Bardzo ciężko ocenić te książkę. Z jednej strony zawiera bardzo dużo informacji w związku z chorobą i opieka zdrowotną oraz praktyczne wskazówki w walce z nimi i daje pewnego rodzaju nadzieję. Z drugiej strony książka bardzo ciężka do czytania i bardzo chaotyczna przez mnogość informacji, skakanie z kwiatka na kwiatek i wplatanie różnego rodzaju wydarzeń. Trzeba przyznać, że większość z nich jest bardzo ciekawa ale jako osobny temat, umieszczany co rusz w książce sprawia, że człowiek sie gubi. Dodatkowo na siłę wplatane są poglądy autorki na temat kościoła i lgbt co nie tylko zupełnie nie pasuje do treści ale również jest nie na miejscu. Książka jest męcząca do czytania nie ze względu na temat lecz styl pisarski. Natomiast za zakończenie wielkie brawa, bardzo mi sie podobało i zostaje w głowie.
Pomijając wszystko życzę autorce dużo zdrowia bo przeszła gehenne.

Bardzo ciężko ocenić te książkę. Z jednej strony zawiera bardzo dużo informacji w związku z chorobą i opieka zdrowotną oraz praktyczne wskazówki w walce z nimi i daje pewnego rodzaju nadzieję. Z drugiej strony książka bardzo ciężka do czytania i bardzo chaotyczna przez mnogość informacji, skakanie z kwiatka na kwiatek i wplatanie różnego rodzaju wydarzeń. Trzeba przyznać,...

Męczyłam się kilka dni z przeczytaniem tej książki. Jak dla mnie strasznie nudna i rozwlekła.

Męczyłam się kilka dni z przeczytaniem tej książki. Jak dla mnie strasznie nudna i rozwlekła.

kupiłam na wyprzedaży (za 6 zł),gruba ponad 500 stron, na urlop. Już dawno się tak nie umęczyłam czytając książkę. Skuszona opisem, który nijak ma się do zawartości. Pani narratorka - zrzędzi nieustannie. Jest bardzo toksyczną osobą, która w realu omijalibyśmy wszyscy szerokim łukiem. Jestem w stanie zrozumieć złe samopoczucie z powodu odczuwanego nieustannie bólu. Ale jeśli pracownik naukowy pisze, że w od pierwszego kopa sprzedaje zabytkowy zegar po babci, żeby iść do pierwszego lepszego lekarza, to mnie szarpie. Przy tym stać ją na jakieś dziwne wyjazdy, konferencje, na których głoduje.... A potem jest jeszcze gorzej, I gorzej. I beznadziejnie. Wątek homoseksualny, a właściwie lesbijski kompletnie niezrozumiały. Narratorka w czasie trwania choroby praktycznie nie ma nikogo, rodziny, przyjaciół, wsparcia, wiecznie trafia na paskudne osoby. Przez cały czas trwania choroby, trafia wyłącznie na podłych, cynicznych, wrednych lekarzy, którzy traktują ją bez szacunku i zainteresowania - jak wariatkę (którą może i trochę jest) i naciągaczkę. Pani nie ma ani jeden raz refleksji, że to coś z nią jest nie tak - OPRÓCZ rzeczywistej choroby. Jej osobista dziewczyna wyjeżdża na rok / dwa / trzy? I zasadniczo ma gdzieś ciężką chorobę swojej "połówki". To tego absolutny chaos i pseudointelektualizm.
Dwie gwiazdki. Pierwszą za częściowo trafną ocenę polskiej służby zdrowia, drugą za opis różnorakich objawów boreliozy. Przeczytałam, bo na tydzień urlopu miałam tylko 2 książki.

kupiłam na wyprzedaży (za 6 zł),gruba ponad 500 stron, na urlop. Już dawno się tak nie umęczyłam czytając książkę. Skuszona opisem, który nijak ma się do zawartości. Pani narratorka - zrzędzi nieustannie. Jest bardzo toksyczną osobą, która w realu omijalibyśmy wszyscy szerokim łukiem. Jestem w stanie zrozumieć złe samopoczucie z powodu odczuwanego nieustannie bólu. Ale...

Słabe

Słabe

Choroba, samotność, słaby system opieki zdrowotnej i do tego nadęta narcyzka narratorka.
Utkwił mi w pamięci nieszczęsny pies matki bohaterki.
Przykre wspomnienie jak egoistycznie można się zachować na końcu.

Choroba, samotność, słaby system opieki zdrowotnej i do tego nadęta narcyzka narratorka.
Utkwił mi w pamięci nieszczęsny pies matki bohaterki.
Przykre wspomnienie jak egoistycznie można się zachować na końcu.

