Asimov i Silverberg zmuszają do refleksji nad granicami człowieczeństwa. Opowieść o poszukiwaniu własnego człowieczeństwa oraz o znalezieniu tego czegoś, co to człowieczeństwo definiuje i sprawia, że jesteśmy czymś więcej niż jedynie “maszyną” zdającą się na zaprogramowane odruchy.

Asimov i Silverberg zmuszają do refleksji nad granicami człowieczeństwa. Opowieść o poszukiwaniu własnego człowieczeństwa oraz o znalezieniu tego czegoś, co to człowieczeństwo definiuje i sprawia, że jesteśmy czymś więcej niż jedynie “maszyną” zdającą się na zaprogramowane odruchy.

Książka to nic innego jak rozbudowane opowiadanie "Dwustuletni Człowiek" ze zbioru opowiadań o robotach "Świat robotów". Nie wiem co powstało pierwsze ale czytanie tej książki zupełnie nie ma sensu, gdy czytało się już samo opowiadanie. Historia nie różni się niczym niż ta z od opowiadania, nadal jest ciekawa i skłania do refleksji.

Książka to nic innego jak rozbudowane opowiadanie "Dwustuletni Człowiek" ze zbioru opowiadań o robotach "Świat robotów". Nie wiem co powstało pierwsze ale czytanie tej książki zupełnie nie ma sensu, gdy czytało się już samo opowiadanie. Historia nie różni się niczym niż ta z od opowiadania, nadal jest ciekawa i skłania do refleksji.

Ileż tu pytań nie zadanych i odpowiedzi niepewnych!
NDR-113, bliżej znany jako Andrew Martin to wysoce wyspecjalizowany robot człekokształtny. Jego nadrzędnym i jedynym w zasadzie celem jest służyć ludziom. Służbę rozpoczyna u Państwa Martinów będąc kamerdynerem, opiekunem dla dzieci, zarządcą, a i z biegiem czasu, przyjacielem rodziny. I tak będzie przez lat blisko 200. To narzędzie ograniczone trzema Prawami Robotyki, całkowicie bezpieczne w swoim postępowaniu i ukierunkowane. Ma jednak „wadę” ukrytą – jego pozytronowy mózg jest kreatywny... Zaczyna się niewinnie od zmysłu artystycznego, staje się wybitnym artystą rzeźbiarzem, a jego prac pożądają wszyscy. Rodzina Martinów jest zachwycona, producenci NDR-113 przerażeni. Sam NDR długo nie zdaje sobie sprawy z tego, że zaczyna odczuwać potrzebę bycia lepszym, a „lepszym” znaczy dla niego „ludzkim”.
Duet Asimov/Silverberg, w tej cudownej opowieści, stawia pytania czysto filozoficzne: czym jest człowieczeństwo, gdzie są granice rozdzielające maszynę od człowieka. Czy samo myślenie tworu mechanicznego stawia go na równi z człowiekiem. Czy obawy, jakie taka maszyna budzi w ludziach są uzasadnione i czy traktowanie takiej maszyny inaczej jak tylko zbiór podzespołów ma jakikolwiek sens.
Żaden z twórców nie daje odpowiedzi, nawet jej nie sugeruje. Jedyną sugestią, choć subtelną, jest to, że człowiek, choć w swojej kreatywności nie jest niczym ograniczony, jej skutków nie może przewidzieć.
P.S.
Po powtórce z twórczości Asimova pojawia się u mnie spostrzeżenie, że zbyt szeroko pojmuje się definicję SF i zbyt łatwo kwalifikuje się do niej zbyt wielu autorów.
To co przedstawił duet A/S po raz kolejny udowadnia, że są Mistrzowie i jedynie sprawni rzemieślnicy i cała rzesza pismaków.

Ileż tu pytań nie zadanych i odpowiedzi niepewnych!
NDR-113, bliżej znany jako Andrew Martin to wysoce wyspecjalizowany robot człekokształtny. Jego nadrzędnym i jedynym w zasadzie celem jest służyć ludziom. Służbę rozpoczyna u Państwa Martinów będąc kamerdynerem, opiekunem dla dzieci, zarządcą, a i z biegiem czasu, przyjacielem rodziny. I tak będzie przez lat blisko 200. To...

"Pozytronowy człowiek" to taka uwspółcześniona wersja Frankensteina. Są w nim zarysowane wady rewolucji przemysłowej, kolonizacja Marsa i Księżyca. Historia o tym jak robot zaczyna omijać trzy prawa robotyki, ustanowione przez ludzi, którzy go tworzą. Zarysowuje się tutaj ścisłe filozoficzne pytanie co nas tak naprawdę konstytuuje jako ludzi. Są zawarte pytania o człowieczeństwo. Silnie podkreślone wady i nieścisłości w ludzkim myśleniu, irracjonalne decyzje, jakie podejmuje człowiek i jak bardzo w wydawaniu sądów kieruje się emocjami czy stereotypizacją w kontrze do początkowo sztucznego bytu, który zaczyna rościć sobie większe prawa i myśli logicznie, w sposób niezachwiany, pozbawiony dychotomiczności w myśleniu. Podobała mi się ta książka, chociaż nie jest jakoś szczególnie nowatorska pod względem zadawania sobie pytań o to, co nas tworzy i świadczy o człowieczeństwie. Odpowiada niejako na to pytanie w taki sposób, że określa istotę człowieczeństwa nie jako bazującą na samym organie, jakim jest mózg, tylko przede wszystkim jego śmiertelności i funkcjonalności. To jest historia o kimś/czymś, co zostało zawieszone w niejednoznaczności swojej natury i swojej istocie, między bytem stworzonym przez człowieka a robotem człowieczym, o własnych pragnieniach, dążeniach czy nastawieniach względem innych ludzi.

