Kobieta, która wyszła za chmurę

Rozumiem dziwnosc W prozie, rozumiem fantazje, rozumiem realizm magiczny...ale to opowiadania sa bez sensu.

Rozumiem dziwnosc W prozie, rozumiem fantazje, rozumiem realizm magiczny...ale to opowiadania sa bez sensu.

Mam wrażenie, że Carroll nie wypada tak dobrze w krótszych formach literackich. To tak, jakby ktoś mu nie pozwolił rozwinąć skrzydeł. A szkoda, bo same pomysły zapowiadały się nieźle.

Mam wrażenie, że Carroll nie wypada tak dobrze w krótszych formach literackich. To tak, jakby ktoś mu nie pozwolił rozwinąć skrzydeł. A szkoda, bo same pomysły zapowiadały się nieźle.

Magia ludzkich relacji

Związek dwóch ludzi do dziś pozostaje nierozwiązaną zagadką. Nie ma ogólnego przepisu, który gwarantowałby sukces w przeżyciu wspólnych chwil do końca życia. Wszyscy pragną kochać i być kochanym, jeśli nawet nie przyznają tego przed samym sobą. Niektórym droga ku obopólnemu szczęściu idzie gładko, innym wyboiście. Jeszcze inni mimo przeciwności losu uparcie brną ku sobie, tak jakby ich dusze, były jedynie połówkami, które odnajdując siebie nawzajem staną się całością. Owszem nie zawsze się udaje, czasami wspólna podroż kończy się zanim naprawdę się zacznie. Skoro relacje międzyludzkie, zwłaszcza te dotyczące miłości są tak ważne to ich miejsce w świecie literatury jak najbardziej ma rację bytu, bo czasem w literaturze szukamy ukojenia naszej rozpaczy, bądź potwierdzenia naszego szczęścia.

Ciężko zdefiniować związek oraz przyczyny jego trwania lub rozpadu, więc tkwi w nim coś niepojętego, wręcz magicznego. Magia a raczej realizm magiczny jest głównym fundamentem twórczości Jonathana Carrolla. W codzienność losów swych bohaterów wplata nadnaturalne oraz dziwaczne wydarzenia, które uczą ich i nas samych nowych prawd o otaczającym świecie, często prowadząc do zaskakujących spostrzeżeń. Oprócz realizmu magicznego, drugim fundamentem twórczości jest podpatrywanie pod „szkiełkiem” ludzkich relacji. Jonathan Carroll znany jest z dłuższych form, w których miesza ludzkie losy z realizmem magicznym, lecz również w krótkich treściach można odnaleźć charakterystyczne cechy stylu autora.

„Kobieta, która wyszła za chmurę” stanowi zbiór dwunastu opowieści, w których pod pryzmatem realizmu magicznego autor poszukuje odpowiedzi na przyczyny trwania lub rozpadu ludzkich związków. Ciężko pisać, w przypadku tego zbioru o opowiadaniach, gdyż większa część z nich nie przekracza kilkunastu, a nawet kilku stron. Najbardziej dopracowanych wydaje się tych parę dłuższych, choć i w krótkich udało się autorowi zawrzeć ciekawe spostrzeżenia. Skrócona forma opowieści wymusiła od autora nagłe wprowadzanie niecodziennych zdarzeń w pozornie realny świat, bliski każdemu czytelnikowi.

Jonathan Carroll w powieściach powoli zanurzał czytelników w świat pełen onirycznych zdarzeń, elementów magii, zwierząt mówiących ludzkim głosem itp. , dzięki czemu stwarzał czas na pogodzenie się z tak dziwnym obrazem rzeczywistości. W przypadku zbioru opowieści, takie momentalne zderzenie z czymś nadnaturalnym może wywołać konsternację oraz zdziwienie, zwłaszcza w przypadku czytelników niezaznajomionych z twórczością autora a stałym każe przymknąć oko na szybkie pogodzenie się bohaterów z zaistniałą odrealnioną rzeczywistością.