Książka męcząca, irytująca i odpychająca, jak jej bohaterka. Przejmujący był jedynie epizod, w którym pojawiła się nieuleczalnie chora matka oraz jej pies, którego "znikająca bohaterka" bezceremonialnie odwiozła do schroniska. W tym niewielkim fragmencie widać, jak przedmiotowo traktuje ona ludzkie i nieludzkie osoby - skoncentrowana na sobie, roszczeniowa. Z ulgą odłożyłam to opasłe tomisko. Nudna i grafomańska książka.

Książka męcząca, irytująca i odpychająca, jak jej bohaterka. Przejmujący był jedynie epizod, w którym pojawiła się nieuleczalnie chora matka oraz jej pies, którego "znikająca bohaterka" bezceremonialnie odwiozła do schroniska. W tym niewielkim fragmencie widać, jak przedmiotowo traktuje ona ludzkie i nieludzkie osoby - skoncentrowana na sobie, roszczeniowa. Z ulgą odłożyłam...

To było dobre. Rzecz o chorobie i diagnozowaniu w realiach polskiej służby zdrowia.

Ciekawe, gdyby policzyć, ile czasu spędzamy w kolejkach, czy to fizycznie, czy w momencie zawieszenia paru miesięcy, lat?
Czy zdarzyło Ci się po wizycie u lekarza, przekopywać internet, żeby dowiedzieć się czegoś więcej, bo masz w sobie nieznośną i niezaspokojoną potrzebę wysłuchania?
Czy zdarzyło Ci się myśleć, jakby to przedstawić swoje objawy, że nie wyjść na przewrażliwionego, zawracającą głowę lekarzom?
Czy usłyszałaś, że nic Ci nie jest, że to pewnie psychosomatyka, że najlepiej by było pójść do psychiatry, bez wykonania nawet podstawowych badań?
Czy w końcu mówisz sobie, że nie masz czasu, pieniędzy i siły na chorowanie, bo wiesz, jak ta historia się skończy?

Mam w sobie głęboki sprzeciw tego. Boli to strasznie i łamie serducho, bo w końcu mówi się, że zdrowie jest najważniejsze. Czyżby?

To było dobre. Rzecz o chorobie i diagnozowaniu w realiach polskiej służby zdrowia.

Ciekawe, gdyby policzyć, ile czasu spędzamy w kolejkach, czy to fizycznie, czy w momencie zawieszenia paru miesięcy, lat?
Czy zdarzyło Ci się po wizycie u lekarza, przekopywać internet, żeby dowiedzieć się czegoś więcej, bo masz w sobie nieznośną i niezaspokojoną potrzebę wysłuchania?
Czy...

1. Temat ważny, ale wykonanie bardzo chaotyczne
2. Jest to niby esej niby reportaż - właściwie trudno powiedzieć
3. Taka mnogość tematów - zmaganie się z chorobą, polityka, LGBT, socjologia, dzieciństwo i historia rodziny - powoduje, że w książce traci się wątek i główną myśl.
4. Narzekanie w tej pozycji mi nie przeszkadza, bo oddaje troszkę klimat chorowania w sytuacji dużej niepewności, takie trudności z utrzymaniem wątku czy linii czasu może i byłoby ciekawe gdyby było zaplanowane - ale mam wrażenie, że to raczej po prostu chaos.
5. Nie jest to porywająca pozycja, raczej nie polecam

1. Temat ważny, ale wykonanie bardzo chaotyczne
2. Jest to niby esej niby reportaż - właściwie trudno powiedzieć
3. Taka mnogość tematów - zmaganie się z chorobą, polityka, LGBT, socjologia, dzieciństwo i historia rodziny - powoduje, że w książce traci się wątek i główną myśl.
4. Narzekanie w tej pozycji mi nie przeszkadza, bo oddaje troszkę klimat chorowania w sytuacji...

Autobiograficzny reportaż z elementami eseju, nieco podobny do "Roku magicznego myślenia" Didion. Historia choroby z silnie politycznej, społecznej perspektywy. Każdy chorujący przewlekle powinien to przeczytać, nie można się oderwać do ostatnich stron.

Autobiograficzny reportaż z elementami eseju, nieco podobny do "Roku magicznego myślenia" Didion. Historia choroby z silnie politycznej, społecznej perspektywy. Każdy chorujący przewlekle powinien to przeczytać, nie można się oderwać do ostatnich stron.

Cenna za intertekstualność, konteksty i nawiązania. Cenię za połączenie historii i refleksji humanistyczno-filozoficznej. Wyrazistabohaterka i ciekawa relacja z matką. Na minus niewyraźna chronologia wydarzeń czasu choroby. Język nie powala, spodziewałam się większego kunsztu.

Cenna za intertekstualność, konteksty i nawiązania. Cenię za połączenie historii i refleksji humanistyczno-filozoficznej. Wyrazistabohaterka i ciekawa relacja z matką. Na minus niewyraźna chronologia wydarzeń czasu choroby. Język nie powala, spodziewałam się większego kunsztu.