"Pozytronowy człowiek" to taka uwspółcześniona wersja Frankensteina. Są w nim zarysowane wady rewolucji przemysłowej, kolonizacja Marsa i Księżyca. Historia o tym jak robot zaczyna omijać trzy prawa robotyki, ustanowione przez ludzi, którzy go tworzą. Zarysowuje się tutaj ścisłe filozoficzne pytanie co nas tak naprawdę konstytuuje jako ludzi. Są zawarte pytania o...

Przepiekna opowiesc o robocie, ktory za wszelka cene chcial byc czlowiekiem.
Pozycja obowiazkowa dla osob interesujacych sie robotami, androidami i sztuczna inteligencja.

Przepiekna opowiesc o robocie, ktory za wszelka cene chcial byc czlowiekiem.
Pozycja obowiazkowa dla osob interesujacych sie robotami, androidami i sztuczna inteligencja.

Miałam ocenić ją na 6, jednak po dwóch ostatnich rozdziałach (przy których autentycznie płakałam) zmieniłam zdanie i spojrzałam na całą historię z innej perspektywy.

FENOMENALNE ZAKOŃCZENIE. Na pewno można było je przewidzieć, ale ja nie przewidziałam i naprawdę mnie zaskoczyło. I wzruszyło.

Miałam ocenić ją na 6, jednak po dwóch ostatnich rozdziałach (przy których autentycznie płakałam) zmieniłam zdanie i spojrzałam na całą historię z innej perspektywy.

FENOMENALNE ZAKOŃCZENIE. Na pewno można było je przewidzieć, ale ja nie przewidziałam i naprawdę mnie zaskoczyło. I wzruszyło.

Potrzebowałem książki na "odstresowanie". Czegoś co szybko i fajnie się czyta. Czegoś co nie będzie wymagało ode mnie ogromnego skupienia. Potrzebowałem czytelniczej rozrywki. "Pozytronowy człowiek" mi ją zapewnił. Fajna, lekka książeczka o której po tygodniu zapomnę.

Potrzebowałem książki na "odstresowanie". Czegoś co szybko i fajnie się czyta. Czegoś co nie będzie wymagało ode mnie ogromnego skupienia. Potrzebowałem czytelniczej rozrywki. "Pozytronowy człowiek" mi ją zapewnił. Fajna, lekka książeczka o której po tygodniu zapomnę.

Jak długą drogę musiał przejść Andrew, aby osiągnąć swój cel. Ile kosztowało go to samozaparcia i wyrzeczeń. Czy było warto? Humanistyczna klasyka w najlepszym wydaniu. Polecam!

Jak długą drogę musiał przejść Andrew, aby osiągnąć swój cel. Ile kosztowało go to samozaparcia i wyrzeczeń. Czy było warto? Humanistyczna klasyka w najlepszym wydaniu. Polecam!

Ciekawa wizja autora dotycząca granicy, na której zaczyna lub kończy się człowieczeństwo. Dosyć szybko mnie wciągnęła i chociaż w pewnym momencie dało się przewidzieć zakończenie to do samego końca czytałem z przyjemnością.

Ciekawa wizja autora dotycząca granicy, na której zaczyna lub kończy się człowieczeństwo. Dosyć szybko mnie wciągnęła i chociaż w pewnym momencie dało się przewidzieć zakończenie to do samego końca czytałem z przyjemnością.

Opowieść o przemijaniu z robotem w roli głównej.

Zgrabnie i przystępnie napisana odwołuje się bardziej do psychologii niż robotyki.

Ciężko napisać cokolwiek, żeby nie uchylić rąbka tajemnicy, które osobiście uwielbiam odkrywać sam.

Może napiszę, że bardzo cenie obydwu autorów i znów mnie nie zawiedli.

Wiem, że powstaje już muzyka stworzona przez sztuczną inteligencję - ciekawe kiedy zaczną powstawać "sztuczne" książki? A może już są i tylko jeszcze o tym nie wiemy?
(w sumie to nawet w Polsce mamy kilku autorów, którzy wydają tyle, że chyba nie śpią - przepraszam za dygresję)

Miłej lektury!

Opowieść o przemijaniu z robotem w roli głównej.

Zgrabnie i przystępnie napisana odwołuje się bardziej do psychologii niż robotyki.

Ciężko napisać cokolwiek, żeby nie uchylić rąbka tajemnicy, które osobiście uwielbiam odkrywać sam.

Może napiszę, że bardzo cenie obydwu autorów i znów mnie nie zawiedli.

Wiem, że powstaje już muzyka stworzona przez sztuczną inteligencję...