną drugą. Autor tak bardzo lubi się wzorować na swoich poprzednich książkach stylistycznie i fabularnie, że późniejszy "Slade house" podobnie jak "Czasomierze" również oparł na motywie istot...