Samotna kobieta decydująca się na romans z istotą z innej planety, będąca bohaterką tytułowej opowieści jest świetną alegorią przyczyn upadku związku z powodu niedostrzegania własnych błędów. Często się zdarza, że zakochujemy się w wyobrażeniu jakiejś osoby, przez co zakładamy maski, stając się kimś innym, tak jak to spotkało bohaterów opowieści „Nic do oclenia”, czy „Pół kroku od furii”. Nikt nie chce utracić czegoś co ma wartość, a zwłaszcza wspomnień z dobrych chwil naszego życia. Często przeżywamy coś na nowo, jednocześnie dostrzegając coś co nie zawsze jest prawdziwe tak jak to miało miejsce w opowieściach „Woda nie może być nerwowa”, czy „Yedran” – swoją drogą pozbawiona elementów magicznych opowieść.

Niektóre opowieści pozwolą dostrzec ukryte w nich przesłanie, lecz znajdzie się parę ze zmarnowanym potencjałem, ze względu na nagłe przerwane treści bez ewidentnej puenty, chociażby „Niech stanie się przeszłość” czy „Menel” są tego przykładem. O ile w każdej opowieści można doszukać się treści nawiązujących do głównej tematyki zbioru to opowiastka „Arka Noego” wydaje się oderwana od reszty. Kiczowaty, prześmiewczy, pastiszowy, dwustronicowy zarys fabuły o końcu świata nijak ma się do reszty zbioru. Wydaje się natrętnie wstawiony, bo nie wiadomo było co z nim zrobić.

Podsumowując, Jonathan Carroll drążył kwestie dotyczące utraty zaufania między dwoma najbliższymi osobami, głęboko skrywanych tajemnic ,samotności wciąż przeżywanej oraz ciągle powracających wspomnień. Jedne opowieści były bliższe prawdzie, inne zbytnio oddaliły się w swej nierealności, a kilku zabrakło dopracowania. Mimo, iż autor w krótkich opowiastkach potrafi przemycać ważkie treści to jednak dłuższe formy lepiej prezentują się w tej kwestii.

Magia ludzkich relacji

Związek dwóch ludzi do dziś pozostaje nierozwiązaną zagadką. Nie ma ogólnego przepisu, który gwarantowałby sukces w przeżyciu wspólnych chwil do końca życia. Wszyscy pragną kochać i być kochanym, jeśli nawet nie przyznają tego przed samym sobą. Niektórym droga ku obopólnemu szczęściu idzie gładko, innym wyboiście. Jeszcze inni mimo przeciwności...

Wciągająca. Życiowa. Gorąco polecam!!!

Wciągająca. Życiowa. Gorąco polecam!!!

yyyy.... nie kupiłam sobie tej książki i dzięki bogu. Ledwo przebrnęłam do końca. Jakoś mi nie leży mimo, że sporo osób ją chwali.

yyyy.... nie kupiłam sobie tej książki i dzięki bogu. Ledwo przebrnęłam do końca. Jakoś mi nie leży mimo, że sporo osób ją chwali.

super książka

super książka

Pierwsze spotkanie z Jonathanem Carrollem miało być czymś "wow", niemniej jednak chyba nie do końca trafiłem z wyborem. Jak każdy zbiór, tak również ten zawiera historie lepsze i słabsze. Na pewno spodobał mi się styl pisania Autora, wyważony, w jakiś sposób elegancki, Carroll pięknie ubiera to co chce przekazać w słowa. W każdym z opowiadań wyczuwałem tęsknotę za czymś - za wolnością, miłością, niezależnością. To chyba właśnie tęsknota jest motywem przewodnim całego zbioru. Nie popadam w zachwyt, ale też nie żałuję czasu spędzonego z książką.

Pierwsze spotkanie z Jonathanem Carrollem miało być czymś "wow", niemniej jednak chyba nie do końca trafiłem z wyborem. Jak każdy zbiór, tak również ten zawiera historie lepsze i słabsze. Na pewno spodobał mi się styl pisania Autora, wyważony, w jakiś sposób elegancki, Carroll pięknie ubiera to co chce przekazać w słowa. W każdym z opowiadań wyczuwałem tęsknotę za czymś -...

Okropne, po prostu okropne !

Naprawdę nie znoszę pisać krytycznych opinii, ale dawno mnie żadna książka tak nie zezłościła i nie zawiodła, jak ten zbiór opowiadań Jonathana Carrolla.

A przecież Carroll potrafi pisać wspaniale. Jego proza - elegancka mieszanka weird fiction, urban fantasy a nawet starego dobrego realizmu magicznego, stanowi swoistą przeciwwagę dla wulgarnej pulpowej grozy. Carrollowskie powieści : "Kraina Chichów", "Dziecko Na Niebie" czy "Kości Księżyca" to świetne wyrafinowane horrory.

