"Cukry" to połączenie dwóch szalenie ciekawych perspektyw: osoby wrażliwej na wszelkie bodźce, mającej trudności z odczytywaniem emocji oraz osoby wychowanej w latach 90-tych w małym miasteczku (swoją drogą położonego blisko mojej rodzinnej miejscowości).

Mamy tutaj wszystkie niuanse wychowywania się w końcówce ubiegłego stulecia, z którymi bardzo łatwo jest się utożsamić oraz aspekt dla większości odbiorców dość trudny do utożsamienia - perspektywa osoby z Zespołem Aspergera.

Nie znajdziemy tutaj wielkich, egzystencjalnych tematów, ale "koszulę bliższą ciału". Niepewności na przełomie dorosłości.

"Cukry" to połączenie dwóch szalenie ciekawych perspektyw: osoby wrażliwej na wszelkie bodźce, mającej trudności z odczytywaniem emocji oraz osoby wychowanej w latach 90-tych w małym miasteczku (swoją drogą położonego blisko mojej rodzinnej miejscowości).

Mamy tutaj wszystkie niuanse wychowywania się w końcówce ubiegłego stulecia, z którymi bardzo łatwo jest się utożsamić...

Fascynująca - po prostu.

Fascynująca - po prostu.

To jest naprawdę... ciężko mi znaleźć odpowiednie słowa.

NA pewno WARTO! To jest bardzo DOBRE. Perspektywa, analogie, metafory, a jednocześnie wszystko napisane wprost. Słuchanie tego (audiobooka nagrywała sama autorka) było jednocześnie przyjemnością i łamało serce.

Trochę mi przypomina "Cieszę się, że moja mama nie żyje", ale to pewnie z uwagi na fragment treści, pojedyncze doświadczenia samej autorki, bo formuła jest jednak inna. A jest nietuzinkowa i po prostu inna. Wyjątkowa.

Bardzo długo miałam pozycję na swojej liście, w zasadzie od jakichś 3 lat, odkąd zaczęłam proces pozyskiwania szerszej wiedzy o spektrum autyzmu. Żałuję, że tak długo ją odkładałam.

To jest naprawdę... ciężko mi znaleźć odpowiednie słowa.

NA pewno WARTO! To jest bardzo DOBRE. Perspektywa, analogie, metafory, a jednocześnie wszystko napisane wprost. Słuchanie tego (audiobooka nagrywała sama autorka) było jednocześnie przyjemnością i łamało serce.

Trochę mi przypomina "Cieszę się, że moja mama nie żyje", ale to pewnie z uwagi na fragment treści,...

Zadziwiająco dużo razy doskonale rozumiałam główną bohaterkę, pomimo że nie znajduję się w spektrum autyzmu.

Zadziwiająco dużo razy doskonale rozumiałam główną bohaterkę, pomimo że nie znajduję się w spektrum autyzmu.

Cudna. Mogła by mieć dla mnie i 8 razy więcej stroni :)

Cudna. Mogła by mieć dla mnie i 8 razy więcej stroni :)

W książce autorka opisuje niektóre momenty ze swojego życia. Refleksje, odczucia z perspektywy osoby nieneurotypowej... i to w sumie tyle. Mam wrazenie, że konflikt rodzinny ma tutaj wiekszy wplyw na opisywane historie niż sam Asperger.

W książce autorka opisuje niektóre momenty ze swojego życia. Refleksje, odczucia z perspektywy osoby nieneurotypowej... i to w sumie tyle. Mam wrazenie, że konflikt rodzinny ma tutaj wiekszy wplyw na opisywane historie niż sam Asperger.

