Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja po prostu kocham Tokarczuk i co tu dużo mówić. Pisze z taką lekkością, że to jest niepojęte. Nie można oderwać się do ostatniego słowa. Afirmacja piękna rzeczywistości, soczysty język, natura, poczucie humoru, pewne i pełne wdzięku prowadzenie czytelnika ❤ Czytelnikom takim jak ja, którzy nie potrzebują wartkiej akcji, polecam bardzo!

Ja po prostu kocham Tokarczuk i co tu dużo mówić. Pisze z taką lekkością, że to jest niepojęte. Nie można oderwać się do ostatniego słowa. Afirmacja piękna rzeczywistości, soczysty język, natura, poczucie humoru, pewne i pełne wdzięku prowadzenie czytelnika ❤ Czytelnikom takim jak ja, którzy nie potrzebują wartkiej akcji, polecam bardzo!

Zaskoczyła mnie pozytywnie. To moja pierwsza lektura Chutnik. Doskonały styl, wspaniała wyobraźnia i spostrzegawczość. Język tak elastyczny, że aż skaczesz po słowach jak piłka ping-pongowa:)

Zaskoczyła mnie pozytywnie. To moja pierwsza lektura Chutnik. Doskonały styl, wspaniała wyobraźnia i spostrzegawczość. Język tak elastyczny, że aż skaczesz po słowach jak piłka ping-pongowa:)

Bardzo błyskotliwa, ale po prostu źle napisana. Strumień myśli raczej.

Bardzo błyskotliwa, ale po prostu źle napisana. Strumień myśli raczej.

Autobiograficzny reportaż z elementami eseju, nieco podobny do "Roku magicznego myślenia" Didion. Historia choroby z silnie politycznej, społecznej perspektywy. Każdy chorujący przewlekle powinien to przeczytać, nie można się oderwać do ostatnich stron.

Autobiograficzny reportaż z elementami eseju, nieco podobny do "Roku magicznego myślenia" Didion. Historia choroby z silnie politycznej, społecznej perspektywy. Każdy chorujący przewlekle powinien to przeczytać, nie można się oderwać do ostatnich stron.

"Cukry" wydają mi się dużo lepsze.

"Cukry" wydają mi się dużo lepsze.