Ucząc psa czytać

Kwintesencja twórczości Carrolla. Nie można podejść do tej opowieści nie znając wcześniejszych dzieł autora i nawiązań łączących świat realny ze światem magicznym.

Kwintesencja twórczości Carrolla. Nie można podejść do tej opowieści nie znając wcześniejszych dzieł autora i nawiązań łączących świat realny ze światem magicznym.

Książka wyłoniła mi się w trakcie szybkich zakupów w Biedronce, w wielkim koszu z różnościami, w którym pozostały przedmioty mocno przebrane i nikomu już niepotrzebne. Na paragonie pojawił się napis „JESIEŃ-MIX 9,90”, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że uchroniłem tę pozycję przed niechybnym przemiałem w charakterze makulatury.

Poza tym, tytuł był intrygujący, a do Jonathana Carrolla mam słabość sytuacyjną. Nie zaliczam jego powieści do arcydzieł, ale od czasu do czasu lubię je przeczytać. Muszę przyznać, że początek „Ucząc psa czytać” był świetnie napisany. A dalej muszę się zgodzić z recenzją morkela (https://lubimyczytac.pl/ksiazka/254617/uczac-psa-czytac/opinia/65402049#opinia65402049 ) – Carroll rozpoczął pisanie czegoś, co zanosiło się na niezłą dłuższą powieść, po czym, z nieznanej przyczyny, zaczął nagle zmierzać do upragnionego przez siebie końca. Nie wyszło to nawet najgorzej, ale niedosyt pozostaje.

Wasz Marchołt

Książka wyłoniła mi się w trakcie szybkich zakupów w Biedronce, w wielkim koszu z różnościami, w którym pozostały przedmioty mocno przebrane i nikomu już niepotrzebne. Na paragonie pojawił się napis „JESIEŃ-MIX 9,90”, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że uchroniłem tę pozycję przed niechybnym przemiałem w charakterze makulatury.

Poza tym, tytuł był intrygujący, a do...

Jestem w totalnym szoku. Na początku byłem pewny, że to prosta historia grających przed sobą ludzi w nowoczesnym biurowcu. Później zaplątałem się lekko, bo nie mogłem zrozumieć co dzieje się z głównym bohaterem (i nadal nie wiem co się działo). To co nastąpiło pod koniec, to prawdziwy majstersztyk, niesamowicie delikatnie opowiedziane uczucia, które potrafią przekraczać granice.

Jestem w totalnym szoku. Na początku byłem pewny, że to prosta historia grających przed sobą ludzi w nowoczesnym biurowcu. Później zaplątałem się lekko, bo nie mogłem zrozumieć co dzieje się z głównym bohaterem (i nadal nie wiem co się działo). To co nastąpiło pod koniec, to prawdziwy majstersztyk, niesamowicie delikatnie opowiedziane uczucia, które potrafią przekraczać...

Intrygująca okładka oraz tytuł książki, niestety sama lektura mnie nieco rozczarowała. Może forma zbyt krótka?

Intrygująca okładka oraz tytuł książki, niestety sama lektura mnie nieco rozczarowała. Może forma zbyt krótka?

„Jak chcesz jeść sushi, idziesz do sushi baru. Jak chcesz czytać o kosmosie, sięgasz po książki Stanisława Lema. Jak lubisz Carrolla, kup to, co napisał.”
Kierowany chęcią poznania „o czym to teraz Carroll napisał” kupiłem najnowszą jego powieść „Ucząc psa czytać”. To był ebook więc nie od razu zorientowałem się, że ta książka jest bardzo cienka. I to jest jej podstawowa wada. W praktyce jest to opowiadanie, które autor postanowił sprzedać jako powieść. Nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że to był materiał na porządną, przynajmniej 300 stronicową powieść, tymczasem autorowi chyba się odechciało ją pisać. Mamy obiecujący początek; bohater dostaje tajemniczą przesyłkę z piórem, o którym marzył od lat. Wkrótce potem dostaje jeszcze wspanialszy prezent. Tony Areal daje się polubić od pierwszych stron więc liczymy, że spędzimy z nim trochę czasu (w końcu kupiliśmy w księgarni najnowszą POWIEŚĆ Carrolla). Ostrzymy sobie zęby na to, że tajemnica będzie się stopniowo odsłaniać wciągając nas coraz bardziej. A figa! Autor w tym momencie wywala kawę na ławę i kończy tę historię.
Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że Carrollowi przyszedł do głowy pomysł na początek historii. Usiadł więc raźno do pisania, napisał ze trzydzieści stron i… utknął nie wiedząc co dalej. I pewnie by było z tego opowiadanie do jakiegoś zbioru gdyby wydawca mu nie przypomniał, że jednak wziął zaliczkę na powieść. Usiadł więc do maszyny i wyklepał co bądź byle kasa się zgadzała.
Owszem, czytałem już kiepskie powieści Carrolla. W tym przypadku wadą jest to, że to mogłaby być dobra powieść gdyby tylko autorowi nie odechciało jej się pisać

„Jak chcesz jeść sushi, idziesz do sushi baru. Jak chcesz czytać o kosmosie, sięgasz po książki Stanisława Lema. Jak lubisz Carrolla, kup to, co napisał.”
Kierowany chęcią poznania „o czym to teraz Carroll napisał” kupiłem najnowszą jego powieść „Ucząc psa czytać”. To był ebook więc nie od razu zorientowałem się, że ta książka jest bardzo cienka. I to jest jej podstawowa...