Książka jest reklamowana jako możliwość wejścia do głowy osoby ze spektrum. Niestety, ale moim zdaniem opis wprowadza w błąd. O neuroatypowości jest tu tyle co kot napłakał, w zasadzie jeśli wiesz o autyzmie cokolwiek to niczego nowego się nie dowiesz. No, autorka pisze jak to nie umie w kontakty z ludźmi, nie wie jak ma się zachować w sytuacjach społecznych, nie wyłapuje sugestii w zdaniach, boi się patrzeć ludziom w oczy i nie lubi zmian. Ale to nie jest w żaden sposób rozwinięte, nic więcej nie jest dane nam się dowiedzieć.
Dużo więcej czasu autorka poświęciła na opowiedzenie swojego dzieciństwa, głównie krzywd wyrządzonych jej przez rodzinę. Na 50 sposobów opisuje jak żyły z matką razem jak pies z kotem: jak ta ją terroryzowała psychicznie i nie przepuściła żadnej okazji by zasugerować, że córka jest nienormalna. W zasadzie Dorota punktuje jak to całe jej środowisko ją odrzucało - tata też był jakiś dziwny i nie czytał książek (skandal!),do tego sympatyzował z ruchem antyszczepionkowym, babcia jako religijna dewotka widziała w niej szatana po coming outcie. Innych dzieciaków nie lubiła, jej przyjaciółmi były książki i zwierzaki, a zamiast bawić się na podwórku wolała oglądać telenowelę.
Może i mogła to być ciekawa historia o dziewczynie niewpisującej się w narzucone, ciasne ramy małomiasteczkowej nieprzyjaznej społeczności, która w końcu znajduje swoje miejsce w świecie u boku ukochanej osoby, w mieście gdzie czytanie książek, bycie wegetarianką, lesbijką i ateistką nikogo nie dziwi. Ale nie jest. Nie jest, bo to już było, zrobione sto razy lepiej.
Tutaj wszystko jest porozrzucane, wielokrotnie przemielone, a jak autorka akurat nie opisuje jak darli z rodziną koty, to dostajemy randomowe TMI. 3 strony opisu jej byłego domu wynajmowanego przez jakąś staruszkę, szczegółowy opis jej obecnego mieszkania i toaletki oraz autobusu, kilka stron o „M jak miłość”, anegdotę ze sprzedaniem łóżka wrednej współlokatorki albo jakieś inne losowe fakty z jej życia: jaki ma kolor roweru (niebieski),jakie lubi meble (stare),lubi udawać gotujące się mleko, lubi naleśniki, jak dostała od dziewczyny szlifierkę mimośrodową i jakie to super, jak jej sąsiadka przeprowadziła się do Norwegii, aby tam sprzedawać swoją ceramikę, jak bardziej czuje się sarną albo pudlem niż człowiekiem, jak spaliła wersalkę, żeby pozbyć się duchów z domu, jak to lubi różowe naklejki, jak mogłaby zamienić swój pokój na chlew z dzikiem, że ma kota na punkcie zwierzaków, jak podczas jogi wpadł jej do głowy pomysł na pierwszą książkę i jak nie lubi kościoła. I tak w kółko.
Ja po prostu nic z tej książki nie wyniosłam, ma jakieś 160 stron, a męczyłam ją prawie 2 tygodnie, bo kompletnie mnie nie zainteresowała ani treścią, ani stylem, ani zupełnie niczym, straciłam czas. Nie jest to oryginalne, na pewno nie zabawne ani w sumie żadne.
W dodatku trochę przestałam brać autorkę na poważnie, bo gdzieś w połowie Dorota przyznaje, że ma skłonność do mocnego koloryzowania różnych zdarzeń, a czasami nawet całkowicie zmyśla jakieś wspomnienia i już zapomina co się wydarzyło naprawdę, a co nie. I faktycznie, w kilku momentach książka jest sprzeczna, niespójna albo mało wiarygodna. Ale nie w intrygujący sposób - opis sugeruje jakąś zabawną, szaloną przygodę - igloo, Jezus, koty i nie wiadomo co jeszcze. Nie, to wszystko jest drętwe, nużące i dość szybko zaczyna irytować
Cieszę się, że autorce udało się poprawić komfort swojego życia i spaść na cztery łapy, jednak więcej pozytywów nie widzę. W dodatku to moja trzecia książka z Wydawnictwa Cyranka i trzeci kolosalny zawód, utwierdziłam się w przekonaniu, że to nie jest literatura dla mnie.
Miało być o autyzmie, a czuję się jakbym kupiła kota w worku.

