Diuna. Ród Atrydów

Bardzo nierówna książka. Niektóre wątki prowadzone są po mistrzowsku - np. intrygi na dworze Elrooda, Bene Geserit, czy wątek Diuny, niektóre zaś są wręcz infantylne- przygody Duncana Idaho i wydarzenia na Caladanie. Tak jakby te rzeczy były napisane przez różnych autorów. A może były?
W sumie nie jest źle. da się czytać, ale jest to "dzieło " bardziej zbliżone do produkcji masowej niż literatury , tak nazwę "wyźszych lotów".
Na plus można zapisać autorom próbę rozszerzenia naszej wiedzy o technologiach występujących w cyklu, np. dotyczących podróży czy komunikacji.
Krótko mówiąc - zwolennicy "Klasycznej" sagi mogą być zawiedzeni. Mało tu rozważań filozoficznych, o rzeczach ostatecznych. Nie ma tego wrażenia ponadczasowości przekazywanych treści.
Jest za to intryga, żywa akcja, atrakcyjna otoczka i prosty język. Wydaje się to dobrym wprowadzeniem dla kogoś , kogo odstrasza mnogość wątków i jednak hermetyczny język Franka Herberta. Jest jednak moim zdaniem nadzieje, że może to być dla tych osób prawdziwe preludium do "prawdziwej Diuny"

Bardzo nierówna książka. Niektóre wątki prowadzone są po mistrzowsku - np. intrygi na dworze Elrooda, Bene Geserit, czy wątek Diuny, niektóre zaś są wręcz infantylne- przygody Duncana Idaho i wydarzenia na Caladanie. Tak jakby te rzeczy były napisane przez różnych autorów. A może były?
W sumie nie jest źle. da się czytać, ale jest to "dzieło " bardziej zbliżone do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Próbowałem drugi raz podejść, ale zaniechałem po kilkunastu stronach. Za nudna, za rozwlekła, nie dla mnie...

Próbowałem drugi raz podejść, ale zaniechałem po kilkunastu stronach. Za nudna, za rozwlekła, nie dla mnie...

Pokaż mimo to

Bogato opisany świat, dobra fabuła, trzymająca w napięciu. Można oderwać się od rzeczywistości.

Bogato opisany świat, dobra fabuła, trzymająca w napięciu. Można oderwać się od rzeczywistości.

Pokaż mimo to

Chyba najbardziej podobają mi się końcowe listy autora i opisy jego prywatnych zmagań z twórczą pasją i chęcią dokończenia dzieł ojca. Nie rozumiem hejtu odnoszącego się do jego książek. Moim zdaniem nie odbiegają aż tak bardzo od głównych wątków pierwotnej serii. Uważam, że dodają smaku i odpowiadają na wiele pytań czytelników co do przeszłości bohaterów. Tymczasem spotykam się z opiniami iż to "totalne dno" , "nie warto po nie sięgać". Jakby ludzie w ogóle nie mieli ochoty poznać pełnego obrazu cyklu.
Możecie się ze mną nie zgadzać, ale już dawno wciągnąłem się w serię na tyle aby wciąż zachwycać się kolejnymi tomami.
Polecam,
Adrian Jeżak

Chyba najbardziej podobają mi się końcowe listy autora i opisy jego prywatnych zmagań z twórczą pasją i chęcią dokończenia dzieł ojca. Nie rozumiem hejtu odnoszącego się do jego książek. Moim zdaniem nie odbiegają aż tak bardzo od głównych wątków pierwotnej serii. Uważam, że dodają smaku i odpowiadają na wiele pytań czytelników co do przeszłości bohaterów. Tymczasem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Można się było obawiać czy syn udźwignie dzieło ojca, podejmując dalsze rozwijanie uniwersum "Diuny", ale po przeczytaniu "Rodu Atrydów" obawy te zostają rozwiane. Czuć lekkość pióra, świeżość pomysłu bardzo dobrze wpasowującego się w klimat pierwowzoru. Widać, że dziedzic Herberta doskonale czuje to, czym jest Diuna.
Oczywiście, zdarzają się momenty, gdzie znaleźć można pewne niespójności, ale dopóki nie jest się fanatycznym purytaninem, nie psuje to przyjemności z czytania książki.
Jedyne co mnie bardziej irytowało to zbyt często powtarzanie przez autorów faktów, które czytelnik z pewnością zapamiętał z poprzednich stron.

Można się było obawiać czy syn udźwignie dzieło ojca, podejmując dalsze rozwijanie uniwersum "Diuny", ale po przeczytaniu "Rodu Atrydów" obawy te zostają rozwiane. Czuć lekkość pióra, świeżość pomysłu bardzo dobrze wpasowującego się w klimat pierwowzoru. Widać, że dziedzic Herberta doskonale czuje to, czym jest Diuna.
Oczywiście, zdarzają się momenty, gdzie znaleźć można...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo nierówna książka. Wybrane wątki albo są na bardzo dobrym poziomie (np. planetologa Kynesa) albo trochę naiwne i przewidywalne (Idaho).
Ale z całą pewnością warto przeczytać, choćby dla wzbogacenia swojej wiedzy o świecie Diuny. Zachęcam też do rzucenia okiem w posłowie. I młody Herbert i współautor Anderson przedstawiają bardzo ciekawe tło powstania całego cyklu Preludium.