Mój tata lubił tego pisarza, kiedy był na studiach i jeszcze czytał książki. Postanowiłem mu więc parę jego pozycji kupić na gwiazdkę. Ostatnie czasy sam się dorwałem do jednej z nich, bo byłem ciekawy, co takiego niezwykłego jest w człowieku, którego z jakiegoś powodu lubi mój ojciec.

Pech, że trafiłem akurat na Ucząc psa czytać, która wygląda na taką desperacką próbę napisania jeszcze czegoś przez już wypalonego autora. U masowo wydająych horroro pisarzy dość często spotykana.

Dodatkowo dałem sobie trudne zadanie, bo nic innego Carrola wcześniej nie czytałem i ciężko mi stwierdzić, jak wypada ona na tle innych jego powieści. Choć ciężko ją wogóle powieściom nazwać to raczej dłuże opowiadanie albo nowelka jak ktoś woli.

Krótkość jest jedną z podstawowych wad zanim historia zdąży się rozkręcić dostejmy już zakończenie. Przy tak małej ilości stron nie udało się tu nakreślić żadnych ciekawych postaci. Nawet główna tematyka i cały lore, zasady tego świata nie został zbyt dobrze przedstawiony potrzebny jest czas, którego zabrakło. Choć same motywy, którymi operuje Jonathan połączenie olirycznego klimatu z motywami trochę jakby z jakiś mrocznych baśni z pierwiastkami religijnymi wypada całkiem ciekawie jednak jest tego dość mało.

Oliryczność usprawiedliwia masę dziur i rozdziałów nie mających za bardzo sensu, to mogłoby być interesujące gdyby szła za tym jakaś stylizacja językowa, a tak to kiepskie dialogi można zrozumieć, ale nie da się ich chwalić. Bardziej takie prowadzenie fabuły męczy niż rzeczywiście bawi. Co do samego stylu jest prosty, niezby wyszukany i tyle mogę powiedzieć.

Mam też wrażenie, że autor dubluje tu swoje wcześniejsze książki jak to zwykle bywa na dalszym etapie kariery. Mogę się mylić, nic jego wiecęj nie czytałem.

Nie spodziewałem się fantastyki nastawiłem się bardziej na horror.

Mój tata lubił tego pisarza, kiedy był na studiach i jeszcze czytał książki. Postanowiłem mu więc parę jego pozycji kupić na gwiazdkę. Ostatnie czasy sam się dorwałem do jednej z nich, bo byłem ciekawy, co takiego niezwykłego jest w człowieku, którego z jakiegoś powodu lubi mój ojciec.

Pech, że trafiłem akurat na Ucząc psa czytać, która wygląda na taką desperacką próbę...

Świetna, ale ja uwielbiam Carrolla - jego wyobraźnię, pomysł, styl, poplątanie światów. Ta książka to świetny materiał na film.

Świetna, ale ja uwielbiam Carrolla - jego wyobraźnię, pomysł, styl, poplątanie światów. Ta książka to świetny materiał na film.

Jak na Carrolla to średnia.

Jak na Carrolla to średnia.

Zdecydowanie za krótkie. Początek w dobrym stylu. Za to zakończenie jakby trochę "ucietę nożem".

Zdecydowanie za krótkie. Początek w dobrym stylu. Za to zakończenie jakby trochę "ucietę nożem".

Będąc w liceum i na studiach uwielbiałam sięgać po książki Jonathana Carrola , a "Ucząc psa czytać" zdecydowanie pozwoliło mi znaleźć to co uwielbiałam u niego najbardziej. Anthony , przeciętny człowiek pewnego dnia otrzymuje przesyłkę z zegarkiem jego marzeń. Tydzień później w równie tajemniczy sposób otrzymuje swoje wymarzone auto zarejestrowane na swoje nazwisko, a kobieta, która nigdy nie chciała na niego spojrzeć zupełnie zmienia o nim zdanie. Gdy nasz bohater spotyka swojego dobroczyńcę okazuje się, iż spotyka “nocną wersję” siebie. Nocny Anthony proponuje zamianę i wszystko wydaję się być wprost idealne do czasu, kiedy umowa nie kończy się tak jak zamierzał którykolwiek z nich.
Jest to bardzo wciągająca historia, podobna do surrealistycznego snu, często nielogiczna jak to bywa własnie w snach. Gdybym miała jakąś uwagę, to byłaby taka, że ​​ta książka była po prostu za krótka i skończyła się zbyt szybko. Polecam ją każdemu, kto jest ciekawy autora. Jest wprost idealna żeby zacząć z nim przygodę.

Będąc w liceum i na studiach uwielbiałam sięgać po książki Jonathana Carrola , a "Ucząc psa czytać" zdecydowanie pozwoliło mi znaleźć to co uwielbiałam u niego najbardziej. Anthony , przeciętny człowiek pewnego dnia otrzymuje przesyłkę z zegarkiem jego marzeń. Tydzień później w równie tajemniczy sposób otrzymuje swoje wymarzone auto zarejestrowane na swoje nazwisko, a...