Niestety, nie tym razem. "Kobieta" jest, pisząc krótko, fatalna ! Rzecz nie tylko w tym, że jest to zbiór nijakich, mdłych jak nieprzyprawione tofu historii, znikających w niepamięci praktycznie w chwili zakończenia lektury. Opowiadania Carrolla mnie autentycznie złościły - tak bardzo były wykalkulowane, zimno wyliczone na target audience - tych 30-40 letnich wielkomiejskich hipsterów, którzy, jak się zdaje Carrollowi, czytują jego prozę. Jasne, każdy zawodowy pisarz "celuje" w swych czytelników, na zimno planuje, jak i kiedy ich zachwycić (pamiętamy "Misery", pamiętamy),ale opowiadania Carrolla wydały mi się cynicznie wręcz wykalkulowane.

Większość opisuje relacje w związkach, czasami używając lekkiej dawki fantastyki ("Złodziej Grawitacji" o mężczyźnie, który w klubie fitness nauczył się unosić nad ziemią, "Skradziony Kościół" o pościeli zdradzającej wzajemnie skrywane tajemnice partnerów). Do tego dochodzi kolekcja irytujących wojujących feministek ("Niech Się Stanie Przeszłość", gdzie pani całe opowiadanie zastanawia się, który z jej dwu kochanków jest ojcem jej dziecka, by dojść do konkluzji, że ojcem jest ktoś trzeci, czy "Pół Kroku Od Furii" - współczesna alchemiczka z amnezją, "Eliza Bandzior"- gdzie kobieta w próbie nadania sensu swemu życiu wytatuowała sobie na dłoni tytułowy tekst).

Dosłownie jedno opowiadanie w zbiorze jest naprawdę dobre, jedno zostaje w głowie i prowokuje do myslenia - zgrabna niesamowita nowela "Dom Na Wyżynie" o mężczyźnie, którego fascynacja rusztowaniami w mieście prowadzi na granice poznania ludzkiego. To jednak bardzo mało, reszta jest miałka, nudna i, jeszcze raz powtórzę, naprawdę irytująca. Kiepskie oceny w sieci potwierdzają, że tym razem Carroll nie trafił w serca swych fanów. 2/10 - wielkie rozczarowanie. Lepiej jeszcze raz przeczytać "Krainę Chichów.

Okropne, po prostu okropne !

Naprawdę nie znoszę pisać krytycznych opinii, ale dawno mnie żadna książka tak nie zezłościła i nie zawiodła, jak ten zbiór opowiadań Jonathana Carrolla.

A przecież Carroll potrafi pisać wspaniale. Jego proza - elegancka mieszanka weird fiction, urban fantasy a nawet starego dobrego realizmu magicznego, stanowi swoistą przeciwwagę dla...

Nie sięgam zazwyczaj po opowiadania, bo do tej pory myślałam, że za taką formą nie przepadam. Przeczytanie niniejszego zbioru jednak zweryfikowało prawdziwość tego przypuszczenia. I okazało się, że... to jest jak najbardziej to! A przynajmniej autorstwa Jonathana Carrolla, z którym to ogólnie było moje pierwsze spotkanie. Historie są ciekawe, wciągają i co najważniejsze nie są banalne. Poza tym niosą za sobą przekaz i skłaniają do refleksji. Podobało mi się także, że nie były one przyziemne, a fantastyka świetnie podkolorowała sens i główną myśl. Po tej lekturze mam ochotę przyjrzeć się innym książkom autora, co z pewnością uczynię.

Nie sięgam zazwyczaj po opowiadania, bo do tej pory myślałam, że za taką formą nie przepadam. Przeczytanie niniejszego zbioru jednak zweryfikowało prawdziwość tego przypuszczenia. I okazało się, że... to jest jak najbardziej to! A przynajmniej autorstwa Jonathana Carrolla, z którym to ogólnie było moje pierwsze spotkanie. Historie są ciekawe, wciągają i co najważniejsze nie...

Na początku należy zaznaczyć,że jest to zbiór opowiadań co jest niejako nowością. Szybko się czyta, ale jak dla mnie za szybko się kończy daną historię i czuję niedosyt.

Na początku należy zaznaczyć,że jest to zbiór opowiadań co jest niejako nowością. Szybko się czyta, ale jak dla mnie za szybko się kończy daną historię i czuję niedosyt.