Bardzo nierówna książka. Wybrane wątki albo są na bardzo dobrym poziomie (np. planetologa Kynesa) albo trochę naiwne i przewidywalne (Idaho).
Ale z całą pewnością warto przeczytać, choćby dla wzbogacenia swojej wiedzy o świecie Diuny. Zachęcam też do rzucenia okiem w posłowie. I młody Herbert i współautor Anderson przedstawiają bardzo ciekawe tło powstania całego cyklu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Da sie przeczytać. Przesycenie cyklem bardzo widoczne. Resztę spokojnie mogę sobie odpuścić.

Da sie przeczytać. Przesycenie cyklem bardzo widoczne. Resztę spokojnie mogę sobie odpuścić.

Pokaż mimo to

Od razu widać, że to nie Herbert, wszystko jest od razu tłumaczone jak krowie na rowie, nie ma suspensu. Poza tym, jeden z autorów ma nieco bajkowy styl pisania i w pewnych momentach ma się wrażenie, że to bajka dla dzieci.

Od razu widać, że to nie Herbert, wszystko jest od razu tłumaczone jak krowie na rowie, nie ma suspensu. Poza tym, jeden z autorów ma nieco bajkowy styl pisania i w pewnych momentach ma się wrażenie, że to bajka dla dzieci.

Pokaż mimo to

Ciężka sprawa z tą powieścią.. po pierwsze jako zagorzaly fan Diuny niechętnie sięgnęłam po tą powieść z obawy, że sie po prostu wkurzę bo będzie tyle przeinaczeń i nieścisłości. Po drugie najczesciej synowie, dalsza rodzina lub obcy pisarze biorą się za takie arcydzieła dla kasy, co samo w sobie jest już niesmaczne i najczesciej nieudane ( ale cyferki sie zgadzają). Po trzecie nienawidzę i wsumie nierozumiem jak można pisać powieść w dwie osoby..to nigdy dobrze nie wychodzi..Ta powieść może i nie byla pisana ze wzgledu na kasę tzw odcinanie kuponów, zaznaczam może, jednak do udanych nie należy. Teraz nasuwa się pytanie czy tłumaczenie jest tak złe, czy to jednak pisarze popełnili szereg błędów. Nawet jakiś fan na moim egzemplarzu sam nanosił poprawki czerwonym długopisem, heh pewnie czuł to co ja. W każdym razie jedno czego nie da zarzucić pisarzom to nie trzymania jednego stylu, faktycznie nie czuło sie, że pisało to dwóch ludzi. Plus jest też taki, że historia jest ciekawa i dobrze się czyta mimo błędow i przeinaczeń. Powodowana ciekawością sięgnę po drugą część i zobaczymy jak będzie to wyglądało. Reasumując koło sagi Herberta to to nawet nie stało, nie ma co porównywać.. po prostu czytadło dla każdego fana co się stęsknił za bohaterami, dobre na wakacje.

Ciężka sprawa z tą powieścią.. po pierwsze jako zagorzaly fan Diuny niechętnie sięgnęłam po tą powieść z obawy, że sie po prostu wkurzę bo będzie tyle przeinaczeń i nieścisłości. Po drugie najczesciej synowie, dalsza rodzina lub obcy pisarze biorą się za takie arcydzieła dla kasy, co samo w sobie jest już niesmaczne i najczesciej nieudane ( ale cyferki sie zgadzają). Po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Myślę, że przede wszystkim trzeba ustalić jedną rzecz. Brian Herbert to nie Frank Herbert. I mimo, że fabuła jest osadzona w uniwersum Diuny to nie możemy oczekiwać dokładnie takiej samej powieści jak oryginały ojca. I z takim nastawieniem zasiadłam do lektury.

Spotykamy znanych nam już bohaterów, możemy dowiedzieć się o nich czegoś więcej i bardziej zagłębić w świat Diuny. Akcja jest szybsza bo pozbawiona filozoficznych przemyśleń i wewnętrznych zmagać jak w przypadku powieści Franka Herberta. Tu po prostu trzeba się przestawić, że mamy o czynienia z akcją co mi akurat bardzo odpowiada.

Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić to jest to bardzo słabo zbudowane podłoże motywacyjne dla pewnych decyzji bohaterów. Za nic w świecie nie jestem w stanie zrozumieć skąd Knyes postanowił zabrać się za swój projekt. Nic we wcześniejszych rozdziałach nie stworzyło gruntu pod taką a nie inną decyzję. Podobne zarzuty mam do niektórych zawartych przyjaźni. Ot po prostu w pewnym momencie panowie mówią sobie jesteśmy przyjaciółmi. Przez to mam wrażenie jakby ktoś wyrwał mi z książki kartki, które mógłby tłumaczyć pewne wydarzenia.

Do kolejnych części na pewno zasiądę bo po prostu ten świat mnie ciekawi pomimo drobnych zarzutów jakie mam do autorów kontynuujących Diunę.

Myślę, że przede wszystkim trzeba ustalić jedną rzecz. Brian Herbert to nie Frank Herbert. I mimo, że fabuła jest osadzona w uniwersum Diuny to nie możemy oczekiwać dokładnie takiej samej powieści jak oryginały ojca. I z takim nastawieniem zasiadłam do lektury.

Spotykamy znanych nam już bohaterów, możemy dowiedzieć się o nich czegoś więcej i bardziej zagłębić w świat...

więcej

mniej

Pokaż mimo to