Książka jest reklamowana jako możliwość wejścia do głowy osoby ze spektrum. Niestety, ale moim zdaniem opis wprowadza w błąd. O neuroatypowości jest tu tyle co kot napłakał, w zasadzie jeśli wiesz o autyzmie cokolwiek to niczego nowego się nie dowiesz. No, autorka pisze jak to nie umie w kontakty z ludźmi, nie wie jak ma się zachować w sytuacjach społecznych, nie wyłapuje...

Jeśli znasz kogoś, kto ma zdiagnozowanego Aspergera i chcesz zajrzeć do jego świata, żeby choć trochę lepiej go zrozumieć - nie wahaj się.
To bardzo dobra lektura, dającą do myślenia i zwracająca uwagę na rzeczy, którym na codzień nie poświęcilibyśmy nawet sekundy uwagi

Jeśli znasz kogoś, kto ma zdiagnozowanego Aspergera i chcesz zajrzeć do jego świata, żeby choć trochę lepiej go zrozumieć - nie wahaj się.
To bardzo dobra lektura, dającą do myślenia i zwracająca uwagę na rzeczy, którym na codzień nie poświęcilibyśmy nawet sekundy uwagi

A ja dla odmiany nie będę wygłaszać peanów, bo trudno mi ocenić tę książkę. Jest to jednocześnie sprawnie napisany kawałek literatury, a zarazem „słowotok” dużego, przesadnie wrażliwego dziecka, pragnącego kotków, różowych naklejek i kolorowych polarów. To, co jednym będzie się w tutaj podobać, innych będzie irytować. Dla mnie paradoksalnie Cukry najciekawsze były w chwilach, gdy autorka nie pisała o sobie.

A ja dla odmiany nie będę wygłaszać peanów, bo trudno mi ocenić tę książkę. Jest to jednocześnie sprawnie napisany kawałek literatury, a zarazem „słowotok” dużego, przesadnie wrażliwego dziecka, pragnącego kotków, różowych naklejek i kolorowych polarów. To, co jednym będzie się w tutaj podobać, innych będzie irytować. Dla mnie paradoksalnie Cukry najciekawsze były w...

Niesamowita opowieść o życiu autystycznej dziewczyny. Niby zwykła, bo o codzienności, ale zupełnie innej, bo widzianej przez pryzmat neuroatypowości.

Rewelacyjny zmysł obserwacji, zupełnie inne spojrzenie na zwykłe życie, pełnia miłości wobec zwierząt i partnerki, niesamowite ujęcie tak prostych rzeczy jak miejsce do życia czy niedalekie podróże.

Całkowicie mnie ujęła swoim językiem, sposobem widzenia świata i wrażliwością.

Zdecydowanie polecam - ale głównie osobom otwartym na odmienność, ciekawym innych ludzi i nie osądzającym innych tylko ze względu na ich odmienność. Bo nigdy nie wiadomo, co za nią stoi, skąd się wzięło i jakie potrzeby zaspokaja.

Niesamowita opowieść o życiu autystycznej dziewczyny. Niby zwykła, bo o codzienności, ale zupełnie innej, bo widzianej przez pryzmat neuroatypowości.

Rewelacyjny zmysł obserwacji, zupełnie inne spojrzenie na zwykłe życie, pełnia miłości wobec zwierząt i partnerki, niesamowite ujęcie tak prostych rzeczy jak miejsce do życia czy niedalekie podróże.

Całkowicie mnie ujęła...